H Στεφανία Βαϊδάνη βρήκε τρόπο να αγκαλιάσει την ευαλωτότητά της

Η συζήτηση που ακολουθεί με τη Στεφανία Βαϊδάνη, αποτελεί ένα ακόμη τρανό παράδειγμα που έρχεται για να προστεθεί στην ατάκα «μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα». Ένα ακόμη τρανό παράδειγμα που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πως τα σκοτάδια μας, όταν έρχονται στο φως, δεν έρχονται για να φωτίσουν μόνον εμας, αλλά να δώσουν από το φως τους και στους άλλους. Το πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεσαι από το φως αυτό, είναι στο χέρι σου τελικά. Και τι λέει αυτό το χέρι;

Λέει τα εξής:

Μπορείς να αγκαλιάσεις την ανθρώπινή σου υπόσταση;

Μπορείς να ζητήσεις βοήθεια (ψιθυριστά ή ουρλιάζοντας – γιατί και τα δύο πιάνουν – γιατί και τα δύο μετράνε);

Μπορείς να αγκαλιάσεις την ευαλωτότητά σου και την τρωτή σου πλευρά;

Μπορείς να υπάρξεις και να πορευτείς με γνώμονα τα δικά σου κριτήρια και όχι τη φασαρία που δημιουργούν οι άλλοι για εσένα;

Aντέχεις να δείξεις την προσωπική σου ταυτότητα και όχι μονάχα την επαγγελματική;

Πόσο έτοιμος ή έτοιμη είσαι να σε αγκαλιάσεις, να σε παρηγορήσεις, να σε στηρίξεις;

Η ζωή έφερε στη Στεφανία πατερίτσες τις οποίες νόμιζε πως δεν είχε ανάγκη. Της τις έφερε σε κυριολεκτική μορφή μάλλον για να της διδάξει πως η ζωή επιτάσσει πατερίτσες για όταν το σώμα σου δεν σε κρατά, για όταν το μυαλό λυγά για όταν η καρδιά χτυπά πιο δυνατά ή και σχεδόν καθόλου.

Και θα μου πεις «ποια είσαι εσύ που μιλάς σαν φωστήρας»;

Και θα σας απαντήσω πως: αυτό το πλάσμα το γνώρισα πριν τις πατερίτσες. Ένα θεριό ανήμερο που ως άλλος Άτλαντας είχε μάθει να κουβαλά τα βάρη όλου του κόσμου αφήνοντας στον εαυτό της μικρό περιθώριο αναπνοής παρά την σαγηνευτική της ρουτίνα που σε κάποιους εξωτερικούς παρατηρητές μπορεί να φάνταζε ιδανική.

Στεφανία, αυτή η κατάθεση, ήθελε θάρρος και θράσος αλλά για να έφτασες να την κάνεις ναι μεν τα είχες πάντα αλλά τώρα τα κέρδισες για πάντα.

Σου είμαι ευγνώμων για την εμπιστοσύνη σου.

Αυτή η συνέντευξη δεν θα είναι σαν τις άλλες, το ξέρεις και το ξέρω αλλά, θα ξεκινήσει από το πολύ επιτυχημένο clothing brand σου για λόγους ευνόητους αλλά και για λόγους διπλών αναγνώσεων. Στεφανία, τι σπούδασες;

Σπούδασα fashion styling στο Istituto Marangoni στο Μιλάνο. Ωστόσο παράλληλα με το σχολείο συγκεκριμένα τα δύο τελευταία χρόνια δευτέρα και τρίτη λυκείου παρακολουθούσα μαθήματα πατρόν και σχέδιο στην Pansik στην Αθήνα.

Η σχεδιάστρια Stefania Vaidani αποδεικνύει πως η βιωσιμότητα ταυτίζεται με την high end fashion

Γιατί και πώς πήρες την απόφαση να ξεκινήσεις το δικό σου brand ρούχων;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η μόδα ήταν κομμάτι της ζωής μου. Ήδη στα 5 μου χρόνια ένιωθα πως αυτό ήταν το μέλλον μου. Μεγάλωσα μέσα σε υφάσματα, πατρόν και δημιουργίες, αφού οι γονείς μου βρίσκονται στον χώρο της μόδας για περισσότερα από 35 χρόνια.

Λίγο πριν ολοκληρώσω τις σπουδές μου λοιπόν και όντας αρκετά πεισματάρα και τελειομανής είπα στους γονείς μου : "θα ξεκινήσω το δικό μου brand με ρούχα”.

Πότε πήρες την απόφαση αυτή;

Ήμουν 19 χρονών , σπούδαζα παράλληλα στην Ιταλία και το καλοκαίρι του 2015 κατάφερα να σχεδιάσω μια μικρή συλλογή όπου αργότερα παρουσίασα σε μια πασαρέλα που διοργάνωσα τον Δεκέμβριο του 2015 στο Balthazar.

