NO DIET DAY: Εσύ ακόμη προσπαθείς να βρεις ποιο φρούτο ταιριάζει με τον σώματοτυπό σου

Τα τελευταία χρόνια, η έννοια του «body positivity» κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, όλο και περισσότερους υποστηρικτές στη χώρα μας, έστω και με μία σύντομη καθυστέρηση. Με αφορμή, λοιπόν, την «International No Diet Day» στις 6 Μαΐου, τον παγκόσμιο ετήσιο εορτασμό που σκοπό έχει να μας βοηθήσει να αγαπήσουμε τα σώματά μας, να «αγκαλιάσουμε» τα σώματα των άλλων, να μας ενημερώσει γύρω από τα οφέλη μίας ισορροπημένης διατροφής, αλλά και τους κινδύνους που εγκυμονούν οι εκάστοτε «θαυματουργές» δίαιτες, ένα είναι το φλέγον ερώτημα που μου έρχεται απευθείας στο μυαλό: Πώς γίνεται σε έναν κόσμο που καθημερινά παλεύει να εξαλείψει κάθε είδους ανισότητα, εμείς επιμένουμε να συγκρίνουμε τα σώματά μας και να συνδιαλεγόμαστε με όρους… μαναβικής;

Αχλάδι, μήλο, κλεψύδρα αλλά ποιος το ορίζει;

Είμαι σίγουρη πως αρκετές από εμάς -εάν όχι όλες-, έχει τύχει να πέσουμε πάνω σε άρθρα τύπου «Αυτά είναι τα outfits που ταιριάζουν στον σωματότυπο αχλάδι» ή «Μήλο, αχλάδι, κλεψύδρα: Ποιο πρόγραμμα γυμναστικής αντιστοιχεί στον σωματότυπό σου» που διεγείρουν την περιέργεια και μας βάζουν στον πειρασμό να τους δώσουμε το «κλικ» μας, αγνοώντας πως την ίδια στιγμή, συμμετέχουμε σε μία διαρκή και κάπως παράλογη κατηγοριοποίηση των γυναικείων σωμάτων, την οποία εμείς οι ίδιες θα θέλαμε ιδανικά να καταρρίψουμε. Επιπλέον, ο μεθοδικός τρόπος με τον οποίο γίνεται αυτή η κατηγοριοποίηση, δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη θέση μας, αφού ο εκάστοτε «ειδικός» φέρει τον ρόλο του δικού μας «αυτόκλητου σωτήρα», της αυθεντίας που θα μας βοηθήσει να αποφασίσουμε, ποιο ρούχο μας ταιριάζει καλύτερα, ποιες τροφές χρειάζεται να καταναλώνουμε συχνότερα ή σε ποιο είδος προπόνησης αξίζει να επενδύσουμε, σύμφωνα πάντα με την κατηγορία στην οποία συγκαταλεγόμαστε. Αλήθεια, χρειαζόμαστε όντως έναν τέτοιο καθοδηγητή στη ζωή μας, έναν καθοδηγητή που δεν λαμβάνει υπόψη το ιατρικό ιστορικό, τις ιδιομορφίες του σώματός μας, την αισθητική, το γούστο ή τις αγαπημένες μας γεύσεις;

Ρόμβος, καρπούζι, οδοντογλυφίδα και τώρα τί;

Κάπου εδώ εύλογα θα αναρωτηθείς, «Πού είναι το κακό σε όλα αυτά», ειδικότερα εφόσον μία τέτοια άτυπη κατηγοριοποίηση σε εξυπηρετεί, διευκολύνει τη ζωή και την καθημερινότητά σου, σε βοηθά να γίνεσαι όλο και καλύτερη; Έχεις σκεφτεί όμως, τι γίνεται όταν δεν είσαι ούτε αχλάδι, ούτε σανίδα, ούτε κλεψύδρα, ούτε η Bella Hadid και είσαι… ρόμβος, καρπούζι, ανανάς, οδοντογλυφίδα ή κάτι απροσδιόριστο; Τότε, έρχεσαι αντιμέτωπη με τη δύσκολη αλήθεια, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει καμία… σωτηρία για εσένα, καμία προεπιλεγμένη κατηγορία, κανένας ειδήμον να σου υποδείξει τί και πώς, αφού αποτελείς την εξαίρεση στον άγραφο κανόνα που κάποιος άλλος όρισε κάποια στιγμή για όλους εμάς, ο οποίος δυστυχώς δεν σε συμπεριλαμβάνει και για την ακρίβεια, δεν σε υπολογίζει. Πώς, λοιπόν, πρέπει να αισθανθείς εσύ, όταν δεν σου παρέχεται η ευκολία να βελτιώσεις το σώμα και τη διατροφή σου σύμφωνα με τον σωματότυπό σου, να εξοικονομήσεις χρόνο από τα ψώνια, να πέσεις με τα «μούτρα» στα push ups για να αναδείξεις το κορμί σου; Γιατί εσύ να μην απολαμβάνεις την ίδια διευκόλυνση, τα ίδια προνόμια με όλους τους υπόλοιπους, απλά επειδή βρίσκεσαι εκτός κατηγορίας;

