Τρεις συντάκτριες εξομολογούνται τις δυσκολίες της ενηλικίωσής τους

Είναι το πρώτο πράγμα που θα πει ο γιατρός στη μητέρα σου, πως «τα κορίτσια είναι πιο δυνατά από τα αγόρια» και εκείνη, θα χαμογελάσει ξέροντας όλα όσα έχει περάσει, φτάνοντας μέχρι εδώ. Αυτό όμως, που κανείς δεν είπε στους γονείς μας είναι πως κατά τη διάρκεια της εφηβείας, όσο δυνατό κι αν έχει γεννηθεί ένα κορίτσι, δύσκολα θα δεχτεί μια αποτυχία. Διότι, στα δικά της μάτια, αυτή η μικρή ή μεγάλη «αδυναμία» της, μειώνει την όποια αυτοπεποίθησή της κατακόρυφα.

Σύμφωνα με την Always Confidence & Puberty , τα επτά στα δέκα έφηβα κορίτσια παραλύουν στο φόβο της αποτυχίας και έτσι, επιλέγουν να χάσουν αρκετά σημαντικές ευκαιρίες ανάπτυξης του εαυτού, αλλά και ενδυνάμωσης του χαρακτήρα τους. Τα κορίτσια σήμερα δεν δοκιμάζουν νέα πράγματα στην καθημερινότητά τους, ενώ εάν πάρουν την απόφαση να δοκιμάσουν και τελικά αποτύχουν, δύσκολα θα προσπαθήσουν ξανά. Διότι, θεωρούν πως πρέπει να μην είναι τίποτα λιγότερο από τέλειες και έτσι, δεν «χωράει» το παραμικρό λάθος στη ζωή τους. Όμως, στην πραγματικότητα αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος των κοριτσιών: Ότι δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να αγκαλιάσουν την αποτυχία και πώς μέσα από αυτήν μπορούν να αντλήσουν διπλάσια δύναμη.

Με αφορμή λοιπόν, την καμπάνια της Always #ΣΑΝΚΟΡΙΤΣΙ αλλά και τη δέσμευση της εταιρείας να βοηθήσει στην ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης των κοριτσιών σήμερα, οι συντάκτριες του queen.gr αποφάσισαν να εξομολογήσουν τις δικές τους εμπειρίες κατά τη διάρκεια της εφηβείας και να σου αποδείξουν πως μια αδυναμία μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε δύναμη. Αρκεί να το προσπαθήσεις.

Η Μαργαρίτα έμαθε πως πρέπει να κάνει πράγματα για τον εαυτό της

Ποτέ μου δεν είχα αυτοπεποίθηση. Παρόλο που μεγάλωσα σε μια οικογένεια πολύ υποστηρικτική και με πολλή αγάπη, οι γονείς μου πάντα πίστευαν ότι μπορώ και καλύτερα. Γιατί όντως, μπορούσα. Δεν ήμασταν από τις οικογένειες που δεν εκτιμιόνταν οι προσπάθειες, αλλά είμασταν από τις οικογένειες που για να σου πουν εκείνο το πολυπόθητο «μπράβο» έπρεπε να το κερδίσεις. Διότι, εάν θέλεις να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή, πρέπει να μάθεις να προσπαθείς για το καλύτερο.

Έπρεπε να φτάσω στην εφηβεία για να αντιδράσω και να φωνάξω πως «δεν εκτιμούν τίποτα», καθώς στο μυαλό μου πάντα θα ήμουν «πολύ χαζή», «πολύ χοντρή», «πολύ ελαφρόμυαλη». Κάπως έτσι, η εφηβεία μου ήταν... επαναστατική και η αυτοπεποίθησή μου είχε περάσει κάτω από το μηδέν. Μέχρι που κατάλαβα πως κάτι πηγαίνει πολύ λάθος στην αντίδρασή μου, αλλά και στον τρόπο που προσπαθούσα, αλλά και που απέφυγα να προσπαθώ. Τουλάχιστον, αυτό κατάλαβα όταν έπρεπε η μητέρα μου να μου εξηγήσει πως δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα και πως πρέπει να προσπαθείς, και αν αποτυγχάνεις να προσπαθείς ξανά από την αρχή. Διότι μόνο έτσι θα μάθεις πως να μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από αυτό που μπορείς να καταφέρεις. Βλέπεις, τότε δύσκολα καταλάβαινα τη διαφορά των κερδισμένων «μπράβο» και όλων των υπολοίπων.

