Η γειτονιά της καρδιάς μου!

Λίγο πριν γιορτάσω τα 28^α γενέθλιά μου και προσπαθώντας να μοιράσω το χρόνο μου μεταξύ γραφείου και φίλων, πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί (για ακόμη μία φορά) εκείνες τις ημέρες που το μόνο που με ένοιαζε ήταν το ποιος θα φυλάει στον επόμενο γύρω του κρυφτό. Τι ωραία χρόνια.

Δεν ξέρω για εσένα, εγώ όμως μεγάλωσα σε μία από τις πιο ωραίες γειτονιές της ανατολικής αττικής με τους πιο πιστούς φίλους. Το σπίτι μου βρισκόταν κάπου ανάμεσα στο βουνό, τη θάλασσα, τη φασαρία και την απόλυτη ηρεμία. Μαγική γειτονιά.

Μου λείπουν εκείνα τα μεσημέρια που έμπαινα σαν σίφουνας μέσα στο σπίτι για να αφήσω την τσάντα μου, πάντα αγχωμένη μήπως και αργήσω στο ραντεβού με τα παιδιά της γειτονιάς. Το θυμάμαι ακόμα και τώρα αυτό το ραντεβού. Δύο και μισή το μεσημέρι έξω από τη Δέλτα στη γωνία του δρόμου. Η «συμμορία» συναντιόταν έξω από τα μαγαζάκι του κύριου Μιχάλη . Η Δέλτα ήταν και είναι για εμάς το σήμα κατατεθέν των πιο χαρούμενων μας παιδικών στιγμών.

Εκεί στο πεζοδρόμιο παίζαμε πάντοτε πατητό, κυνηγητό, κρυφτό ή και… κουτσό. Τις μέρες πάλι που είχε κρύο ή έπεφτε ψιλόβροχο, ο κυρ Μιχάλης ήθελε να μας διηγείται ιστορίες από τα δικά του παιδικά χρόνια. Ήμασταν η δική του μεσημεριανή συντροφιά, οπότε δεν του χαλούσαμε χατίρι. Μας κερνούσε φρέσκα κουλουράκια που έφτιαχνε η σύζυγός του και δε χάναμε την ευκαιρία να τα βουτήξουμε μέσα σε λίγο γάλα. Το έκανες και εσύ αυτό το κόλπο με το γάλα και τα κουλούρια ε; Εγώ πάντως ακόμα και σήμερα το κάνω, ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα. Άλλωστε, το χάρτινο μπουκάλι της Δέλτα δε λείπει ποτέ από το ψυγείο μου και ας μην παίζω πια έξω από τη δέλτα της γειτονιάς μου.

Αυτοκίνητα δεν περνούσαν και πολλά έξω από το στέκι μας, οπότε οι γονείς μας ήταν πιο χαλαροί και έτσι μας άφηναν μέχρι να βραδιάσει. Εντάξει, κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψουμε στο σπίτι και για διάβασμα. Δε γινόταν να τα έχουμε όλα. Ερχόντουσαν γύρω στις 6, ψώνιζαν τα απαραίτητα από τον κύριο Μιχάλη και βουρ στο σπίτι.

Τι ωραίες εποχές, τι νοσταλγικές στιγμές, τι αθώα συναισθήματα.