Οι 3 αποχρώσεις του έρωτα
Ανανεώθηκε:
«Έρωςανίκατε μάχαν»
Γράφει η Δέσποινα Καμπούρη
Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απο τον έρωτα. Σε όποια φάση της ζωής σου κι αν τον βιώσεις, σε όποια ηλικία κι αν σου συμβεί είναι ένα αίσθημα μοναδικό που σε εκτινάσσει στα ουράνια!
Αν είσαι πάνω από 18 είναι κουτό να πιστεύεις ότι ο έρωτας γιορτάζεται στις 14 Φεβρουαρίου. Μπορεί να στο χαλάω και να μη σου φαίνεται καθόλου πρωτότυπο αλλά ο έρωτας γιορτάζεται κάθε μέρα. Έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε να συμβαίνει γι' αυτούς που είναι πραγματικά ερωτευμένοι. Αλλά και γι' αυτούς που δεν είναι πια...
Θα μου πεις τι σου λέω τώρα ε; Έτσι θα έλεγα κι εγώ αν ήμουν πιο μικρή. Γιατί από πιτσιρίκα έλεγα ότι δεν είναι δυνατόν δυο άνθρωποι να είναι μαζί αν δεν είναι κάθε μέρα ερωτευμένοι όπως τον πρώτο καιρό.
Ε λοιπόν αναθεωρώ. Τώρα πια, στα 35 μου, έχω τελείως διαφορετική αντίληψη για τον έρωτα. Οι βασικές μου αρχές δε θα αλλάξουν ποτέ. Κάποια πράγματα όμως έχουν διαφοροποιηθεί.
Δε θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ ότι θα ξεκινούσα μία ερωτική σχέση με κάποιον χωρίς να είμαι πραγματικά ερωτευμένη. Κι αυτό δεν έχει ηλικία. Δε θυμάμαι ποτέ να έκανα κάποια σχέση με κάποιον χωρίς να χτυπάει πραγματικά η καρδιά μου. Με όσους άνδρες είχα σχέση, ήμουν πραγματικά ερωτευμένη κι ας συνειδητοποιούσα μετά από καιρό ότι για τον άλφα ή βήτα λόγο δε θα μπορούσαμε να είμαστε για πάντα μαζί, οπότε μοιραία χωρίζαμε. Όμως ποτέ δεν ξεκίνησα μία ερωτική ιστορία απλώς γιατί δεν ήθελα να είμαι μόνη. Προτιμούσα να περνώ χρόνο με τους φίλους μου παρά να χαραμίζω τις στιγμές μου και τον ίδιο μου τον εαυτό σε αγκαλιές που δε με γέμιζαν ποτέ. Κάπως έτσι διαφύλαξα και την ψυχική ακεραιότητα. Θυμάμαι τον πόνο που είχα νιώσει μετά από έναν επώδυνο χωρισμό. Ήταν ο πρώτος μου μετεμφηβικός έρωτας. Ήμουν γύρω στα 22. Έμεινα μόνη μου σχεδόν δυο χρόνια για να ξεπεράσω αυτή τη φάση. Ξαναέκανα σχέση στα 25 μου... Και πρέπει να σας πω ότι δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Κάπως έτσι συνέβη και με τον άντρα μου. Τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα και είπαμε ένα "γεια" ήξερα ότι αυτός ο άνδρας θα γίνει το άλλο μου μισό. Είχα δει τη ζωή μας μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά. Και φυσικά το ένστικτο και το συναίσθημά μου δεν έπεσε έξω! Είναι ευλογία να κάνεις παιδιά με αυτόν που αγαπάς κι όχι γιατί πρέπει ή γιατί πέρασαν τα χρόνια και δεν έχεις άλλη επιλογή από το να συμβιβαστείς.
