Όταν ένα παραμυθένιο ραντεβού εξελίχθηκε στον απόλυτο εφιάλτη
Έχεις αισθανθεί ποτέ αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά»; Αυτό το συναίσθημα που κοιτάς τον άλλο στα μάτια και ο κόσμος γύρω σου, με κάποιον μαγικό τρόπο εξαφανίζεται, ενώ εσύ στέκεσαι ακίνητη στη μέση ενός φαρμακείου της γειτονιάς σου, κοιτώντας τον γοητευτικό νεαρό φαρμακοποιό που στέκεται απέναντί σου, έτοιμος να σε εξυπηρετήσει;
Έτσι με βρήκε το απόγευμα μίας αδιάφορης Τετάρτης, του περασμένου Μαρτίου, εν μέσω πανδημίας, ενώ είχα πάει να προμηθευτώ όλα όσα θα έπρεπε κανονικά να έχει κάθε σπιτικό φαρμακείο, κατά τη διάρκεια του lockdown.
Εκείνος ήταν γύρω στα 35, με χαμογελαστά μάτια, μιας και δεν μπορούσα να αναγνωρίσω κανένα άλλο χαρακτηριστικό του προσώπου του, κάτω από τη χειρουργική μάσκα που φορούσε, ενώ είχε μία πολύ γοητευτική και πρόσχαρη φωνή. Εγώ, από την άλλη, ήμουν φορτωμένη με σακούλες γεμάτες από ψώνια του σούπερ μάρκετ.
Όταν το σύμπαν αποφάσισε να συνωμοτήσει υπέρ μου
Η συνομιλία μας ήταν σύντομη αλλά ουσιαστική, με ρώτησε πώς τα περνάω στην καραντίνα, αν εργάζομαι από το σπίτι και φυσικά, αν είμαστε γείτονες. Του απάντησα κάπως αμήχανα και μονολεκτικά, πλήρωσα, χαιρέτησα και έφυγα χαμογελώντας.
Και στο σημείο αυτό, για πρώτη φορά στα χρονικά το σύμπαν αποφάσισε να συνωμοτήσει υπέρ μου, κάνοντας πράξη αυτό που εγώ δεν τολμούσα. Διότι φεύγοντας βιαστική από το φαρμακείο, ξέχασα την κάρτα των πόντων μου στον πάγκο και ο ευγενέστατος φαρμακοποιός, βρήκε το τηλέφωνό μου από τα στοιχεία της κάρτας, οπότε μου τηλεφώνησε για να με ενημερώσει πως την είχε εκείνος.
Κάπως έτσι, στο κλείσιμο του φαρμακείου, ήμουν πάλι εκεί. Λίγο σαστισμένη, λίγο λαχανιασμένη και λίγο ντροπιασμένη για την αφηρημάδα μου, έσπευσα αμέσως να τον ευχαριστήσω για την ενημέρωση και την άμεση εξυπηρέτηση του φαρμακείου.
Ένα απρόβλεπτο και κινηματογραφικό πρώτο ραντεβού
Η «ταινία» στην οποία πρωταγωνιστούσα εκείνη την Τετάρτη, συνεχίστηκε σε μία πλατεία κάπου στο Μετς, ανάμεσα σε μπύρες και ατελείωτες, απολαυστικές συζητήσεις για τα ευτράπελα της δουλειάς του και τους «περίεργους» πελάτες του φαρμακείου.
Γελάσαμε, αναλύσαμε, αναπολήσαμε και εν τέλει, τέσσερις ώρες μετά γνωριζόμασταν ήδη αρκετά καλά, για να μου προτείνει να συνεχίσουμε με ένα ακόμη ποτό στο σπίτι του, μιας και η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν ευνοούσε τα μεταμεσονύκτια νυχτοπερπατήματα.
