Φάε από τη μέση, μίλα από την καρδιά:

Στρωμένο τραπέζι στην αυλή, πιάτα λευκά με μπλε σχέδια, πιρούνια που βουτούν ξανά και ξανά στο τζατζίκι στη μέση (όλα είναι στη μέση, όπως πάντα). Πατάτες κομμένες όπως της γιαγιάς, μυρωδιά βασιλικού στον αέρα και ποτήρια που γεμίζουν με μπύρα, χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσεις. Ένα χέρι φτάνει ως την άλλη άκρη του τραπεζιού για λίγη ακόμα χωριάτικη, ένα άλλο σηκώνει μια παγωμένη ΜΑΜΟΣ και κάνει πρόποση «Στην υγειά μας».

Καλώς ήρθες στο ελληνικό τραπέζι. Στο μέρος όπου κάνει τις στιγμές μας ξεχωριστές, τις ζωές μας γεμάτες με συναισθήματα και εμπειρίες και αναδεικνύει όλα όσα έχουν σημασία και μένουν ανεξίτηλα στον χρόνο. Εκεί, που, ανάμεσα σε φαγητά και βλέμματα, γεννήθηκαν οι δικοί μας άγραφοι κανόνες, τους οποίους χαράξαμε στη μνήμη μας -με τη δική μας οπτική- μεγαλώνοντας, από τις κουβέντες των γιαγιάδων και από τα οικογενειακά κυριακάτικα τραπέζια.

Μέσα σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο γεννήθηκαν μερικές από τις πιο παθιασμένες, ζεστές και αυθεντικές στιγμές της ζωής μας. Αυτές ακριβώς τις στιγμές έρχεται να αναδείξει και η νέα καμπάνια της μπύρας ΜΑΜΟΣ, κάνοντας μια ωδή στο ελληνικό τραπέζι, εκεί που όλα -γεύσεις, ιστορίες, βλέμματα, πάθος- μοιράζονται. Εκεί που η ζύμωση δεν αφορά μόνο στη μπύρα, αλλά και στις σχέσεις.

Αν κάποιος γυρίσει και σου πει «Όταν τρώμε δεν μιλάμε», σίγουρα δεν έχει ζήσει την εμπειρία ενός αυθεντικού ελληνικού τραπεζιού. Εδώ, η σιωπή είναι σχεδόν… απαγορευμένη. Οι ελληνικές οικογένειες μιλούν πολύ και όχι μόνο για τα καθημερινά ζητήματα. Στο ελληνικό τραπέζι ακούγονται και εξομολογήσεις, γέλια, ακόμα και παθιασμένες συζητήσεις που ξυπνούν όνειρα και φόβους.

Πόσες φορές, άλλωστε, δεν ανοίξαμε την καρδιά μας γύρω από ένα τραπέζι; Πόσες φορές η γεύση δεν έγινε αφορμή για τη δημιουργία μιας νέας ανάμνησης; Για ένα όνειρο που ειπώθηκε με δισταγμό, αλλά βρήκε απρόσμενη στήριξη; Και η ΜΑΜΟΣ ήταν εκεί κάθε φορά. Ήταν εκείνη η πρώτη γουλιά της που «έσπαγε» τον πάγο. Το πρώτο «Στην υγειά μας». Γιατί όταν μοιράζεσαι ένα πιάτο και μια μπύρα, μοιράζεσαι και κάτι από την ψυχή σου.

Στην ελληνική κουλτούρα, όταν τρως από τη μέση, είναι σαν λες -χωρίς λόγια- «Δεν υπάρχει δικό μου και δικό σου». Άλλωστε, το φαγητό στη μέση μας μαθαίνει να υπολογίζουμε τον άλλον, να τον προσέχουμε και να μοιραζόμαστε μαζί του γεύσεις, ιδέες, όνειρα και συναισθήματα. Αυτή η μικρή κίνηση καταργεί τα όρια και τις αποστάσεις. Σε κάνει να νιώθεις ότι δεν τρως απλά για να χορτάσεις, αλλά για να νιώσεις συντροφιά. Ότι το φαγητό είναι μια γλώσσα που μιλάμε όλοι μαζί, χωρίς λόγια.

