ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ: Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ!

Γράφει η Κατερίνα Ηλιάκη

Μπορεί να είναι Τετάρτη βράδυ αλλά το Μέγαρο Μουσικής είναι ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο. Ο λόγος είναι η νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Julieta» αλλά και η μοναδική βραδιά της τελετής έναρξης της μεγάλης γιορτής του σινεμά που διοργανώνεται κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο και σηματοδοτεί την έναρξη του Φθινοπώρου. Αυτή τη φορά βρέθηκα και εγώ ανάμεσα στο σινεφίλ κοινό της Αθήνας που περίμενε με ανυπομονησία για την προβολή.

Η αίθουσα Τριάντη αρχίζει να γεμίζει με γνώριμα άτομα, ηθοποιούς, σκηνοθέτες και κόσμο που αγάπα τις ταινίες και συζητά με πάθος για αυτές ενώ χαζεύει το πρόγραμμα. Όσο περιμένουμε ακούμε κομμάτια του David Bowie, του Prince, του Alan Vega στο πλαίσιο ενός αφιερώματος στις μεγάλες μουσικές απώλειες της χρονιάς. Κάθομαι στην καλύτερη -θα τολμήσω να πω- θέση (ή έτσι το αντιλήφθηκα) και ο διπλανός μου τραγουδάει δυνατά το «Purple Rain» του πρίγκιπα της ποπ ενώ τα φώτα σβήνουν… 3,2,1, πάμε!

22 χρόνια ΝύχτεςΠρεμιέρας μέσα σε λίγα λεπτά…

Σκηνές από ταινίες όπως «Coffee and Cigarettes», «Trainspotting», «Gone Girl», «Η ζωή της Αντέλ», «Κυνόδοντας» περνούν μπροστά από τα μάτια σου και ξαφνικά συνειδητοποιείς πόσες δημοφιλείς ταινίες έχει φιλοξενήσει το Φεστιβάλ τα προηγούμενα 22 χρόνια μέσα από ένα συγκινητικό βίντεο που σε προετοιμάζει για αυτό που θα ακολουθήσει. Το κοινό είναι ενθουσιασμένο…

«Συγχωρήστε το άγχος μου... Ελπίζω να έχω την τύχη του πρωτάρη» είναι η πρώτη φράση του καλλιτεχνικού διευθυντή Λουκά Κατσίκα που ανεβαίνει στη σκηνή και καλωσορίζει θερμά το κοινό. Μπορεί να είναι η πρώτη του φορά, όμως σε κερδίζει αμέσως με τις ιστορίες του και τον ειλικρινή λόγο του, ακόμη και όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει για το μεγάλο χορηγό της διοργάνωσης ΟΤΕ ΤV, χωρίς τη στήριξη του οποίου δεν θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί το Φεστιβάλ. Μιλά άμεσα, εκφράζει τα συναισθήματα του, αναφέρεται στις δυσκολίες, τη σκληρή δουλειά και ξεκινά μια συγκινητική αναδρομή στην ιστορία του μεγαλύτερου ελληνικού φεστιβάλ, με μία αναφορά στην ταινία του Γούντι Άλεν.

Το σινεμά, «έναςφωτεινός φάρος στις νύχτες μας»

Σε μία σκηνή από το «Η Χάνα και τις αδερφές της» ο πρωταγωνιστής βρίσκεται σε τέλμα και καταφεύγει σε ένα σινεμά… Όταν τελικά βγαίνει από την αίθουσα είναι τελείως αλλαγμένος, γεμάτος έμπνευση! Αυτό ακριβώς συμβολίζει για τον Λουκά Κατσίκα την επίδραση του σινεμά, που είναι -όπως το χαρακτηρίζει- «ένας φωτεινός φάρος στις νύχτες μας». Τα λόγια του σε κάνουν αμέσως να σκεφτείς όλες τις ταινίες που άλλαξαν τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και σε επηρέασαν για πάντα.

Συνεχίζει μιλώντας για τους δύο Νίκους του ελληνικού σινεμά, τον «Νίκο (Τριανταφυλλίδη) και το Νίκο (Παναγιωτόπουλο), τις δύο μεγάλες απώλειες του ελληνικού σινεμά μας φέτος» και έπειτα περνά στο μεγάλο αφιέρωμα στον Γάλλο σκηνοθέτη Λουί Μαλ, του οποίου οι ταινίες παρουσιάζονται για πρώτη φορά σε Κινηματογραφικό Φεστιβάλ.

