Τηλεοπτικός σουρεαλισμός: Όταν η Ντέπυ Γκολεμά είπε μια χορεύτρια χοντρή

Που τελειώνουν τα όρια της κριτικής στην τηλεόραση; Είναι στο απυρόβλητο αυτοί που ασκούν τηλεοπτική κριτική; Χρήζει κριτικής το ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο όπως έχει διαμορφωθεί;

Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που ταλανίζουν όσους αγαπάνε την τηλεόραση και ιδιαίτερα την ελληνική σε όποια κατάντια και αν έχει περιπέσει με τη περαιτέρω μείωση των budget των τηλεοπτικών παραγωγών. Οι εταιρίες παραγωγής έχουν καταλήξει να παράγουν, αποκλειστικά, ανούσιες εκπομπές gossip λογικής που βαφτίζουν, απρόκλητα, ψυχαγωγία, με την πρόφαση ότι καλύπτουν τη ζήτηση του κοινού, ενώ αυτό που, κυρίως, εξυπηρετούν είναι τη δική τους ανάγκη για φτηνές παραγωγές. Και, όσα πράγματα γίνονται για την ουσιαστική ψυχαγωγία είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους αντίγραφα ξένων format και εφήμερα reality, με τα οποία παθιάζεται ο κόσμος, αλλά πάλι ωφελούν τους ιθύνοντες της τηλεόρασης που δεν μπορούν να αναλάβουν, σε εκτεταμένο βαθμό, να εκτελέσουν παραγωγές όπως το Νησί, ή αντίστοιχες με αυτές που κάνουν στις Η.Π.Α., τόπος που η τηλεόραση ακμάζει πραγματικά στην παρούσα φάση, ανταγωνίζεται καλλιτεχνικά τον κινηματογράφο και τολμάει να διαφέρει.

Σε ένα τέτοιο χαλεπό τηλεοπτικό σκηνικό βλέπουμε ανθρώπους που ασκούν κριτική στην τηλεόραση να έχουν γίνει τηλεοπτικές περσόνες πρώτης τάξης που έχουν καταλήξει να ανταλλάσσουν, δημόσια, κακίες και δηλώσεις με τους τηλεοπτικούς αστέρες σε ένα μιντιακό ξεκατίνιασμα στο οποίο βρίσκει ευχαρίστηση το κοινό και θέματα οι εκπομπές για να γεμίσουν τις ώρες τους, που αναμασάνε πολλές φορές μες στην ημέρα τις ίδιες βαρετές ειδήσεις. Και αυτό το αλισβερίσι ανούσιων σχολιασμών, το λένε κριτική τηλεόρασης.

Μου μετέφεραν, χτες, πως η κυρία Γκολεμά, αναγνωρισμένη τηλεκριτικός σχολίασε μία χορεύτρια, παρτενέρ κάποιου celebrity, του Dancing with the stars ως χοντρή. Και πραγματικά, απορώ, με ποιο τρόπο συνιστά αυτό τηλεοπτική κριτική και πως βοηθά η άποψη αυτή την τηλεόραση να γίνει καλύτερη είτε ως μέσο μαζικής επικοινωνίας, είτε ως καλλιτεχνική παραγωγή. Γιατί όσο indie είναι τα albums των Killers και οι ταινίες του James Cameron, άλλο τόσο συνιστούν και τέτοιες δηλώσεις κριτική. Η κυρία Γκολεμά κατά καιρούς έχει ανταλλάξει φιλοφρονήσεις (sic) με πολλά τηλεοπτικά πρόσωπα όπως η Ελεονώρα Μελέτη και η Τατιάνα Στεφανίδου, υπερασπιζόμενη την επαγγελματική της υπόσταση και τις κριτικές της, με παράπλευρη απώλεια την κριτική την ίδια.

Γιατί τέτοιες ενέργειες ζημιώνουν, καταληκτικά, την αξία της κριτικής και οδηγούν στη γενικότερη απαξίωση της από το κοινό. Ένας opinion leader έχει δύναμη μόνο όταν η άποψη του και η αισθητική του επηρεάζουν ανθρώπους που τους εμπιστεύονται για αυτά.

Γενικά, όταν κάτι πλησιάζει τα όρια του "trash" και του "cult", με τα οποία τόσο απρόκλητα φλερτάρει η ελληνική τηλεόραση, το μόνο που χρειάζεται είναι αρκετό χιούμορ και όχι περιττούς καθωσπρεπισμούς, γιατί μία πραγματική τομή μπορεί να φέρει την αλλαγή, αλλά σίγουρα όχι ανούσια σχόλια. Και αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει ούτε από τους κριτικούς, αλλά ούτε από τους πολλούς αξιόλογους ανθρώπους που δουλεύουν στην τηλεόραση και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν με τις δεδομένες συνθήκες που έχουν να αντιμετωπίσουν γιατί η τηλεοπτική κρίση, αν υπάρχει, είναι συνυφασμένη με την κοινωνία την ίδια και τα προβλήματα της και δεν προκαλείται από τους χιλιάδες εργαζόμενους στα media, που είναι κακοπληρωμένοι και δεν έχουν οπωσδήποτε ευθύνη για τα κακώς κείμενα της tv made in Greece.

Μάλλον η «χοντρή» χορεύτρια του Dancing with the stars (αν είναι κιόλας η κοπέλα παχουλή δεν ξέρω) είναι το μικρότερο πρόβλημα του εν λόγω show και της τηλεόρασης εν γένει. Χαμογελάστε, λοιπόν, ή κλείστε την τηλεόραση, γιατί όπως, σοφά, ξέρουμε όλοι η τηλεόραση που έχουμε είναι σε ένα μεγάλο βαθμό και άξια του κοινού της (δηλαδή ημών), έτσι κάθε σκληρή κριτική μπορεί κάλλιστα να είναι και ένας άδικος υπαινιγμός για όλους όσους στηρίζουν την τηλεόραση.