Άγραφοι κανόνες που μας βγάζουν «εκτός παιχνιδιού»

Ακόμη και αν υποθέσουμε πως όλα τα άρθρα, βίντεο, tutorial αυτοβοήθειας που βασίζονται σε κατηγορίες σωματότυπων, σκοπό έχουν όντως να σε βοηθήσουν και όχι να σε πείσουν να ταυτιστείς και να «ακολουθήσεις» την εκάστοτε fitness guru, είναι αρκετά προβληματικό, το γεγονός πως αυτή η κατηγοριοποίηση που διευκολύνει εσένα, ίσως αποκλείει άμεσα τη φίλη, τη συνάδελφο, την αδερφή σου. Γιατί, λοιπόν, επιμένουμε να χρησιμοποιούμε όρους και κανόνες, όταν δεν μπορούμε να χαρούμε όλοι μαζί με το ίδιο παιχνίδι; Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, ποια από εμάς δεν θα ήθελε να είχε τη δυνατότητα να μπει σε ένα κατάστημα και δηλώνοντας απλά «Είμαι αχλάδι», «καρπούζι», «καρότο», να έβρισκε αυτόματα το ιδανικό ρούχο για εκείνη; Και όχι, δεν είναι μόνο η φίλη, η συνάδελφος, η αδερφή σου, αυτή που δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της σε κάποια από τις συγκεκριμένες κατηγορίες, αλλά είναι εκατομμύρια γυναίκες που δεν συμπεριλαμβάνονται πουθενά και από καταβολής κόσμου, το γυναικείο φύλο έχει βασανιστεί ήδη αρκετά από μεζούρες, πατρόν, ταμπέλες, υποδείξεις, αθέμιτα και ασυναγώνιστα πρότυπα ομορφιάς, για να πρέπει να αποφασίσουμε και σε ποιο είδος φρούτου ανήκει το σώμα μας.

Κλείνοντας, το μεγαλύτερο πρόβλημα που προκύπτει από αυτή την παράξενη αλλά βαθιά εγκαθιδρυμένη ταξινόμηση, δεν είναι μόνο ο αποκλεισμός ή το προνόμιο αντίστοιχα, αλλά ότι εγώ, που -νομίζω πως- είμαι «σανίδα», ιδανικά θα ήθελα να ήμουν «αχλάδι» για να έχω εξίσου ζουμερές και θελκτικές καμπύλες με τη Jlo, έστω με τη Scarlett Johansson. Και ίσως την ίδια στιγμή που εγώ γράφω αυτά, κάποια γυναίκα «σχεδόν καρπούζι» εύχεται να μπορούσε να μεταμορφωθεί σε «σανίδα» και στερείται καθημερινά την απόλαυση ενός προφιτερόλ, ενός burger, μίας «πλούσιας» αλλά υγιεινής διατροφής δίχως στερήσεις, στον «βωμό» μίας ακόμη εξαντλητικής -οριακά επικίνδυνης- δίαιτας, η οποία αποκλείει ασυζητητί θρεπτικά στοιχεία αλλά υπόσχεται άμεσα αποτελέσματα, προσπαθώντας να χωρέσει σε μία κατηγορία ή να μεταβεί σε μία λίγο πιο ευνοούμενη.

Μήπως, λοιπόν, ήρθε ο καιρός να «αγκαλιάσουμε» και να φροντίσουμε τα σώματά μας, χωρίς τις υποδείξεις κανενός «ειδικού», fitness guru ή trend; Μήπως ήρθε ο καιρός να «ξεκρεμάσουμε» τις ταμπέλες που φόρεσαν στα σώματά μας και να τα αγαπήσουμε λίγο περισσότερο, για όλες αυτές τις ατέλειες που τελικά τα κάνουν μοναδικά;