Despoina’s little stories: «Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν με σκυλιά…»

Είμαι από τα παιδιά που μεγάλωσαν με σκυλί. Από μωρό σχεδόν, θυμάμαι τον Άλσιμπαλ, ένα πανέμορφο και περήφανο κόλει που ήταν μέλος της οικογένειάς μας. Παρά το πυκνό του τρίχωμα και το μέγεθός του, οι γονείς μου δεν σκέφτηκαν ούτε λεπτό να διώξουν το σκυλί από το σπίτι για να μην... "πάθει κάτι το παιδί"! Αντιθέτως, ο Άλσιμπαλ κι εγώ ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι. Με πρόσεχε σαν τα μάτια του και γρύλλιζε σε όποιον τολμούσε να με πειράξει ή αν διαισθανόταν ότι είχε κακές προθέσεις...
Τα χρόνια πέρασαν, ο Άλσιμπαλ πέθανε, όμως οι φωτογραφίες μας θα υπάρχουν πάντα για να μου θυμίζουν τον αγαπημένο μου φίλο!
Μεγαλώνοντας, ζητούσα επίμονα από τους γονείς μου ένα σκυλάκι. Εκείνοι φοβούμενοι ότι δε θα μπορέσω να το φροντίζω, μου αρνιόντουσαν συνεχώς. Και τι δεν έκανα για να αποκτήσω τον δικό μου σκυλάκο! Εκτός από το ότι είχα μαζέψει όλα τα αδέσποτα της γειτονιάς στην πιλοτή της πολυκατοικίας μας για να ταΐζω και να τα φροντίζω, μία μέρα τόλμησα να κάνω την υπέρβαση. Άνοιξα μία εφημερίδα, έψαξα στις μικρές αγγελίες και βρήκα ένα κουταβάκι που το χάριζαν οι ιδιοκτήτες της μαμάς του. Πήρα τηλέφωνο, μίλησα μαζί τους και πήγα με τα πόδια στον ηλεκτρικό σταθμό στα Πατήσια για να το παραλάβω. Πίστευα ότι αν έφερνα τους γονείς μου προ τετελεσμένου γεγονότος, θα τους έπειθα κι έτσι θα με άφηναν να το κρατήσω.

Διαβάστε περισσότερα στο mothersblog.gr