Κολλημένη μαζί του και μπερδεμένη όσο ποτέ!

Το γράμμα της αναγνώστριας

Καλησπερα!

Οπως οι περισσοτερες εφηβες στις μερες μας, ειμαι ερωτευμενη. Οχι απλα ερωτευμενη, αλλα ''κολλημενη'' με ενα αγορι, δυο χρονια μεγαλυτερο μου. Ειχα ξαναναφερει αυτο τον χαρακτηρισμο στο παρελθον για τον εαυτο μου σε παλιοτερες σχεσεις, αλλα αυτη τη φορα νιωθω κατι τελειως διαφορετικο και πολυ πιο εντονο απο αλλες φορες!

Ολα ξεκινησαν οταν γνωρισα αυτο το παιδι, κοντα ενα χρονο πριν. Οταν τον γνωρισα βρισκομουν σε σχεση με ενα αλλο αγορι με το οποιο ειχαμε μια αρκετα ηρεμη και καλη σχεση (αν και υπηρχαν μικροσυγκρουσεις για ασημαντα θεματα). Απο την πρωτη στιγμη που τον γνωρισα μου τραβηξε τη προσοχη, καθως με γοητευσε ο τροπος με τον οποιο μου μιλουσε και το υπεροχο χαμογελο του. Δε σκεφτηκα ομως ουτε στιγμη να παρατησω το - τοτε δυο μηνων - αγορι μου για καποιον που δεν ηξερα τοσο καλα και που μενει 40 χλμ μακρια απο την περιοχη μου.

Απο τοτε που τον γνωρισα ομως, αυτος αρχισε να δειχνει μεγαλο ενδιαφερον για μενα, αφου με επαιρνε τηλεφωνο καθε βραδυ, μου εστελνε σμσ και μου μιλαγε συνεχως στο facebook. Αρχικα φιλικο και με το καιρο αρχισε να πεταει σποντες, να ανοιγεται και να μου αποκαλυπτει την καψουρα του περιμενοντας ποτε θα χωρισω με το τοτε αγορι μου. Εγω ενιωθα αμηχανα απο ολο αυτο (ακομα και αν ολη αυτη η φαση με ανεβαζε και το συγκεκριμενο αγορι με ειχε γοητευσει) και του ανεφερα συνεχως τη σχεση μου και τη προθεση μου να τη κρατησω. Αυτος -φαινεται- το πηρε αποφαση και ξεκοψε ξαφνικα μετα απο αρκετη προσπαθεια να με κανει δικια του. Μετα απο εναν μηνα αποφασισαμε να χωρισουμε με το αλλο παιδι και αυτο με πληγωσε αρκετα. Ετσι, πηρα την αποφαση και πηγα εγω η ιδια και μιλησα στο αγορι με το οποιο ειχα κοψει επαφες πλεον, λεγοντας του οτι χωρισα. Αρχισαμε λοιπον να ξαναμιλαμε, καθως αρχισαν να δημιουργουνται και απο τη μερια μου συναισθηματα που γινονταν εντονοτερα με το καιρο. Αρχικα, ολα κυλουσαν ομαλα καθως μιλουσαμε ολη μερα μεσω skype και καμερας και ολη νυχτα στο κινητο. Με το καιρο αποφασισα και εγω να του ανοιχτω, εκφραζοντας σιγα-σιγα τα συναισθηματα μου γι'αυτον, αφου πλεον ειχαν γινει τοσο εντονα που δε μπορουσα να τα κρυψω. Αυτος, σαν μεγαλυτερος που ηταν, μου εδειχνε αγαπη και προστασια, καθως ανταποκρινοταν με τρυφερο τροπο στην αγαπη που του εδειχνα (με πραξεις και με λογια).

