Τρώνε τα κορίτσια «βρώμικο»;

«Παιδιά, να φάμε τίποτα μετά, όμως, έτσι;». Η ατάκα που λέμε όλοι μετά το ξενύχτι σε μπαρ, μπουζούκια ή συναυλίες. Όλοι; Ή μήπως μόνο τα αγόρια; Από πότε το «βρώμικο» είναι προνόμιο των αγοριών; Τέσσερις συντάκτριες του Native Content εξομολογούνται αν τρώνε ή όχι «βρώμικο» μετά από ξενύχτι και απενοχοποιούν -ακόμη και- τον πατσά (άντε, τη σούπα μοσχαράκι).

Και, τέλος πάντων, εσύ το τρως το «βρώμικό» σου;

Ειρήνη, ξέρουμε: ΔΕΝΣΤΕΡΕΙΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ! #not

Η Αθήνα έχει πολλά και καλά «βρώμικα» και αν ψάξεις λίγο, θα βρεις το δικό σου «καλύτερο βρώμικο της πόλης». Τι κι αν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της νυχτερινής ζωής της Αθήνας; Τι κι αν πολλές φορές το έχω «ονειρευτεί»; Η τελευταία φορά που έφαγα «βρώμικο» ήταν πριν ένα περίπου χρόνο, όταν δάγκωσα με μανία το σάντουιτς του φίλου μου. «Θα πάρεις εσύ;», με ρώτησε. «Όχι, όχι, αφού ξέρεις δεν τρώω τέτοια πράγματα, ειδικά τέτοια ώρα», του απάντησα.

Μπαίνουμε στο αμάξι και εκείνος αρχίζει να τρώει, όταν ξαφνικά αντιλαμβάνεται ότι έχω τα μάτια μου «καρφωμένα» πάνω του και για την ακρίβεια… πάνω στο φαγητό του. Χωρίς δεύτερη κουβέντα μου δίνει το «βρώμικό» του και εγώ τρώω μια… γενναία μπουκιά. Ακολούθησε το κλασικό σκηνικό: «Κάθε φορά τα ίδια. Μου το έφαγες όλο. Την επόμενη να πάρεις το δικό σου», μου λέει. Εγώ ζητώ χαμηλόφωνα «συγγνώμη» και φεύγουμε.

Έφτασε, λοιπόν, η ώρα να σας αποκαλύψω ότι από την ημέρα που γράψαμε για το τι σημαίνει για εμάς «δίαιτα» (ναι, τότε που έγραψα ότι εγώ δεν κάνω ΠΟΤΕ δίαιτα), δέχομαι απίστευτο «τρολάρισμα» στο γραφείο.

«Δεν στερούμαι κάτι». Αυτές ήταν οι λέξεις που έμελλαν να με στοιχειώσουν. Το παραδέχομαι: Προσέχω τη διατροφή μου και υπάρχει κάτι που στερούμαι και αυτό είναι το «βρώμικο» (ακόμη κι αν γνωρίζω ότι «χάνω» μια μεγάλη απόλαυση). Τι να κάνουμε; «Κολλήματα» είναι αυτά.

Μίκα: Κορίτσια, φάτε. Δεν θα στείλει.

Ξεκινάω με ένα gif...

Και απαντώ και με λόγια. Φ υ σ ι κ ά και τρώμε «βρώμικο». Τι είμαστε; Τίποτα τυχαίες; Ναι, με απ’ όλα (αν και κάποια ξημερώματα προτιμώ λουκάνικο, πατάτα, μαγιονέζα). Κρύβει το «βρώμικο» μία δύναμη μέσα του. Ξυπνά αισθήματα, δυναμώνει σχέσεις.

Πας «λιώμα», μετά τα ποτά, και με εκκωφαντική σιωπή στο κινητό σου (φάτε, δεν θα στείλει) και με το που τρως την πρώτη μπουκιά, τα έχεις ξεχάσει όλα!

"Κόπερφιλντ" το βρώμικο!

Έχω σηκωθεί από τον καναπέ μου και έχω πάει Μαβίλη με φόρμα και το μαλλί μουφάσα για να φάω «βρώμικο».
Έχω βγει για ποτό μόνο και μόνο γιατί θα πηγαίναμε Μιχαλακοπούλου για κοτομπουκιές μετά.
Έχω υποστεί date μέχρι το τέλος, με τύπο που μου μιλούσε για την πρώην του (just say no) γιατί θα τρώγαμε «βρώμικο» μετά.

