Με παπά και με κουμπάρο

The Queen

Ναι, ναι, ξέρω. Όλες οι γυναίκες κρύβουμε μέσα μας μια βασίλισσα (όντως, και αυτό ακριβώς θέλω να με κάνει να νιώθως, βασίλισσα δηλαδή, σε κάθε ευκαιρία) και όλες ονειρευόμαστε μια μέρα να ζήσουμε τη δική μας εκδοχή του παραμυθιού με κατάληξη «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» περπατώντας αγέρωχες και με χαμόγελο καρφιτσωμένο στην ευτυχισμένη μούρη τους σε κάποια σκαλάκια εκκλησίας. Κι όμως, αγαπημένε μου, δεν μας καταδιώκει όλες αυτή η φαντασίωση. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, είναι αληθινό. Και το ξέρεις κιόλας, εδώ που τα λέμε.

Φυσικά και γνωρίζω ένα σκασμό ομόφυλές μου που διαθέτουν φυλαγμένα σε μπαούλα αποκόμματα περιοδικών με τα νυφικά των ονείρων τους, λίστες που γεμίζουν και αδειάζουν με δυνητικούς καλεσμένους για την πιο σημαντική μέρα της ζωής τους που κάποτε, που θα πάει, θα έρθει, ακόμα και μικρογραφία του χώρου της εκδήλωσης, με λιλιπούτειες ροτόντες και ανθρωπάκια με τα καρτελάκια τους γραμμένα στο κατάλληλο (ανά πάσα στιγμή, μέχρι τη μεγάλη στιγμή) sitting. Είναι πολλές, πάρα πολλές. Δακρύζουν από συγκίνηση που η Kate βρήκε τον πρίγκιπά της και περιμένουν με αγωνία να συναντήσουν τον δικό τους. Και, δεν θα το αρνηθώ, είμαι και εγώ μια από εκείνες που ευγνωμονούν τη μοίρα, την τύχη και τις περιστάσεις που έφεραν και τον δικό μου πρίγκιπα στο δρόμο μου. Ή (μπορείς να την πεις και ανεπαίσθητη) διαφορά μας είναι πως, στην δική μου περίπτωση, ο πρίγκιπάς μου θέλω να παραμείνει ενδεδυμένος με ρούχα απλά και καθημερινά και αν τυχόν φορέσει κανένα φράκο να είναι γιατί πρέπει, π.χ. να πάει στους «Χρυσούς Σκούφους», στους «Άνδρες της Χρονιάς» ή σε κάποιο άλλο λαμπερό event από εκείνα που συμβαίνουν στην λόκαλ γκλαμουριά μας. Όχι γαμπριάτικο κοστούμι.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για γενετικό σφάλμα στο DNA μου, μα η σκέψη και μόνο του να φυλακιστώ μέσα σε ένα (πλουμιστό ή μη) νυφικό, να σκαρφαλώσω στα γοβάκια μου και να χαιρετώ ένα σωρό ανθρώπους που θα μου εύχονται «βίον ανθόσπαρτο» αφού περάσω το τελετουργικό δράμα του μυστηρίου του γάμου με κάνει να ασφυκτιώ και κόκκινες καντήλες εμφανίζονται στο πάλλευκο δερματάκι μου. Δώσε μου το δαχτυλίδι, φόρα το και εσύ, ας κάνουμε tattoo αν δεν σε βολεύει και ας δηλώσουμε παντρεμένοι. Καμία αντίρρηση. Μα μην με υποβάλεις στο μαρτύριο μιας εκκλησιαστικής τελετής και της παρελκόμενης συνέχειάς της. Θα φαρμακωθώ. Και, το χειρότερο είναι, πως ούτε και τότε το νυφικό δεν θα το γλιτώσω αφού οι άγαμες κορασίδες θάβονται με αυτό αν τυχόν εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο.