Ξαφνικα, ξεκινησαν τα προβληματα. Το ενα βραδυ που μιλουσαμε, τσακωνομασταν (εδειχνε μεγαλη ζηλια, ελεγε οτι τον ξεχναω καθως και εγω αρχισα να νιωθω οτι με εχει γραμμενη πολλες φορες και οτι πλεον μονο εγω νοιαζομαι αφου μονο εγω τον επαιρνα τηλεφωνο) ενω το επομενο βραδυ καναμε σχεδια για το μελλον, φανταζομασταν τη ζωη μας μετα απο 3 χρονια οπου θα γινομουν επισημως ενηλικη (θα πηγαιναμε μαζι διακοπες, θα ημασταν ολη μερα μαζι κλπ). Με τις μερες το προβλημα αρχισε να γινετε εντονοτερο καθως αρχισαμε να τσακωνομαστε αγρια (με βρισιες, φωνες, κλαματα) φερνοντας συνεχως στην επιφανεια το προβλημα της αποστασης. Πιο συγκεκριμενα, απειρες ηταν η φορες που του ζητουσα να ερθει στη περιοχη μου για να τον δω και αυτος, ενω μπορουσε να ερχεται καθε μεσημερι (αφου πηγαινε σε βραδινο σχολειο) μου ελεγε ειτε οτι βαριοταν, ειτε οτι ειχε προπονηση, ειτε οτι κατι παθαινε και δε μπορουσε να παρει το λεοφορειο για να ερθει (με το οποιο η αποσταση ηταν 20'). Τα σαββατοκυριακα παντα κατι ειχε να κανει με αποτελεσμα να περασουν 5 μηνες μεχρι να τον ξαναδω απο τη μερα που τον γνωρισα. Υπηρχαν φορες που τσακωνομασταν και μιλουσαμε μετα απο εβδομαδες, καθως και φορες που τσακωνομασταν και ερχοταν ο ιδιος και μου ελεγε ''Συγγνωμη μικρη μου, σ'αγαπαω, το ξερεις! Αλλα τα βλεπεις ολα παραξενα και νομιζεις οτι σε γραφω ενω δεν ισχυει και ολη την ωρα λες τα δικα σου και βγαζεις δικα σου συμπερασματα που ειναι τελειως λαθος.'' Ποτε δεν ειχαμε σοβαρη σχεση με αυτο το παιδι, παντα υπηρχε η ιδεα οτι μετα απο 1-2 χρονια θα ειμαστε μαζι, θα περναμε τα καλοκαιρια μαζι και στο μελλον μπορει ακομα και να συγκατοικουσαμε! Οταν το θεμα ερχοταν στη σχεση μας, ο ιδιος μου ελεγε οτι δεν ξερει τι θελει και οτι ενω νιωθει οτι θελει πολυ να ειμαστε μαζι, κατι τον τρομαζει (τα ειχε με μια κοπελα παλιοτερα, κοντα στα 4 χρονια, η οποια τον απατησε και τον πληγωσε) χωρις αυτο να σημαινει οτι δεν ειχε συναισθηματα για μενα, οτι δηλαδη δε με αγαπουσε πραγματικα η οτι δε νοιαζοταν για μενα. Τελος παντων.. Καταληξαμε λοιπον στο να με εχει δεδομενη. (αφου σε στιγμες αδυναμιας που με ρωτoυσε ''Μ'αγαπας; Ποσο μ'αγαπας; Εγω ξερω την απαντηση, απλα θελω να το ακουσω, το εχω αναγκη.'' και εγω, τυφλωμενη απο ερωτα και εντονα συναισθηματα του απαντουσα ''Ναι, σ'αγαπαω πολυ, οσο δεν εχω αγαπησει ποτε κανεναν!'' η οποια ειναι και η αληθεια..) Ολα αλλαξαν! Τον επαιρνα τηλεφωνο καθε βραδυ και ειχαμε καταληξει να μιλαμε κανονικα 2 φορεσ την εβδομαδα, αφου τα υπολοιπα βραδια μιλουσαμε πολυ λιγο, ειτε γιατι ηταν μεχρι αργα εξω με φιλους, ειτε γιατι ειχε προπονηση το πρωι και επρεπε να κοιμηθει, ειτε γιατι τον επαιρνε ο υπνος. Ενα βραδυ που μιλησαμε του ειπα οτι νιωθω πολυ ασχημα απο τη συμπεριφορα του και οτι πιστευω οτι με εχει γραμμενη. Τον ρωτησα ''Δε πιστευεις οτι εχει φτασει πλεον στα ορια; Γιατι εγω βλεπω μια μεγαλη αδιαφορια απο το μερος σου και ενδιαφερον μονο απο τη δικη μου πλευρα'' και αυτος απαντησε (οπως καθε φορα) ''Οχι, απλα εσυ τα βλεπεις ολα παραξενα και βγαζεις δικα σου συμπερασματα'' συνοδευομενο με το συνηθισμενο ''Ναι ναι μικρη, κλαψε τωρα'' που ελεγε πανω στα νευρα του οταν τσακωνομασταν. Ετσι και εγω, πανω στα νευρα μου τον εβρισα, λεγοντας του ''Αντε γεια!!'' και εκλεισα το κινητο μου. Μετα απο 2 μερες, αφου μου ειχαν περασει τα νευρα, τον πηρα τηλεφωνο για να δω τι κανει και να του προτινω να ερθει στη περιοχη μου να παμε σινεμα. Παιρνοντας τον τηλεφωνο, το σηκωσε ενας αλλος και μου ειπε ''Κοιμαται με την κοπελα του, θες να τον ξυπνησω;'' Μολις το ακουσα αυτο, εκλεισα το κινητο και ξεσπασα σε κλαματα. Δε το πιστεψα, ουτε το εχω πιστεψει. Σκεφτομαι οτι ο ιδιος εβαλε καποιο φιλο του να μου το πει ωστε να με πληγωσει και να με στεναχωρησει γιατι ξερω οτι αυτος δε θα το εκανε ποτε αυτο! Ο ιδιος μου ελεγε οτι αυτος δε θα με ξεχασει ποτε και εγω, μεχρι να παω 18 θα τον εχω ξεχασει και θα εχω βρει αλλον. Απο εκεινη τη μερα τον εκανα delete απο facebook (πραξη τελειως ανορημη.. αν εκεινη την ωρα ειχα σκεφτει λογικα δε θα το εκανα αλλα μεσα στα κλαματα και στη στεναχωρια δε σκεφτηκα καθολου και απλα... Το εκανα!) εσβησα το κινητο του και αποφασισα να τον γραψω για τουλαχιστον μια βδομαδα ωστε να δω αν θα γυρισει να μου μιλησει. Απο εκεινη τη μερα δε μου εχει δωσει σημειο ζωης, τιποτα. Προσπαθω μερα με τη μερα να τον ξεχασω αλλα δε μπορω. Με βασανιζει ολη μερα η σκεψη αν οντως εχει κοπελα και δε το ειπε επιτηδες ωστε να με πληγωσει και να σταματησω την καταπιεση και εχω τοσο πολυ την αναγκη να ακουσω τη φωνη του που το μονο που μπορω να κανω ειναι να ακουω κομματια που εχει γραψει ο ιδιος και να κλαιω.

