Bare Minimum: Μήπως ο σύντροφός σου κάνει το ελάχιστο δυνατό για τη σχέση σας;

Πόσες φορές ο σύντροφός σου σε έχει αφήσει στο «διαβάστηκε»; Πόσες φορές έχει εμφανιστεί αργοπορημένος στο ραντεβού σας, χωρίς να ενημερώσει νωρίτερα, με τη δικαιολογία πως τον πήρε ο ύπνος; Μήπως είσαι εκείνη που ξεκινάει πάντα την κουβέντα στο Messenger; Μήπως εσύ είσαι εκείνη που προτείνει τις περισσότερες φορές να μοιραστείτε μία νέα εμπειρία; Μήπως είσαι εκείνη που δίνει το 100% για τη σχέση, ενώ ο σύντροφός σου απλώς υπάρχει μέσα σε αυτή, απολαμβάνοντας τα προνόμια; Αν η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι ένα δειλό αλλά ξεκάθαρο «ναι», τότε ήρθε η ώρα να μιλήσουμε σοβαρά για τη μάστιγα του «bare minimum».

Για να καταλάβεις τι ακριβώς είναι το φαινόμενο του bare minimum, αρκεί να το μεταφράσεις. Το bare minimum μέσα σε μία σχέση υποδηλώνει πως ένας σύντροφος κάνει την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια για να διατηρήσει μία σχέση και προσφέρει το λιγότερο δυνατό, τόσο όσο χρειάζεται, για να κρατήσει το ενδιαφέρον του άλλου. Πρόκειται για έναν σύντροφο που δεν είναι κακός, αλλά στην τελική, δεν είναι και τόσο καλός, ώστε να του αξίζει ένας σύντροφος που δίνει το 100% για μία σχέση. Το παράδοξο είναι, βέβαια, πως οι άνθρωποι που δίνουν στη σχέση τους μόνο το bare minimum, συνήθως καταλήγουν με συντρόφους που τους προσφέρουν τα πάντα. Οπότε, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε: Τι πάει τόσο λάθος;

Όταν η σχέση πιάνει τη «βάση», αλλά οσύντροφός σου μένει μετεξεταστέος

Η αλήθεια είναι πως αν δεν ψάχνουμε κάτι μακροπρόθεσμο, τότε το bare minimum είναι καλοδεχούμενο, αρκετό και εξυπηρετεί απόλυτα τον σκοπό του. Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που επιθυμούμε μία πιο ουσιαστική, μία βαθύτερη σύνδεση με τον σύντροφό μας, μία σχέση μέσα στην οποία ο άλλος θα γίνει ένα κομμάτι της ζωής μας και όχι απλώς μία παρέα για να περνάμε ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο μας. Ωστόσο, ακόμη και αν όταν είμαστε σίγουρες τι θέλουμε από μία σχέση, καταλήγουμε να περιορίζουμε τις απαιτήσεις μας, να παραμένουμε σε σχέση με το «καλό παιδί» που δίνει το ελάχιστο για αυτή τη σχέση, επειδή έχουμε μάθει να αρκούμαστε με τα πολύ βασικά. Ποια είναι αυτά; H καθημερινή επικοινωνία, η ευγένεια, η διάθεση χρόνου, ο σεβασμός και οτιδήποτε άλλο μπορεί να δικαιολογεί κάπως την παρουσία τους στη ζωή μας. Ξεχνάμε, όμως, πως τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι μόνο οι βασικές προϋποθέσεις που οφείλει να πληροί κάθε άνθρωπος που διεκδικεί χρόνο και χώρο στη ζωή μας και όχι τα «τικ» που καθιστούν κάποιον ιδανικό σύντροφο.

Τελικά, μήπως αξίζεις πολλά περισσότερα απότο bare minimum;

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως όταν συνυπάρχουμε σε μία σχέση με κάποιον που μας δίνει μόνο το bare minimum, αυτόματα το βάρος της ευθύνης της σχέσης πέφτει πάνω μας. Εμείς είμαστε εκείνες που χρειάζεται να εφευρίσκουμε νέες εμπειρίες, εμείς είμαστε εκείνες που θα ξεκινάμε τις δύσκολες συζητήσεις που αφορούν στο μέλλον της σχέσης, εμείς είμαστε εκείνες που πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις. Για κάποιον παράξενο λόγο τα πράγματα αντιστρέφονται και ενώ η άλλη πλευρά είναι εκείνη που χρειάζεται να δείξει περισσότερο ενδιαφέρον για τη σχέση, καταλήγουμε εμείς να είμαστε εκείνες που πατάμε το «γκάζι», ανεβάζουμε ταχύτητα και προσφέρουμε περισσότερα από αυτά που έχουμε να δώσουμε, κάνοντας όλη τη... βρόμικη δουλειά για τον άλλο, που δεν έχει τη διάθεση να καταβάλει την ίδια προσπάθεια με εμάς. Κάπως έτσι, καταλήγουμε κουρασμένες, απογοητευμένες και αγανακτισμένες, επειδή αισθανόμαστε πως δεν αξίζουμε μία τέτοια συμπεριφορά. Και το σίγουρο είναι πως αξίζουμε πολλά περισσότερα από το bare minimum.

Η μαγική φράση του Βολταίρου που «σπάει» τοξόρκι του bare minimum

Το βασικό πρόβλημα με το φαινόμενο του bare minimum είναι πως είμαστε προγραμματισμένες να το δεχόμαστε, να αρκούμαστε σε αυτό, ακόμη και όταν βλέπουμε πως δεν υπάρχει κάποια ισορροπία μέσα στη σχέση και πως η προσπάθεια είναι εντελώς μονόπλευρη. Αρκεί να σκεφτούμε ότι μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως αυτός που μας φέρεται άσχημα, μας τραβάει τα μαλλιά ή μας μιλάει άσχημα, το κάνει επειδή δεν βρίσκει κάποιον καλύτερο τρόπο να εκφράσει το ενδιαφέρον ή τα συναισθήματά του, για να καταλάβουμε για ποιον λόγο στην ενήλικη ζωή επιμένουμε να παραμένουμε σε μία άνιση σχέση με κάποιον που μας δίνει την ελάχιστη προσοχή. Διότι θεωρούμε πως το ελάχιστο είναι αρκετό και θεμιτό για να προχωρήσει μία σχέση. Προτιμούμε να κάνουμε εκπτώσεις σε αυτά που θέλουμε ή αξίζουμε, λέγοντας στον εαυτό μας πως «εντάξει μωρέ, δεν είναι κακός», επειδή ξέρουμε πως υπάρχουν και πολύ (πολύ) χειρότερα εκεί έξω. Βέβαια, όπως πολύ σοφά είχε πει κάποτε ο Βολταίρος, «ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο» και δεν αξίζει να συμβιβαστούμε με μία σχέση που δεν μας επιστρέφει, όσα έχουμε επενδύσει σε αυτή.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως θα υπάρχουν φάσεις μέσα σε μία σχέση, όπου ένας από τους δύο θα χρειαστεί να προσπαθήσει λίγο περισσότερο. Αυτό δεν σημαίνει όμως, πως πρέπει αυτή η φάση να εξελιχθεί σε κάτι μόνιμο, δηλαδή σε μία μονόπλευρη σχέση.