Όταν ο πρώην σου γίνεται ο καλύτερός σου φίλος

Ένα από τα ζητήματα που μπορούν σε δευτερόλεπτα να «ανάψουν» φωτιές σε παρέες, να προκαλέσουν εκρηκτικούς διαλόγους, με απόψεις να «πέφτουν» στη μάχη του διαλόγου σαν πυρά που προσπαθούν να αντικρούσουν τις αντίθετες απόψεις, είναι το κατά πόσο μπορούν όντως, δύο άνθρωποι που υπήρξαν ερωτικοί σύντροφοι για ένα διάστημα στο παρελθόν, να «μεταμορφωθούν» μετά από ένα διάστημα σε φίλοι. Οι απόψεις, φίλη μου, διίστανται και το ζήτημα απαιτεί μακροσκελή ανάλυση. Μην περιμένεις κάποια γρήγορη λύση του ποδαριού. Άλλοι στέκονται κάθετοι πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί, ενώ άλλοι αφήνουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα.

Ο φίλος μου ο Βασίλης

Το Βασίλη τον γνώρισα όσο ήμουν φοιτήτρια και εκτός από το χρόνο μου, τον εαυτό μου, το κρεβάτι μου και τα βιβλία μου, μοιράστηκα μαζί του τα πάντα. Θα τον αδικήσω αν δεν παραδεχτώ πως και εκείνος από τη μεριά του ανταπέδωσε τα ανάλογα. Είναι αυτά τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης, που είσαι έτοιμος να υιοθετήσεις όλα τα «κουσούρια» των μεγάλων. Που μπαίνεις στην «αρένα» των σχέσεων με φόρα, έτοιμος να γράψεις ιστορία. Περάσαμε παρέα τρία κυριολεκτικά ξέφρενα χρόνια, ώσπου ένας από τους δύο σταμάτησε να περνάει τόσο ξέφρενα και σταδιακά άρχισε να απομακρύνεται.

Τα πράγματα αναπόφευκτα πήραν μια εντελώς διαφορετική τροπή. Εκεί που ήμασταν «αυτοκόλλητοι», ξαφνικά δεν αντέχαμε ο ένας τον άλλο. Οι «χοντράδες», τα ψέματα, οι τσακωμοί εδίναν και έπαιρναν ώσπου ένα μεσημέρι, πάνω σε μία λογομαχία πολύ μικρής βαρύτητας (φάση: «Τι θα κάνουμε σήμερα;») σε σχέση με το τι είχε προηγηθεί σε προηγούμενους τσακωμούς, αποφάσισα να μην απαντήσω ξανά καμία από τις κλήσεις του και να μην τον ξανακαλέσω ποτέ μου.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Από τη στιγμή που πάτησα το κόκκινο κουμπάκι (είμαι παραδοσιακό κορίτσι) στο κινητό μου, μαζί με τον αριθμό του, διέγραψα τρία χρόνια και έπρεπε να περάσει ένας χρόνος παρά τρεις μέρες για να ξανακούσω τη φωνή του. Πέρα από κάποιες ελάχιστες απόπειρες επικοινωνίας που κατέληξαν άκαρπες, κάναμε να μιλήσουμε τριακόσιες εξήντα δύο ολόκληρες μέρες.

Προσπαθώ να θυμηθώ τι προηγήθηκε, ποιος «έριξε» τα μούτρα του μέχρι να βρεθούμε πάλι, στον καναπέ του καινούργιου μου σπιτιού, γελώντας με τα ίδια ηλίθια αστεία εσωτερικής κατανάλωσης όπως τότε και σα να μην έχει περάσει μια μέρα. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν η σωματική ερωτική επαφή που πλέον περιοριζόταν, όχι εσκεμμένα, σε αυθόρμητες σφιχτές αγκαλιές. Του είπα τα πάντα και μου είπε τα πάντα. Για τα ευτράπελα ραντεβού που είχα βγει, για τον τύπο που μου άρεσε πολύ αλλά…, και εκείνος μου εμπιστεύτηκε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στη νέα του σχέση που προσπαθεί να λειτουργήσει από απόσταση, ενώ εγώ προσπαθούσα να του δείξω τα θετικά που έχει μία σχέση με τέτοια δεδομένα. Τι είχε αλλάξει;

