Η σκοτεινή πλευρά του ρομάντζου

Πώς να αντισταθεί κανείς στη γοητεία ενός θεληματικού πιγουνιού, ενός τεντωμένου ανδρισμού, ενός δασύτριχου στέρνου; Τους παραμυθένιους άνδρες των ρομαντικών βιβλίων τσέπης μπορεί να μην τους έχουμε στην τσέπη μας αλλά δεν μπορούμε να τους βγάλουμε από τη φαντασίωσή μας -την οποία ενισχύει η φαντασία των συγγραφέων ρομαντικών διηγημάτων/ μυθιστορημάτων και άλλων αποφθευγμάτων.

Στις ΗΠΑ, μόνο, τα κέρδη από τις πωλήσεις των γνωστών σε όλες μας βιβλίων τύπου Άρλεκιν (ή Βίπερ Νόρα) ξεπέρασαν τα 1,36 δισεκατομμύρια δολάρια. Περισσότερα από τα μισά δηλαδή σε σχέση με τα συνολικά κέρδη πωλήσεων μυθιστορημάτων.

Αλλά οι ειδικοί προειδοποιούν: ίσως η ρομαντζάδα να διαθέτει και μια πιο «σκοτεινή» πλευρά (και, όχι, δεν εννοούμε κάποιο σαδομαζοχιστικό φετίχ στις ερωτικές ιστορίες που περιγράφονται μέσα από τις σελίδες τους).

Σύμφωνα με τον Shaunti Feldhahn, συγγραφέα του μοσχοπουλημένου στην Αμερική βιβλίου «For Women Only: What You Need to Know About the Inner Lives of Men» κάποιοι ψυχολόγοι προειδοποιούν πως οι γυναίκες κινδυνεύουν να χάσουν τα λογικά τους και να γίνουν κάπως (ακόμα περισσότερο, δηλαδή) ανισόρροπες όσον αφορά στην κριτική τους σκέψη απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις εξ αιτίας της επιρροής που έχουν αυτές οι ρομαντικές (και καθόλου μα καθόλου πραγματικές) ιστορίες στην ψυχολογία τους. Τους συμβαίνει περίπου το ίδιο που παθαίνουν οι άνδρες όταν βλέπουν πορνό. Εκκρίνονται παρόμοιες ενδορφίνες ευφορίας στις γυναίκες όταν διαβάζουν ρομάντζα με εκείνες που εκλύονται στον ανδρικό οργανισμό όταν απολαμβάνει αισθησιακές ταινίες. Και αυτές οι τόσο απολαυστικές ενδορφίνες είναι, σαφώς, εθιστικές.

Όταν η συνήθεια γίνεται εθισμός προφανώς έχει αρνητικό αντίκτυπο και στις σχέσεις και στο γάμο. Γιατί; Μα γιατί η πραγματικότητα στις σελίδες των Άρλεκιν, σαν και αυτήν των κινηματογραφικών σεκάνς, μακράν απέχει από την καθημερινότητα κάθε γυναίκας. Καταλήγοντας, όμως, να βιώνουν συναισθήματα απογοήτευσης για τη ζωή τους καθώς την συγκρίνουν με την ονειρική εκείνη που ζουν οι ήρωες των ρομάντζων υποφέρουν και εκείνες και οι συμβίοι τους -που, προφανώς, βρίσκονται αντιμέτωποι με την απόρριψη και τη ματαίωση.

Ο εθισμός εμποδίζει τη λογική να λειτουργήσει. Ο ψηλός μελαχρινός με το άσπρο άλογο/ ο ξανθός σέρφερ με τους γραμμωμένους κοιλιακούς και το PHD/ ο πρίγκιπας της Ζαμούντα/ ο Mr. Darcy και οι λοιποί γόηδες των ρομαντικών μυθιστορημάτων δεν θα εμφανιστούν στη ζωή καμίας γυναίκας (σχεδόν). Εκτός και αν τη λένε Kate Middleton και η μοίρα της επιφύλασσε να γίνει στα αλήθεια πριγκίπισσα. Και, ακόμα και αυτή, δεν είναι σε θέση να υπερηφανεύεται για τη macho ομορφιά και τη στιβαρή κορμοστασιά του πρίγκιπά της, εδώ που τα λέμε. Και, τελοσπάντων, το να φαντασιώνονται ανθρώπους πέρα από κάθε φαντασία είναι δουλειά των ανδρών που νομίζουν πως οι φωτοσοπαρισμένες, ψηφιακές γυναίκες που χαζεύουν σε οθόνες υπολογιστών και περιοδικά μπορεί και να γίνουν 3D και να πηδήξουν πάνω τους. Αλλά αυτούς τους λέμε τρελούς. Και δεν επιθυμούμε τον ίδιο χαρακτηρισμό. Σωστά;