Όλα όσα θα ήθελα να μου είχε πει κάποιος όταν αποχωρούσα από την πρώτη μου σχέση

Ένα από τα ορόσημα της δύσβατης μετάβασης από τη μετεφηβική στην ενήλικη ζωή, ήταν ο επώδυνος χωρισμός από την πρώτη μας σοβαρή σχέση. Ίσως όχι την πρώτη επίσημη σχέση μας, αλλά εκείνη που όταν τελείωσε νομίζαμε πως πήρε μαζί της ένα κομμάτι του εαυτού μας, άφησε πίσω μία πληγή βαθύτερη από την ψυχή μας και μας έκανε να νομίζουμε πως όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να την ξεπεράσουμε.

Ήμασταν μικρές και τόσα ξέραμε, τόσα πιστεύαμε, τόσα κάναμε. Παρόλα αυτά, ακόμη και αν έχει περάσει περίπου μία δεκαετία -ή και περισσότερο- από την ημέρα που αποχαιρετήσαμε για πάντα την πρώτη μας σχέση, ενώ δάκρια καυτά κυλούσαν στα μάγουλά μας, ακόμη και αν η εικόνα του πρώτου μας αγοριού μοιάζει με μακρινή γλυκόπικρη ανάμνηση, καμιά μας δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως υπήρξε καθοριστική για όλες τις επόμενες σχέσεις μας.

Γιατί υπήρξε καθοριστική; Διότι ήταν η σχέση που μας δίδαξε πώς και κυρίως πότε πρέπει να φεύγουμε από μία σχέση. Ας λένε πως εκείνος που τον χωρίζουν πονάει περισσότερο. Όσες έχουμε βρεθεί στη δύσκολη θέση να αφήσουμε ένα πρόσωπο που αγαπήσαμε πολύ, ξέρουμε πως δεν υπάρχει εύκολος τρόπος ή κατάλληλη στιγμή για κάτι τέτοιο και είναι απόλυτα λογικό ή θεμιτό να δυσκολευόμαστε να εγκαταλείψουμε το... πλοίο. Τι γίνεται όμως, όταν το πλοίο βυθίζεται και είναι βέβαιο πως θα μας πάρει μαζί του στον πάτο;

Φτάνοντας στο σήμερα και κοιτώντας πίσω, νομίζω πως θα είχα γλυτώσει πολλά δακρίων, μπόλικα αποθέματα υπομονής, ενέργειας και αυτοεκτίμησης, αν είχα πάρει την απόφαση να φύγω στην ώρα μου από την πρώτη μου σχέση ή έστω, αν υπήρχε κάποιος λίγο σοφότερος ή πιο έμπειρος από εμένα, να μου πει μερικά από τα πράγματα που έχω συγκεντρώσει στη λίστα που ακολουθεί.

#1 Δεν χρωστάςερωτικό ενδιαφέρον ή εγγύτητα σε κανέναν

Κάθε άνθρωπος δυσκολεύεται να χωνέψει πως ένας άλλος άνθρωπος, ο οποίος μέχρι χθες ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί του, ξαφνικά τον αγαπά μόνο ως άνθρωπο. Ωστόσο, ίσως έχεις παρατηρήσει πως μόνο από εμάς τις γυναίκες υπάρχει η αξίωση να ανταποκρινόμαστε θετικά σε κάποιον που έχει εκδηλώσει ερωτικό ενδιαφέρον για εμάς. Γιατί όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα, έτσι και εδώ υπάρχει μία… ανώτερη δύναμη, η οποία μας κάνει να βάζουμε τους άλλους ή τα συναισθήματά τους πάνω από τον εαυτό μας, πάνω από τις δικές μας προτεραιότητες.

Βλέπεις, είναι κάτι σαν χάρη. Αφού ο τύπος μας κάνει τη χάρη να δείξει το ενδιαφέρον του, «πρέπει» να ανταποδώσουμε. Είμαι σίγουρη πως έχεις ακούσει την ατάκα, «με αγαπάει πολύ δεν μπορώ να του το κάνω αυτό…», γεγονός που παρατείνει την παραμονή μας σε μία σχέση χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, δηλαδή αμοιβαίος έρωτας. Καλό θα ήταν, λοιπόν, όλες αυτές τις φορές που αισθανόμαστε πως χρωστάμε το ερωτικό ενδιαφέρον ή την εγγύτητά μας σε κάποιον, να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας πως δεν χρωστάμε τίποτα και σε κανέναν, ανεξάρτητα πόσο πολύ το θέλει ή πόσο σημαντικός ήταν για εμάς σε κάποια φάση της ζωής μας.

#2 Δενπειράζει να σταματήσεις να προσπαθείς για τη σχέση σου

Το κλασικό «κατηγορώ» που χρησιμοποιούν όσοι έχουν πληγωθεί από κάποιο πρόσωπο που τους άφησε είναι, «δεν προσπάθησε για τη σχέση μας» ή «εγώ είχα όλη τη διάθεση να το δουλέψουμε μεταξύ μας αλλά…». Και κάπως έτσι, η ευθύνη ενός χωρισμού μίας σχέσης, μίας εξίσωσης με δύο παράγοντες, βαραίνει μόνο τις πλάτες του ενός. Το βασικό πρόβλημα με όλους εκείνους που χρησιμοποιούν παρόμοιες ατάκες, είναι ότι δεν αναγνωρίζουν πως για να φτάσει η άλλη πλευρά μέχρι τον χωρισμό, έχει ήδη … ιδρώσει τη φανέλα για να κρατήσει τη σχέση.