Πλέον, έχω φτάσει σε μια ηλικία που αρχίζω να εκτιμώ κάθε εμπόδιο αλλά και πίεση των γονιών μου. Έχω καταφέρει να κάνω πράγματα που ποτέ δεν πίστευα ότι μπορούσα. Διότι πίεσα τον εαυτό μου και έμαθα ότι μπορώ να κάνω πολύ περισσότερα από όσα πιστεύω. Αρκεί να τα κάνω για μένα.

Η Σοφία αγάπησε τον εαυτό της όπως ήταν

Οι δυσκολίες είναι για να τις ξεπερνάμε. Να γινόμαστε καλύτερες και να συνεχίζουμε να κοιτάμε μπροστά (και ψηλά). Προσπαθούμε, αποτυγχάνουμε, μαθαίνουμε και ξαναπροσπαθούμε. Πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε πιο δυνατές. Άργησα να το συνειδητοποιήσω, μα τώρα πια το γνωρίζω καλά.

Θυμάμαι τον εαυτό μου στο σχολείο. Οι ελιές στο πρόσωπό μου ήταν η αφορμή για να ξεσπά πάνω μου μια μερίδα συμμαθητριών. Μάλιστα, δεν δίσταζαν να με χλευάζουν με διάφορες παρομοιάσεις. Επέστρεφα στο σπίτι κάθε μέρα και πιο πικραμένη, πιο δυστυχισμένη. Ένιωθα σχεδόν αποτυχία. Η αυτοπεποίθησή μου ανύπαρκτη. Οι γονείς μου δεν άργησαν να το καταλάβουν. Ζήτησα να αφαιρέσω χειρουργικά τις ελιές. Ανένδοτοι οι γονείς μου, μου έφερναν ως παραδείγματα γυναίκες που διέπρεψαν κι ας είχαν ελιές στο πρόσωπό τους. Οι μέρες περνούσαν και οι γονείς έκαναν καλή δουλειά στο σπίτι.

Στο σχολείο κάθε μέρα προσπαθούσα να δείχνω πως πλέον δεν με ενοχλούσε το αστείο τους. Με πείσμα και υπομονή, τα κατάφερα να τις πείσω πως αδιαφορώ. Και πραγματικά, κάποια στιγμή, αδιαφορούσα πραγματικά. Ήταν μια μαγική στιγμή, που απλά σηκώθηκα. Και από τότε έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου όπως είναι. Ολοκληρωτικά. Χωρίς συμβιβασμούς. Όσο τα χρόνια περνούν, τόσο οι εφηβικές δυσκολίες θα μου υπενθυμίζουν πως όλα τα κορίτσια χρειάζονται έναν σύμμαχο. Η Always, ήταν ο δικός μου κρυφός σύμμαχος, ο οποίος με βοήθησε στην ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης μου αλλά και στο να αγαπάω τον εαυτό μου όπως πραγματικά είναι.

Η Ειρήνη τρέχει χωρίς συμβιβασμούς

Λένε πως για να πετύχει κάποιος στη ζωή πρέπει πρώτα να αποτύχει και η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν πως αν δεν πέσεις, δεν θα σηκωθείς για να πας ακόμη πιο ψηλά. Όταν, όμως, βρίσκεσαι στην εφηβεία, δύσκολα μπορείς να αντιληφθείς την ουσία των παραπάνω λέξεων. Από τη μία πλευρά οι ορμόνες που αλλάζουν συνεχώς και από την άλλη, η… απειρία (μην μου πεις ότι είχες βρει το νόημα της ζωής στα 14!).

