Μένουμε πάντα παιδιά

Βλέπεις τα παιδιά να παίζουν ανέμελα στη θάλασσα και καταλαβαίνεις… Μπορούν να απασχολούνται και να γελούν χωρίς ίχνος τεχνολογίας. Μόνο με τα φιλαράκια τους, μία μπάλα ή λίγα κουβαδάκια στην άμμο.

Γιατί είναι παιδιά. Και δεν έχουν χάσει την αθωότητά τους, τη γλυκιά τους ψυχή, το αληθινό τους γέλιο.

Τι ωραίο πράγμα. Να μεγαλώνεις αλλά να παραμένεις παιδί στην ψυχή. Να γελάς δυνατά χωρίς να ντρέπεσαι, να μην κακιώνεις σε κανέναν, κι αν κακιώνεις να κρατάει λίγο χωρίς εγωισμούς, να περνάς καλά με τους φίλους σου, να βλέπεις τα πράγματα με άλλο μάτι, λίγο πιο απλά. Γιατί αν το καλοσκεφτείς και που γίναμε πιο πονηροί και υποψιασμένοι τι καταφέραμε; Γίναμε πιο έξυπνοι; Όχι. Την ψυχική μας ηρεμία χαλάσαμε, για να «μη μας πιάσουν κότσο».

«Ξύπνα Δέσποινα, η ζωή δεν είναι ροζ. Δεν είναι όλοι καλοί, πρέπει να σκληρύνεις, να είσαι έτοιμη να αντιδράσεις γιατί δε θέλουν όλοι το καλό σου». Η αλήθεια είναι ότι η πραγματική μου ενηλικίωση έγινε μέσα στα Media, στο άνδρο του ανταγωνισμού και των απρόβλεπτων συμπεριφορών που τα πάντα παρακινούνται από το συμφέρον, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχασα τις αξίες μου ή ότι μόλυνα το παιδί που θα έχω για πάντα μέσα μου. Το παιδί που ξέρει να βγαίνει από την ψυχή μου και να μου χαρίζει στιγμές ευτυχίας. Σε μία παραλία. Κοντά στη θάλασσα. Με αυτούς που αγαπώ. Μακριά από αρνητισμό και μικρότητες…

Αυτό σας εύχομαι για το φετινό καλοκαίρι. Να βρείτε τη γαλήνη μέσα σας και να ανακαλύψετε το παιδί που υπάρχει κάπου βαθιά στην ψυχή σας.

Καλή σας μέρα.

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον.