«Freeclimbing»: Το love trend που μας κάνει να κοκκινίζουμε

Αν η ερωτική σου ζωή πάσχει από κάτι, ελπίζουμε τουλάχιστον αυτό να μην είναι το νέο love/dating trend, «Freeclimbing». Βασικά, για να κάνουμε τα πράγματα πιο συγκεκριμένα, όλοι λίγο πολύ είμαστε παθόντες. Και τώρα που το σκέφτομαι κάπως καλύτερα, όλοι όσοι ξέρω είναι. Για αρχή, ας θέσουμε μία ερώτηση: Πόσο χρόνο θεωρείς ότι έχεις ξοδέψει «σκαλίζοντας» το διαδικτυακό προφίλ του τύπου με τον οποίο την έχεις «πατήσει»; Δεν χρειάζεται να μας στείλεις κάποια απάντηση. Μπορείς να κρατήσεις όλη την ντροπή που νιώθεις, για τον εαυτό σου.

Τι ακριβώς είναι το «Freeclimbing»;

Freeclimbing λοιπόν κορίτσια, είναι το αμετανόητο και ατελείωτο σκρολάρισμα, το απύθμενο... σκάψιμο σε όποιον ιστότοπο αναγνώρισε η google το όνομα του προσώπου που σε ενδιαφέρει σαν λέξη-κλειδί. Ας σηκώσει το χέρι όποια έχει πληκτρολογήσει στην πιο γνωστή μηχανή αναζήτηση παγκόσμια, το όνομα του πρώην ή του νυν της και της έβγαλε πως το 2008 είχε τουλάχιστον 20 κιλά επιπλέον και στο Hi-5 (όχι το συγκρότημα) δήλωνε ερωτευμένος και σε σχέση με τη *R0uLiTsA_fRa00Litsa_1990*. Ναι, θα ήταν τεράστιο ψέμα αν δεν παραδεχτώ πως καταχράστηκα και εγώ την ελευθερία και την ανωνυμία που μου προσφέρει το διαδίκτυο για να ψαχουλέψω το σκοτεινό -για μένα- παρελθόν του τύπου που με ενδιέφερε. Πιο πολύ από όλα βέβαια, με τρομάζει η σκέψη ότι μπορεί σε μία γωνία της Αθήνας, να κάνει και εκείνος το ίδιο.

Από το «Freeclimbing» στο… «Printing»

Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινής, το freeclimbing είναι περισσότερο ένας πιο κομψός τρόπος να «ντύσεις» την έννοια του stalking για να μην νιώθεις ο παρανοϊκός ντετέκτιβ Πουαρό που είσαι στην πραγματικότητα. Με άλλα λόγια όταν η αξιοπρέπειά σου -συγγνώμη φίλη μου- έχει πέσει τόσο χαμηλά, ώστε να συναντήσει εντελώς ντροπιαστικές για εκείνον φωτογραφίες από σχολικές εκδρομές ή την ημερομηνία που δημιούργησε το προφίλ του στο Facebook. Πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Η ζωή μου φέρνει άπειρα πρόχειρα παραδείγματα στο μυαλό, όπως τότε που η φίλη μου μετά από ατελείωτο σκάλισμα στο προφίλ του πρώην της είχε οδηγηθεί στο προφίλ της νυν του και το σύμπαν ολόκληρο μαζί με το δάχτυλό της συνεργάστηκαν εις βάρος της, πατώντας την ένδειξη «ΧΑΧΑ» σε μία φωτογραφία της από ένα αποκριάτικο πάρτι πίσω στο μακρινό 2012. Δεν ξέρω τι ήταν πιο θλιβερό, ότι πάτησε «ΧΑΧΑ» ή ότι η φωτογραφία της νυν ή ότι όντως η φωτογραφία ήταν για γέλια; Όταν, λοιπόν, οι περασιές σου από τα προφίλ των άλλων, όπως της φίλης παραπάνω, αφήνουν «ίχνη» καταλήγοντας να ξεσκεπάζεσαι προδομένη από την ίδια την τεχνολογία και την απροσεξία σου, ο σύγχρονος κόσμος το ονομάζει «printing». Από την άλλη, νομίζω πως όλοι λίγο πολύ, ο καθένας σύμφωνα με τα δικά του στάνταρ, έχει ψαχουλέψει κάποιον άλλο στη μαύρη τρύπα του Internet. Οπότε για κάποιο λόγο, στο μυαλό μου υπάρχει πάντα το «μαξιλαράκι»: Μισή ντροπή δική μου, μισή δική του.