Όμως, παιδιά, κανένα βρώμικο δεν μοιάζει με το άλλο και εκεί βρίσκεται η μαγεία τους!

Βρώμικο σε αγαπώ (ξεκάθαρα)!

Σοφία, σκατέριαν what?!?

Θα επαναλάβω για ακόμη μία φορά, σε περίπτωση που δεν έχει γίνει κατανοητό στα 298.765 άρθρα που το έχω αναφέρει (λέμε τώρα) ότι είμαι pescetarian, τουτέστιν δεν τρώω κρέας. Αυτό από μόνο του περιορίζει τις επιλογές και πολλές φορές είναι ο λόγος που δεν τρώω τα ξημερώματα (γιατί δεν επιβάλλω στην παρέα την ιδέα της κρέπας, για παράδειγμα). Αν την έχουν ανάγκη την καντίνα τους, καλώς να πάνε. Εγώ θα μείνω νηστική.

Στα φοιτητικά μου χρόνια έτρωγα σούπα μοσχαράκι (ναι, ντρέπομαι) για να «στρώνει» το άμαθο στο αλκοόλ στομάχι.
Όσο μεγάλωνα έμαθα να «τιμάω» το «βρώμικο», αξιολογώντας ΟΛΕΣ τις καντίνες της Αττικής.
Τον τελευταίο χρόνο της (almost) χορτοφαγίας μου η «βρώμικη» συνήθειά μου περιορίζεται σε σάντουιτς (από εκεί που συνήθως συναντάς την Ομάδα ΔΙΑΣ).

Τυράκι, μανιτάρια, αυγό και πατάτες, μέσα σε μία "παντόφλα". Δεν το συνηθίζω, αλλά ναι, μια φορά το μήνα, ξημερώματα Κυριακής, το έχω λίγο ανάγκη. Και εγώ και το αμάξι μου (όλοι τρώμε πατάτες, και το χειρόφρενο και τα πατάκια και τα καθίσματα). Και να σου πω και κάτι: Και τρως ώστε να χορτάσεις και το στομάχι στρώνει και φαίνεσαι κουλ στην παρέα. Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα.

Κατερίνα, 4 παρά ξέρουμε σε ποια πλατεία θα σε βρούμε. ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ.

Όταν ακούω τη λέξη «βρώμικο», στο μυαλό μου έρχονται δύο καντίνες. Εντάξει, και ο Νικήτας Κλιντ.

Στο θέμα μας τώρα: Στο κλασικό δίλημμα Μαβίλη ή Μιχαλακοπούλου απαντάω το πρώτο με σιγουριά. Πάντα την επέλεγα στις "ψηφοφορίες" μας μετά την έξοδο, λίγο πριν αποφασίσουμε αν θα κατευθυνθούμε στην φημισμένη πλατεία ή πίσω από το Χίλτον, για να κάνουμε την τελευταία στάση της νύχτας.

Ακόμη και μετά τη μετακόμισή της, βρίσκεται σε ιδανικό σημείο, δίπλα στην πλατεία με τα παγκάκια όπου μπορείς να απολαύσεις το φαγητό σου με θέα την Κηφισίας, όπως δεν την έχεις ξαναδεί. Εκεί, γίνονται όλες οι μεθυσμένες συζητήσεις με άγνωστους, ενώ δεν είναι καθόλου απίθανο να συναντήσεις και γνωστούς σου (που έχεις να δεις χρόνια).

Η καντίνα αυτή για μένα είναι κάτι πολύ περισσότερο από το σάντουιτς με κοτόπουλο πανέ, λάχανο-καρότο, που διαγράφει αυτόματα τη δίαιτα από το μυαλό κάθε κοριτσιού –και φυσικά της Ειρήνης (που δεν στερείται τίποτα) και ικανοποιεί την «πείνα του ποτού» μετά το ξενύχτι. Είναι μια κοινωνική συνάντηση και το ιδανικό κλείσιμο σε μία μεγάλη νύχτα. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι η Αθήνα δεν κοιμάται ποτέ.