Πρωινό χωρίς Μου και Πρωινό με Μου...

Είχαμε τα «Καλημέρα» και μετά τους «Καφέδες» ως τίτλους στη τηλεόραση, τώρα περάσαμε στα «Πρωινά» με ή χωρίς κτητικές αντωνυμίες με copy right έμπνευση, που δηλώνει ευθύς εξαρχής πως δε θα το κουράσουν και το περιεχόμενο. Έτσι είδαμε το «Πρωινό» στον ΑΝT1 με την στέρεα παρουσία του Γιώργου Παπαδάκη να’ χει να χτιστεί το πράγμα, ως θεμέλια, τις κ. Μπαραμπαρίγου και Πατέρα ως πλάκα ορόφου και μετά τον Χρήστο Φερεντίνο και την Σίσσυ Χρηστίδου στο χτίσιμο.

Όλοι επαγγελματίες και διαβασμένοι. Ο Χρήστος ευγενής και πολιτισμένος, χωρίς ανταγωνισμούς και το άγχος της ατάκας. Η Χρηστίδου να λάμπει η οθόνη από ομορφιά, με ζεστασιά ως άνθρωπος. Επαγγελματίας και ο Παύλος Σταματόπουλος την ξέρει την τηλεόραση και η Ζαρίφη και η αδυναμία μου, η Χριστίνα Πολίτη, η πανκ δημοσιογράφος της κοσμικής και επώνυμης Ελλάδας, ικανή να προβοκάρει, να σαρκάσει και να πυρπολήσει την ίδια τη θεματολογία της. Ένα πολύ καλό πανελ λοιπόν, σε μια πολύ καλή ομάδα προσώπων. Τέλειο και όλο φως το σκηνικό τους...

... και αυτά! Προβλέψιμη θεματολογία! Ευχάριστη μεν, προβλέψιμη δε! Θα μου πεις, Πρωινό χωρίς Μου είναι, τι να σου κάνει; Να σου αναλύσει την καταγωγή του Ενγκελς ή να σου χορέψουν όλοι μαζί την Λίμνη των Κύκνων με τουτούδες ασορτί με το σκηνικό. Όχι. Απλά οι απέναντι στο MEGA, έχουν ένα στίγμα παραπάνω ως επικεντρωμένοι στο gossip, που ομοιογενοποιεί το κοινό τους.

Ξέρω κάτι το άγχος της πρώτης μέρας, κάτι μέχρι να τα βρούνε μεταξύ τους, κάτι τα λόγια του παπά και πάει λέγοντας. Δυνατές προσωπικότητες όλοι, θα τα βρούνε, λέω, αν δεν υιοθετήσουν το «όπου λαλούν πολύ κοκόροι αργεί να ξημερώσει».

Το Πρωινό με Μου, απ το άλλο κανάλι, τα δώσε όλα. Μωρά, μαιευτήρες, πάνες, που πουλάνε στο ευαίσθητα μητρικά γυναικείο κοινό, απ όλα είχε. Μόνο σύνδεση με θερμοκοιτίδες δεν έδειξε με μικρόφωνο στα βρέφη για τις πρώτες δηλώσεις τους.

Να σημειώσουμε πως οι αφορισμοί της επίσημης κριτικής –όχι φυσικά της χαοτικής και άνομης δικιάς μου, που ποιος να νοιαστεί;- πως δε χτυπιέται εύκολα στα νούμερο το δίδυμο Λιάγκας – Σκορδά, δεν είναι του γούστου μου. Το ίδιο δεν χτυπιόταν η Ελένη Μενεγάκη και το ίδιο δε χτυπιόταν και οι Καραμέρος – Χαριτάτος.

Προσωπικά βαριέμαι, πολύ τα πρωινά ως προϊόν. Οι μαγειρικές μ’ αφήνουν αδιάφορη, οι μόδες με κάνουν να βαριέμαι, το «τι ωραία που παίρναμε και τι ωραία δεμένη παρέα είμαστε» μου φέρνει κατάθλιψη, οι γιατροί μου θυμίζουν πως είμαι χωρίς μισθολόγιο άρα ανασφάλιστη και παθαίνω κρίσεις πανικού, το ξεφύλλισμα των περιοδικών που γίνεται σε όλες τις εκπομπές απ το πρωί μέχρι το δελτίο ειδήσεων του Σταρ, με ψυχαναγκάζει σα να πρέπει να μάθω όλη την life style διδαχθείσα ύλη μου απ έξω, γιατί θα δώσω Πανελλήνιες. Ακόμη, οι καλεσμένοι ανακυκλώνονται παντού και απαντούν στις ίδιες ακριβώς ερωτήσεις, ενώ οι πανέμορφες και τόσο προσεγμένες παρουσιάστριες, με κάνουν να θέλω να κρυφτώ κάπου γιατί εγώ δε μοιάζω σαν εξώφυλλο ρε γαμώ το και δεν έχω λεφτά να κάνω γαλλικό δυο φορές τη βδομάδα, ενυδάτωση και να πληρώσω και έναν personal trainer να μου βρίσκεται.

Φυσικά εγώ είμαι ένας γκρινιάρης άνθρωπος, σε οριακό σημείο. Σε λίγο θα πάρω ένα χαρτόνι που θα γραφεί «ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ» και θα κάθομαι ακίνητη έξω απ’ το γραφείο της Κάρτσωνα. Μέχρι λοιπόν να εκδηλωθεί κλινικά η απαισιοδοξία μου, θα βλέπω το πρωί λιγάκι πιο πολύ το Πρωινό χωρίς Μου, γιατί είναι του γούστου μου και της γενιάς μου, ο Φερεντίνος και η Πολίτη και that's all folks...