Αυτά που πραγματικά μετράνε

Σήμερα, από τη στιγμή που ξύπνησα, σκέφτομαι πάρα πολύ έντονα το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε στη ζωή μας τις σωστές προτεραιότητες. Να μπορούμε να διαχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα και να τα κατηγοριοποιούμε στη σωστή σειρά, ώστε να μπορούμε να απολαμβάνουμε μια ευτυχισμένη ζωή.

Με αφορμή το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, οι σκέψεις μου χτύπησαν "κόκκινο". Είμαι σίγουρη πως θα συμφωνήσεις, η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό σε αυτή τη ζωή. Τι έρχεται όμως μετά; Θα έβαζες δεύτερη την καριέρα σου; Ή μήπως την αγάπη; Τις φιλοδοξίες σου; Την καλοπέραση; Ή τα χρήματα που βγάζεις; Σίγουρα η ανθρώπινη απληστία μας κάνει να θέλουμε όλα τα παραπάνω στον υπέρτατο βαθμό, και αναμφισβήτητα η επίτευξη όλων αυτών συμβάλει στην όλο και καλύτερη ψυχολογία μας αλλά και ποιότητα ζωής μας. Πόσο ξεχνάμε όμως δυστυχώς, πως το πιο δεύτερο πιο σημαντικό είναι η οικογένεια και όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν αρκετά πιο πίσω..

Ρωτώντας, υποθετικά, 100 ανθρώπους αν θεωρούν πως θα περάσουν καλύτερα πηγαίνοντας τριήμερο με δεδομένο μια καλή παρέα φίλων σε έναν πολύ ακριβό, εξεζητημένο και super εξωτικό προορισμό, ή σε έναν κλασσικό και πιο συνηθισμένο προορισμό που όμως θα έχεις για παρέα τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σου, την οικογένειά σου. Τον σύζυγό σου, τους γονείς σου, τα αδέρφια σου. Πόσοι νομίζεις θα επέλεγαν με ειλικρίνεια το φαινομενικά πιο κοινό, πιο τετριμμένο, το δεύτερο option? Καλά το φαντάστηκες, σχεδόν κανείς. Θες γιατί η καθημερινότητά μας πια είναι τέτοια που έχουμε δεδομένα (με την κακή έννοια) τα λάθος πράγματα; Θες γιατί μας τυφλώνει η "πολυτέλεια", οι ζωές των φίλων και γνωστών μας και η δήθεν ουσιαστική για την ευεξία μας επιφανειακή καλοπέραση; Θες που δεν ξέρουμε να εκτιμάμε τα πραγματικά σημαντικά πράγματα στη ζωή μας; Δε βγάζω φυσικά τον εαυτό μου απ' έξω, τα έζησα αρκετές φορές κι εγώ και είχα την δυνατότητα να διαλέξω και δυστυχώς πολλές από αυτές διάλεγα τη λάθος επιλογή.

Περνώντας λοιπόν το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας με τους δικούς μας, αδέρφια, ανήψια, μερικούς από τους πολύ αγαπημένους μας ανθρώπους, ένιωσα την καρδιά μου να ζεσταίνεται όσο ποτέ άλλοτε. Έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί απ' έξω τις καταστάσεις, τη στιγμή που τις ζούσα. Τι πιο αληθινό από ένα τραπέζι γεμάτο παιδικά γέλια και εμάς τους μεγαλύτερους να παίζουμε επιτραπέζια και να χαιρόμαστε ένα τα πιο απλά πράγματα... Την επικοινωνία μεταξύ μας. Τι πιο αληθινό από ένα ομαδικό πρωινό, τον περίπατο στο βουνό, τη βραδινή ταινία που ποτέ δε βλέπω ολόκληρη γιατί μπορώ να αποκοιμηθώ στο πρώτο δεκάλεπτο, ή την παρέα γύρω από το τζάκι. Η μεγάλη μου ανηψιά μας έψησε και μας καθάρισε κάστανα χωρίς να της το ζητήσουμε, κι αναρωτιέμαι, μπορεί το μυαλό σου να συλλάβει το πόσο ξεχωριστή στιγμή είναι αυτή; Ένα παιδί που παίρνει αυτή την πρωτοβουλία για να προσφέρει ευχαρίστηση στην οικογένειά της; Και πόσο απαρατήρητες περνάνε πάντα αυτές οι στιγμές μας και πόσο δεδομένες έχουμε κάποιες τέτοιες κινήσεις από τους ανθρώπους που αγαπάμε;

