5 πράγματα που μου έχουν λείψει από όταν είχα κατοικίδιο

Σπουδαίο το κατοικίδιο. Υπάρχουν αυτοί που είναι cat people κι αυτοί που είναι dog people, αλλά και οι δύο έχουν ένα κοινό: Βλέπουν το ζωάκι τους ως μέλος της οικογένειας. Δε λένε καθόλου τυχαία ότι είναι σαν παιδιά σου. Πραγματικά αυτό το συναίσθημα σου βγάζουν και ίσως γι’ αυτό κιόλας τα αγαπάμε τόσο πολύ.

Σε λίγο κλείνω έναν χρόνο που έχασα το δικό μου και, για να είμαι ειλικρινής, ακόμα μου λείπει. Βλέπεις, πάνω από μία δεκαετία κοινής ζωής δύσκολα την αφήνεις πίσω σου. Χτες, λοιπόν, καθώς τακτοποιούσα τα πράγματα στο συρτάρι μου, βρήκα καταχωνιασμένη την τρελόμπαλα με την οποία είχε εμμονή και με έκανε να αναλογιστώ όλα όσα μου έλλειψαν αυτούς τους μήνες.

1. Το πρωινό ξύπνημα.

Δεν υπήρχε μέρα που να ξυπνήσω μόνη. Πάντα θα έπαιρνε φόρα και θα προσγειωνόταν δίπλα στο μαξιλάρι μου για να δει αν κοιμάμαι ακόμη. Κάτι σαν ένα προσωπικό ξυπνητήρι, αλλά πολύ πιο γλυκό και χνουδωτό.

2. Stalking.

Πέρα από προσωπικό ξυπνητήρι, είχα και μία δεύτερη σκιά. Περπατούσα στο σπίτι πάντα με ένα mini-me στο πλάι, και είχα τον προσωπικό μου body guard μέχρι και την ώρα που έκανα μπάνιο.

3. Πανηγυρική υποδοχή.

Τίποτα δε συγκρινόταν με την υποδοχή που είχα κάθε φορά που έμπαινα στο σπίτι. Και 5 λεπτά να κατέβαινα μέχρι το περίπτερο, στην επιστροφή μόνο κόκκινο χαλί δε μου είχε στρωθεί. Χαρά για κάθε λεπτό που με έβλεπε.

4. Συνομιλίες aka μονόλογοι.

Οι αγκαλιές κι οι μονόλογοι για ό,τι μπορεί να μου είχε συμβεί μέσα στη μέρα ήταν συχνά αυτό που με ηρεμούσε. Μπορεί να μην έπαιρνα έναρθρη απάντηση, αλλά και μόνο αυτό το χάδι και η μούρη που μου τριβόταν ήταν το δικό του «Όλα καλά θα πάνε. Εγώ σ’ αγαπάω».

5. Κατ’ οίκον περιπολίες.

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα έντομα και δη με τις κατσαρίδες κι αυτό όχι μόνο γινόταν αντιληπτό, αλλά από ένα σημείο και μετά είχε ταυτοποιηθεί η συγκεκριμένη κραυγή που έβγαζα κάθε φορά που τις έβλεπα κι ο μικρός έτρεχε για να με σώσει. Αν δεν έβρισκε τον εισβολέα, θα έκανε περιπολία σε όλο το σπίτι για να τον εντοπίσει.