Μην αφήσεις τα social media να σε καταστρέψουν γλυκά

Ζούμε σε μια εποχή που το κινητό μας δεν κλείνει ποτέ. Όχι, μόνο δεν κλείνει, αλλά δεν μοιάζει να κάνει ούτε καν log out από τις εφαρμογές του. Μηνύματα «σκάνε» από παντού, το Instagram σε ενημερώνει για κάθε κίνηση που κάνουν οι ακόλουθοί σου, ενώ το Facebook σου θυμίζει events και γενέθλια φίλων που έχεις να δεις από το σχολείο. Κι εδώ, έρχεται ένας φίλος μου στο Facebook, να μου πει την επική φράση του: «Το Facebook είναι σαν ένα σουπερμάρκετ. Όλοι πηγαίνουν, αλλά κανείς δεν αράζει εκεί».

Μπορεί να βρεις έναν φίλο σου ή τον άνθρωπο που μένει από κάτω στην πολυκατοικία σου, και να μιλάτε για τη μαμά σου, το παιδί του, ή τι θα φάει για βράδυ, καθώς η τελευταία συνταγή που ανέβασε μοιάζει να είναι άκρως λαχταριστή! Όπως κάθε σουπερμάρκετ, έτσι και οι πλατφόρμες των social media έχουν πληθώρα πραγμάτων στο στοκ τους, αλλά και πράγματα που δεν περίμενες πως θα μπορούσες να βρεις. Για παράδειγμα, τις φωτογραφίες του πρώην σου με τη νέα του κοπέλα και το πόσο ωραία θα περάσουν την άλλη εβδομάδα στον γάμο τους. Μισό λεπτάκι, αλλά ΠΟΥ;

Κάπως έτσι, αυτή η «λιγούρα» για ό,τι σου προσφέρουν οι πλατφόρμες όπως το Facebook και το Instagram, σε κάνουν κάπως… αχόρταγη. Διότι, έχεις τόσες πολλές επιλογές που καμία δεν σου κάνει απόλυτα, αλλά όλες σου κάνουν από λίγο. Πόσο καλύτερα θα χόρταινες όμως, εάν αποφάσιζες ότι έχεις έρθει «εδώ» με έναν και μόνο σκοπό; Να διώξεις την πείνα σου και μετά να κάνεις… log out.

Μερικές φορές, μοιάζει να κάνουμε window-shopping στις ζωές των γύρω μας ή στα προφίλ των εταιρειών που μας ενδιαφέρουν, μαζεύοντας πράγματα που θεωρούμε ως χρήσιμη πληροφορία. Αυτό που δεν γνωρίζουμε απόλυτα όμως, είναι πως αυτή η περισυλλογή, δεν είναι και τόσο αθώα. Διότι, τα social media θα μπορούσαν εκτός από σουπερμάρκετ, να είναι 24ωρα εστιατόρια που δεν ξέρουν τι σημαίνει σπιτικό φαγητό.

Όσες φορές κι αν έχεις πει, «εννοείται θα μπορούσα να ζήσω χωρίς Instagram. Κάνω πολλές βόλτες. Το Facebook δεν το επισκέπτομαι σχεδόν ποτέ. Μέχρι και τα γενέθλιά μου είναι ψεύτικα. Το Twitter δεν μπορώ καν να το καταλάβω. Τι μ’ ένοιαξε;», μόλις όντως κλείσεις τους λογαριασμούς σου, θα καταλάβεις πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Δεν θα μπορείς να ασχοληθείς με το κινητό σου κάθε φορά που θα περιμένεις μόνη σου μέσα στο μπαρ. Θα πρέπει να κοιτάς κόσμο. Ούτε θα μπορείς να ανεβάσεις story την «άρρωστη» μακαρονάδα που έφαγες στο νησί. Θα πρέπει απλώς να την απολαύσεις.

Οι ανάγκες μας στον ψηφιακό κόσμο των social media

Πρέπει όμως, πριν από κάθε μας κίνηση, να μάθουμε να κατανοούμε ο ένας τον άλλον και σε αυτή μας την προσπάθεια μοιάζει να χάνουμε λίγο την μπάλα. Διότι, πιστεύουμε πως μπορούν τα social media να μας προσφέρουν τα πάντα, ενώ δεν είναι έτσι. Πρώτα όμως, πρέπει να κατανοήσουμε όλα αυτά που χρειαζόμαστε και δεν μπορούν να μας προσφέρουν τα social media μας.