Έλαβες στήριξη από τους γονείς σου σε αυτήν σου την απόφαση;

Χωρίς δεύτερη σκέψη, νομίζω πως πάντοτε μου είχαν εμπιστοσύνη καθώς από πολύ μικρή δούλευα σκληρά για να κατακτήσω αυτά που ονειρευόμουν. Φυσικά υπήρχε και η ανησυχία τους για το πώς θα διαχειριστώ μια επιχείρηση μόνη μου σε τόσο μικρή ηλικία αλλά δεν έμειναν σε αυτό αντίθετα βρέθηκαν και βρίσκονται στο πλευρό μου σε όλα.

Τί δεν βλέπει ο κόσμος πίσω από το δικό σου επιτυχημένο μονοπάτι;

Σίγουρα τις δυσκολίες, το χρόνο που αφιερώνουμε σε καθετί που δημιουργούμε και τον πόνο ή τα προβλήματα που έχω περάσει τα τελευταία χρόνια. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής ο κόσμος πάντοτε μας λέει ότι πίσω από κάθε συλλογή κατανοεί όλα τα παραπάνω γιατί καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε με ένα μαγικό τρόπο όλα αυτά σε κάθε δημιουργία μας.

Πώς έφτασε το ομώνυμο clothing brand σου να κάνει το γύρο του κόσμου, να ντύνει προσωπικότητες διεθνούς αλλά και παγκοσμίου βεληνεκούς και τελικά να συζητιέται στα μεγαλύτερα σαλόνια μόδας;

Πολλές φορές ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω… ούτε εγώ δεν το πιστεύω.

Υπάρχουν στιγμές που κοιτάζω όσα έχω κάνει και αναρωτιέμαι αν ανήκουν πράγματι σε μένα, αν τα άγγιξα εγώ ή αν απλώς πέρασαν από τα χέρια μου σαν όνειρο που δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω.

Η πορεία μου ουσιαστικά ξεκίνησε το 2019, σε μια έκθεση στο Παρίσι. Ήταν η πρώτη φορά που παρουσίασα τη δουλειά μου στο εξωτερικό και προς έκπληξή μου, κάποιοι άνθρωποι πίστεψαν σε μένα από την πρώτη στιγμή. Μέσα από εκείνη τη διοργάνωση άνοιξαν οι πρώτες πόρτες και αρχίσαμε να πουλάμε σε διαφορετικές αγορές: στο Ναύπλιο, στην Τουρκία, στην Αμερική και στη Γαλλία.

Παράλληλα, η consultant μου με καθοδήγησε να συνεργαστώ με ένα press agency στο Λονδίνο. Η συνεργασία αυτή υπήρξε καθοριστική, γιατί τότε ήταν που ξεκίνησαν πραγματικά τα διεθνή publications και οι εμφανίσεις διασημοτήτων με δημιουργίες μου.

Η εξέλιξη ήρθε γρήγορα, αλλά δεν ήταν κάτι εφήμερο. Αντίθετα, η πορεία αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με σταθερό ρυθμό και με νέες ευκαιρίες που διαρκώς προκύπτουν. Κάθε βήμα ήταν μια επιβεβαίωση ότι βρίσκομαι στο σωστό δρόμο — και ταυτόχρονα μια υπενθύμιση ότι το ταξίδι μόλις αρχίζει.

Αν έχεις φτάσει την κορυφή, γιατί παλεύεις καθημερινά στο κομμάτι της δουλειάς σου;

⁠Νιώθω πως μπροστά μου ανοίγεται ακόμη ένας δρόμος μακρύς, γεμάτος γνώση, δοκιμές και δημιουργίες που περιμένουν να γεννηθούν. Όσο εξελίσσομαι εγώ, τόσο αλλάζει και μεταμορφώνεται ό,τι φτιάχνουν τα χέρια και η σκέψη μου. Είναι σαν ένας ζωντανός καθρέφτης της δικής μου πορείας.

Κάθε ημέρα μοιάζει με μικρή μάχη, ένα αθόρυβο challenge που μου υπενθυμίζει πως η ζωή κινείται σε κύματα. Μια στιγμή σε ανεβάζει ψηλά, σου δείχνει τον ορίζοντα, και την επόμενη σε γυρίζει πίσω στο σημείο εκκίνησης.

Μα μέσα σε αυτήν την αέναη κίνηση υπάρχει η ομορφιά: η συνεχής προσπάθεια, η επιμονή, η πίστη ότι κάθε πτώση κρύβει μια νέα αρχή. Κι έτσι, με τα πάνω και τα κάτω της, εγώ συνεχίζω να προχωρώ, να δημιουργώ και να ονειρεύομαι.