Home is wherever I'm with you

Στην πραγματικότητα δεν είχε αλλάξει τίποτα, ακόμη και αν φαίνονταν όλα εντελώς πρωτόγνωρα και για τους δύο. Μέσα σε αυτά τα τρία κομβικά χρόνια, είχαμε γίνει ομάδα, γροθιά, partners in crime, απέναντι σε εξεταστικές, αφραγκίες, ανασφάλειες, προβλήματα οικογενειακά και υγείας, φόβους, αδιέξοδα, εμπόδια που αν δεν υπήρχε ο ένας, ο άλλος ίσως να μην τα υπερπηδούσε ποτέ. Είχαμε φτιάξει ένα δικό μας πυρήνα, μια σχέση-σπίτι που νιώθαμε ασφάλεια και άνεση μέσα σε αυτό. Αυτή η άνεση ήταν που στο τέλος μας «επέτρεπε» να μιλάμε τόσο σκληρά και να πληγώνουμε απερίσκεπτα ο ένας τον άλλο. Το γεγονός ότι «ξενοικιάσαμε» αυτή τη σχέση-σπίτι, γιατί δεν κάλυπτε πια τις ανάγκες μας, δεν σήμαινε ότι όσο απουσιάζαμε, εκείνη δεν παρέμενε εκεί. Η βάση, αν και διαφορετικής φύσης, υπήρχε, ή έστω τα θεμέλια να χτίσουμε μαζί κάτι νέο και εξίσου δυνατό με το προηγούμενο.

Που πάει να πει ότι, όταν έχεις αγαπήσει κάποιον, δεν γίνεται μετά να τον ξε-αγαπήσεις. Δεν υπάρχει καν το ρήμα «ξεαγαπάω». Άσε τι λένε. Ή αγαπάς κάποιον ή δεν τον αγαπάς. Και έρχομαι και ρωτώ: Γιατί, λοιπόν, όταν έχεις την επιλογή να συνεχίσεις να έχεις επαφή με έναν άνθρωπο, που έχεις αγαπήσει, να μην το κάνεις; Και ποιος είναι εκείνος που ορίζει με ποιον τρόπο θα αγαπήσεις εσύ κάποιον; Υπάρχει δηλαδή μόνο ένας τρόπος, ο ερωτικός και άπαξ και κάνεις την επιλογή να τον δεις ερωτικά αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ; Και τέλος, ειλικρινά, όλοι εσείς που υποστηρίζετε ότι δύο άτομα που έχουν υπάρξει ερωτικοί σύντροφοι δεν μπορούν να παραμείνουν φίλοι, πόσους ανθρώπους έχετε «πετάξει» από τη ζωή σας και πού βρήκατε το κουράγιο να το κάνετε;

Βέβαια, κάποιες φορές είναι δύσκολο να κρατήσουμε όσους αγαπάμε στη ζωή μας αλλά για αυτό δεν φταίμε απαραίτητα εμείς ή ο άλλος, φταίει η ίδια η φύση της ζωής, που παίζει περίεργα παιχνίδια εις βάρος μας. Πρέπει να καταλάβουμε πως, δεν είναι οι άνθρωποί μας, αυτοί που μας πληγώνουν αλλά οι καταστάσεις που προκύπτουν και ίσως η ανικανότητα της μίας ή της άλλης πλευράς να τις διαχειριστεί. Αλλά επιμένω, αν μπορείς να κρατήσεις κάποιον στη ζωή σου γιατί να μην το κάνεις; Ειδικά όταν έχεις μοιραστεί κάποια στιγμή μαζί του ένα κομμάτι ή και ολόκληρο τον εαυτό σου. Απλά επειδή μέσα σε αυτό το διάστημα, μαζί με όλα τα άλλα, χαρές και λύπες, έτυχε να μοιραστείτε και το 110x190cm κρεβάτι σου;

Ο Βασίλης, όταν τον ρώτησα, είπε πως του φαίνεται αστείο. Μετά, δεν ξέρω πώς του ήρθε, μου θύμισε εκείνη τη φορά στα Καλάβρυτα που έκατσα με φόρα στο κρεβάτι εκείνου του απαράδεκτου ξενοδοχείου, το έσπασα, βούλιαξα μέσα στο στρώμα, εκείνος με τράβαγε φωτογραφίες μην μπορώντας να κρατήσει τα γέλια του και έπειτα, βρίσκοντας μία πρόφαση, κάναμε το ίδιο δευτερόλεπτο check out, φορτώσαμε το αμάξι βαλίτσες και πατώντας γκάζι αφήσαμε πίσω μας το «τετράστερο» σαν άλλοι Μπόνι και Κλάιντ.