Όταν ήμουν και εγώ έφηβη, λοιπόν, τα ήθελα όλα. Ναι, ήθελα να είμαι πρώτη σε ό,τι έκανα και κυρίως, να δοκιμάζω συνεχώς νέα πράγματα. Όλα αυτά μέχρι την ημέρα που αποφάσισα να λάβω μέρος σε έναν αγώνα στίβου 100 μέτρων. Γονείς, αδέρφια, συμμαθητές (όλο το χωριό με λίγα λόγια) είχε συγκεντρωθεί για να μας παρακολουθήσει να τερματίζουμε. Το συναίσθημα λίγο πριν την έναρξη του αγώνα ήταν υπέροχο, αλλά δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ. Ναι, κατάφερα να τερματίσω αλλά… τελευταία (και με διαφορά). Ενώ όλοι αγκαλιάζονταν και πανηγύριζαν, εγώ έτρεχα (ακόμη)! Ο πανικός μου ήταν μεγάλος και έγινε ακόμη χειρότερος, όταν γύρισα προς την πλευρά της κερκίδας και είδα την οικογένειά μου (και ειδικότερα την αδερφή μου) να έχει ξεκαρδιστεί από τα γέλια. «Δεν πειράζει αγάπη μου... Αφού “δεν το έχεις” με τη γυμναστική», μου είπαν σε μια προσπάθεια να με καθησυχάσουν.

Δυστυχώς, η μικρή αυτή αποτυχία στάθηκε η αφορμή να γίνει η γυμναστική το χειρότερό μου «μάθημα» στο σχολείο. Τι και αν όλοι οι συμμαθητές μου εκστασιάζονταν κάθε φορά που έβλεπαν «γυμναστική» στο σχολικό πρόγραμμα; Εγώ δυσανασχετούσα και έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να απουσιάζω από τα μαθήματα. Κάθε φορά δε που έβλεπα μπάλα… έτρεχα να κρυφτώ!

Τα χρόνια πέρασαν, λοιπόν, και εγώ έγινα το κορίτσι που δεν ήξερε να παίζει ούτε ρακέτες στην παραλία. Έφτασε, όμως, η στιγμή που κατάλαβα και εγώ τι σημαίνει να προσπαθεί κάποιος και να αποτυγχάνει αλλά κυρίως, το πόσο σημαντικό είναι να μη φοβάσαι να ρισκάρεις, να δοκιμάζεις και να παλεύεις ξανά και ξανά για να πετύχεις τον στόχο σου. Μια όμορφη μέρα, λοιπόν, πριν από μερικά χρόνια έβαλα τα αθλητικά μου, πήρα τους… δρόμους και έκτοτε, δεν έχω σταματήσει να τρέχω. Ναι, εγώ τρέχω. Σαν κορίτσι. Όπως μου αρέσει. Με βάση τα δικά μου δεδομένα. Χωρίς συμβιβασμούς. Και ναι, «το έχω» και με τη γυμναστική (κρίμα που δεν το πίστευα τα προηγούμενα χρόνια)! Τώρα οι γυναίκες μπορούν να τα έχουν όλα ακόμα και κατά την διάρκεια της περιόδου! Ανακάλυψε την Always Platinum και απόλαυσε ταυτόχρονα εκπληκτική απαλότητα και προστασία, χωρίς συμβιβασμούς!

Όπως θα έχεις ήδη διαπιστώσει, και τα τρία παραπάνω κορίτσια, τα συνδέουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Το πιο σημαντικό από όλα όμως, είναι πως η Μαργαρίτα, η Σοφία αλλά και η Ειρήνη, εκτός από την μεγάλη στήριξη της οικογένειάς τους κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους, κατάφεραν να μετατρέψουν την αδυναμία τους σε δύναμη, με τη βοήθεια του πιο δυνατού συμμάχου, της Always.

Είναι σημαντικό να ξέρεις πως δεν είσαι η μόνη που δεν έχει αυτοπεποίθηση, όμως αυτό είναι κάτι που μπορείς να αλλάξεις. Όπως ακριβώς, κάναμε κι εμείς. Στήριξε κι εσύ την εκστρατεία της Always για την ενθάρρυνση των κοριτσιών να συνεχίζουν, ακόμη και όταν αποτυγχάνουν. Μοιράσου ένα post, βίντεο ή φωτογραφία που δείχνει πως προσπαθείς, αποτυγχάνεις και συνεχίζεις #ΣΑΝΚΟΡΙΤΣΙ, για να εμπνεύσεις και άλλους να κάνουν το ίδιο.