Ακολουθεί ένα ακόμη σύντομο, αλλά εξίσου εντυπωσιακό βίντεο, με αποσπάσματα από ταινίες που μιλούν για τη διαφορετικότητα. Πώς είναι να νιώθεις ξένος, μόνος, αβοήθητος μέσα στον κόσμο των άλλων; Αυτό ακριβώς το θέμα θα θίξει το αφιέρωμα «Minority Report» ή αλλιώς «To Σινεμά Αγκαλιάζει τις Μειονότητες», τη στιγμή που το θέμα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Ο Λουκάς Κατσίκας μάς αποχαιρετά. Καλεί στη σκηνή την ομάδα του, με την οποία δούλευαν εντατικά όλο το καλοκαίρι και μας εύχονται όλοι μαζί: «Καλό Φεστιβάλ»!

Τα φώτα σβήνουν, η «Julieta» έρχεται…

Η «Julieta» του κορυφαίου Ισπανού σκηνοθέτη είναι η ταινία που όλοι περιμένουν στην κατάμεστη αίθουσα. Η οθόνη γίνεται κατακόκκινη, και η ιστορία ξεκινά με την πρωταγωνίστρια να ετοιμάζεται να φύγει από τη Μαδρίτη με το σύντροφό της. Η πρώτη ανατροπή έρχεται στα πρώτα μόλις λεπτά της ταινίας, όταν μετά από μια απρόσμενη συνάντηση στην οποία μαθαίνει για την κόρη της, η Julieta αποφασίζει να μην κάνει το μεγάλο ταξίδι αλλά να γράψει την τραγική ιστορία της, τη δική της σχεδόν μυθική «Οδύσσεια». Μια ιστορική αναδρομή ξεκινά: Η Julieta μιλάει για τα καθοριστικά γεγονότα που σημάδεψαν για πάντα τη ζωή της. Η ενοχή, το μυστήριο, η τιμωρία αλλά και η δύναμη της αγάπης διαφαίνονται από τα πρώτα λεπτά και συνθέτουν μια διαφορετική ιστορία από αυτές που έχει παρουσιάσει στις τελευταίες του ταινίες ο Ισπανός σκηνοθέτης.

Κάποια σημεία της θυμίζουν περισσότερο θρίλερ παρά ένα ρομαντικό μελόδραμα. Η ιστορία της ηρωίδας ξεκινά σε ένα τρένο, όπου συναντά έναν άγνωστο, στον οποίο αρνείται να κρατήσει συντροφιά. Μετά από λίγο, εκείνος αυτοκτονεί. Αμέσως, μπαίνεις στο κλίμα που θυμίζει noir μυθιστορήματα και σκέφτεσαι ιστορίες της Patricia Highsmith και σκηνές από ταινίες του Hitchcock. Μετά την εμπειρία που σχετίζεται με το θάνατο ακολουθεί μία που αφορά στον έρωτα. Μέσα στο βαγόνι γνωρίζει τον σύζυγό της, με τον οποίο αργότερα θα αποκτήσει την κόρη της Antía.

Στη συνέχεια, παρεμβάλλεται ένα ακόμη δραματικό γεγονός, όταν μαθαίνει ότι ο άνδρας της την απατούσε με την κοινή τους φίλη Ava. Μετά τον καυγά τους ο Xoan πάει στη θάλασσα, όπου χάνει τη ζωή του. Η Julieta νιώθει για μία ακόμη φορά υπεύθυνη για έναν τραγικό θάνατο και πέφτει σε κατάθλιψη.

Η κόρη της τη φροντίζει για πολλά χρόνια μέχρι που αποφασίζει να φύγει και να τη διαγράψει για πάντα από τη ζωή της. Με αυτόν τον τρόπο θέλει να την τιμωρήσει καθώς όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια γνωρίζει με λεπτομέρειες τα γεγονότα πριν το θάνατο του πατέρας της. Η τιμωρία παίζει καθοριστικό ρόλο στην ταινία, όπως και στο αρχαίο δράμα στοιχεία του οποίου συναντάμε συχνά στην «Julieta». Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι στη μοναδική σκηνή που η ηρωίδα διδάσκει αναφέρεται στην «Οδύσσεια» του Ομήρου, και το ταξίδι του στον Πόντο που κρύβει κινδύνους, όπως η θάλασσα η οποία τελικά της στέρησε για πάντα τον άνδρα της.

Τα πράγματα αλλάζουν μόνο στο τέλος της ταινίας όταν έρχεται η ενσυναίσθηση: Η Antía ως μητέρα πια, στέλνει ένα γράμμα στη Julieta για να της πει ότι καταλαβαίνει τον πόνο της, μόνο τώρα που έχασε το γιο της…

Κάποιοι βγαίνουν από την αίθουσα δακρυσμένοι ενώ άλλοι συζητούν γελώντας. «Ένας ύμνος στη γυναίκα, τη μητέρα, την κόρη, τη σύζυγο, την ερωμένη…» ήταν μάλλον το πιο ωραίο σχόλιο που άκουσα ενώ κατευθυνόμουν στο χώρο της δεξίωσης…

Φωτογραφίες: www.papadakispress.gr