Σκεφτομαι οτι ημουν αρκετα καταπιεστικη μαζι του! Τον επαιρνα καθε βραδυ τηλεφωνο, του ζητουσα καθημερινα (ειδικα τωρα το καλοκαιρι) να ερθει να με δει και αν μου ελεγε ''Δε μπορω'' του πεταγα σποντες ωστε να δειξω την ενοχληση μου ή τσακωνομασταν.. Αλλα αν δε τα εκανα αυτα, θα ειχαμε χαθει! Και το μονο που δεν ηθελα ειναι να τον ξαναχασω οπως στην αρχη. Αλλα δε μπορουσα να μη του θυμιζω να ερθει στα μερη μου γιατι εχω ηδη να τον δω 2-3 μηνες και μου λειπει απιστευτα! Αν και του ειχα πει οτι νιωθω βαρος, μου ειχε πει με μεγαλη ειληκρινια οτι ποτε δεν εγινα καταπιεστικη και αν τυχον γινω στο μελλον θα μου το πει.

Τι να κανω για να τον ξανακερδισω; Αν δεν εχει κοπελα, γιατι να μου το πει αυτο ο φιλος του; Γιατι να θελει να με πληγωσει; Μηπως ημουν αρκετα καταπιεστικη ολο αυτο τον καιρο με τα τηλεφωνα καθε βραδυ οπου προτιμησε να ηρεμησει λιγο μακρια μου; Νιωθει οτι νιωθω εγω γι'αυτον;

Οι φιλες μου, μου λενε συνεχως να τον γραψω και οτι καποια στιγμη θα γυρισει, ειτε σε μια βδομαδα, ειτε σε ενα μηνα, ειτε μετα το καλοκαιρι... Αλλα δε μπορω να περιμενω! Και ξερω οτι μετα απο λιγες μερες θα τον παρω τηλεφωνο να δω τι κανει! Και οχι μονο εγω το ξερω αυτο, αλλα και ο ιδιος.. Γι'αυτο δε μου μιλαει! Γιατι ξερει οτι τον αγαπαω, οτι τον εχω αναγκη...

