Η Τζούλιαν Μουρ δεν «μεγαλώνει όμορφα» - απλώς, μεγαλώνει
Διασχίζοντας το πάρκο της γειτονιάς μου, συχνά θα συναντήσω ανθρώπους, μιας «κάποιας ηλικίας», όπως συνηθίζουμε να λέμε, οι οποίοι έχουν βγει για την απογευματινή τους βόλτα, κρατώντας το σκυλάκι τους από το λουρί, για σωματική άσκηση περπατώντας πλάι-πλάι με το έτερον τους ήμισυ ή ακόμη και με το καροτσάκι του εγγονιού τους, κατευθυνόμενοι προς την πλησιέστερη παιδική χαρά.
Μέσα σε όλη αυτή την ηρεμία, η δική μου εικόνα από την άλλη, είναι μιας κοπέλας φορτωμένης με την τσάντα της δουλειάς, η οποία περπατάει κάπως ατσούμπαλα και σχεδόν τρέχοντας μέσα στο πάρκο, κοιτώντας αγχωμένη το κινητό της και αγωνιώντας για το εάν θα προλάβει το ραντεβού που έχει στις 7 για πιλάτες. Εάν «έχουν σφίξει και οι ζέστες», αυτή η εικόνα γίνεται ένα τσακ πιο κωμικοτραγική, με εμένα να φτάνω στην γυμναστική μου χωρίς να χρειάζομαι καν ζέσταμα.
Και κάπως έτσι, με λίγο ιδρώτα παραπάνω, λίγο περισσευούμενο στρες και 3-4 τσάντες να κρέμονται δεξιά και αριστερά από τα χέρια μου, αυτή η ατελείωτη ημέρα έφτασε τελικά στο τέλος της, έβαλα το κλειδί μου στην πόρτα και μπήκα μέσα στον «μικρόκοσμο» της ηρεμίας μου, το σπίτι μου.
Η Τζούλιαν Μουρ υπερασπίζεται τις γυναίκες, ανεξαρτήτως ηλικίας
Η ώρα είναι σχεδόν 9 το βράδυ και εγώ κάθομαι ανάσκελα στο κρεβάτι μου, κάνοντας scroll down στον υπολογιστή μου και σκεπτόμενη, ποιος είναι ο λόγος, τέλος πάντων, που οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ την «τρίτη ηλικία», γιατί εγώ στα «μικράτα» μου, μόνο με γρήγορους ρυθμούς νιώθω να χτυπάει η καρδιά μου και όχι πάντα για καλό.
Και κάπου εκεί, μέσα σε αυτές τις σκέψεις, «πέφτω» πάνω σε μία πρόσφατη δήλωση της Τζούλιαν Μουρ, η οποία είπε πως δεν συμφωνεί με σχόλια του τύπου «μεγαλώνεις όμορφα», θεωρώντας ότι πρέπει να αλλάξουν. Η 60χρονη πλέον ηθοποιός, κοιτώντας πίσω από τις λέξεις, έκανε μία τοποθέτηση για την υστερία που επικρατεί γύρω από την ηλικία των γυναικών.
Και εγώ συνεχίζω να αναρωτιέμαι για ποιον λόγο κάποιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν πως η «τρίτη ηλικία», βρίσκεται στην πιο ευοίωνη φάση της, καθώς είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για να προσέξει κάποιος ακόμη περισσότερο την ποιότητα της ζωής του, να φροντίσει τον εαυτό του και το σημαντικότερο όλων, να βρει χρόνο και χώρο για τον ίδιο, μιας και σχεδόν σε όλες τις άλλες φάσεις της ζωής μας, από την ενηλικίωση και μετά, κάπως, πάντα τον παραμελούμε.
Η παράλογη απαίτηση να είμαστε οι γυναίκεςυπεράνθρωποι
Συχνά, αναφερόμαστε στην «τρίτη ηλικία» σαν να είναι κάποια ασθένεια ή κάτι το οποίο θέλουμε να απέχει από εμάς, ενώ είναι απλώς μια φυσιολογική περίοδος της ζωής, για να μην πω η πιο ανέμελη. Όμως γιατί η κοινωνία, φέρεται τόσο βάναυσα, ιδίως στις γυναίκες της «τρίτης ηλικίας», οι οποίες πρέπει να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να είναι πάντα όμορφες, δραστήριες, γλυκές, ευγενικές και πρόσχαρες προς όλους και για όλα;
Οι γυναίκες δεν είμαστε υπεράνθρωποι, είμαστε όντα με αδυναμίες ελαττώματα και μία εμφάνιση που όπως όλων, έτσι και σε εμάς αλλάζει από μέρα σε μέρα, από χρόνο σε χρόνο και από συνθήκη σε συνθήκη. Δεν είμαστε κούκλες, οι οποίες παραμένουν άτρωτες στον χρόνο, είμαστε γυναίκες και αυτό από μόνο του μας καθιστά μοναδικές, όσες ρυτίδες, κιλά ή άσπρες τρίχες και εάν έχουμε.
Είναι αυτές οι «τέλειες ατέλειες» που μας ξεχωρίζουν, είτε είμαστε μαμάδες, είτε σύζυγοι, είτε φοιτήτριες, είτε καριερίστριες, είτε γιαγιάδες. Αυτοί οι πολλαπλοί ρόλοι, μας κάνουν τόσο ξεχωριστές, ενώ την ίδια ώρα μας υπενθυμίζουν πόσο δύσκολο είναι να γινόμαστε μέρος αυτών των ρόλων, χωρίς να νιώθουμε μόνες, παραμένοντας αναλλοίωτες και ορθώνοντας καθημερινά το ανάστημά μας για όσα πιστεύουμε και για όσα είμαστε.
Η Τζούλιαν Μουρ, είπε αυτό το οποίο δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να ειπωθεί, να μην θεωρούμε εξαίρεση το να μεγαλώνει κανείς όμορφα, να μην το λέμε σαν ένα κολακευτικό κομπλιμέντο, πολύ απλά γιατί όλοι μεγαλώνουμε όμορφα, αλλάζουμε όμορφα, ψηλώνουμε όμορφα, παχαίνουμε όμορφα …τίποτα άσχημο δεν υπάρχει στην ανθρώπινη φύση, τίποτα διαφορετικό δεν συμβαίνει με την γυναικεία φύση.
