Επιλόχειος κατάθλιψη: «Σε καθε μεριά του σπιτιού και σε κάθε μεριά της ψυχής, υπήρχε ακαταστασία».

Εχοντας περάσει μέσα απο μία εξάμηνη, δύσκολη επιλόχειο κατάθλιψη, μετά τη γέννηση των μωρών μου, μπορώ με σιγουριά να πω ποιο ηταν το μεγαλυτερο λάθος μου...

Γράφει η Εβελίνα Σαρρή

«Δεν είμαι μόνη μου. Ετσι νιώθω όμως».
«Δεν μου συνέβη κάτι τυχαία. Εγώ το επέλεξα».
«Δεν θέλω να ειμαι έτσι». Γιατί;
«Kλαίω με το παραμικρό». Γιατί;
«Δεν εχω προοπτική. Το μέλλον μου θα είναι αυτό». Λάθος. Λάθος μανουλες. Λάθος.

Εχοντας περάσει μέσα απο μία εξάμηνη, δύσκολη επιλόχειο κατάθλιψη, μετά τη γέννηση των μωρών μου, μπορώ με σιγουριά να πω οτι από όλες αυτές τις σκέψεις, αυτή η τελευταία ήταν το μεγαλύτερο λάθος μου. Νόμιζα ότι η ζωή μου έτσι θα είναι για πάντα. Ανάμεσα σε πάνες, κλάμματα, μπιμπερό, αυπνία, εξάντληση και λύπη... Το πίστευα. Και με τις ορμόνες στα κόκκινα, βούλιαζα σε αυτή τη σκέψη που με γέμιζε θλίψη. Ουτε ήθελα να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση, αλλά ούτε και μου άρεσε. Σε καθε μεριά του σπιτιού και σε κάθε μεριά της ψυχής μου, υπήρχε ακαταστασία.

Διάβασε περισσότερα στο mothersblog.gr