Main Character Syndrome: Όταν νομίζεις πως όλο το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από εσένα
Για αρκετά χρόνια, το Sex and the City ήταν μία τηλεοπτική σειρά που απολάμβανα ξανά και ξανά σε επανάληψη, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως είχε ένα συγκεκριμένο, ιδιαίτερα ενοχλητικό μοτίβο αφήγησης, το οποίο είχα αργήσει να διακρίνω. Όταν το διέκρινα όμως, ολόκληρη η πλοκή, η sisterhood φιλοσοφία της σειράς, γκρεμίστηκαν μπροστά στα μάτια μου. Τι ήταν αυτό που με ενόχλησε τόσο; Το γεγονός πως ενώ η σειρά αποτελούνταν από ολοκληρωμένους, διαρκώς εξελισσόμενους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ενώ η Samantha, η Charlotte και η Miranda περνούσαν μέσα από ζόρικες καταστάσεις, όπως ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, ένα επώδυνο διαζύγιο, μία απρόβλεπτη εγκυμοσύνη, το γεγονός πως η Carrie ήταν ο κεντρικός χαρακτήρας και η αφηγήτρια της σειράς, έκανε κάθε ατάκα, κάθε περιστατικό, κάθε επεισόδιο να κινείται γύρω από εκείνη.
Ουσιαστικά, οι ζωές των φίλων της ήταν για τον σεναριογράφο-σκηνοθέτη, αλλά και για την ίδια την Carrie, ένα αστείρευτο food for though, από όπου η δεύτερη αντλούσε ιδέες για τα κείμενά της, καθώς και «σημάδια» από το σύμπαν, για υποθέσεις που αφορούσαν σε εκείνη και την ερωτική της ζωή. Από την άλλη πλευρά βέβαια, την Carrie τη δικαιολογεί το γεγονός πως -καλώς ή κακώς- ήταν όντως η πρωταγωνίστρια της σειράς, μίας σειράς που είχε γραφτεί εξ ολοκλήρου πάνω της. Τι γίνεται, όμως, με όλους εκείνους που συμπεριφέρονται λες και είναι οι πρωταγωνιστές της πραγματικότητας, δηλαδή της κανονικής ζωής; Τι γίνεται με όλους εκείνους που βλέπουν τον εαυτό τους ως τον πρωταγωνιστή ενός έργου και όλους εμάς ως βοηθητικούς χαρακτήρες ή -χειρότερα- κομπάρσους; Μήπως ανήκουμε και εμείς σε αυτούς; Μήπως είμαστε και εμείς θύματα του main character syndrome (MCS), απλά δεν το ξέρουμε;
«Start thinking of yourself as themain character» ή μήπως όχι
Παρότι δεν έχει εξακριβωθεί σίγουρα, εικάζεται πως η δημοφιλής ramsey (aka @lexaprolesbian) ήταν το πρώτο άτομο που πραγματοποίησε τον Μάιο του 2020 μία ανάρτηση στο TikTok σε σχέση με το main character syndrome. Στα σύντομα βίντεό της, η διάσημη TikToker περπατούσε με αέρα μεγάλης σταρ στη μέση του δρόμου της γειτονιάς της, με σκοπό να θυμίσει στους κατοίκους πως είναι η κεντρική πρωταγωνίστρια της γειτονιάς. «Έκοψα ένα λουλούδι και ξάπλωσα στον δρόμο», λέει τραγουδιστά και συνεχίζει, «δώστε μου προσοχή ή μήπως όχι […] περπατώ στη γειτονιά ζητώντας την προσοχή που δεν πήρα στο Γυμνάσιο».
Λίγες ημέρες μετά, η Ashley Ward (aka @ashersnine) ήταν εκείνη που προέτρεψε τους ακολούθους της να «start romanticising your life», αφού «you have to start thinking of yourself as the main character, because if you don't, life will continue to pass you by». Εκατομμύρια χρήστες ακολουθήσαν τη συμβουλή της, αναπαριστώντας σκηνές που θυμίζουν τις αγαπημένες μας coming-of-age και rom-com ταινίες, ενώ από πίσω ακουγόταν ο μονόλογος που είχε χρησιμοποιήσει και η Ward στο βίντεό της. Κάπως έτσι, έναν χρόνο μετά το hashtag #maincharacter έχει ξεπεράσει τις 80.500 αναφορές στο Instagram, ενώ στο TikTok προσμετρά περίπου 5.4 δις εκατομμύρια προβολές.
