Ένα φιλί, δύο γάμοι και μία σφεντόνα

Σοφία Μαυραντζά
Ένα φιλί, δύο γάμοι και μία σφεντόνα

Πώς όλα μπορούν να «δέσουν» με ένα «γούρι»

Γράφει η Σοφία Μαυραντζά

Αφορμή για να γράψω το παρακάτω κείμενο στάθηκε η Παγκόσμια Ημέρα Φιλιού, την περασμένη εβδομάδα (6 Ιουλίου). Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα ότι υπάρχει, έπρεπε να γίνω 30 χρονών να το ανακαλύψω (καλά, δεν αισθάνθηκα και Κολόμβος). Ωστόσο, στάθηκε αφορμή για να καθίσω λίγο με τον εαυτό μου να σκεφτώ και να συνειδητοποιήσω λίγα πράγματα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Γιατί έχουμε μάθει να ζούμε στο παρόν, αφήνοντας στην άκρη τα υπόλοιπα. Όσα πέρασαν και όσα θα έρθουν.


Το λοιπόν, ξέρεις, άλλωστε, πόσα φιλιά δέχεται ένας μέσος άνθρωπος στη ζωή του; Περί τα 25.000 φιλιά. Για την ιστορία, ο καθένας μας ξοδεύει 14 ημέρες από τη ζωή του... φιλώντας.

Και είναι αλήθεια πως δεν ξέρω εάν έχω φιλήσει ή φιληθεί αρκετά στη ζωή μου, πόσα δηλαδή από 25.000 φιλιά έχω λάβει ή πόσες μέρες από τις 14 έχω «κάψει» ή πόσες πρέπει να αναμένω. Ξέρω, όμως, ότι έχω ανταλλάξει όλων των ειδών τα φιλιά: Πεταχτά, ρουφηχτά, σταυρωτά, φιλικά, αδελφικά, καυτά, στοργικά, ερωτικά. Είναι, όμως, αρκετά;


Πότε ένα καυτό φιλίείναι αρκετό;

Το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στο γάμο της παιδικής μου φίλης. Της Αλίνας ή αλλιώς της Αλινού ή Αλίν, όπως τη φωνάζω χαϊδευτικά. Γνωριστήκαμε το 1999, στη Β’ Γυμνασίου. Δεν πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, είχα όμως τη μαμά της καθηγήτρια Γαλλικών. Το ίδιο καλοκαίρι κάναμε μαζί τις πρώτες μας διακοπές. Καλά, μη φανταστείτε, στη γιαγιά μου πήγαμε. Αλλά πήγαμε μαζί και είχαμε το δικό μας ανεξάρτητο πρόγραμμα. Και αυτό για εμάς σήμαινε «κάτι». Εκείνο, λοιπόν, το καλοκαίρι, εγώ γνώρισα τον Νίκο, το παιδί εκείνο που τα «είχαμε» πλατωνικά το καλοκαίρι του ’99, για να γίνουμε «κανονικό» ζευγάρι την άνοιξη του 2007 (για 9 ολόκληρα χρόνια). Με λίγα λόγια, η Αλίνα δεν είναι απλά φίλη μου, είναι το «γούρι» μου.

Και όταν την είδα το περασμένο Σάββατο να χορεύει με τον Σταμάτη, το τραγούδι τους, στο γάμο τους, και να ανταλλάσσουν το πιο καυτό φιλί που έχω δει διά ζώσης τα τελευταία χρόνια, τότε συνειδητοποίησα κάτι: Πώς ποτέ ένα καυτό φιλί δεν είναι αρκετό. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πάντα υπάρχει χώρος για το επόμενο. Το μόνο που χρειάζεται είναι έρωτας.

Πέρασα όμορφα σε αυτόν τον γάμο. Πραγματικά όμορφα. Γλυκά όμορφα. Η Αλίν ήταν η πιο όμορφη νύφη που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, μέσα σε ένα νυφικό που δεν ήταν λευκό, μέσα σε μια αγκαλιά αγαπημένων ανθρώπων που κοίταζαν το ζευγάρι με θαυμασμό.

Μας είχε παρακαλέσει να μην κλάψουμε, να μην συγκινηθούμε. Τήρησα την υπόσχεσή μου. Μόνο ένα ελαφρύ βούρκωμα, την ώρα που γύριζα στο σπίτι. Για όλα εκείνα τα τσιγάρα που έχουμε καπνίσει κρυφά από τους γονείς μας και για εκείνες τις διακοπές στο σπίτι της γιαγιάς που δεν επαναλάβαμε.


Η σφεντόνα (μου)

Μέχρι να ζήσω αυτό το γάμο, κάθε μέρα σχεδόν σιχτίριζα για όλα τα καλέσματα που έχω κάνει συλλογή στο σπίτι, διότι ο κόσμος παντρεύεται, οι φίλοι, οι συμμαθητές, οι συνάδελφοι. ΟΛΟΙ. Παιδιά κι εγώ έχω κλείσει τα 30, αλλά τα έχω αφήσει και ανοιχτά να αερίζονται. Και επιστρέφω στην Παγκόσμια Ημέρα του Φιλιού. Μόλις την ανακάλυψα, λοιπόν, και ενώ ήμουν στο γραφείο και άκουγα τη μουσικούλα μου στο γιουτούμπε, μπαίνει εκείνο το γνώριμο κομμάτι που λέει:

«Σαράντα χρόνια ανώριμος, ξεφτίλας Δον Κιχώτης. Σαράντα χρόνια γκόμενος, σαράντα χρόνια πότης». Όπου 40, βάλε 30 και δίπλα κότσαρε και τη φωτογραφία μου.

