Υπάρχουν και «εκείνες» οι μαμάδες...

Υπάρχουν και «εκείνες» οι μαμάδες...

Μια αναγνώστρια του Mothersblog διηγείται...
Κάποια στιγμή, λίγο πριν κλείσω τον όγδοο μήνα, ο γυναικολόγος μου ήταν κάτι παραπάνω από σαφής. «Πέφτει η ανάπτυξή της. Πρέπει να συμβιβαστείτε με την ιδέα, ότι θα μπει έστω για λίγο θερμοκοιτίδα».
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ένα απόγευμα του Ιουλίου βρέθηκα να ετοιμάζω την τσάντα του μαιευτηρίου. Το επόμενο πρωί αφού έσφιξα το χέρι του καλού μου μπήκα στο χειρουργείο. Μισή ώρα αργότερα, ένα μικρό πλασματάκι ήρθε και προσγειώθηκε στο στήθος μου, για να με κάνει για πρώτη φορά μαμά.
1.960 γραμμάρια και δυο μεγάλα μάτια γέμισαν το δωμάτιο με αγάπη. Μας «χώρισαν» αμέσως. Και λίγες ώρες αργότερα πονώντας πολύ περάσαμε την πόρτα της ΜΕΝΝ (Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών) για να τη δούμε. Ήταν καλά. Υγιέστατη. Αυτό σε πρώτη φάση σου φτάνει. 200 γραμμάρια να πάρουμε και θα πάμε σπίτι μας!
Η μαγική στιγμή που όλα γίνονται πληθυντικός. «Πήραμε 40 γραμμάρια!», «Φάγαμε 40ml!». Από εκείνο το απόγευμα και για τις επόμενες δέκα μέρες, αυτή η πόρτα άνοιγε για μας δύο φορές την ημέρα. Έβλεπα τη μικρή μου μέσα από ένα τζάμι. Φορούσα στολή, μάσκα και αντισηπτικό για να μπορώ να την ακουμπάω. Αυτή τη μυρωδιά του αντισηπτικού θα τη θυμάμαι όσο ζω.
Με κοιτούσε πότε με τα μάτια ορθάνοιχτα σαν να με ρωτούσε «Γιατί μαμά; Γιατί δεν είμαστε μαζί;» ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα εγώ, και κάθε βράδυ κοιμόμουν με την εικόνα της και σχεδόν κρατιόμουν να μην καταρρεύσω στην ιδέα ότι δεν την είχα εκεί, δίπλα μου, να κάνω για εκείνη ότι κάνει κάθε μαμά τις πρώτες στιγμές με το μωρό της.

Διαβάστε περισσότερα στο: mothersblog.gr