«Τα πιο αθώα καλοκαίρια», γράφει η Δέσποινα Καμπούρη

Έπρεπε να γίνω μαμά για να γυρίσω πίσω τον χρόνο στα πιο αθώα μου καλοκαίρια που δε θα ξαναγυρίσουν ποτέ.

Είναι τόσο κουτό να είσαι παιδί και να θες να μεγαλώσεις. Μόνο όταν πραγματικά μεγαλώνεις μπορείς να το καταλάβεις. Ότι τα παιδικά, αθώα καλοκαίρια είναι ανεκτίμητα...

Λίγες μέρες στο χωριό με γύρισαν πάλι πίσω. Εγώ, μαμά ετών 35, μαζί με δυο παιδιά για βραδινό μπάνιο στη θάλασσα. Πριν χρόνια ερχόμουν σε αυτή τη θάλασσα, σε αυτήν ακριβώς την παραλία με τη μαμά μου, μου αγόραζε ψητό καλαμπόκι, με έπλενε με το σωλήνα στην αυλή και πηγαίναμε θερινό σινεμά. Τώρα η μαμά μου έγινε γιαγιά, κι εγώ μπήκα στα παπούτσια της. Με μελαγχολεί η σκέψη αυτή, αλλά αγαπώ πολύ τη ζωή μου και νιώθω πολύ χορτασμένη.

Τώρα τα δικά μου παιδιά, ζουν αυτά τα αθώα καλοκαίρια και καθώς τα βλέπω παρακαλώ να εκτιμήσουν αυτές τις στιγμές γιατί ξέρω ότι μια μέρα θα τις θυμηθούν με νοσταλγία όπως εγώ τώρα...

Η Έλενα χθες μου είπε με μάτια που έλαμπαν: "Μαμά το πιστεύεις ότι έκανα βόλτα μόνη μου στην παραλία με τους φίλους μου;". Το γεγονός ότι δεν περνούν αυτοκίνητα το απόγευμα κι ότι μπορώ να παρακολουθώ από μακριά κάθε της κίνηση, την κάνει να νιώθει ελεύθερη. Έχει μια ελευθερία που δυστυχώς στην Αθήνα όχι απλώς δεν υπάρχει, αλλά είναι απαγορευτική. Εδώ στο χωριό τα παιδιά μου είναι ευτυχισμένα. Όπως ήμουν κάποτε κι εγώ. Τότε που ήθελα να μεγαλώσω πριν την ώρα μου και που δε φανταζόμουν ότι η ζωή των μεγάλων έχει τα δικά της προβλήματα. Πολύ μεγάλα σε σχέση με το "πόσα παγωτά έφαγα το καλοκαίρι" ή "πόσα μπάνια έκανα στη θάλασσα".

Αυτά τα αθώα καλοκαίρια που έφυγαν τόσο γρήγορα, που σχεδόν γλίστρισαν από τα χέρια μου σα νερό... Αυτά τα καλοκαίρια θέλω να ζήσουν και τα κορίτσια μου. Κι εγώ να είμαι δίπλα τους, να χαίρομαι με τις χαρές τους και να απολαμβάνω την ευτυχία τους.

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!