Εσύ ποια ταινία έχεις δει πάνω από 10 φορές;

Γράφει η Κατερίνα Ηλιάκη

Μπορεί κάθε φορά «Pretty woman» να πλαντάζεις στο κλάμα και να ψάχνεις το κουτί με τα χαρτομάντιλα, να υποστηρίζεις ότι έρωτες σαν αυτούς που περιγράφει το «Ημερολόγιο» δεν υπάρχουν πια, να ταυτίζεσαι με την Bridget Jones και να αναζητάτε μαζί τον πρίγκιπά σας ή να αγωνιάς αν ο Τζακ θα σωθεί στον «Τιτανικό»… Σίγουρα θα έχεις μία ταινία που σε συγκινεί και σου δημιουργεί έντονα συναισθήματα όσες φορές και αν την έχεις δει, ένα έργο το οποίο σε παρακινεί διαρκώς να ανακαλύψεις κάτι νέο. Οι συντάκτριες του Native Content παραθέτουν τις ταινίες που βλέπουν ξανά και ξανά, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Η Σοφία επιμένει: «Σαν ναυαγοί, σαν Ροβινσώνες…»

Δεν ξέρω αν θα σε απογοητεύσω, αν θα ταυτιστείς ή αν θα γελάσεις. Η ταινία που έχω δει πάνω από 10 φορές (μπορεί και 20 ή 30) και συνεχίζω να τη βλέπω με ευχαρίστηση, είναι η «Γαλάζια Λίμνη». Οκ, γέλασες, το άκουσα. Όμως…

Θες οι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές σκηνές της Μπρουκ Σιλντς; Θες το αγγελικό πρόσωπο του Κρίστοφερ Άτκινς, σε συνδυασμό με την αφελή εφηβική του συμπεριφορά; Θες αυτό το «ερωτικό ξάναμμα» που μας άφησε μια γεύση ενηλικίωσης στη χείλη; Το γυμνό σε μία ηλικία που θεωρούνταν ταμπού (ναι, στα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια αναφέρομαι), παιζόταν μεσημέρι Κυριακής στους δέκτες μας και οι γονείς μας ήταν ήσυχοι (που καθόμασταν ήσυχοι).

Η αγνή (γυμνή) ομορφιά των πρωταγωνιστών, η σχέση ανάμεσα σε δύο αδέρφια που δεν ήταν αδέρφια, τα μαγικά χρώματα στα νερά των νησιών Φίτζι, οι σχεδόν παιδικοί διάλογοι, η συγκίνηση για το θάνατο της μητέρας (σπόιλ), όλα συντελούν ακόμη και σήμερα για να καθίσω να τη δω (και να την ξαναδώ).

Extra tip (που δεν γνώριζες): Η Σιλτς ήταν μόλις 14 ετών. Οι παραγωγοί χρειάστηκε να λογοδοτήσουν στη Γερουσία και να αποδείξουν ότι στις γυμνές σκηνές η πρωταγωνίστρια είχε αντικατασταθεί από μια ενήλικη συνάδελφο της. Αμέ.

Και, τέλος πάντων, ποιο το νόημα της ζωής, αν δεν θες να ανακαλύψεις και να ζήσεις τον απόλυτο έρωτα, με το άλλο σου μισό, «σαν ναυαγοί, σαν Ροβινσώνες»;

«Απλά δεν σε γουστάρει!»… γιατί στη Μίκα αρέσει να λέμε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους

Αγγλιστί he is just not that into you. Η ταινία που μας άνοιξε τα μάτια στους γκομενικούς ορίζοντες και τις αναπάντητες κλήσεις παντού. Σε μία μόνο ταινία με πρωταγωνιστές πολλούς αγαπημένους ηθοποιούς όπως Bradley Cooper, Scarlet Johansson, Jennifer Aniston, Ben Affleck, Jennifer Connelly, Drew Barrymore τα μαθήματα είναι πολλαπλά: Αποδοχή στη χυλόπιτα, άμεση αναγνώριση του "καληνυχτάκια" και του γκόμενου «παίκτη» και ελευθερία στη φράση «απλά δεν σε γουστάρει».

Η ταινία μας θυμίζει πόσο απλά είναι τα πράγματα στο φλερτ και πόσο καθαρά είναι αν θέλουμε να τα δούμε όπως είναι και όχι όπως τα ονειρευόμαστε.
Βγήκατε, περάσατε καλά δεν σε ξαναπήρε ποτέ και εσύ ξεροσταλιάζεις πάνω από το τηλέφωνο και υποθέτεις: Έχασε το τηλέφωνό σου, είναι στο ΚΑΤ με γύψο παντού και δεν μπορεί να μιλήσει, πέθανε!

Ο Justin Long μας εξηγεί πώς σκέφτονται τα αγόρια -και με λίγα λόγια γιατί αξίζει να τη δείτε- μας λέει ότι όταν ένας άνδρας θέλει να δει μια κοπέλα, ΘΑ ΤΗ ΔΕΙ!

Ναι, την είδα πάνω από10 φορές και κάπου στην 7η εμπέδωσα ολοκληρωτικά το νόημα και ομολογώ δημόσια ότι τα βλέπω όλα διαφορετικά!

δεν σε γουστάρει δεν σε γουστάρει
δεν σε γουστάρει δεν σε γουστάρει
δεν σε γουστάρει δεν σε γουστάρει
δεν σε γουστάρει δεν σε γουστάρει
δεν σε γουστάρει δεν σε γουστάρει
δεν σε γουστάρει δεν σε γουστάρει
απλά...

