The Other Woman: Ένα κείμενο προς υπεράσπιση της Αντζελίνα Τζολί και κάθε Αντζελίνας
Πριν η Αντζελίνα Τζολί γίνει η Αντζελίνα Τζολί - Πιτ, ήταν η «καυτή», δυναμική ηθοποιός που έδωσε σάρκα και οστά στη Λάρα Κρόφτ, η σαγηνευτική παρουσία που υποδύθηκε την Ολυμπία στην ταινία «Αλέξανδρος», η κοινωνιοπαθής κολλητή της Σούζαν, Λίζα, στην ταινία «Το κορίτσι που άφησα πίσω», για το οποίο απέσπασε δικαίως το χρυσό αγαλματίδιο του Β’ Γυναικείου Ρόλου το 2000, το ασυμβίβαστο κορίτσι που είχε ζήσει έναν παράφορο έρωτα με τον Μπίλι Μπομπ Θόρτον. Παρόλα αυτά, μετά την κυκλοφορία της ταινίας «Mr. & Mrs. Smith», έγινε η αντροχωρίστρα, η «άλλη γυναίκα» που τόλμησε να «κλέψει» τον άντρα της Τζένιφερ Άνιστον, να καταστρέψει την ευτυχία της και να διεγείρει τον οίκτο ενός ολόκληρου πλανήτη προς το πρόσωπο της δεύτερης. Φυσικά, ήταν βέβαιο πως ένα τέτοιο θέμα θα γινόταν «βούτυρο στο ψωμί» των media, τα οποία με τα δημοσιεύματά τους έριχναν διαρκώς λάδι στη φωτιά, δημιούργησαν ένα εμπόλεμο κλίμα και μία αφήγηση που αφομοιώθηκαν απόλυτα από την κοινή γνώμη, ακόμη κι αν οι δύο πλευρές δεν είχαν διασταυρώσει δημόσια τα ξίφη τους, κρατούσαν αποστάσεις και τηρούσαν σιγή ιχθύος.
Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία του δημοφιλέστερου Χολιγουντιανού ερωτικού τριγώνου δεν διαφέρει πολύ από μία ιστορία απιστίας κοινών θνητών. Διότι όποιοι και αν είναι οι εμπλεκόμενοι, για όλα φταίει πάντα η άλλη γυναίκα και όχι ο άντρας που εξαπάτησε ή άφησε τη σύντροφό του για εκείνη. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως ένα σκάνδαλο υπερμεγέθους όπως το combo «Μπραντ Πιτ - Τζένιφερ Άνιστον - Αντζελίνα Τζολί», έρχεται και τροφοδοτεί τον διαχρονικό μα αβάσιμο μύθο περί γυναικείου ανταγωνισμού. Και μπορεί αρκετές από εμάς να μην μπλέκαμε ποτέ με έναν τύπο που γνωρίζουμε πως βρίσκεται ήδη σε σχέση με μία άλλη γυναίκα – αφού είναι «the rules of feminism»-, όμως παραβλέπουμε το γεγονός ότι ρίχνοντας το βάρος της ευθύνης στην κάθε Αντζελίνα, επειδή δεν έπραξε όπως θα πράτταμε εμείς, δεν μας κάνει καλύτερες φεμινίστριες. Αντίθετα, προφυλάσσει τον κάθε Μπραντ, δηλαδή τον πραγματικό υπαίτιο.
Πώς γίνεται, λοιπόν, να μιλάμε για «rules of feminism», όταν εμείς οι ίδιες πέφτουμε στην «παγίδα» να κατηγορήσουμε την άλλη γυναίκα, η οποία «έκλεψε» το αγόρι της αδερφής, της κολλητής, της ξαδέρφης μας;
#1 Γιατί έχουμε μάθει πως οι ανθρώπινες σχέσεις μας εξασφαλίζουν και τίτλουςιδιοκτησίας
Αρκεί να αναλογιστούμε πόσες φορές έχουμε χρησιμοποιήσει ή έχουμε ακούσει τη φράση «αυτός είναι πιασμένος», για να καταλάβουμε πόσο διαστρεβλωμένη είναι η αντίληψη που έχουμε για τις ανθρώπινες σχέσεις. Χρησιμοποιώντας όρους ιδιοκτησίας, όπως «δικός μου», «δική του», όταν μιλάμε για ερωτικές σχέσεις, τα πράγματα μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα περίπλοκα στο μυαλό μας, ακόμη και επικίνδυνα, αφού σε αρκετές περιπτώσεις το «είσαι δικός μου/δική μου» ακολουθείται από τη φράση, «και αν δεν μπορώ να σε έχω εγώ, δεν θα σε έχει κανείς». Ωστόσο, είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως η σχέση δεν είναι ιδιοκτησία, αλλά μία καθημερινή επιλογή.
Είναι η επιλογή να επενδύεις χρόνο και ενέργεια για να παραμείνεις κοντά με έναν άνθρωπο, η επιλογή να είσαι ειλικρινής, παρών, αφοσιωμένος, η επιλογή να τηρείς τις υποσχέσεις που έχεις δώσει στον εαυτό σου αλλά και τον σύντροφό που έχεις δίπλα σου. Όταν λέμε, λοιπόν, πως κάποια «έκλεψε» τον σύντροφο κάποιας άλλης, ξεχνάμε πως ο σύντροφός ήταν που έκανε την επιλογή να εγκαταλείψει και να σταματήσει να προσπαθεί για αυτή τη σχέση, χωρίς αυτό να είναι κακό απαραίτητα. Κάποιες φορές αξίζει να προσπαθήσουμε για μία σχέση, κάποιες άλλες όχι, εξαρτάται από τη λειτουργικότητά της και την επιθυμία μας να παραμείνουμε σε αυτή. Παρόλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η ευθύνη του χωρισμού να βαραίνει ένα πρόσωπο που δεν ήταν μέσα σε αυτή τη σχέση.
