Όλα όσα έμαθα επιστρέφοντας στο πατρικό μου εν μέσω lockdown
Μεσημέρι Πέμπτης, o πρωθυπουργός μόλις έχει ολοκληρώσει το διάγγελμα για το επερχόμενο και αναπόφευκτο lockdown, τα πληκτρολόγια στο γραφείο έχουν πάρει φωτιά, ενώ εμείς στα headquarters του Queen.gr προσπαθούμε να οργανωθούμε όσο καλύτερα μπορούμε για τις ομολογουμένως δύσκολες- εβδομάδες teleworking που μας περιμένουν. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε εκατοντάδες λέξεις, άρθρα για τη διατροφή, τα νέα fashion trends, τον Στέφανο Τσιτσιπά, μία ερώτηση αναδύεται από τα βάθη του μυαλού μου και με πιάνει εξαπίνης: Μήπως να πάω στους γονείς μου για το lockdown;
Πότε το σκέφτηκα, πότε το αποφάσισα, πότε ενημέρωσα τους δικούς μου και πότε άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου σε ένα μικρό βαλιτσάκι ενώ από πίσω ακουγόταν ο τιμής ένεκεν, ειλικρινά ούτε που το κατάλαβα. Το μόνο σίγουρο είναι πως Παρασκευή βράδυ, ο μπαμπάς μου περίμενε με ένα άσπρο αυτοκίνητο παρκαρισμένο κάτω από το σπίτι μου, για να επιστρέψουμε μαζί, διθυραμβικά, -σχεδόν- δέκα χρόνια μετά, πίσω στο πατρικό, στο παιδικό μου δωμάτιο, στο μονό μου κρεβάτι. Είναι τελείως διαφορετικό να πραγματοποιείς μία μονοήμερη ή διήμερη εκδρομή στο σπίτι που μεγάλωσες και άλλο να επιστρέφεις για ένα διάστημα που ξέρεις πως μπορεί να είναι εξαιρετικά κρίσιμο για την πορεία της σχέσης που έχεις με τους γονείς σου.
Γιατί για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, την τελευταία φορά που έμεινα για περισσότερες από επτά ημέρες στο ίδιο σπίτι με τον μπαμπά, τη μαμά και την αδερφή μου, θυμάμαι την πόρτα να κλείνει πίσω μου με ένα εκκωφαντικό «γδουπ» που ταρακούνησε όλη την πολυκατοικία και την αδερφή μου να φωνάζει στον μπαμπά μου «Τι της έκανες πάλι». Ξέρω ότι είναι ΤΜΙ, όμως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να περιγράψω πόσο ριψοκίνδυνη ήταν η απόφαση μου να μοιραστούμε το ίδιο σπίτι, ειδικότερα μία τόσο τεταμένη περίοδο. Παρότι είχα αρκετές επιφυλάξεις αφήνοντας το βαλιτσάκι στο παιδικό μου δωμάτιο, τελικά η συμβίωση με τους γονείς μου, όχι μόνο στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αλλά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα για την ζωή μου. Μερικά από αυτά, έχω συγκεντρώσει στη σύντομη λίστα που ακολουθεί παρακάτω.
All we need is love και λίγη φροντίδα
Από όταν άφησα τη θαλπωρή και την ζεστασιά του πατρικού μου, διεκδικώντας την ανεξαρτησία μου και μπαίνοντας σε ένα δικό μου σπίτι, η καθημερινότητα είναι ένας διαρκής μαραθώνιος, μέσα από τον οποίο εκπαιδεύομαι για να γίνω η δυναμική γυναίκα που στο μέλλον θα είναι έτοιμη να φτιάξει τη δική της οικογένεια. Όλο αυτό το διάστημα υπήρχαν πολύ καλές και λιγότερο καλές ημέρες, για τις οποίες ανέπτυξα δικούς μου μηχανισμούς αντιμετώπισης, με αποτέλεσμα να μην μοιράζομαι κάθε πρόβλημα με την οικογένεια μου. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω πως κανένας από αυτούς δεν είναι εξίσου αποτελεσματικός με ένα ξέχειλο πιάτο μακαρόνια με κιμά και μία αγκαλιά από τα χεράκια της μαμάς έπειτα από ένα εξαντλητικό οκτάωρο μπροστά από τον υπολογιστή. Γιατί τελικά, όσο καλά και αν τα καταφέρνουμε μόνοι μας, όσο εύκολο και αν μας είναι να ανακάμψουμε έπειτα από μία δυσκολία, μερικές φορές αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι την παρουσία και τη φροντίδα των δικών μας ανθρώπων για να αισθανθούμε αμέσως καλύτερα.