Κινηματογραφικές στιγμές που το σύμπαν μπήκε στην τροχιά της δικής μαςαφήγησης
Το παράδοξο με το MCS είναι το γεγονός πως όλοι έχουμε περάσει από αυτό, όμως δεν είναι εύκολο να το διακρίνουμε ή να το περιγράψουμε με λέξεις, ειδικότερα όταν συμβαίνει. Κυρίως, αφορά σε εκείνες τις στιγμές που νομίζουμε πως η ζωή μας έχει γίνει ταινία ή έστω, το video clip ενός μουσικού κομματιού που παίζει στο background της εκάστοτε περίστασης. Είναι οι στιγμές που νομίζουμε πως έχουμε γίνει όντως για λίγο το κέντρο του σύμπαντος, πως αυτό που ζούμε είναι larger than life, ενώ όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι-χαρακτήρες κινούνται γύρω από εμάς και την αφήγησή μας. Ναι. Ακόμη και αυτός ο γοητευτικός άγνωστος, ο οποίος ενώ μας προσπέρασε, τα βλέμματά μας συναντήθηκαν για λίγα δευτερόλεπτα.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, πόσο εύκολο είναι να ξεφύγουμε από αυτό το μοτίβο, όταν εκ των πραγμάτων είμαστε προορισμένοι να είμαστε οι main characters στην ταινία της ζωής μας; Και στην τελική, ποια ή πόσο δυσδιάκριτα είναι τα όρια ανάμεσα στο «απολαμβάνω, βιώνω και αντιλαμβάνομαι τη ζωή μου με τον τρόπο που εγώ θέλω» και στο MCS που μας καθιστά εγωκεντρικές Carrie Bradshaw; Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα όρια είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτα και τα πράγματα μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα περίπλοκα όταν το σύνδρομο του main character συνδυάζεται με σοβαρά προβλήματα ναρκισσισμού ή αυτοεκτίμησης.
Αναλύοντας πώς το φαινόμενο του MCS διαστρεβλώνει την όψη της πραγματικότητας
Ένα κόλπο που θα μας βοηθήσει να διαχωρίσουμε την υγιή στάση του «πρωταγωνιστή» της ζωής από το εγωκεντρικό μοτίβο του MCS και να μην χάσουμε την επαφή με την πραγματικότητα, είναι να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε πάντα οι πρωταγωνιστές της ζωής μας, αλλά δεν είμαστε οι πρωταγωνιστές της ανθρωπότητας. Συνεπώς, η δική μας ταινία έχει την ίδια αξία που έχει και η ταινία του οποιουδήποτε ανθρώπου. Διότι το βασικό πρόβλημα που προκαλεί το MCS, είναι πως μας βάζει στη διαδικασία να βλέπουμε τους φίλους ή τους συγγενείς ως δεύτερους ρόλους, τους αγνώστους ως κομπάρσους και εκείνους που δεν συμπαθούμε ή δεν μας συμπαθούν ως τους κακούς της ιστορίας. Και το χειρότερο; Καταλήγουμε να τους συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο που τους βλέπουμε.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι κακό να κάνουμε λίγο daydreaming πού και πού, να βιώνουμε έντονα ή κινηματογραφικά μία κατά τα άλλα τετριμμένη στιγμή, πασπαλίζοντάς τη με ονειρική, ρομαντική, μελαγχολική διάθεση και μία... σταγονίτσα drama, αρκεί να παραμένουμε σε επαφή με τα αληθινά μας συναισθήματα και να πράττουμε σύμφωνα με αυτά. Να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας πως στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει κανένα ακροατήριο, το οποίο θα μας χειροκροτήσει στο τέλος και πως οι ανάγκες, οι επιθυμίες και τα προβλήματά μας, δεν υπερβαίνουν σε αξία και σημαντικότητα τα προβλήματα των γύρω μας.
Κλείνοντας, μπορεί η Ashley Ward να θέλησε να μας «ανοίξει» τα μάτια, να μας προέτρεψε να βάλουμε ροζ γυαλιά για να τα βλέπουμε όλα γύρω μας σινεμά, όμως την ίδια στιγμή που εμείς θα ζούμε την ταινία που θέλουμε και μέσα στο μυαλό μας θα συμβαίνει ένας διαρκής εσωτερικός μονόλογος αλά Carrie Bradshaw, την ίδια στιγμή θα συμβαίνει και η πραγματική ζωή, η οποία μπορεί να γίνεται βαρετή κάποιες φορές, όμως δεν θέλουμε επ' ουδενί να μας προσπεράσει.
