#NotJustAStory: Μία «ιστορία» που κι εσύ μπορεί να έχεις κάπου ακούσει

Καλοκαίρι της Γ’ Λυκείου, το αφόρητο άγχος των Πανελλαδικών, τα καθημερινά πήγαινε-έλα από το σπίτι στο φροντιστήριο και πάλι πίσω, τα ακούραστα ξενύχτια που μας έβρισκαν σκυμμένες πάνω από σημειώσεις και βιβλία, ανήκαν πλέον στο παρελθόν. Ήταν Ιούλιος και παρέα με τις φίλες μου σαλπάραμε για τις πρώτες μας ενήλικες διακοπές, έτοιμες να ζήσουμε μία ξέφρενη εβδομάδα ανεξαρτησίας, στον απόλυτο προορισμό για κάθε εν δυνάμει φοιτητή που μόλις είχε «κλείσει» 12 χρόνια στα θρανία. Η Πάρος ήταν για εμάς ο επίγειος «παράδεισος» όπου θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε τις καλοκαιρινές διακοπές που ονειρευόμασταν και σχεδιάζαμε όλους τους προηγούμενους μήνες.

Πιάνοντας λιμάνι στην Παροικία και για τις επόμενες πέντε ημέρες, η πραγματικότητα που ζούσαμε ξεπερνούσε ακόμη και τις πιο τρελές προσδοκίες μας. Όλα αυτά όμως άλλαξαν, όταν γνωρίσαμε την παρέα του Π., ενός τύπου λίγα χρόνια μεγαλύτερου από εμάς, ο οποίος επί τρεις ημέρες φλέρταρε αδυσώπητα τη φίλη μου Α. και τελικά, τη νύχτα πριν την αναχώρησή μας, την προσκάλεσε να κοιμηθούν υπό τον ήχο των κυμάτων με sleeping bag και θέα τα αστέρια. Το επόμενο πρωί, βρήκαμε την Α. να στέκεται βουρκωμένη μπροστά από την πόρτα του ενοικιαζόμενου δωματίου που μας φιλοξενούσε, παρακαλώντας μας να αλλάξουμε τα ακτοπλοϊκά και να επιστρέψουμε στην Αθήνα με το επόμενο πλοίο.

Ήθελα να πιστεύω πως αυτό το περιστατικό είχε διαγραφεί διαπαντός από το μυαλό μου, ώσπου λίγες ημέρες πριν και δέκα χρόνια μετά από εκείνες τις διακοπές, το YouTube μου έβγαλε στα προτεινόμενα ένα βίντεο με τον αινιγματικό τίτλο «Δεν είναι απλά μια ιστορία…». Και όντως, 1.40’ αργότερα ήξερα πως αυτό που είχα παρακολουθήσει δεν ήταν απλά μία ιστορία. Ήταν η αληθινή ιστορία της Α. ειπωμένη από την… άλλη πλευρά. Η ιστορία της παιδικής μου φίλης μέσα από την αποτρόπαια ομολογία ενός άγνωστου τύπου, ο οποίος στη δική της ιστορία λεγόταν Π.

«Κρίμα είναι, μέχρι εδώ φτάσαμε, να μην γίνει κάτι;»