Ευχαριστω πολυ για την αναγνωση και ελπιζω να μη σας κουρασα με το μακροσκελες μηνυμα μου!:)

Η απάντηση του Queen.gr

Νσ σου το πω όπως είναι ή θα στενοχωρηθείς; Θα σου το πω όπως είναι. Σκέφτεσαι βλακείες και ονειροβατείς. Δεν χρειαζόταν να το υπεραναλύσεις και να ξέρεις από δω και στο εξής στη ζωή σου να μένεις στα γεγονότα και όχι στα λόγια ή στη φαντασία σου.

Είναι μακριά. Είναι πάρα πολύ πιθανό να έχει κοπέλα. Ποιος ο λόγος να μπει σε διαδικασία να τρέχει πάνω κάτω; Η απόσταση όντως δεν βοηθάει. Οι πλατωνικοί έρωτες και τα παιχνίδια μέσω διαδικτύου και τηλεφώνου εξάπτουν τη φαντασία και τίποτα παραπάνω. Δεν ζήσατε τίποτα, δεν υπήρχε πραγματική επαφή. Δεν τον ξέρεις. Όλα αυτά από τη μεριά του ενδέχεται να ήταν απλά ένα παιχνίδι τόνωσης της αυτοπεποίθησης και τίποτα παραπάνω. Ένα φλερτ με λόγια υπερβολικά, πολλύ ενθουσιασμό και καμία ουσία. Εμείς, τα κορίτσια, σε αυτή την ηλικία και ιδίως υπό τέτοιες συνθήκες τείνουμε να κολλάμε, να ονειρευόμαστε, να φτιάχνουμε ρομάντζα, να φαντασιωνόμαστε μέλλον και καταστάσεις με τα αντικείμενα του ερωτικού μας πόθου, που καμία επαφή δεν έχουν με την πραγματικότητα.

Έχεις πιστέψει σε κάτι που ποτέ δεν υπήρξε και ενώ εκείνος σε αποφεύγει και τσακώνεται μαζί σου για να ξεκολλήσεις, εσύ επιμένεις. Αν ήθελε θα ήταν εκεί. Θα προσπαθούσε. Ήθελε μόνο να σου μιλά στον ελεύθερο χρόνο του, να επιβεβαιώνεται και να συνεχίζει τη ζωή του.

Μην ξαναπείς ότι τον αγαπάς. Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι σου συμβαίνει κάτι τέτοιο και έχεις εξαρτηθεί από μία 'πλασματική' επαφή με ένα παιδί που ζει σε άλλο κόσμο. Καλό θα ήταν να τον γράψεις, μιας και δεν ήταν ειλικρινής (αν και εσύ υπερενθουσιάστηκες) αλλά να μην τον γράψεις περιμένοντας να γυρίσει. Είναι λάθος αυτό. Πρέπει να το ξεχάσεις. Μεγαλώνοντας θα καταλάβεις ότι είναι αστεία και ανώδυνη αυτή η ιστορία όσο κι αν σου φαίνεται πως υποφέρεις τώρα. Καλύτερα να μην τον ξαναπάρεις τηλέφωνο. Κάνεις κακό στην ψυχολογία σου, στην εικόνα σου και χάνεις το χρόνο σου. Δεν έχει νόημα, ακόμη και αν ξανασχοληθεί μαζί σου. Μην μένεις στο αρχικό του ενδιαφέρον όταν είχες άλλον και νομίζεις ότι φταις. Μόνο εσύ το σκέφτεσαι αυτό. Και μην φοβάσαι μην τον ξαναχάσεις. Δεν τον είχες ποτέ. Συγνώμη που σου τα λέω έτσι, αλλά αν βγάλεις τον εαυτό σου από τη θέση σου και διαβάσεις την ιστορία σου θεωρώντας πως ανήκει σε μια άλλη κοπέλα, το ίδιο θα πεις κι ας μην έχεις την ηλικιακή και πρακτική εμπειρία για να το συνειδητοποιήσεις. Πρέπει να πας παρακάτω.

Μπορείτε να μας στέλνετε τις ερωτήσεις σας εδώ