Με τον Βαγγέλη βιώσαμε φανταστικές στιγμές πάθους και έρωτα. Όμως πιστέψτε με. Καθώς τα χρόνια περνούν το πάθος εξατμίζεται σιγά σιγά. Το πρώτο καρδιοχτύπι μετατρέπεται σε κάτι άλλο πολύ πιο βαθύ που ποτέ δε θα πίστευα ότι είναι αρκετό. Τώρα όμως που το βιώνω μπορώ να σας το πω με σιγουριά. Αυτή η αγάπη που δένει δυο ανθρώπους που κάποτε ερωτεύτηκαν πραγματικά, που έγιναν γονείς, που πέρασαν από σαράντα κύματα είναι μία λύτρωση για την ψυχή. Είναι σπουδαίο πράγμα να ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχει ένας άνθρωπος που σε νοιάζεται, που θα είναι εκεί για εσένα ό,τι κι αν συμβεί. Κι αυτό φυσικά χρειάζεται συμβιβασμό. Η διάρκεια χρειάζεται συμβιβασμό όσο κι αν σε χαλάει που το ακούς!
Καμιά φορά ακούω νεότερες φίλες μου να μου διηγούνται τις ερωτικές τους περιπέτειες. Τρελαίνομαι να τους δίνω συμβουλές και να τις ακούω να μου εξιστορούν τα γεγονότα και τις εξελίξεις. Τις παρακολουθώ σαν σήριαλ που αγωνιώ να δω τη συνέχεια. Σα ρομαντική κομεντί που την ζω κι εγώ μέσα από αυτές. Δε λέω... Νοσταλγώ τις στιγμές που ήμουν ελεύθερη και "έπαιζα" με τους άνδρες. Στο τέλος της ημέρας όμως, νιώθω τόσο καλά που δεν πασχίζω να κερδίσω κανέναν και που δε χρειάζεται να παίξω ρόλους και να διεκδικήσω πράγματα και καταστάσεις.
Ως αθεράπευτα ρομαντική, πάντα μου αρέσει να κάνω εκπλήξεις στον Βαγγέλη και να προσπαθώ να ανανεώνω τη σχέση μας. Ως εκ τούτου η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι απλώς μια καλή αφορμή να του παίρνω ένα δωράκι ή να του γράφω μία κάρτα. Μέχρι εκεί όμως και πάντα υπό αυτή την έννοια.
Αν είστε ερωτευμένοι, σας εύχομαι να διαρκέσει όσο πιο πολύ γίνεται...
Αν πάλι δεν έχετε νιώσει ακόμα αυτό το υπέροχο συναίσθημα, ή ακόμα κι αν το έχετε νιώσει αλλά δεν είναι αμοιβαίο (μεγάλο κεφάλαιο που θα το αναλύσουμε σε επόμενα posts) σαν εύχομαι σύντομα να βρεθεί το ιδανικό ταίρι για εσάς που θα σας ερωτευτεί όσο θα το ερωτευτείτε εσείς!
Και να θυμάστε: Να αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν. Ο έρωτας συμβαίνει φυσικά και όχι με τον στανιό. Μη διεκδικείτε ανθρώπους που δε δίνουν δεκάρα για εσάς. Είναι χαμένος χρόνος και προσωπική υποτίμηση. Όλα έχουν τα όριά τους και ο εαυτός σας είναι πολύτιμος. Αν δεν το σεβαστείτε εσείς, δε θα τον σεβαστεί κανείς. Σταματήστε να σκορπίζεστε αριστερά και δεξιά!
Καλή σας ημέρα και... Happy Valentine's Day!
ΥΓ: Πάρτε του κι εσείς ένα δωράκι του Χριστιανού...
Τρελαίνομαι. Ζαλίζομαι. Μπορώ να τα κάνω όλα γης μαδιάμ, χωρίς κανένα λόγο μερικές φορές. Αυτό παθαίνω και με τον 'Αγιο Βαλεντίνο.
Και τι είναι ο έρωτας τελοσπάντων;
Γράφει η Γωγώ Φούντα
Ξεκινάω κάνοντας μία σημαντική αποκάλυψη για τον εαυτό μου: Δεν μου αρέσει να παίρνω δώρα. Όχι δεν είμαι αλτρουίστρια, ούτε και τόσο ανιδιοτελής (αυτός που είναι, λογικά θα έχει ένα φωτοστέφανο πάνω από την φράντζα του), απλά μιας και είμαι περίεργη, είμαι μία σιχαμερή Παρθένος, έχω την τάση να αλλάζω τα δώρα, και αν δεν μπορώ να το κάνω, απλά να μην τους δίνω σημασία.