Και, αν δεν το ξέρεις, το τραγούδι πάει κάπως έτσι μετά: «Κι ενώ όλα τα θυμόμουνα κι είχα μυαλό ξουράφι, να μεγαλώσω ξέχασα και έμεινα στο ράφι. Έτσι για πάντα κράτησα την παιδική μου εικόνα, εκείνου του αλητάμπουρα που κράταγε σφεντόνα».

Μήπως είναι το τραγούδι μου (;), σκέφτηκα. Λίγο η αναφορά στην ανωριμότητα, λίγο τα ποτά, λίγο ο Δονκιχωτισμός που με διακρίνει χάρη στις παροδικές εξάρσεις ενθουσιασμού που με πλημμυρίζουν, κάτι η αναφορά στο ράφι (προφανώς όχι στο έπιπλο), σίγουρα πάντως τα παιδικά όνειρα και τα χρώματα που θέλει να εκσφενδονίσει ο 40-χρόνια-έφηβος Βασίλης, μου «κολλάνε» κάπως.

«Είσαι μικρή ακόμα» μου είπα και διέλυσα κάθε αμφιβολία μου. «Δούλευε» μου ξαναείπα. Και από εκείνη την ήμερα δουλεύω και θεωρώ πως ξεχνάω να μεγαλώνω και οι στίχοι χορεύουν ακόμη και τώρα στο μυαλό μου σε ένα νοητό πεντάγραμμο. Και κανένα «κανονικό» φιλί δεν αντάλλαξα, μπορεί ούτε σταυρωτό. Μόνο εικονικό, φεϊσμπουκικό. Πάτησα :* και ύστερα από λίγο «Διαβάστηκε». «Για την Παγκόσμια Ημέρα του Φιλιού» έγραψα.


Άκου το συμπέρασμάμου

Θέλω να σας έχω μπερδέψει. Εύχομαι να σας έχω μπερδέψει.

Το point Νο1 είναι αυτό: Αν οι γάμοι σε κούρασαν, να μην πηγαίνεις. Αν δεν θέλεις να ντυθείς, να βαφτείς, να στολιστείς, να πας για να ευχηθείς με την καρδιά σου, να χορέψεις, να πιεις, να γελάσεις, να μην πας. Στη χαρά του άλλου, οφείλεις να είσαι χαρούμενος. Χωρίς πολλές εξαλλοσύνες, ήρεμη, γελαστή. Σε καλέσανε γιατί… έπρεπε, αλλά κυρίως γιατί θέλουν να μοιραστούν μαζί σου τη χαρά τους. Αν δεν μπορείς, άστο. Πήγαινε μια εκδρομή, πήγαινε για ποτό, κάτσε σπίτι σου. Το έχω κάνει και θα συνεχίζω να το κάνω, όπου δεν γουστάρω. Τα «πρέπει» δεν υπάρχουν. Πουθενά δεν «πρέπει» να πας. Να πας όπου αισθάνεσαι.

Το point Νο2: Αν θέλεις να φιλήσεις, να φιλήσεις πραγματικά, με πάθος, με έρωτα, με στοργή, με πάθος, με σάλια. Μην αφήνεις φιλιά να πηγαίνουν χαμένα. 25.000 φιλιά δεν ανταλλάζονται ούτε μία στο… όποτε, ούτε με τον Ζούκερμπεργκ διακομιστή. Όμως, μην τα σκορπάς. Δώστα με το είναι σου. Και έπειτα δώσε τη σφεντόνα αλλού, υπάρχουν άξιοι συνεχιστές του Δονικιχωτισμού σου. Καλή τύχη σε αυτό.


Ο γάμος ο τελευταίος

Επανέρχομαι για να θυμίσω πως σε καμιά 10ριά μέρες θα γίνω κουμπάρα, στο γάμο της καλύτερής μου φίλης από το Πανεπιστήμιο. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα το ξανακάνω. Γιατί δίνεις. Δίνεις από τον εαυτό σου. Και δεν μπορείς να το κάνεις για τον οποιοδήποτε, όποτε του «βαρέσει» εκείνου να παντρευτεί. Δεν μπορεί παρά ο «άνθρωπός» σου να είναι ένας. Η φίλη σου, η καλύτερη, η αδελφική, είναι μία και μοναδική. Μην αναλώνεσαι, έτσι, για το… πάρτι. Το «δώσιμο» πρέπει να είναι ολοκληρωτικό και για να είναι ολοκληρωτικό πρέπει να είναι ένα.

Κάπως έτσι δεν είναι και στις σχέσεις άλλωστε; Όσο σκορπίζεσαι, το νόημα χάνεται.

Ναι, κάναμε bachelorette στη Σκιάθο