Αλλά και έτσι να μην είναι, κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει να προσπαθήσουμε για μία σχέση, στην οποία δεν θέλουμε πλέον να ανήκουμε. Το γεγονός πως έχουμε πάρει την απόφαση να αποχωρίσουμε πριν κάνουμε την οποιαδήποτε προσπάθεια, υποδηλώνει πως αυτή η σχέση δεν σημαίνει πολλά για εμάς και πως δεν περνάμε όσο καλά θα θέλαμε μέσα σε αυτή. Οτιδήποτε άλλο από εκεί και πέρα, μπορεί να συνοψιστεί με δύο λέξεις: Εmotional labor.

#3 Δεν θέλεις νατον πληγώσεις όμως, δεν μπορείς να το αποφύγεις

Ένας βασικός λόγος που δυσκολευόμαστε να αποχωρήσουμε από μία σχέση, ακόμη και όταν είμαστε απόλυτα βέβαιες πως θέλουμε να την εγκαταλείψουμε, είναι το γεγονός πως νοιαζόμαστε ακόμη για τον σύντροφό μας. Γιατί όπως μας είχε προειδοποιήσει κάποτε και ο Ryan Gosling, «you always hurt the one you love, the one you shouldn't hurt at all» και τελικά, μερικές φορές είναι πολύ πιο επίπονο να πληγώνουμε κάποιον που αγαπάμε, από το να πληγωνόμαστε εμείς οι ίδιες.

Παρόλα αυτά, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως τα όρια, η προσωπική μας ευτυχία και η ψυχική μας υγεία, είναι αξίες ανεκτίμητες, τις οποίες δεν αξίζει να θυσιάσουμε, για να προστατεύσουμε ένα δικό μας άνθρωπο από τον πόνο. Όσο και αν θέλουμε να αποφύγουμε τον πόνο, μερικές φορές φορές είναι αδύνατο και πρέπει να το αποδεχτούμε. Συνεπώς, χρειάζεται να τραβήξουμε απότομα το τσιρότο από το δέρμα, ακόμη και αν πονέσει πολύ, αποφεύγοντας φράσεις όπως, «μπορούμε να μείνουμε φίλοι» ή «σ’ αγαπάω ακόμη», ειδικότερα όταν ξέρουμε πως είναι λόγια του αέρα και πως μελλοντικά, θα εντείνουν τον πόνο του άλλου.

#4 Δεν είναι απαραίτητο ο χωρισμός να είναι μία κοινή απόφαση

Αν μπορούσα να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο και να δώσω μία συμβουλή στον 20χρονο εαυτό μου, θα του ψιθύριζα στο αυτί την παραπάνω φράση. Γιατί δεν χρειάζεται ο χωρισμός να είναι μία κοινή απόφαση με τον σύντροφό σου, γιατί όταν θα θελήσει εκείνος να σε αφήσει, πίστεψέ με, δεν θα ζητήσει τη γνώμη σου. Μοιάζει απίθανο όμως, εκτός από τον εαυτό μου, θυμάμαι αρκετούς φίλους και φίλες από το παρελθόν, οι οποίοι παρέμεναν με τον/την τότε σύντροφο τους, επειδή εκείνος/εκείνη δεν μπορούσε να δεχθεί πως ο φίλος/φίλη ήθελε να χωρίσουν.

Ομολογουμένως, έπειτα από μία μακροχρόνια σχέση είναι σημαντικό να υπολογίζουμε τον άλλο και τα συναισθήματά του, να αναλογιζόμαστε πόσο έτοιμος είναι να κατανοήσει και να διαχειριστεί την αποχώρησή μας από τη σχέση, χωρίς όμως να μας εκβιάζει η θέση του στην κατάσταση. Δεν ξεχνάμε ποτέ, λοιπόν, τον άγραφο κανόνα που λέει πως, «θέλω να χωρίσουμε, εσύ δεν θες, οπότε χωρίζουμε», καθώς είναι ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει να απελευθερωθούμε από μία τοξική σχέση, στην οποία ο χωρισμός δεν υπάρχει ποτέ πριν ως επιλογή.

Κλείνοντας, αν μπορούσα να έχω μία ακόμη σύντομη επικοινωνία με τον 20χρονο εαυτό μου, ο οποίος δυσκολευόταν τότε να εγκαταλείψει εκείνη τη δύσκολη, οριακά τοξική σχέση, θα του έλεγα πως τα καλύτερα έρχονται. Θα με παρακινούσα να μην χάνω χρόνο σε καταστάσεις που με εξαντλούν, γιατί ο χρόνος αυτός δεν θα γυρίσει πίσω. Θα μου έλεγα πως ακόμη και αν το μέλλον δίχως τον συγκεκριμένο άνθρωπο φαντάζει δυσοίωνο, θα είναι πολύ φωτεινό, συναρπαστικό, γεμάτο υπέροχους ανθρώπους, οι οποίοι τόσο καιρό ανυπομονούσαν να με γνωρίσουν.