Και η ΜΑΜΟΣ σερβίρεται ακριβώς εκεί, στη μέση, όχι μόνο σαν μπύρα, αλλά σαν συνδετικός κρίκος, για να στηρίζει τις κουβέντες που έχουν ουσία. Γιατί αν δεν τα βάλουμε στη μέση, πώς θα μάθουμε αν μιλάμε για τα ίδια πράγματα; Αν νοιαζόμαστε για τα ίδια;

Μπορεί από παιδιά να ακούγαμε πως πρέπει να κρατάμε «μικρές» τις κουβέντες μας, αλλά, γύρω από ένα τραπέζι, ανάμεσα σε ανθρώπους που μας ξέρουν και μας νιώθουν, οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα. Εκεί, οι μεγάλες κουβέντες δεν λέγονται για να εντυπωσιάσουν, αλλά για να μας φέρουν κοντά με όσα αγαπάμε.

Ένα μυστικό, μια αγωνία, μια ιδέα που ωρίμαζε καιρό, αλλά διστάζαμε να πούμε. Εκεί, στο ελληνικό τραπέζι, ξεκινούν οι συζητήσεις που αλλάζουν τη ροή των πραγμάτων. Εκεί «εζυμώνονται» οι νέες σχέσεις, τα όνειρα, τα επόμενα βήματα.

Μια μπύρα στο τραπέζι και όλα αλλάζουν

Όπως πολύ καλά γνωρίζεις και εσύ, δεν χρειάζεται λόγος για να στηθεί ένα τραπέζι. Αρκούν 2-3 άνθρωποι που θέλεις κοντά σου, λίγο και καλό φαγητό και η αίσθηση ότι μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Γιατί οι πιο αυθεντικές μας στιγμές γεννιούνται κάπου στην αυλή, στην κουζίνα, στο τραπέζι που στήθηκε πρόχειρα, αλλά γέμισε με γέλια, βλέμματα, αλήθειες που, ίσως, δεν θα τολμούσαμε να πούμε αλλού.

Και κάπου ανάμεσά τους, μια ΜΑΜΟΣ, που δεν χρειάζεται οδηγίες σερβιρίσματος, αλλά έρχεται πάντα όταν μοιράζεσαι κάτι. «Εκεί που όλα μοιράζονται. Εκεί το πάθος εζυμώνεται» μας λέει με τη νέα της καμπάνια και, μεταξύ μας, έχει δίκιο. Γιατί, τελικά, οι πιο έντονες στιγμές δεν έρχονται με μουσική υπόκρουση και σπουδαίες λέξεις, έρχονται αθόρυβα. Σε ένα τραπέζι στρωμένο απλά, με φαγητό που θυμίζει σπίτι, με ανθρώπους που κοιτάζονται στα μάτια και με μια μπύρα που δεν χρειάζεται να εξηγήσεις γιατί την προτιμάς.

Στο τέλος της ημέρας, σημασία έχει να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν πριν καν μιλήσεις, που γεμίζουν το ποτήρι σου χωρίς να το ζητήσεις και σε σιγοντάρουν πριν πεις τη μεγάλη κουβέντα. Και πάντα εκεί, μια παγωμένη ΜΑΜΟΣ να συνοδεύει διακριτικά τις στιγμές που μετράνε. Γιατί στο ελληνικό τραπέζι, η ουσία βρίσκεται στη ζύμωση -των σχέσεων, των λέξεων, των συναισθημάτων. Και η ΜΑΜΟΣ ξέρει καλά πώς να ζυμώνει όλα αυτά που κάνουν μια στιγμή, αξέχαστη.