Αυτό που με σόκαρε περισσότερο από όλα, ήταν πως ο πρωταγωνιστής του βίντεο, χρησιμοποίησε ακριβώς τις ίδιες ατάκες που είχε ξεστομίσει ο Π. στη φίλη μου εκείνο το βράδυ, για να την πείσει να προχωρήσει μαζί του. Για κάποιον παράξενο λόγο, το γεγονός πως η Α. είχε βρεθεί μόνη μαζί του σε μία ερημική παραλία, ήταν ένα αρκετά ικανοποιητικό επιχείρημα για τον ίδιο, ώστε να προσπαθήσει να βάλει τα χέρια του μέσα από τα ρούχα της και όταν είδε πλέον πως εκείνη αντιστεκόταν με κάθε τρόπο, να τη γδύσει παρά τη θέλησή της και να συνεχίσει να τη φιλάει. Κάτι ανάλογο συνέβη και στο νέο σποτ της εταιρίας προφυλακτικών DUO, «Δεν είναι απλά μια ιστορία…», όπου ο νεαρός πρωταγωνιστής παραδέχεται στους φίλους του πως ενώ η Μαρία έκανε σαφές πως δεν θέλει συνεχίσει μαζί του, όταν εκείνη έκλεισε τα μάτια της και κοιμήθηκε, εκείνος σκέφτηκε πως «μέχρι εδώ φτάσαμε, να μην γίνει κάτι;» και συνέχισε να τη φιλάει και να τη χαϊδεύει χωρίς τη συναίνεσή της. Από εκείνο το σημείο και μετά, η ιστορία γίνεται ακόμα πιο σκοτεινή και σκληρή, αφού ο ίδιος ομολογεί ενώπιων των φίλων του πως ασέλγησε επάνω της, όσο εκείνη κοιμόταν.

Η αντιμετώπιση και η πρόληψη εξαρτάται από τη δική μας αντίληψη

Κρατώντας σε αναμονή το βίντεο, το πρώτο πράγμα που θέλησα να κάνω, ήταν να τηλεφωνήσω στην Α., να ζητήσω έστω και αργά συγγνώμη που τότε δεν στάθηκα αντάξια των περιστάσεων, που δεν αντέδρασα όπως θα έπρεπε ή όπως θα αντιδρούσα σήμερα. Πριν πληκτρολογήσω τον αριθμό, προσπαθούσα να καταλάβω τι άλλαξε τα τελευταία δέκα χρόνια και η πράξη του Π. μου προκαλούσε μεγαλύτερο αποτροπιασμό και οργή από ό,τι όταν συνέβη. Στην πραγματικότητα δεν είχε αλλάξει τίποτα, πέρα από τη δική μου αντίληψη. Τότε, η ανήλικη εκδοχή μου έβλεπε τον Π. ως έναν πιεστικό 20χρονο που ξεπέρασε τα όρια, γιατί δεν μπορούσα να μεταφράσω την εμπειρία της φίλη μου ως μία επώδυνη σεξουαλική κακοποίηση, την οποία πιθανότατα κουβαλά ακόμη και σήμερα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως το τραυματικό βίωμα της φίλης μου, ήταν μία ευθύνη που θα βάραινε και εμένα δέκα χρόνια μετά, σκεπτόμενη πως επειδή δεν αντέδρασα τότε, ίσως ο Π. να έκανε κάτι ανάλογο ή χειρότερο σε κάποια άλλη κοπέλα. Γιατί πλέον γνωρίζω καλά, πως ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε τέτοια περιστατικά, είναι να «σπάμε» τη σιωπή, στηρίζοντας το θύμα και καταγγέλλοντας τέτοιες «σκοτεινές» ιστορίες.

Κλείνοντας, αυτό που προσπαθώ να σου πω με την παραπάνω αφήγηση, είναι ακριβώς αυτό που μας υπενθυμίζει η νέα καμπάνια της μάρκας προφυλακτικών DUO, «Δεν είναι απλά μια ιστορία…». Για να μη χρειαστεί να ειπωθεί ξανά καμία παρόμοια ιστορία όπως της φίλης μου ή της Μαρίας και να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα περιστατικά της σεξουαλική κακοποίησης, είναι απαραίτητο να βοηθάμε και να παρεμβαίνουμε όταν χρειάζεται. Διότι εμείς είμαστε εκείνοι που, μέσα από την αντίληψη και τις πράξεις μας, θα διαχωρίσουμε την ιστορία από την «ομολογία», θα βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και θα δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο στον οποίο δε θα έχουν θέση τέτοιου είδους ιστορίες.