Η φάση που όλοι παντρεύονται και εσύ είσαι απλά… η κουμπάρα

Γράφει η Σοφία Μαυραντζά

Τα προσκλητήρια γάμων κάνουν στοίβα στο τραπεζάκι δίπλα στην είσοδο. Λευκός φάκελος, μπεζ φάκελος, στενός, τετράγωνος, με σκληρό χαρτί, με μπομπονιέρα, χωρίς μπομπονιέρα, με κάλεσμα στο τραπέζωμα, χωρίς κάλεσμα στο τραπέζωμα. Ό,τι θέλεις στο σεκρετέρ μου θα το βρεις. Του γάμου το πανηγύρι.

Τα ερωτήματα πολλά: Πώς παντρεύεστε ρε κορίτσια; Ποιον; Πού; Πότε προλάβατε και τον βρήκατε, κάνατε σχέση και τον παντρεύεστε κιόλας;

Θρομπάκ, το σωστό, τοτίμιο

Όλα ξεκίνησαν με το γάμο της φίλης μου της Λίας το 2014. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε γάμο καλής φίλης και μάλιστα πήγα νωρίτερα από το σπίτι της, ντύσαμε τη νύφη, συγκινήθηκα στην εκκλησία, χόρεψα στο κέντρο, ήμουν αρκετά «μέσα» σε όλη τη φάση, αλλά ταυτόχρονα όχι πολύ. Ίσως επειδή η Λία είναι δυο χρόνια μεγαλύτερη και οκ, δεν έδωσα τόσο σημασία. Είχα καιρό μπροστά μου να ασχοληθώ με το θέμα. Νόμιζα.

Όλα (ξανα)ξεκίνησαν το περσινό καλοκαίρι με το γάμο της φίλης μας της Μίνας. Ένα χρόνο μεγαλύτερη η Μίνα. Εκεί το έζησα στα στενά. Είχαμε καιρό που βλέπαμε το νυφικό σε φωτογραφίες, αγχωνόμασταν για το προσκλητήριο-καρτ ποστάλ με τη φωτογραφία της Μακρινίτσας, σχολιάζαμε τη λίστα των καλεσμένων, τη μουσική που θα έκαναν κέφι και το μεν και το δε σόι, τι θα φορέσει η κουμπάρα Κατερίνα. Πήγαμε από το σπίτι δύο μέρες νωρίτερα, ευχηθήκαμε, φάγαμε κουφέτα, χορέψαμε, κάναμε και ένα τύπου μεικτό bachelor (να σημειωθεί πως εγώ και ο Γιώργος δεν θυμόμαστε τη μισή βραδιά από την ποσότητα αλκοόλ που καταναλώσαμε). Τέλος πάντων, πήγαμε στο γάμο, το διασκεδάσαμε, η υπόθεση τελείωσε. Ή μάλλον όχι, αφού από τη συγκεκριμένη παρέα από τότε μέχρι σήμερα σχεδόν όλοι παντρεύτηκαν, αρραβωνιάστηκαν, φόρεσαν έστω ένα μονόπετρο. Μέσα σε έναν χρόνο. ΤΙ ΦΑΣΗ;

Όπως βίωσα το γάμο της Μίνας εγώ και ο Χάρης

Σημείωση για την κεντρική φωτό του άρθρου: Ιούλιος 2016, γάμος Μίνας. Από τα 10 άτομα, τότε μόνο δύο φορούσαν βέρα. Σήμερα οι πέντε.

Ο γάμος της καλύτερήςσου φίλης

Και ερχόμαστε στα δικά μας. Και όταν λέω στα δικά μας, εννοώ στη δική μου ηλικία. Γιατί εντάξει να παντρεύονται οι μεγαλύτεροι (*γελάει ο κόσμος), αλλά να παντρεύονται και οι συνομήλικοι;

Τη Μαρία τη γνώρισα πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο. 2004. Καθόταν μπροστά μου, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε: «Τι θα κάνεις μετά; Θέλεις να πάμε για καφέ;». Ε, και πήγαμε. Πέρασαν 13 χρόνια από τότε. Και για την επέτειο της γνωριμίας μας, θα «πατήσουμε» έναν γάμο. Της Μαρίας. Με τον Νίκο.

Η αλήθεια είναι πως όταν συμφωνήσαμε ότι θα παντρέψω τη Μαρία ήμουν μικρή, δεν ήξερα. Οκ, έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε. Αλλά ακόμα δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Το συνειδητοποίησα προχτές, όταν μου έστειλε φωτογραφία με την αναγγελία του γάμου στην εφημερίδα. Έκλαψα, το ομολογώ. Έτσι, αυθόρμητα μου βγήκε. Παρόλο που εδώ και έξι μήνες έχουμε πάει για πρόβα νυφικού, για παπούτσια, για μπομπονιέρες, για λαμπάδες, για στέφανα, για προσκλητήρια. Παρόλο που έφτασα μέχρι τη Λισαβόνα για να δοκιμάσω ένα φόρεμα που είχα δει σε ένα σάιτ και πίστευα ότι θα μου πήγαινε ως κουμπάρα. Με ΑΥΤΗ τη φωτογραφία το χώνεψα. Και ίσως όχι ακόμα.