Hug Embrace GIF from Hug GIFs
Οι ανόητες διαφωνίες που μας φέρνουν κοντά
Μπορεί οι γονείς μου να έχουν συμπληρώσει... χρόνια κοινής συμβίωσης, ευτυχώς όμως είναι από τα ζευγάρια που σε κάνουν να πιστεύεις πως ο αληθινός έρωτας μπορεί να κρατήσει όντως για πάντα. Από την άλλη, όσο αγαπημένοι και αν είναι, θα βρουν σε καθημερινή βάση κάποια μικρή αφορμή να τσιγκλήσουν ο ένας τον άλλο, είτε πρόκειται για το κακό συνήθειο της μαμάς να μας βάζει όλους στο... αθόρυβο όταν σκρολάρει στο tablet ή την αθεράπευτη αγάπη του μπαμπά για τις «Άγριες Μέλισσες», τις οποίες η μαμά βρίσκει καταθλιπτικές. Ακόμη και τις φορές που η διαφωνία τους είναι πιο σοβαρή ή κάπως επίπονη, δεν υπάρχει περίπτωση να την κρύψουν κάτω από το «χαλί». Αντίθετα, θα εξωτερικεύσουν τις σκέψεις τους, εκείνος που είναι λάθος δεν θα διστάσει να το παραδεχτεί και λίγες ώρες αργότερα θα πειράζονται μεταξύ τους σαν να μην έγινε τίποτα. Και μπορεί όταν ήμουν πιο μικρή να θεωρούσα κάπως cheesy αυτή τη μέθοδο, όμως μετά τις τελευταίες εβδομάδες που πέρασα μαζί τους, πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτό είναι το «μυστικό» της επιτυχίας, το υλικό από το οποίο έχουν δημιουργήσει έναν ακλόνητο δεσμό εμπιστοσύνης και έπειτα από κάθε διαφωνία έρχονται ακόμη πιο κοντά.
Morticia Gomez GIF from Morticia GIFs
Η δυσκολία του να μοιράζεσαι την ζωή σου
Παρότι οι περισσότεροι πιστεύουν πως το άβολο κομμάτι της οικογενειακής συγκατοίκησης αφορά στην ταξινόμηση του χώρου, στην πραγματικότητα το πιο δύσκολο challenge είναι πως είσαι υποχρεωμένος κατά κάποιον τρόπο να μοιραστείς την ζωή σου. Για τις ημέρες που έμενα με τους γονείς μου, ξυπνούσα και κοιμόμουν μαζί τους. Τρώγαμε πρωινό γύρω από το ίδιο τραπέζι και κλείναμε την ημέρα μας σε αντικριστούς καναπέδες και διπλανά δωμάτια. Αυτό σημαίνει πως τις ώρες πριν και μετά το teleworking είχαν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους να με spamάρουν με ερωτήσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ξεγλιστρήσω με σύντομες και μονολεκτικές απαντήσεις όπως θα γινόταν εάν τα λέγαμε από το τηλέφωνο. Η αλήθεια είναι πως τις πρώτες ημέρες μου φαινόταν κάπως κουραστικό να πρέπει να εξηγώ, τί, πώς και γιατί, όμως δεν άργησα να καταλάβω πως ο κοινός χρόνος που μας δόθηκε δεδομένων των συνθηκών, είναι η ευκαιρία μας να γνωριστούμε λίγο βαθύτερα και να αναπληρώσουμε όλο τον χρόνο που έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια που ζούμε σε διαφορετικά σπίτια. Κάπως έτσι, αποφάσισα να ανοιχτώ, να προχωρήσω σε μερικές αποκαλύψεις που τους χρωστούσα από παλιά και να μοιραστώ όλα όσα με αγχώνουν ή με φοβίζουν, ώστε με τις συμβουλές και τη βοήθειά τους να βάλω την ζωή μου σε μία σειρά.
Family Chantel GIF from Familychantel GIFs
In the circle of life it's the wheel of fortune
Πάντα πίστευα πως υπάρχει μία απόλυτα ευδιάκριτη στιγμή στην ζωή μας, όπου οι ρόλοι ανάμεσα σε εμάς και τους γονείς μας αντιστρέφονται και πλέον εμείς αναλαμβάνουμε τον ρόλο του γονέα και εκείνοι του παιδιού. Αυτό που δεν είχα καταλάβει βέβαια, είναι πως αυτή η στιγμή με έχει προσπεράσει προ πολλού και το συνειδητοποίησα βλέποντας τη μαμά μου να μαγειρεύει για τη γιαγιά μου και να τη βάζει για ύπνο, όπως έκανε με εμένα όταν ήμουν μικρή, όπως θα χρειαστεί ίσως να κάνω και εγώ κάποια στιγμή στο μέλλον για εκείνη. Τότε κατάλαβα πως η ώρα που θα χρειαστεί να αναλάβουμε την φροντίδα των ανθρώπων που μας μεγάλωσαν, έρχεται χωρίς προειδοποίηση. Για αυτό, ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς ή πολύ αργά, για να τους προσφέρουμε άνευ όρων τη φροντίδα και την αγάπη μας.