Η Ειρήνη δεν μπορείνα διαλέξει (μόνο) μία…

Είμαι παιδί της τηλεόρασης και η αλήθεια είναι ότι με το πέρασμα των ετών δεν κατάφερα να ξεπεράσω τον «εθισμό» μου με τη μικρή οθόνη! Παρόλα αυτά, δυσκολεύομαι να μιλήσω για την αγαπημένη μου ταινία. Γιατί; Διότι πολύ απλά ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αν τους αρέσει μια ταινία, τη βλέπουν ξανά και ξανά. Για παράδειγμα, όταν ήμουν μικρή, είχα γράψει σε κασέτα την ταινία «Η Γοργόνα» (Τομ Χανκς και Ντάριλ Χάνα) και την έβλεπα κάθε Σαββατοκύριακο. Ήμουν, μάλιστα, ιδιαίτερα προσεχτική με εκείνη την κασέτα και φρόντιζα να μην ξεχαστώ και γράψω επάνω της κάποια άλλη ταινία.

Μεγαλώνοντας, «κόλλησα» με το «Girl, Interrupted» (Γουϊνόνα Ράιντερ και Αντζελίνα Τζολί). Το σενάριο βασίστηκε στην αυτοβιογραφία της Σουζάννα Κέισεν η οποία τη δεκαετία του ‘60 και στην ηλικία των 17 ετών έμεινε επί δύο χρόνια σε ψυχιατρείο. Ο τρόπος που αντιμετωπίζονταν τα άτομα με ψυχικές διαταραχές και οι συγκλονιστικές ερμηνείες των πρωταγωνιστριών έκαναν το «Το Κορίτσι που άφησα πίσω Girl» μια ταινία που δεν βαριέμαι να βλέπω.

Και έπειτα ήρθε η φάση «Αμελί»! Τι ακριβώς συμβαίνει στη φάση «Αμελί»; Θα εξηγήσω εν συντομία: Βαριέσαι; Βλέπεις την «Αμελί». Είσαι λυπημένη; Βλέπεις την «Αμελί». Είσαι ερωτευμένη; Βλέπεις την «Αμελί». Θέλεις να κάνεις εξάσκησή στα γαλλικά σου; Βλέπεις -για άλλη μια φορά- την «Αμελί».

Και κάπως έτσι συνεχίζω μέχρι σήμερα. Βλέποντας τις «αγαπημένες» μου ταινίες -νέες και παλιές- ξανά και ξανά και ξανά. Πότε σταματώ; Όταν -και αν- δεν έχουν κάτι άλλο να μου «πουν». «Κόλλημα»!

Η Κατερίνα αναρωτιέται: Υπάρχει Αμερικανίδα Αμελί;

Όσο λιγότερα ξέρω για την πλοκή μιας ταινίας τόσο το καλύτερο. Δεν διαβάζω τις περιλήψεις και μου αρκεί να ξέρω μόνο τον τίτλο. Δεν θέλω να είμαι καθόλου προϊδεασμένη για αυτό που θα δω και συνεπώς δεν μπορώ με τίποτα να βλέπω τις ίδιες ταινίες… Έχω προσπαθήσει με κάποιες που δεν θυμόμουν την υπόθεση αλλά από τη στιγμή που οι εικόνες μου έφερναν στο μυαλό τη συνέχεια, έχανα το ενδιαφέρον μου. Παρόλα αυτά, επειδή πάντα υπάρχει η πρώτη φορά, θα γράψω για την ταινία που με έκανε να σπάσω το προσωπικό μου ρεκόρ επαναλήψεων.

Έχω δει το «Frances Ha» του Νόα Μπάουμπαχ δύο φορές, ενώ η Γκρέτα Γκέργουιγκ με έκανε να αναζητήσω τις υπόλοιπες ταινίες που έχει παίξει. Και αυτό γιατί για εμένα το συγκεκριμένο έργο είναι ένα από τα πιο ρεαλιστικά που έχω παρακολουθήσει: Απεικονίζει με απλό τρόπο τις ελπίδες και τις διαψεύσεις κάθε κοριτσιού που προσπαθεί να ενηλικιωθεί, αποτυπώνοντας με ειλικρίνεια καθημερινές στιγμές, χωρίς να ωραιοποιεί ή να εξιδανικεύει καταστάσεις. Μπορεί να μην έχει καμία τρομερή αφηγηματική πλοκή με την κλασσική έννοια του όρου και να μη χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη δράση αλλά κάθε σκηνή σου μεταφέρει τα συναισθήματα της αντιηρωίδας και σε κάνει να συμπάσχεις μαζί της, ενώ σου φέρνει στο μυαλό την Αμελί και την Άνι Χολ …

Ο νέος να είναι ωραίος, ο παλιός είναι αλλιώς

Οι νέες προβολές στη μεγάλη οθόνη μας ενθουσιάζουν κάθε φορά, όμως πάντα οι παλιές ταινίες θα καταλαμβάνουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και θα είναι συνδεδεμένες με στιγμές, αναμνήσεις και έντονα συναισθήματα. Το πιο εντυπωσιακό, πάντως, είναι ότι όσες φορές και αν τις δούμε εξακολουθούν να μας προβληματίζουν και μας ενθαρρύνουν να ανακαλύπτουμε μία νέα πλευρά τους, που δεν είχαμε προσέξει. Αυτή άλλωστε είναι και η μαγεία τους…