Τhe King

Δεν σε ενδιαφέρει να παντρευτείς. Πάω πάσο. Δεν είναι κάτι που θα στο επιβάλλω, έτσι και αλλιώς, με το ζόρι. Και φυσικά δεν περίμενα με το φολκλόρ ρουαγιάλ της προηγούμενης -γαλαζοαίματης- Παρασκευής να αλλάξεις γνώμη βλέποντας τον William και την Κate να φεύγουν ευτυχισμένοι νεόνυμφοι με τη μπλε, κάμπριο Aston Martin από το παλάτι του Μπάκιγχαμ (την οποία -στην Aston Martin αναφέρομαι, όχι στην Kate- σε έναν ιδανικό κόσμο θα την έκανα δική μου και θα την γυάλιζα με κερί όλη μέρα στην πυλωτή).

Αγάπη μου, βασίλισσά μου κ.λπ., ποτέ δεν μου άρεσαν οι δεξιώσεις, τα νυφικά με την ουρά χιλιομέτρων και τα λοιπά, ως επί το πλείστον λαμέ, παραφερνάλια που επιλέγουν μερικοί και μερικές ανεβαίνοντας τα σκαλιά της εκκλησίας. Όμως δεν μπορώ να τους επικρίνω για αυτή την επιλογή τους. Γούστο τους και καπέλο τους, για να το πω χοντροκομμένα. Το γεγονός, όμως, ότι με παρομοιάζεις με πρίγκιπα (έστω και διαφορετικής κοπής από τους προανεφερθέντες, με πιο urban χαρακτηριστικά) με κάνει να πιστεύω ότι κατά βάθος έχεις μείνει ακόμα στην εποχή του Τέρρυ και της Κάντυ-Κάντυ. Κι αυτή είναι η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό, στην απέλπιδα προσπάθειά μου να περιγράψω με χιούμορ το «παιδικό» στάδιο αντιμετώπισης εκ μέρους σου κάποιων κομβικών πραγμάτων στη σχέση μας. Τη συμβίωσή μας, δηλαδή. Δεν μπορώ να καταλάβω τον πανικό που σε πιάνει με την ιδέα του γάμου και τις υπερβολές περί δαχτυλιδιού-τατουάζ, μαρτυρίου της εκκλησιαστικής τελετής και κόκκινης καντήλας.

Χαλάρωσε. Ούτε εγώ με ονειρεύομαι με το κλασικό, γαμπριάτικο κοστούμι, γιατί έχω εγγράψει στο δικό μου γενετικό κώδικα, τη διαδικασία «γάμος σε κλειστό οικογενειακό-φιλικό κύκλο». Φαντάσου, εμάς σε ένα νησί, σε οποιαδήποτε από τα αμέτρητα, ασβεστωμένα εκκλησάκια παρέα με λίγους και εκλεκτούς, στο πιο απλό και ηλιόλουστο τελετουργικό που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου. Απλά και λιτά χωρίς εκατοντάδες καλεσμένους, νυφικά-υπερπαραγωγές και δεκάδες μέτρα από τούλι.

Μόνο με τα λευκά και τα καλοκαιρινά λινά μας, για να κολλάμε στο τοπίο και την εποχή. Όσο για τη μίνι «δεξίωση», έχω ήδη ψήσει τον κολλητό μου φίλο-μπάρμαν που θα μας φτιάξει μαργαρίτες πάνω στην άμμο. Mην μου πεις πως δεν σου αρέσει η όλη φάση...

Κι αν εξακουλουθείς να αντιμετωπίζεις το ενδεχόμενο του γάμου μας ως αλλεργική αντίδραση, ξεκίνα την «ομοιοπαθητική» με τις φίλες σου από τώρα ψάχνοντας για λιτά, καλοκαιρινά φορέματα και γαμήλιους κυκλαδο-προορισμούς. Γιατί, μιλώντας από βιολογικής απόψεως κι όχι από αισθητικής (και προς αποφυγή παρεξηγήσεων), πλέον δεν είσαι και τόσο κορασίδα, όσο θέλεις να νομίζεις.

*Στους φανταστικούς «τσακωμούς» της Μυρόεσσας Μεταξά και του Αλέξανδρου Ρουκουτάκη, οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικούς ανθρώπους και αληθινές καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.