Glee Rachel Green GIFfrom Glee GIFs
#2 Γιατί βασίζεται στον «μύθο» της ξελογιάστρας που κανείς δεν μπορεί νατης αντισταθεί
Και τώρα, ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για όλες εκείνες τις φορές που ακούσαμε τη φράση «του κουνήθηκε». Ναι, η ιστορία του τύπου που δεν ήθελε να απατήσει την σύντροφό του αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθεί στα τσαλίμια, τη σαγήνη και τα κουνήματα μίας άλλης γυναίκας, είναι τόσο παλιά όσο ο μύθος του Οδυσσέα, ο οποίος αγκυροβόλησε μία δεκαετία στο νησί της Καλυψώς, γιατί εκείνη του έκανε μάγια. Στον αντίποδα αυτού του «μύθου» υπάρχει η παραδοχή πως οι άνδρες είναι πλάσματα ανήμπορα να ελέγξουν τα ένστικτά τους, επομένως είναι ευθύνη των γυναικών να διασφαλίζουν πως οι σύντροφοί τους δεν θα τις απατήσουν με άλλες γυναίκες, αλλά αυτή η θεωρία σηκώνει μία τεράστια κουβέντα.
Μπορούμε απλώς να πούμε πως αυτά τα δύο στερεότυπα, δηλαδή η πλανεύτρα γυναίκα που ξελογιάζει αθώους άνδρες και η ακατανίκητη ερωτική επιθυμία του ανδρικού φύλου, ρίχνουν την ευθύνη της συμπεριφοράς των ανδρών εξ ολοκλήρου στις γυναίκες και συγχρόνως, δικαιολογούν το ίδιο πράγμα, δηλαδή την κουλτούρα της κακοποίησης. Καλό θα ήταν, λοιπόν, να μην ξεχνάμε πως άντρες και γυναίκες είμαστε εξίσου ικανοί να πάρουμε αποφάσεις και στη συνέχεια θα αναλάβουμε το βάρος της ευθύνης των αποφάσεών μας. Η απιστία ενός συντρόφου δεν ήταν μία άτυχη στιγμή αδυναμίας, ούτε ένα στιγμιαίο λάθος (γκούχου), αλλά μία απόφαση που πήρε εκείνος, γνωρίζοντας πως ρισκάρει τη σχέση του. Συνεπώς, όπως ένας άντρας θα εισακούσει το «όχι» μίας γυναίκας, έτσι και εκείνος μπορεί να αρνηθεί την πρότασή της για κάτι περισσότερο. Όπως και να έχει, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως οι άλλες γυναίκες δεν είναι μία απειλή για τη σχέση μας, αν ο σύντροφός μας δεν δώσει το «πράσινο» φως και δεν θέλει να θέσει τη σχέση μας σε κίνδυνο.
Jennifer Aniston GIFfrom Jennifer Aniston GIFs
#3 Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να θυμώσουμε με έναν άνθρωπο που δενγνωρίζουμε
Κακά τα ψέματα. Όταν βρισκόμαστε στη θέση της Τζεν, είναι επώδυνο να σκεφτούμε πως ο άνθρωπος που κάποτε αγαπήσαμε και μας αγάπησε βαθιά, επέλεξε να μας αφήσει πίσω και να συνεχίσει με έναν άλλο άνθρωπο τη ζωή του, έναν άνθρωπο που ίσως τον κάνει πιο ευτυχισμένο από ότι τον κάναμε εμείς. Χρειάζεται χρόνο και μία μεγάλη, δύσκολη εσωτερική διεργασία, ειδικότερα όταν η κατάσταση μας βρίσκει εντελώς απροετοίμαστες. Επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μας πως μία άλλη γυναίκα «έκλεψε» τον σύντροφό μας, επειδή αυτός δεν κατάφερε να αντισταθεί στη γοητεία της, μπορεί να ανακουφίσει προσωρινά το αίσθημα πόνου και τον πληγωμένο εγωισμό μας, ωστόσο παραμένει μία αδόκιμη, οριακά τοξική θεωρία.
Καλώς ή κακώς, είναι πιο εύκολο και βολικό να θυμώσουμε με κάποιον που δεν αγαπάμε, ούτε γνωρίζουμε, να τον κάνουμε σάκο του μποξ, ακόμη και όταν είναι πασίδηλο πως το πρόσωπο που μας έχει πληγώσει και ευθύνεται για τον πόνο που αισθανόμαστε είναι ο -πρώην- σύντροφός μας. Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο ανυπόφορος πόνος που προσπαθούμε να αποφύγουμε κατηγορώντας μία άλλη γυναίκα, είναι το συναίσθημα που χρειάζεται να βιώσουμε, για να μπορέσουμε να θεραπεύσουμε το «τραύμα» που μας άφησε αυτή η σχέση. Διότι αυτό που μας πονάει δεν είναι η άλλη γυναίκα, αλλά η προδομένη εμπιστοσύνη που δείξαμε και η εντελώς ανώφελη σκέψη πως φταίμε εμείς που δεν ήμασταν αρκετές ή ικανές να κρατήσουμε αυτή τη σχέση, οπότε και κατέληξαν έτσι τα πράγματα.
