Madame Grès : Η ιστορία της «Μεγάλης Σφίγγας» της Μόδας

Madame Grès : Η ιστορία της «Μεγάλης Σφίγγας» της Μόδας

Μία από τις μεγαλύτερες couturiers του 20ου αιώνα

Η Madame Grès γεννήθηκε το 1903 στο Παρίσι, με το όνομα Germaine Krebs και έμελλε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες couturiers του 20ου αιώνα αφού, οι λεπτεπίλεπτες πτυχώσεις των δημιουργιών της έδιναν, στα αέρινα υφάσματα την μορφή αρχαιοελληνικών αγαλμάτων. Η μεγάλη δημιουργός, καταρχήν, ήθελε να γίνει γλύπτρια- πόθος που την ακολούθησε σε όλη την πορεία της καριέρας της, αλλά επειδή δεν τα κατάφερε, στράφηκε στην πιλοποιία για να ζήσει. Άνοιξε τον πρώτο της οίκο, που κατασκεύαζε καπέλα, το 1934 και άλλαξε το όνομά της σε to Alix Barton.

Η πρώτη φορά που οι δημιουργίες της τράβηξαν την προσοχή ήταν όταν ανέλαβε να φτιάξει τα κοστούμια για το θεατρικό του Jean Giraudoux, The Trojan War Will Not Take Place, και σύντομα κατάφερε να έχει, στο πελατολόγιό της, ονόματα γαλαζοαίματων και stars του κινηματογράφου, μεταξύ των οποίων και οι Grace Kelly, Greta Garbo και Marlene Dietrich.

Το 1942, άλλαξε το όνομα του οίκου της σε Grès, που ήταν αναγραμματισμός του πρώτου ονόματος του συζύγου της, Serge Czerefkov. Οι New York Times χαρακτήρισαν τον Grès ως «το πιο διανοούμενο οίκο της Ευρώπης», ενώ η ίδια είχε πει για την δουλειά της: «ήθελα να γίνω γλύπτρια. Για μένα, είναι το ίδιο πράγμα να δουλεύω τα υφάσματα και τα μάρμαρα». Και κατάφερε, τελικά, να γίνει γλύπτρια των υφασμάτων, από τα οποία το αγαπημένο της ήταν το μεταξωτό ζέρσεϊ, που, για ένα μόνο φόρεμα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει από 13 έως 21 μέτρα.

Όσο κι αν ήταν διάσημη για τα ντραπέ, αρχαιοελληνικά φορέματά της, η δημιουργός είχε ταλέντο και σε λιγότερο επίσημα σχέδια, αφού τα daywear της χαρακτηρίζονταν από την ίδια σημασία στην λεπτομέρεια και την εξαιρετική ραφή. Η καριέρα της αποδείχτηκε από τις μακροβιότερες, αφού συνέχισε να δημιουργεί μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1980. Καθ' όλη αυτή την διάρκεια, όπου σημειώθηκαν μεγάλες αλλαγές στην μόδα, η δουλειά της παρέμεινε παρόμοια και διαχρονική. «Όταν κανείς βρίσκει κάτι μοναδικού και προσωπικού χαρακτήρα, η εκτέλεσή του πρέπει να συνεχιστεί και να επιδιωχθεί», έλεγε η ίδια.