Ένα άλλο παράδειγμα, ο αδερφός μου, ο Δημήτρης. Εξελίσσοντας την επιχείρησή του αποφάσισε πριν μερικούς μήνες να μετακομίσει μόνιμα στο Λονδίνο. Μου λείπει φυσικά πολύ, αλλά η καθημερινότητά μου είναι τέτοια που το προσπερνάω, ίσως και κάποιες στιγμές το "ξεχνάω" τελείως. Και κάπου εκεί αρχίζουν να με κατακλύζουν οι σκέψεις μου.

Αφήνουμε τον καιρό να κυλάει ανεκμετάλλευτος δίνοντας προτεραιότητα σε δουλειές και άγχη που, αν το καλοσκεφτείς, 5 χρόνια αργότερα δε θα είχαν καμία σημασία. Δεν επιζητούμε την πραγματική επικοινωνία, δε θυσιάζουμε 10 λεπτά από τη δουλειά μας για να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Γιατί το θεωρούμε δεδομένο πως το ξέρουν, αλλά και πως το νιώθουν κι αυτοί. Πόσο σημαντικές και μεγάλες στιγμές αφήνουμε να χαθούν... Περάσαμε με το Δημήτρη το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε και αισθάνθηκα τόσο πολύ την ανάγκη να είμαι πιο πολύ κοντά του. Πιο συχνά. Πιο ουσιαστικά. Από τη βόλτα με τις γουρούνες, μέχρι την πιο απλη συζήτηση που κάναμε. Έμοιαζε σα να μη μετακόμισε ποτέ. Σα να περνάμε χρόνο μαζί του καθημερινά. Ο Δημήτρης, ο πιο πιστός μου φίλος, ο πιο μεγάλος μου υποστηρικτής από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αλλά παράλληλα αυτός που μου "τη σπάει" περισσότερο και που τσακωνόμασταν δίχως αύριο από όταν ήμασταν μωρά. Τον αγαπώ; Τον λατρεύω! Του το λέω; Ποτέ! Σ' αγαπώ Δημήτρη! (Έστω κι έτσι, μέσα από τις σκέψεις μου, είναι μια καλή αρχή- ελπίζω).

Με αφορμή λοιπόν όλα αυτά, θέλω να ζητήσω από εσένα όσο και από τον εαυτό μου, σταμάτα να έχεις δεδομένους τους ανθρώπους που αγαπάς. Να τους το λες και να τους το δείχνεις καθημερινά. Να επιδιώκεις να περνάς κι άλλο χρόνο μαζί τους. Και μετά κι άλλο. Και μετά λίγο ακόμη. Μην κλείνεσαι και μη βυθίζεσαι στην καθημερινότητα και στους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής που μας κατατρώει. Να επιλέγεις πάντα την οικογένειά σου και την ουσιαστική επαφή, αντί όλων των άλλων, των τόσο ανούσιων πραγμάτων (ακόμη κι αν μοιάζουν σημαντικά τη στιγμή που συμβαίνουν).

Γιατί αυτό το οικογενειακό Σαββατοκύριακο μου ξύπνησε πολλές σκέψεις! Ευχαριστώ Διαμαντή, Δημήτρη, Κατερίνα, Χρυσάνθη, Καλλιόπη, Μαριάννα! Περάσα φανταστικά! Σας αγαπώ κι εύχομαι να βρίσκω τον χρόνο/ τρόπο/ θάρρος να σας το λέω πιο συχνά από εδώ και στο εξής. Σε εσάς αλλά και σε όλους όσους αγαπώ.

Με αυτές μου τις σκέψεις θα κλείσω, εδώ, ελπίζοντας να σε έβαλα σε σκέψεις με την πολυλογία μου.

Εύχομαι να ταυτίστηκες λιγάκι και να θυμήθηκες να μην ξεχνάς ποτέ, αυτά που πραγματικά μετράνε..

xx,

Ισμήνη