Η αλήθεια είναι πως ήταν τόσο όμορφη όλη η διαδικασία του να βλέπουμε πράγματα σχετικά με το γάμο, που μάλλον έχασα την ουσία. Γιατί η ουσία είναι ότι θα πάω στο γάμο της καλύτερής μου φίλης. Και αυτό σημαίνει ότι αύριο, άντε μεθαύριο, θα έχει οικογένεια. Και τέρμα τα ποτά και τα ξενύχτια. Το θέμα δεν είναι αυτό όμως. Το θέμα είναι η διαφορά φάσης που φτάνει η ώρα να συνειδητοποιήσεις. Διότι εσύ τι κάνεις καλή μου; -θα μου πεις. Ακόμα παρτάρεις;

Να 'μαστε κι εμείς!

Ο γάμος έχει τησημασία του

Ναι, η φάση είναι: ΟΛΟΙ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΠΛΑ Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ. Ξεκάθαρα. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου, σκέφτομαι. Μπορεί να μην έρθει ποτέ, ξανασκέφτομαι. «Σοφία, έχεις στο μυαλό σου την οικογένεια με το βιτάμ και το σκύλο» μου είπε τις προάλλες εκείνος. Ναι, είμαι ρομαντική, του απάντησα. Και είναι αλήθεια. Γιατί ο γάμος έχει τη σημασία του. Γιατί πρέπει να αντιληφθείς (και να χωνέψεις) ότι πραγματικά θέλεις να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου με έναν άνθρωπο. Ότι δεν παντρεύεσαι για το πάρτι, ούτε για τη φάση, ούτε επειδή όλοι οι υπόλοιποι παντρεύονται. Παντρεύεσαι γιατί θέλεις να ζεις κάθε στιγμή μαζί του. Και θα πρέπει να προσπαθείς κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, να διατηρήσεις ζωντανό αυτό που σε έκανε να θέλεις να τον παντρευτείς.

Μπορεί στην πορεία να ανακαλύψεις ότι δεν λειτουργεί. Συμφωνώ. Όμως, δεν ξεκινάς έτσι. Ξεκινάς με το «για πάντα». Και όπου βγει.

Αισθάνομαι τυχερή που θα γίνω η κουμπάρα της καλύτερής μου φίλης. Γιατί θα είναι το επιστέγασμα της αγνής, ειλικρινούς, απόλυτης φιλίας μας. Αισθάνομαι τυχερή που η Μαρία θα παντρευτεί τον Νίκο. Γιατί είμαι ήσυχη, ότι βρήκε εκείνον, του «για πάντα». Αισθάνομαι τυχερή που αυτή την ιεροτελεστία θα τη μοιραστώ με τον Άγγελο, τον κολλητό του Νίκου, γιατί θα είμαστε μια όμορφη παρέα που θα κρατήσει στο πέρασμα του χρόνου.

Θα διασκεδάσουμε, θα χορέψουμε, θα πιούμε, θα γελάσουμε, θα κάνουμε όλα αυτά που αρέσουν σε μένα, για ένα μόνο βράδυ, για να περάσει καλά η Μαρία μία ολόκληρη ζωή. Και δεν υπάρχει πιο ωραίος συνδυασμός.

Αριστερά: Εγώ γιορτάζω τα 30 λες και είναι τα 20, η Μαρία το διασκεδάζει και ο Νίκος απλώς κατανοεί -Σεπτέμβριος 2016.
Δεξιά: Σοφία, Άγγελος, Νίκος, Μαρία -Πάσχα 2017.

Να θυμάσαι πάντα την Αγάπη

Αν είσαι 30 και το ζεις λες και είσαι 20, αν θέλεις να βγαίνεις, να πίνεις και να παρτάρεις, αν το σεκρετέρ γέμισε προσκλητήρια, αν όλοι γύρω παντρεύονται και εσύ (ούτε) ως κουμπάρα δεν πας στους γάμους, αν αναρωτιέσαι πότε πρόλαβαν όλοι και έγιναν ζευγάρια, πότε πέρασαν στη φάση που θέλουν να ενώσουν τις ζωές τους, αν πιστεύεις πως όλοι ζουν καλά μαζί κι εσύ απλά... επιβιώνεις μόνη, αν ακόμη-ακόμη νιώθεις πως απλά στέκεσαι απέναντί τους, τότε να θυμάσαι πάντα την «Αγάπη»:

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα
αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθεί δίχως να νιώσεις από πού
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα

θε να σου κλείσει απαλά, με τ’ άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει:
«Ποια είμ’εγώ;»
απ’ της καρδιάς στο σκίρτημα θα καταλάβεις ποια’ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς… Αν είναι να ‘ρθει θε να’ρθεί.
Κλειστά όλα να ‘ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει.

Ειδέ, κι αν έχεις ανοιχτή την πόρτα για να τη δεχτείς,
και σαν φανεί τρέξεις σ’αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς
αν είναι να’ρθει θε να’ρθεί-αλλιώς θα προσπεράσει.

Κώστας Ουράνης