Οικειότητα

Πρέπει να καταλάβεις τι θέλει η καρδιά σου. Το να γνωρίζουμε κόσμο πραγματικά, μας εμπνέει και μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια. Μας θυμίζει πως δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτή τη ζωή και όποια δυσκολία τη μοιραζόμαστε με τους γύρω μας. Όπως, και τις επιτυχίες μας. Η οικειότητα μας κάνει να ψάχνουμε και για τις υπόλοιπες τέσσερις αισθήσεις, εκτός της όρασης.

Βαθύς Διάλογος

Το μυαλό σου έχει δημιουργηθεί, έχοντας μια περιέργεια για τα πάντα, ένα πάθος για δικαιοσύνη και θέληση για να μαθαίνεις πάντα την αλήθεια. Η συζήτηση για το πώς βλέπουμε τη ζωή, μας κάνει να καταλαβαίνουμε πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι και σίγουρα, δεν είμαστε όλοι «σωστοί».

Κατανόηση ότι ο χρόνος περνάει

Εάν σου λέγαμε πως θέλουμε να ανθίσουμε την υπομονή μέσα μας και σε ρωτούσαμε ποια πλατφόρμα θα ήταν ιδανική για αυτό, τι θα πρότεινες;

Ξέρουμε πολύ καλά, ότι αυτή η ερώτηση απλώς, δεν… «στέκει». Τα social media, για την ακρίβεια μας κάνουν να μην καταλαβαίνουμε πώς πέρασε η ώρα παρακολουθώντας τα. Έτσι, χάνουμε τόσες στιγμές που θα μπορούσαν να μας προσφέρει ο κόσμος σε πραγματικό χρόνο.

Όλα τα παραπάνω, βλέπεις, είναι ανάγκες, όχι απλά… «λιγούρες».

Ίσως θα έπρεπε να περιμένουμε πολλά περισσότερα

Μπορεί τα standards μας να είναι χαμηλά για τον πολυδιάστατο κόσμο στον οποίο ζούμε, όμως στον ψηφιακό κόσμο, θα υπάρχουν πάντα δύο διαστάσεις: Του φαίνεσθαι και του είναι. Η επικοινωνία μας δεν θα έπρεπε να περιορίζεται στο να λέμε ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα αλλά στο να συμμετέχουμε σε συζητήσεις, να είμαστε ανοιχτοί σε άλλες απόψεις και να μη θεωρούμε «ντροπή» το να κατανοήσουμε ότι μερικές φορές είμαστε στενόμυαλοι. Διότι, είμαστε μέρος ενός πολύ όμορφου τοπικού και παγκόσμιου κύκλου που είναι δυναμικός και γεμάτος έμπνευση.

Πρέπει, λοιπόν, να σταματήσουμε να δουλεύουμε τόσο πολύ το ποιοι φαινόμαστε να είμαστε στο διαδίκτυο και να μάθουμε να επενδύουμε στη δύναμη των ανθρώπων που έχουν τοποθετηθεί μοναδικά στην μικρή μας γυάλινη σφαίρα. Διότι τα social media, αντί να μας διχάζουν θα έπρεπε να μας φέρνουν λίγο πιο κοντά. Λίγο έως πολύ.

Όσο κοντά κι αν καταφέρουν, εν τέλει, να μας φέρνουν, οι πραγματικές κοινωνικές μας ανάγκες καλύπτονται μόνο από την στιγμή που θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλες μας τις αισθήσεις. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να πάρουμε ζωή από τη ζωή μας.

Μην ασχοληθείς με το Facebook, όταν σου ζητήσει να ευχηθείς στη μακρινή θεία σου χρόνια πολλά. Κάλεσέ την από το βράδυ. Πάρε τηλέφωνο τη φίλη σου πριν δεις από το Instagram story της πως είχε μια δύσκολη μέρα και δώσε της δύναμη σε ό,τι έχει να κάνει. Φύγε από τα social media με άδειο καλάθι, επειδή δεν χρειάστηκε να «αγοράσεις» τίποτα. Τα βρήκες όλα έξω από τις πλατφόρμες τους.