Γιατί αποφάσισα τελικά να συγχωρήσω την απιστία του συντρόφου μου
Ήμασταν λοιπόν τα δύο «ετερώνυμα» που όπως λέει και ο σοφός λαός συνήθως έλκονται.
Με τον Ηλία ήμασταν κολλητοί φίλοι από τα φοιτητικά μας χρόνια. Εκείνος ήταν φοιτητής στο Μαθηματικό, πολύ μελετηρός και εύστροφος, η ψυχή της παρέας και με μια ιδιαίτερη αδυναμία στο γυναικείο φύλο. Εγώ σπούδαζα δημοσιογραφία, ήμουν δύο χρόνια μικρότερη του και μέσα μου έτρεφα το αιώνιο όνειρο του να βρω τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, ο οποίος θα έχει μάτια μόνο για εμένα. Ήμασταν λοιπόν τα δύο «ετερώνυμα» που όπως λέει και ο σοφός λαός συνήθως έλκονται. Έτσι έγινε και με εμάς. Ξεκινήσαμε μία πολύ δυνατή φιλία, με γέλια, εξόδους και ατελείωτες μεταμεσονύχτιες συζητήσεις, τα οποία λίγους μήνες αργότερα μετατράπηκαν σε έναν δυνατό έρωτα.
Όταν δύο φίλοι καταλήγουν να φιλιούνται στα χείλη
Πολύ γρήγορα γίναμε το ιδανικό ζευγάρι. Βγαίναμε μαζί σε κοινές παρέες, κοιμόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ αγκαλιά, κάναμε όνειρα για το μέλλον και γενικότερα προσπαθούσαμε να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο, εώς ότου παραδεχτούμε τα συναισθήματα που τρέφαμε ο ένας για τον άλλον.
Μπορεί η ανασφάλεια για τον «τύπο άνδρα» που είχα βάλει στην ερωτική μου ζωή να υπήρχε, ωστόσο, το διάστημα της αμιγώς φιλικής σχέσης μας και ο αλληλοσεβασμός που είχαμε, έδιωχναν αμέσως κάθε προβληματισμό που μπορεί να εμφανιζόταν για το κοινό μας μέλλον. Είναι αλήθεια πως το να γνωρίζεις τον άλλον πρώτα ως φίλο, σου δίνει μία αίσθηση ασφάλειας, η οποία σε βοηθάει να εξερευνήσεις και την πιθανότητα μίας μελλοντικής σχέσης
Άλλωστε, στα «θετικά» του να συνάψεις ερωτική σχέση με τον καλύτερό σου φίλο, είναι το γεγονός πως έχεις περάσει αρκετό χρόνο μαζί του, επομένως υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να έχεις δει πολύ πριν τη σχέση σας τον πραγματικό χαρακτήρα του. Κάπως έτσι σκέφτηκα κι εγώ όταν έδωσα το «πράσινο φως» στον Ηλία για να γίνουμε ζευγάρι.
Πέφτοντας απότομα απότο «ροζ συννεφάκι» της εμπιστοσύνης
Μία ακόμη μεγάλη σοφία του λαού μας είναι πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου δύσκολα αλλάζει. Συνεπώς, χρειάζεται προσπάθεια, υπομονή, χρόνο και κατανόηση, για να μετατραπεί ο «τύπος» που φλερτάρει άνευ όρων στο αγόρι των ονείρων σου.
Με τον Ηλία, γνωρίζαμε εξ’ αρχής ότι ανήκουμε σε δύο πολύ διαφορετικούς κόσμος όσον αφορά στο πώς αντιλαμβανόμαστε τη δέσμευση. Παρόλα αυτά, τα συναισθήματα που είχαμε ο ένας για τον άλλον, ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσαμε να αγνοήσουμε. Έτσι, πέσαμε πολύ γρήγορα με τα «μούτρα» στη σχέση μας, αγνοώντας όλες τις ενδείξεις και τα «red flags» που μας έλεγαν - ή μάλλον μου έλεγαν – πως πρέπει να προσέχω.
Μία ωραία ημέρα, λοιπόν, εκεί που όλα έμοιαζαν όμορφα και γαλήνια, έπεσα απότομα από το «ροζ σύννεφο» στο οποίο βρισκόμουν, όταν εκείνος μου εξομολογήθηκε πως το προηγούμενο βράδυ φιλήθηκε με μία συμφοιτητριά του από τη σχολή, έπειτα από πολλά σφηνάκια τεκίλας. Το «όνειρο» στο οποίο βρισκόμουν τους τελευταίους εκτό μήνες, τελείωσε, και εγώ ήμουν πλέον αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης, η οποία σίγουρα δεν είναι άτρωτη.