Πριν με μισήσεις, έρχομαι να δικαιολογηθώ: Δεν με νοιάζουν τα δώρα, αλλά με νοιάζουν τα αισθήματα και οι χειρονομίες (καλό;). Με νοιάζει πολύ περισσότερο ένα μήνυμα από τον καλό μου, ένας γλυκός λόγος και μια αγκαλιά (όχι δεν είμαι ρομαντική, τουναντίον θα έλεγα) από το να μου αγοράσει παπούτσια, κοσμήματα ή gadget το οποίο πιθανότατα να μου είναι άχρηστο. Αυτά μπορώ να τα αγοράσω και μόνη μου εξάλλου.
Και μιας και η σημερινή μέρα, υμνεί τον έρωτα είπα να μιλήσω λίγο για το μεγάλο και ανίκητο αυτό συναίσθημα το οποίο είναι ικανό να σε οδηγήσει από το ζενίθ στο ναδίρ μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Πριν λίγο καιρό με ρώτησαν αν είμαι ερωτευμένη, αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι να απαντήσω. Γιατί πολύ απλά θεωρώ ότι ο έρωτας για τον κάθε άνθρωπο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Για κάποιον μπορεί να είναι οι πεταλούδες στο στομάχι κάθε φορά που αντικρίζει το αντικείμενο του πόθου του, για κάποιον άλλο να μπορεί να πάει ένα ταξίδι χωρίς να πλακωθεί και για κάποιον τρίτο, το να μπορεί να καθίσει στον καναπέ του σπιτιού με ξεχειλωμένη φόρμα τρώγοντας σοκολάτα (και να μην τον νοιάζει). Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο έρωτας, όπως τον ξέραμε μέχρι τα 18, άντε 20, δεν υπάρχει. Και όχι γιατί οι άνθρωποι δεν αισθάνονται, αλλά γιατί μάλλον αντιλαμβανόμαστε την πραγματική έννοια του έρωτα, που τελικά είναι πολύ διαφορετική από αυτή που πιστεύαμε.
Στη σημερινή μέρα, σίγουρα δεν πιστεύω. Όχι, δεν τη σιχαίνομαι, ούτε είμαι καμιά κακιασμένη που όπου δω καρδούλα και λουλούδι τρέχω να τα καταστρέψω, σπέρνοντας την αρνητική μου ενέργεια. Η σημερινή μέρα για μένα, δεν είναι μια μέρα για να γιορτάσεις τον έρωτα. Δε θα πω το κλισέ, ο έρωτας γιορτάζεται κάθε μέρα αλλά θα πω κάτι άλλο: Τον έρωτα μπορείς να τον δείξεις ανά πάσα ώρα και στιγμή, ακόμα και όταν ο άλλος δεν το περιμένει. Έρωτας είναι να λιγουρεύεσαι την τελευταία τηγανιτή πατάτα στο πιάτο και να την παραχωρείς στο ταίρι σου, παρόλο που έπειτα από παρατήρηση αντιλαμβάνεσαι ότι έχει φάει τον αγλέουρα. Έρωτας είναι να συμφωνείς να δεις ταινία με μαφία, πυροβολισμούς και όλα τα σχετικά, να ρίχνεις τους ύπνους του αιώνα στην αίθουσα αλλά στο τέλος να αναφωνείς ενθουσιασμένη: Θεέ μου, τι αριστούργημα ήταν αυτό;
Έρωτας γενικά είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται, γιατί είναι τόσο διαφορετικό όσοι και οι άνθρωποι στον πλανήτη γη. Η Γιορτή των Ερωτευμένων λοιπόν, μπορεί να μην είναι πραγματικά η μέρα του έρωτα- εγώ θέλω να τον γιορτάζω το καλοκαίρι με το μαγιό μου που είμαι και μελανούρι, υπάρχει πρόβλημα;-είναι όμως μία πολύ όμορφη αφορμή, ειδικά αν έχεις αδρανήσει, να κάνεις ένα δωράκι ή να οργανώσεις κάτι ξεχωριστό. Ακόμα κι αν αυτό, είναι Escape Room και στη συνέχεια σουβλάκια. Και να ξέρεις, όπου βλέπεις απουσία ρομαντισμού, εκεί μάλλον υπάρχουν και τα μεγαλύτερα συναισθήματα.
