Πέντε beauty trends από το μακρινό παρελθόν που σήμερα μας προκαλούν κυριολεκτικά τρόμο
Ας ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο κάνοντας ενός λεπτού σιγή για όλες εκείνες τις φορές που η μαμά, η γιαγιά, η θεία, η κολλητή μας, έκαναν την απόλυτη επίκληση στη λαϊκή σοφία, λέγοντας πως «μπρος τα κάλλη, τι είναι ο πόνος», θέλοντας να ανακουφίσουν τον πόνο, την ενόχληση, τη δυσφορία που αισθανόμασταν τη δεδομένη στιγμή ή απλά, να μας πείσουν να σταματήσουμε την ασταμάτητη γκρίνια, αφού -λαμβάνοντας υπόψη τη συγκεκριμένη παροιμία- τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία για μία γυναίκα από την εξωτερική της εμφάνιση.
Καλώς ή κακώς, οι περισσότερες -αν όχι όλες- από εμάς γαλουχηθήκαμε πιστεύοντας πως η ομορφιά είναι το πολυτιμότερο αγαθό, η αρετή που θα μας βοηθήσει να πάμε μπροστά και να ξεχωρίσουμε, οπότε κατά κάποιον τρόπο προγραμματιστήκαμε να υποφέρουμε, αρκεί να δείχνουμε αψεγάδιαστες. Αλήθεια, ας σκεφτούμε λίγο πόσες ώρες έχουμε περάσει προσπαθώντας να ισορροπήσουμε σε ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα παπούτσια με τις φτέρνες και τα δάχτυλά μας να στάζουν αίμα -κυριολεκτικά; Πόσα βράδια παριστάναμε τις άνετες, ελπίζοντας πως δεν θα πάθουμε ασφυξία μέσα στο στενό, κολλητό κρουαζέ φόρεμα, το οποίο πίεζε τα πλευρά μας;
Φυσικά, δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναφέρω μεθόδους ολικής αποτρίχωσης, απώλειας βάρους ή αισθητικής χειρουργικής. Διότι όποιο παράδειγμα και να φέρω από τη σημερινή εποχή, είναι σίγουρο πως δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα από τα τρομακτικά, επικίνδυνα και επίπονα beauty trends που ακολουθούν στην παρακάτω λίστα.
Η απολαυστική Tapeworm Diet με «συμμάχους» τα κεστώδη παράσιτα
Πώς θα καταφέρεις να πετύχεις άμεση απώλεια κιλών, χωρίς γυμναστική και χωρίς να περιορίσεις την ποσότητα φαγητού που καταναλώνεις κατά τη διάρκεια της ημέρας; Φυσικά, με τη βοήθεια της δίαιτας Tapeworm, δηλαδή με «συμμάχους» τα απολυμασμένα κεστώδη παράσιτα, τα οποία κυκλοφορούν σε γυάλινη συσκευασία. Ναι, το 2021 μπορεί να μοιάζει αδιανόητο να καταναλώνει κάποιος παράσιτα για να φτάσει το ιδανικό βάρος, όμως προς τα τέλη της βικτωριανής εποχής και τις αρχές του 20ου αιώνα, κάθε γυναίκα μπορούσε να προμηθευτεί χάπια διαίτης εμπλουτισμένα με αβγά από κεστώδη παράσιτα. Πιο αναλυτικά, όταν το σκεύασμα εισχωρούσε στο γαστρεντερικό σύστημα του ατόμου, το αβγό έβρισκε ένα φιλόξενο περιβάλλον όπου μπορούσε να εκκολαφθεί, να εξελιχθεί σε παράσιτο, το οποίο μεγάλωνε στην κοιλιά του ξενιστή του, τρώγοντας μία ποσότητα από το φαγητό που είχε καταναλώσει. Φυσικά, η μέθοδος δεν πετύχαινε πάντα, ενώ συνήθως οδηγούσε το άτομο σε σοβαρές γαστρεντερικές διαταραχές, έντονους πονοκεφάλους, ακόμη και επιληπτικά επεισόδια.
Η ραδιενεργή κρέμα προσώπου που κάνει… θαύματα στην επιδερμίδα
Όπως όλα δείχνουν, οι αρχές του προηγούμενου αιώνα ήταν μία δύσκολη, οριακά επικίνδυνη εποχή για τις γυναίκες και για την υγεία τους, καθώς εκτός από τα σκουλήκια διαίτης που υπόσχονταν άμεσα αποτελέσματα και γρήγορη απώλεια βάρους, υπήρχαν και οι ραδιενεργές κρέμες προσώπου, Tho-radia, οι οποίες υπόσχονταν μία λαμπερή, καθαρή επιδερμίδα που ακτινοβολεί… ραδιενέργεια. Σύμφωνα με τη διαφήμιση του συγκεκριμένου προϊόντος, η κρέμα ήταν εμπλουτισμένη με βρωμιούχο ράδιο και χλωριούχο θόριο, ενώ ισχυριζόταν πως μπορεί να προκαλέσει κυτταρική ανάπλαση, άμεση σύσφιξη της επιδερμίδας, εξάλειψη των σπυριών, των ερεθισμών, των ρυτίδων και των αποχρωματισμών του προσώπου, καθώς και σημαντική επιβράδυνση της γήρανσης. Πιο συγκεκριμένα, η διαφήμιση έλεγε πως «διατηρεί τη φρεσκάδα και τη φωτεινότητα της επιδερμίδας» και όσο και αν μας φαίνεται απίθανο, όσο και να μην θέλουμε να το πιστέψουμε, η ρουτίνας περιποίησης των γυναικών του 20ου αιώνα περιλάμβανε όντως Γαλλικές κρέμες από ραδιενεργά κατάλοιπα.