Τα μάτια μου βούρκωσαν, τον κοίταζα και προσπαθούσα να δω στο βλέμμα του τον συναισθηματικό και δοτικό άνθρωπο που είχα γνωρίσει όλο το προηγούμενο διάστημα, ωστόσο το μόνο που έβλεπα ήταν η προδοσία του.
Η συγχώρεση που τελικά δενάργησε να έρθει
Πέρασαν περίπου δύο μήνες έντονης πολιορκίας και απανωτών μηνυμάτων μεταμέλειας, τα οποία προσπαθούσα να αντιμετωπίζω ψυχρά και καχύποπτα. Από τη μία πλευρά, ήθελα απεγνωσμένα να τον συγχωρέσω, να πατήσω «delete» σε εκείνο το εφιαλτικό πρωινό που μου αποκάλυψε την αλήθεια και να συνεχίσουμε τη ζωή μας σαν να μην συνέβη ποτέ αυτό το περιστατικό. Από την άλλη πλευρά βέβαια, ο εγωισμός μου και το κλισέ «αν το έκανε μία φορά θα το κάνει σίγουρα ξανά», δεν με άφηναν να τον συγχωρέσω.
Ώσπου μία ημέρα, βλέποντας το αγαπημένο μου ερωτικό δράμα για 10η φορά και αναπολώντας εκείνες τις ατελείωτες βραδιές που συζητούσαμε μέχρι το ξημέρωμα, χωρίς να έχουμε αποκαλύψει ακόμη τα συναισθήματά μας, θυμήθηκα μία φράση που μου είχε πει, κρατώντας με στην αγκαλιά του: «Θέλω πολύ να δώσω αγάπη σε μία κοπέλα, αλλά χρειάζομαι από εκείνη κατανόηση, υπομονή και εγώ θα είμαι πάντα ειλικρινής μαζί της, γιατί μπορεί να έχω όλα τα στραβά του κόσμου, αλλά ψέματα δεν θα πω ποτέ μου». Και όντως δεν είχε πει.
Χαμένη μέσα στις σκέψεις μου, αναρωτήθηκα αν εγώ έκανα τελικά το λάθος, αν εγώ ήμουν υπερβολικά σκληρή και άδικη, που πάνω από την αγάπη που μας ένωνε, έβαλα τον εγωισμό μου, χωρίς να δώσω ούτε μία ευκαιρία, για όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που είχα ζήσει δίπλα του. Απόρησα για το αν όντως του έδειξα εν τέλει την υπομονή που έψαχνε στον έρωτα, την κατανόηση που μου είχε εκμυστηρευτεί ότι είχε ανάγκη.
Λίγα λεπτά αργότερα, του έστειλα μήνυμα να έρθει να μιλήσουμε, καθίσαμε όλο το βράδυ και κουβεντιάζαμε για τον χαρακτήρα του ενός και του άλλου, τον διαφορετικό τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις και τη βαθιά αγάπη που υπάρχει μεταξύ μας. Τον πήρα μία αγκαλιά, δίνοντάς του την ευκαιρία που ζητούσε, χωρίς πολλά λόγια και χωρίς υποσχέσεις, το μόνο που του ζήτησα ήταν να προσπαθήσει να μην με πληγώσει ξανά.
Κάπως έτσι, έχουμε περάσει πέντε συναρπαστικά χρόνια με τον Ηλία. Δεν μπορώ να πω ότι το «αγκάθι» εκείνης της βραδιάς που με πρόδωσε δεν υπάρχει κάπου ανάμεσα μας, ωστόσο, χαίρομαι που γύρω από αυτό το «αγκάθι», συμβάλλαμε και οι δύο ώστε να ανθίσουν πολλά όμορφα λουλούδια, μέσα από όμορφες στιγμές, απρόσμενες εμπειρίες και ειλικρινή σεβασμό. Μπορεί η συγχώρεση για κάποιους να ήταν η σωστή απόφαση και για κάποιους άλλους η λάθος, όμως σίγουρα ήταν η δική μου προσωπική και αυτόβουλη επιλογή, που μου χάρισε πέντε αλησμόνητα χρόνια… and still counting.
