Όταν φτάνει η ώρα για το: «Θέλω να κάνουμε ένα διάλλειμα»

Όταν φτάνει η ώρα για το: «Θέλω να κάνουμε ένα διάλλειμα»

Όταν κάποιος είπε κάτι για «διάλλειμα», αλλά εσύ δεν άκουσες κανένα κουδούνι. 

Όλοι λίγο πολύ την έχουμε ακούσει και όλοι λίγο πολύ την έχουμε ξεστομίσει ή έστω, την έχουμε εννοήσει μέσα από συμφραζόμενα. Μετά τις διαχρονικές ατάκες: «Δεν φταις εσύ, φταίω εγώ. Είσαι πολύ καλός/ή για μένα» και «Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται», last but not least, έρχεται η επίσης ατάκα κόλαφος «Θέλω να κάνουμε ένα διάλλειμα». Την ακούς και είναι η στιγμή που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν κάποιος υποτιμάει τη νοημοσύνη σου ή αν πας ακόμη... σχολείο και δεν στο έχουνε πει.

Ας περάσουμε σεένα σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα…

Η φράση «Κάνουμε ένα διάλλειμα», μπορεί να ακούγεται αθώα, άκακη και κάπως βολική για τις δύο πλευρές, ειδικά σε σχέση με το «Θέλω να χωρίσουμε», όμως είναι η πιο ύπουλη και αυτή που μπορεί να προξενήσει το μεγαλύτερο... κακό. Αυτό συμβαίνει γιατί τα πράγματα είναι τόσο ρευστά και τόσο μετέωρα, που μπορείς στο μυαλό σου να τα πλάσεις όπως θέλεις εσύ. Που σημαίνει πως είναι στο χέρι σου -περίπου-, πόσο μεγάλο θα είναι το κακό.

Ποιος, όμως, ορίζει το πόσο θα κρατήσει αυτό το διάλλειμα; Για σένα μπορεί να είναι δύο μέρες, για τον άλλο δύο βδομάδες και για το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα δύο ζωές. Τελικά, όταν λέμε ότι κάνουμε ένα διάλλειμα, βγαίνουμε απλά να κάνουμε ένα refile στο pop corn και να πάρουμε αέρα ή, η παράσταση έφτασε στο τέλος της και πρέπει να σηκωθούμε από το κάθισμα;

Παίζοντας με τις πιθανότητες

Το διάλλειμα σε μία σχέση ή θα φανεί με το πλήρωμα του χρόνου σωτήριο ή θα αποβεί πέρα για πέρα ολέθριο. Μπορείς να πάρεις το χώρο και το χρόνο σου, να κοιτάξεις τη σχέση από μια απόσταση, να βάλεις τα πράγματα κάτω με τη σειρά, να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να κάνει τις εκτιμήσεις του ωραία και νοικοκυρεμένα. Όταν πάλι με το καλό επιστρέψετε και οι δύο στη βάση σας, είτε θα πέσετε με τα μούτρα στις αγκαλιές, αντικρύζοντας ένα λαμπρό, ανθόσπαρτο μέλλον να ξετυλίγεται μπροστά σας, είτε «κάτι» που αν χαθεί… δεν χάθηκε και ο κόσμος τελικά. Συμβαίνουν αυτά.

Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να αποστασιοποιηθείς, εκμεταλλευόμενος το χώρο και χρόνο που σου δόθηκε, επενδύοντας τον σε δραστηριότητες, που όσο βρισκόσουν μέσα στη σχέση δεν έκανες, από μία βόλτα με φίλους, μία νέα ασχολία, μέχρι ένα ταξίδι. Αυτό συνεπάγεται με το ότι δεν σου μένει ο χρόνος να σκεφτείς τον άλλο και να σου λείψει η σχέση που είχες. Όταν ζητάς ή παίρνεις διάλλειμα από μία σχέση, δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ τι θα γίνει μετά, είτε είσαι αυτός που το ζήτησε, είτε είσαι αυτός που αναγκάστηκε να το πάρει με το ζόρι και βαριά καρδιά. Αυτό είναι το μεγάλο ρίσκο.

Δεν ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις και αυτό που προκύπτει, είναι αυτό που καταλήγει να πληγώνει στο τέλος τους περισσότερους. Συνήθως, ενώ ο ένας νοσταλγεί τη σχέση, ο άλλος έχει καταφέρει να προχωρήσει χωρίς αυτόν, άσχετα με το αν ήταν αυτός που ζήτησε ή όχι να «κάνουνε διάλειμμα». Αντίστοιχα και εσύ, μπορεί το διάστημα που μεσολάβησε, να κατάλαβες ότι ίσως αυτή η σχέση δεν ήταν η κατάλληλη για σένα και όταν ο άλλος επιστρέψει σαν βρεγμένη γάτα, να μην είσαι πια διαθέσιμη. Μπορεί πάλι να συμβεί και το αντίθετο. Στο φινάλε, μπορεί να μην θες εξαρχής να μπεις στη διαδικασία του διαλλείματος και της παράτασης. Προφανώς και δεν είσαι υποχρεωμένη να το κάνεις.

Θα φανεί στο... χειροκρότημα

Δεν θέλω να πιστέψω ότι το «μακριά και αγαπημένοι» μπορεί όντως να λειτουργήσει σαν σωτήρια λέμβος για μία σχέση που «βουλιάζει» στην ίδια της την κρίση. Με άλλα λόγια, κορίτσια -και αγόρια- δεν θέλω να χαλαρώνουμε! Το μεγάλο στοίχημα, ο αληθινός ηρωισμός, είναι να προσπαθήσεις να παλέψεις τον εχθρό σε κοινό μέτωπο με τον άλλο, σαν ομάδα. Να προσπαθείς μέσα στη σχέση και όχι ο καθένας χωριστά από δικό του στρατόπεδο. Άλλωστε ο εχθρός είναι κοινός και για τους δύο. Όλα τα άλλα, είναι σενάρια για χολιγουντιανές παραγωγές.

Καλώς ή κακώς η ζωή μας δεν είναι θεατρική παράσταση και δεν υπάρχουν στάνταρ ατάκες που πρέπει να πεις για να βγεις από τη δύσκολη θέση. Δεν μπορείς να ξέρεις αν θα έχει «happy end» ή αν στο τέλος θα ψάχνεις για χαρτομάντηλα. Ακόμα και όταν ο άλλος σου ζητάει να κάνετε ένα διάλλειμα, μπορεί μην είναι σίγουρος για το τι έπεται να συμβεί, εκτός από τις περιπτώσεις που βλέπει το διάλλειμα σαν ένα σκαλοπάτι πριν κάνει το τελευταίο βήμα, σαν μία φάση προσαρμογής στα νέα δεδομένα που φέρνει ο χωρισμός, άσχετα με το ότι εσύ δεν έχεις πάρει χαμπάρι ακόμα.

Το διάλλειμα από μία σχέση, μου φαίνεται περισσότερο ότι εγκαταλείπεις παρά ότι προσπαθείς. Κάτι σαν τις κουρτίνες στα θέατρα που ανοιγοκλείνουν τρεις-τέσσερις φορές μέχρι να πέσει το τελευταίο δυνατό χειροκρότημα.