Στον δρόμο προς το σπίτι του, σκεφτόμουν πως είχε όλα όσα έψαχνα σε έναν σύντροφο, ευγένεια, χιούμορ, αυτοσαρκασμό. Αναρωτιόμουν πόσο απρόσμενη και ταυτόχρονα όμορφη ήταν αυτή η γνωριμία, μετά από αρκετά χρόνια ανούσιων και ατελέσφορων ραντεβού. Πάρκαρα το αυτοκίνητό μου και τον συνάντησα στην είσοδο του σπιτιού του.
Κάνοντας ελεύθερη πτώση από τα σύννεφα χωρίς αλεξίπτωτο
Η μία μπύρα έφερε την άλλη και η γλώσσα μας άρχισε να «λύνεται» ακόμη περισσότερο. Του μίλησα για τη δουλειά μου, τις φίλες μου, την οικογένεια μου και εκείνος το ίδιο. Οι ιστορίες δεν είχαν τέλος και αυτή η βραδιά έδειχνε να είναι μία από τις πιο όμορφες που είχα ζήσει για αρκετό καιρό, μέχρι που το βλέμμα του σκοτείνιασε κάπως απότομα.
Τον ρώτησα αν είναι όλα καλά, μήπως νιώθει κουρασμένος και μήπως θα ήταν καλύτερα να πηγαίνω για να ξεκουραστεί, αλλά εκείνος μου απάντησε πως θέλει να μου εξομολογηθεί κάτι, μιας και περάσαμε μία πολύ όμορφη βραδιά. Το χαμόγελο που όλο το βράδυ δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπό μου ξαφνικά «πάγωσε», όταν τον άκουσα να ξεστομίζει τη φράση, «Ξέρεις, πρέπει να σου πω πως εγώ… είμαι σε σχέση. Αν και είναι λίγο περίεργα τα πράγματα μεταξύ μας. Απλώς ήθελα να ξέρεις».
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αισθάνθηκα πως έβλεπα ένα πολύ όμορφο όνειρο, από το οποίο κάποιος με ξύπνησε απότομα. Χαμήλωσα το βλέμμα μου και κάπως αμήχανα του είπα πως είναι καλύτερα να αποχωρήσω. Εκείνος έγινε κάπως νευρικός και μου αποκρίθηκε πως μου αποκάλυψε για τη σχέση του, μόνο και μόνο επειδή ήθελε να είναι ειλικρινής μαζί μου και όχι για να μας χαλάσει τη βραδιά.
Αναρωτήθηκα πόσο εύκολα και γρήγορα μπορεί να «γκρεμιστεί» τελικά η εικόνα που έχεις για έναν άνθρωπο. Πόσα δευτερόλεπτα ή πόσες άσχημες φράσεις χρειάζονται για να σε απογοητεύσει ένα πολλά υποσχόμενο φλέρτ; Για να μην τα πολυλογώ, του χαμογέλασα κάπως ειρωνικά χωρίς να πω λέξη, πήρα τα πράγματά μου και έφυγα σχεδόν βουρκωμένη από το σπίτι του.
Μπορεί το όνειρο του τέλειου συντρόφου να κατέρρευσε εκείνη τη βραδιά, αλλά αναδείχθηκε η δική μου θέληση και ανάγκη να μην έχω ημίμετρα στη ζωή μου. Σίγουρα αυτό το ραντεβού μου άφησε μία πικρή γεύση, γιατί είχα να κάνω με τον φαινομενικά αψεγάδιαστο σύντροφο για εμένα, ωστόσο συγχρόνως με έμαθε πως πάντοτε πρέπει να βάζω μπροστά τα δικά μου θέλω, χωρίς να κάνω εκπτώσεις σε αυτά που θέλω από τη ζωή μου. Το επόμενο βράδυ πήγα στο ίδιο αγαπημένο μαγαζί στο Μετς, εξιστορώντας στις κολλητές μου όλη αυτή την απίστευτη εμπειρία που έζησα σε λιγότερο από 6 ώρες, είπα ένα ωραιότατο... thank you next και ήπια στην υγειά όλων των καλύτερων στιγμών που θα έρθουν.