Όλα απ' τη ζωή είναι βγαλμένα

Νομίζω πως όλα τα παραπάνω, είναι μόνο μερικά από τα «αναγκαία» κακά που έφερε όλη αυτή η παγκόσμια «γειτνίαση» που δημιουργήθηκε από την επέλαση του διαδικτύου. Ακόμη και αν είσαι πολέμιος όλων αυτών των πρακτικών, ο πειρασμός παραμένει ένα «κλικ» μακριά και είναι πολύ δύσκολο να μην το πατήσεις. Όσο μοιραία ανεπανόρθωτο και αν μπορεί να αποβεί αυτό το μικρό «κλικ». Θυμάμαι πως είχα περάσει ένα χρόνο με ένα τύπο μέχρι να γυρίσω να του παραδεχτώ ότι μετά το πρώτο μας ραντεβού είχα κάνει «φύλλο και φτερό» το προφίλ του στο Facebook και ένα πολυκαιρισμένο blog που ανέβαζε μουσικοκριτικές και το ξετρύπωσα σε μία πολύ γρήγορη αναζήτηση. Όλα ανοιχτά «στο πιάτο» κι εγώ εκτός από 4-5 post rock δίσκους, δεν κατάφερα να αλιεύσω τίποτα ενδιαφέρον, τίποτα που να έριχνε λίγο παραπάνω φως στο σκοτεινό πέπλο μυστηρίου που είχε ρίξει η γοητεία του. Ένα χρόνο κοινής ζωής μετά, αποφάσισα να του το αποκαλύψω πάνε σε μία κρίση ειλικρίνειας και πάντα στο safe πλαίσιο «μεταξύ σοβαρού και αστείου». Δεν έλεγε να με πιστέψει με τίποτα. Νόμιζε ότι του έκανα πλάκα, μέχρι που του ανέφερα το μουσικό blog, που και εκείνος ο ίδιος είχε ξεχάσει. Για λίγο συννέφιασε. Δεν με χώρισε, δεν μου θύμωσε, δεν μου κράτησε κακία αλλά έκανε κάτι που ήταν πολύ χειρότερο από όλα τα παραπάνω. Με ρώτησε προσπαθώντας να κρύψει τη μικρή του απογοήτευση: «Γιατί;» Νομίζω εκείνο το δευτερόλεπτο, επάξια κερδίζει μία θέση στις «Τop 3 πιο άβολες στιγμές της ζωής μου», όχι γιατί ένιωσα ντροπιασμένη από την πράξη μου αλλά γιατί δεν είχα κανέναν πραγματικά αξιόλογο λόγο να το κάνω, από την αρχή ήταν «βιβλίο ανοιχτό», οπότε δεν είχα και καμία καλή απάντηση να δώσω στο «γιατί» του.

Δεν ήξερες. Δεν ρώταγες;

Αντί να σπαταλάς τον ήδη περιορισμένο χρόνο σου σκαλίζοντας στο ίντερνετ, που έχει ήδη αποδειχθεί περίτρανα ότι δεν είναι ένα έγκυρο μέσο ενημέρωσης, και το μακρινό παρελθόν που ουσιαστικά δεν υφίσταται πλέον, γιατί δεν τον ρωτάς καλύτερα; Ρώτα τον, ποιες μπάντες άκουγε στο σχολείο, ποια ήταν η πρώτη του κοπέλα, τι πιστεύει για το χ, ψ πολιτικό γεγονός που πριν μία δεκαετία είχε συνταράξει συθέμελα την κοινή γνώμη, ποιο είναι το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο που έχει λάβει. Μπορείτε ακόμη να παίξετε το cheesy παιχνίδι των ερωτήσεων όπου ο καθένας θα ρωτάει τον άλλο, όποια ηλίθια ερώτηση κατέβει το μυαλό του. Μην ξεχνάς πως, όπως εσύ έχεις πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις άβολα, καταστάσεις του παρελθόντος που έχεις πλέον αποκηρύξει, έτσι έχει και εκείνος. Μερικά πράγματα, καλό είναι ή να τα κρατάμε για τον εαυτό μας ή να μένουν κρυμμένα στο σκοτεινό παρελθόν. Αυτό που θέλω να πω είναι πως, αν οι άνθρωποι ήταν τα προφίλ τους στο Facebook ή το αποτύπωμά τους στον παγκόσμιο ιστότοπο, ο κόσμος θα ήταν υπέροχα βαρετός. Δεν νομίζεις; Τα πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα, αυτά που αξίζει να μάθεις για κάποιον, είναι όλα αυτά που ανακαλύπτεις το διάστημα που οι ζωές σας μπλέκονται μεταξύ τους.