Η μόνη διαφορά ίσως είναι πως μίσος του εργένη για τη συγκεκριμένη μέρα ξεπερνά την «αγάπη» του σχεσάκια..
Single και ερωτευμένη, αχ αυτή η μάστιγα!
Γράφει η Ερμιόνη Σαρρή
Έρωτας είναι θαρρώ ό,τι ψάχνω σε σένα να βρω, είπε ο τραγουδιστής του έρωτα (aka Γιάννης Πάριος) και οι ελεύθερες έβγαλαν ένα χαρτομάντιλο από την τσάντα και γέμισαν το ποτήρι τους με λίγο κρασάκι παραπάνω. Ναι, υπάρχουν και οι ερωτευμένες που τα βράδια τις βρίσκουν με σκέψεις και όχι αγκαλιές. Υπάρχει και αυτός ο έρωτας που, κατά τη γνώμη μου, είναι εξίσου δυνατός.
Μερικούς ανθρώπους τους κάνεις εικόνα με το που ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί. Για τους ίδιους ανθρώπους μιλάς με τις ώρες στις κολλητές σου. Για τους ίδιους αυτούς και πάλι ανθρώπους γεμίζεις με ερωτηματικά του τύπου «Γιατί εγώ και εσύ και όχι… εμείς;».
Το να είσαι ελεύθερη (single, βρε παιδί μου) δε σημαίνει πως η καρδιά σου δεν χτυπά δυνατά για κάποιον. Ίσως και πιο δυνατά απ΄ ότι της κολλητής σου που φέτος γιορτάζει με το σύντροφό της την 4η επέτειό τους. Έρωτας και single, μία εξίσωση που μπορεί οι μαθηματικοί να σηκώνουν τα χέρια ψηλά, οι γυναίκες όμως όχι.
Ο έρωτας στη ζωή μίας single έχει πολλές όψεις και θα στις αναλύσω όσο μπορώ πιο περιγραφικά και περιεκτικά μπορώ. Στα 20 σου αρέσει να είσαι μόνη (όχι σαν το λεμόνι) αλλά ταυτόχρονα να υπάρχει και ένας άντρας που σε πολιορκεί με μηνύματα και τηλέφωνα. Είναι η φάση του ‘’είμαστε και δεν είμαστε μαζί’’, καθώς τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας τις περνάτε με τις παρέες σας αλλά 2-3 βράδια τα ‘’λέτε’’ οι δυο σας. Και κάπως έτσι καταλήγεις και ερωτευμένη και διαθέσιμη για girls night out ανά πάσα στιγμή.
Αγαπημένη μου single, ο έρωτας πρέπει να υπάρχει 365 ημέρες το χρόνο στη ζωή σου είτε σε απαλή ροζ απόχρωση είτε στο κόκκινο του πάθους. Ερωτεύσου, πέσε στα πατώματα αν αξίζει, κλάψε τα βράδια στον καναπέ της κολλητής σου, στείλε τα μηνυματάκια σου και ό,τι είναι να έρθει θα έρθει!
Με μερικούς ανθρώπους δε γίνεται να είμαστε μαζί. Δε γίνεται όμως να μην είμαστε και ερωτευμένοι μαζί τους, έστω και για το χαμόγελό τους!
Υ.γ Εγώ πάντως σα γνήσια Αιγοκερίνα ξέρω πως θέλω να γίνομαι καλύτερη δίπλα στον άλλον... και ας μην έχει εν τέλει happy end το story μας!