Dimple Maker ή ένα εργαλείο για να αποκτήσεις τα λακκάκια που δεν είχεςποτέ
Η Νεοϋορκέζα Isabella Gilbert ήταν η γυναίκα που το 1936 κατασκεύασε το απόλυτο εργαλείο για όλες εμάς που ζηλεύουμε και επιθυμούμε διακαώς τα θελκτικά λακκάκια της Cameron Diaz. Προκειμένου να δημιουργηθούν οι εσοχές στα μάγουλα, η συσκευή Dimple Maker φοριόταν ως εξωστοματικό τόξο πάνω στο κεφάλι, ενώ δύο χοντρά μεταλλικά πόμολα πίεζαν με δύναμη τα μάγουλα προς τα μέσα. Τι κι αν η Gilbert διαφήμιζε την κατασκευή της ως «το απόλυτο εργαλείο για όσους έχουν ή θέλουν να αποκτήσουν λακκάκια», ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος πήρε θέση στο θέμα πριν εξαπλωθεί η… μάστιγα του Dimple Maker. Πιο συγκεκριμένα, εξήγησε στους άμεσα ενδιαφερόμενους πως η πατέντα της Gilbert δεν πρόκειται να δημιουργήσει λακκάκια σε ένα πρόσωπο, ούτε να κάνει εντονότερα τα ήδη υπάρχοντα. Βέβαια, αυτό δεν εμπόδισε τους συνεχιστές της πρωτοπόρας εφευρέτριας να αναγεννήσουν το έργο της, πωλώντας online σύγχρονα dimple makers. Με μία σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο, μπορείς και εσύ να κάνεις δικό σου ένα σύγχρονο Dimple Maker. Και ναι, μπορεί να μην είναι επικίνδυνο, όμως σύμφωνα με τις κριτικές των αγοραστών του, σίγουρα δεν αξίζει τον πόνο.
Με το υγρό Belladona θα αποκτήσεις ένα άκρως γοητευτικό βλέμμα που τυφλώνει
Ας είμαστε ειλικρινείς, λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με ένα μεγάλο, καθηλωτικό βλέμμα και αυτό ήταν κάτι που οι Ιταλίδες της Αναγέννησης το γνώριζαν καλά. Για αυτό ακριβώς, χρησιμοποιούσαν το φυτό Belladona, το οποίο είναι γνωστό στη χώρα μας ως άτροπος ή ευθαλεία, ώστε να διαστέλλουν με φυσικό αλλά άκρως επικίνδυνο τρόπο τις κόρες των ματιών τους. Μάλιστα, η ονομασία του φυτού έχει κατοχυρωθεί από τον τρόπο με τον πιο οι Ιταλίδες χρησιμοποιούσαν το συγκεκριμένο φυτό. Η διαδικασία, λοιπόν, ήταν η εξής: Έριχναν μερικές σταγόνες του φυτού στο εσωτερικό του ματιού, έπειτα οι σταγόνες εισχωρούσαν στο εσωτερικό του βολβού και δρούσαν ως ανταγωνιστές των μουσκαρινικών που παρεμπόδιζαν τους υποδοχείς στους μύες του ματιού, οι οποίοι συστέλλουν το μέγεθος της κόρης του. Κάπως έτσι, η κόρη παρέμενε μεγάλη και το καθηλωτικό βλέμμα μαγνήτιζε τα βλέμματα των γύρω. Σε αρκετές περιπτώσεις, βέβαια, η παρατεταμένη χρήση σε βάθος χρόνου προκαλούσε σοβαρές οπτικές διαταραχές, απώλεια εστίασης, ακόμη και ολική τύφλωση.
Τα «Πόδια του Λωτού» ή αλλιώς μία απάνθρωπη κινεζική παράδοση
Λίγες είναι οι εικόνες που μόνο στη θέασή τους μπορούμε να αισθανθούμε τον πόνο και μέσα σε αυτές συγκαταλέγονται σίγουρα οι φωτογραφίες των τελευταίων γυναικών που υποβλήθηκαν στο «δέσιμο του ποδιού» μία επώδυνη κινεζική πρακτική που εφαρμοζόταν έως τις αρχές του 20ου αιώνα, με το τελευταίο περιστατικό να καταγράφεται το 1950. Σύμφωνα με την παράδοση, οι γυναίκες έπρεπε να είχαν μικρά πέλματα, για αυτό οι γονείς μούλιαζαν τα πόδια των μικρών κοριστών (3 έως 4 ετών) σε ένα ειδικό διάλυμα, ώστε να μαλακώσουν αρκετά οι μύες και έπειτα, τους έδεναν το πέλμα σφιχτά με επιδέσμους, έτσι ώστε τα δάχτυλα να κρυφτούν προς τα μέσα ή προς τα κάτω και η καμάρα να λυγίσει. Αυτός ο παραλογισμός ξεκίνησε επί της δυναστείας των Τανγκ, δηλαδή τον 7ο αιώνα, όταν ένας αυτοκράτορας ερωτεύτηκε μία παλλακίδα με μικρά πόδια, τα οποία η ίδια συνήθιζε να τυλίγει με ένα μεταξωτό ύφασμα ενώ χόρευε. Η τεχνική «πόδια του λωτού» εξαπλώθηκε πρώτα στις αριστοκρατικές τάξεις και έπειτα, πέρασε στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα της εποχής. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το σχετικό φωτογραφικό ντοκουμέντο της Jo Farrell «Living History: Bound Feet Women of China», μέσα από το οποίο μπορούμε να γνωρίσουμε τις τελευταίες γυναίκες που υποβλήθηκαν στην τεχνική «Πέλμα του Λωτού».
