Μπορεί το παιδί που κρύβεις μέσα σου να σε κάνει λίγο πιο σοφή;

Σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή σου έχεις ακούσει την έκφραση πως «Από μικρό κι από τρελό, μαθαίνεις την αλήθεια» κι εμείς ερχόμαστε να την υποστηρίξουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Διότι, τα παιδιά σκέφτονται απλά και καθόλου πονηρά. Έτσι, αυτομάτως, τα πράγματα αποκτούν ένα διαφορετικό, πιο ξεκάθαρο νόημα και οι απαντήσεις για όλα εμφανίζονται «δια μαγείας» μπροστά σου.

Προσπάθησε να θυμηθείς, πως ένιωθες όταν ήσουν πέντε χρονών. Θυμήσου τις βόλτες σου στις κούνιες, την γεύση που είχε το πρώτο σου παγωτό και την αίσθηση της άμμου να κολλάει στο μαγιό σου χωρίς να σε νοιάζει καθόλου. Διότι, οι ζωγραφιές σου με κιμωλίες, στην άκρη του δρόμου, σε έκαναν να νιώθεις ως ο πιο σπουδαίος ζωγράφος που υπάρχει. Γιατί ήσουν. Χρωμάτιζες τον κόσμο με μπογιές, περιέργεια και ευτυχία. Πως να μην θέλεις να γυρίσεις πίσω σε έναν παρόμοιο τρόπο σκέψης;

Τα παιδιά, μοιάζει να έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να σε κάνουν να βλέπεις ο ποτήρι μισογεμάτο και αυτό κάνει τις «μικρές» ζωές τους να μετατρέπονται σε «τεράστιες». Δεν τους νοιάζει τι πιστεύουν οι γύρω τους, ούτε πως θα σηκωθούν εάν πέσουν από το ποδήλατο. Γεμάτα γρατζουνιές στα γόνατα και μελανιές στα χέρια, εκείνα συνεχίζουν να δοκιμάζουν πράγματα ξανά και ξανά, βλέποντας τον κόσμο μέσα από έναν πολύχρωμο φακό ευτυχίας. Οι καρδιές τους είναι πιο μεγάλες, οι μελαγχολία τους πιο έντονη και τα απογεύματά τους πολύωρα. Μπορείς να θυμηθείς πως ένιωθες ενώ πίστευες στα θαύματα;

Τα παιδιά, μοιάζει να έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να σε κάνουν να βλέπεις ο ποτήρι μισογεμάτο και αυτό κάνει τις «μικρές» ζωές τους να μετατρέπονται σε «τεράστιες». Δεν τους νοιάζει τι πιστεύουν οι γύρω τους, ούτε πως θα σηκωθούν εάν πέσουν από το ποδήλατο. Γεμάτα γρατζουνιές στα γόνατα και μελανιές στα χέρια, εκείνα συνεχίζουν να δοκιμάζουν πράγματα ξανά και ξανά, βλέποντας τον κόσμο μέσα από έναν πολύχρωμο φακό ευτυχίας. Οι καρδιές τους είναι πιο μεγάλες, οι μελαγχολία τους πιο έντονη και τα απογεύματά τους πολύωρα. Μπορείς να θυμηθείς πως ένιωθες ενώ πίστευες στα θαύματα;

Πιστεύουμε ότι με τα χρόνια μεγαλώνουμε σε πιο σοφούς ανθρώπους, όμως κάπου στην πορεία ξεκινάμε να έχουμε δεύτερες σκέψεις για τις πράξεις μας, να αισθανόμαστε ολοένα και πιο ανασφαλείς και δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε ξανά εάν έχουμε αποτύχει κάπου, διότι μας κατακλύζει ένα αίσθημα ντροπής και ανησυχίας. Ξέρουμε λοιπόν, ήδη, πως κανένα παιδικό θάρρος δεν συνεχίζει να μας συντροφεύει στην ενήλικη ζωή μας, όμως αυτό που ίσως να μην γνωρίζουμε είναι πως μπορούμε ακόμη να το βρούμε όταν το χρειαστούμε. Σε στιγμές ανασφάλειας, μπορεί να είναι διασκεδαστικό να ψάχνεις το παιδί που κρύβεις μέσα σου και να το ρωτάς τι πιστεύει για όλα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις έτσι. Εάν καταφέρεις να το αφήσεις να σου μιλήσει, εάν ακούσεις πραγματικά όλα αυτά που έχει να σου πει, θα καταλάβεις πως τα παιδιά έχουν εν συναίσθηση, χιούμορ, αυτοπεποίθηση, ενώ μιλούν πάντα ειλικρινά. Για παράδειγμα, εάν σου προτείνει να ξεκινήσεις να χορεύεις στον δρόμο για να ξεχάσεις όλα τα προβλήματα στη δουλειά ή τον πρόσφατο χωρισμό σου, να το κάνεις. Σίγουρα θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.