Βαλεντίνος είναι θα περάσει...

γράφει η Μίκα Χατζηδάκη

Ανασκουμπωθείτε. Μπήκε ο Φεβρουάριος. Δεν θα βρει ο παπάς να θάψει... Ο μήνας με τις λιγότερες ημέρες του χρόνου είναι λίγο κομπλεξικός. Θες επειδή είναι πιο κοντός από τους άλλους, θες επειδή κάνει ψωφοκρύο, καλά πάντως δεν είναι. Και εκεί που δεν είναι καλά, στη μέση του ακριβώς, του βάζουν μία γιορτούλα -διεθνή- και τον ισοπεδώνουν! Τον κάνουν χίλια κομμάτια. Περνάει ο μήνας δύσκολα, περνάμε κι εμείς μαζί, γιατί όσο cool άτομο και να είσαι και να είναι επιλογή σου η μοναξιά σου, αυτά δεν περνάνε τον Φεβρουάριο! Κάτι σου συμβαίνει, πρέπει να σε δει γιατρός!

Ακούς εκεί... μόνη!

Όλες αγκαζέ!

Λοιπόν, βγάλτε χαρτί να σημειώσετε! Τον Φεβρουάριο και ειδικά την 14η ημέρα του, θα είστε ΟΛΕΣ αγκαζέ! Θέλετε, δεν θέλετε. Δεν έχει «μα»! Θα πάτε να κάνετε μαλλί (σπαστό) και νύχι (κόκκινο) και το βράδυ θα πάτε να φάτε κάπου ω ρ α ί α. Όχι δύπιτα και τζατζίκια. Θα πάτε κάπου που στο πιάτο βάνουν ένα κουταλάκι μικρό φαγητό και το υπόλοιπο είναι άδειο. Και αυτή είναι η light version... Η πιο hard core περιλαμβάνει: Ταξιδάκι-έκπληξη στη Βενετία, αγκαλίτσα στη γόνδολα με 3 κουβέρτες γιατί από την υγρασία κολλάνε τα κόκαλά σου ή εναλλακτικά, Παρισάκι με μπακέτα καμαμπέρ και σαλάμια στο στόμα και μετά φιλάκια στο τουρεφέλ..(κλακ! σέλφι)!

Σφίζει το σύμπαν από έρωτα και αγάπη παντοτινή, σε σφίγγει κι εσένα κάτι στο λαιμό και δεν ξέρεις τι είναι. Αυτό το με το ζόρι να γιορτάσεις κάτι που δεν έχεις ή δεν θες να έχεις, κάνει τον Φεβρουάριο αντιπαθή (είναι που είναι και λίγο ιχθύς...).

Πότε ξεκίνησε όλο αυτό το κακό;

Από τα νήπια ξεκινάει αυτή η τυραννία. Που μας βάζανε να κάνουμε καρδούλες πλαστελίνη και να τις δίνουμε ό ένας στον άλλον. Ρόμπα στο κυλικείο μπροστά σε όλους, από τον Γιαννάκη που δεν ήθελε την καρδούλα μου γιατί ήταν πράσινη (καραφλός με μπάκα τώρα ο Γιαννάκης, κορίτσια μου). Μαρτύριο δέκα μέρες πριν, να σκεφτούμε ποιον αγαπάμε και πού θα τη δώσουμε. Μη χειρότερα! Πού είναι η πρόνοια; Πού είναι το κράτος;

Όλα κόκκινα!

Έχετε τρελαθεί; Είμαστε Παναθηναϊκοί, τι κόκκινο; ΤΙ ΚΟΚΚΙΝΟ; Μπαλόνια, τριαντάφυλλα, καρδούλες, σοκολατάκια, μπισκοτάκια, αρκουδάκια...

Άντε, ας πούμε ότι το χρώμα το ξεπερνάμε, όμως έρχονται κάτι ερωτήσεις ξαφνικά εκεί που πίνεις τον καφέ σου, φρόνιμη και ανέμελη, που νιώθεις σαν να σε αρχίζουν σε απανωτές νοερές σφαλιάρες.

-Τι εννοείς δεν έχεις σχέση; -Τι εννοείς είσαι 36 και δεν έχεις παιδιά; -Τι εννοείς δεν βγαίνεις με κανέναν; -ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ;

Η φτερωτή γιορτή εμπεριέχει ξαφνικά πολλά παραπάνω κλισέ και κοινωνικά τετριμμένα από έναν απλό έρωτα και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη και τον εκνευρισμό, όσους δεν γιορτάζουν ή δεν θέλουν να γιορτάσουν.

Αν είστε από αυτές που κάνετε ερωτήσεις, μεγάλη προσοχή στα καρδουλωτά αντικείμενα. Εκτοξεύονται εύκολα προς όλες τις κατευθύνσεις και σε ανύποπτο χρόνο.

Τα άσματα

Ανοίγεις ραδιόφωνο «κλαίει» ο Ρέμος, αλλάζεις σταθμό «κλαίει» ο Πλούταρχος (καλά αυτός κλαίει μόνιμα), κλείνεις το ραδιόφωνο, σταματάει διπλανό αυτοκίνητο και «κλαίει» η Σελίν Ντιόν. Δεν γλιτώνεις. Τα πράγματα είναι σοβαρά και σε έχουν περικυκλώσει. Παιδιά γιατί τον κλαίμε; Ένας χαρούμενος έρωτας δεν υπάρχει;

Τι «φυσάει πολύ», τι «πού να ‘σαι τώρα», τι «all by my self»; Έχετε τρελαθεί; Την αμέσως επόμενη μέρα δε, σαν να μην έγινε τίποτα. Σταν και Bon Jovi. Να τρελαίνεσαι!

ΛΟΙΠΟΝ!

Πάρτε μία ανάσα. Βαθιά. Ωραία, εκπνεύστε.Όλοι αγαπάμε και μας αγαπούν. Κάποιος τέλος πάντων. Γονιός, φίλος, σκύλος. Αγάπη υπάρχει και ας μην είναι την ημέρα αυτή, η αγάπη που ονειρευόμαστε ή που προστάζει η γιορτή και η άδικη κοινωνία. Και αν τον έχουμε τον έρωτα, όχι δεν περιμένουμε την ημέρα αυτή για να τον γιορτάσουμε. Χαμογελάστε πλατιά και φάτε 14 κόκκινα cup cake με ροζ καρδούλες! Έτσι, λόγω της ημέρας!

ΥΓ: Όμως επειδή σε κανέναν δεν αρέσει να του υπενθυμίζουν επίσημα ότι ναι, δεν έχει την αγάπη που ονειρεύεται στη ζωή του, ρε συ Φεβρουάριε σε αντιπαθούμε!