Είσαι ένα άτομο που παρά το νεαρό της ηλικίας του, την τεράστια επιτυχία του, παραμένεις εξαιρετικά εσωστρεφής και προσγειωμένη. Είναι πιστεύεις θέμα ανατροφής αυτό;

⁠Σίγουρα το ένα κομμάτι, είναι θέμα ανατροφής καθώς και οι γονείς μου είναι όπως εγώ σε αυτό το ζήτημα. Ωστόσο προτιμώ να μιλάει η δουλειά μου, οι δημιουργίες μου και όχι εγώ.

Είσαι αυστηρή πολύ με εσένα;

Πάρα πολύ .. δεν φαίνεται; Αλλά ειλικρινά αυτό έχει αλλάξει, οι συνθήκες τα όσα βίωσα και βιώνω με έκαναν να με αγκαλιάσω περισσότερο, πιο αληθινά, πιο μοναδικά .

Θεωρείς πως έχεις στερηθεί καταστάσεις και απολαύσεις λόγω της υπέρμετρης αυστηρότητας προς τον εαυτό σου; Κι αν ναι, τι έχεις στερηθεί;

Για να είμαι ειλικρινής όχι. Κατάφερνα πάντοτε να τα κάνω όλα , ταξίδια -δουλειά-γυμναστική-χορό-να βγαίνω να διασκεδάζω με τις φίλες μου. Αν κάτι στέρησα από τον εαυτό μου είναι το να τρώω σωστά (παρέλειπα γεύματα) και το να κοιμάμαι σωστά. Τα δύο πιο σημαντικά πράγματα της ζωής μας. Το κατάλαβα λίγο αργά αλλά κατάφερα να το αλλάξω και στο σήμερα να δίνω προτεραιότητα στην προσωπική υγεία, σωματική και ψυχική.

Σε όλη την μέχρι στιγμής πορεία σου, πιστεύεις πως έχεις ζήσει ανεμελιά και ξεγνοιασιά που υπερπηδά τον ψηλό πήχη που έχεις θέσει σε σένα και στο αποτέλεσμα της δουλειάς σου;

Είχα και έχω πάντοτε ισορροπία. Είναι κάτι που θεωρώ απαραίτητο για να μπορώ να λειτουργώ τόσο στην προσωπική όσο και την επαγγελματική μου ζωή. Συνεπώς δεν θεωρώ ότι ξέφυγα, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν έζησα.

Σήμερα, η συζήτησή μας αυτή, σχετίζεται τόσο με τη δουλειά σου όσο και με την προσωπική σου ζωή, πράγμα για το οποίο αποφεύγεις να μιλάς αλλά μου ζήτησες να μοιραστούμε την πρόσφατη περιπέτεια με την υγεία σου για να μπορέσεις να εμπνεύσεις άλλους, να τους ενημερώσεις και να τους ευαισθητοποιήσεις. Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστείς μαζί μου την περιπέτεια που βιώνεις με την υγεία σου.

Πολύ σωστά. Δεν επιλέγω πολύ συχνά να μοιράζομαι την προσωπική μου ζωή όχι γιατί ντρέπομαι αλλά γιατί η αλήθεια είναι ότι όπως ανέφερα παραπάνω προτιμώ να μιλώ μέσα από την τέχνη μου. Ωστόσο από τότε που συνέβη αυτό με την υγεία μου, κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να μοιραζόμαστε και με λόγια αυτό που βιώνουμε γιατί με αυτόν τον τρόπο, εμπνέουμε άλλους ανθρώπους που περνούν κάτι παρόμοιο στο να μην παύουν να μάχονται αλλά παράλληλα να καταλαβαίνουμε και να καταλαβαίνουν ότι δεν είμαστε μόνοι.

Πότε ξεκίνησαν όλα;

Όλα ξεκίνησαν στις 28 Οκτώβριου του 2024 ένα χρόνο πριν, ακριβώς μετά το ταξίδι μου στην Ιορδανία. Εκείνο το διάστημα ήμουν αρκετά πιεσμένη, είχα χάσει τον εαυτό μου, τη διάθεση μου, μετά από προσωπικά προβλήματα που βίωνα τα οποία διαρκούσαν 5 χρόνια είχα φτάσει σε ένα σημείο που δυστυχώς δεν με ικανοποιούσε τίποτε και το πιο σημαντικό; Είχα χάσει τον έρωτα μου, τον έρωτα για τη δουλειά μου.

Ποια ήταν η αφορμή;

⁠Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου όπου, όπως λέμε λαϊκά, όπου είχα φτάσει στον πάτο. Οι δυσκολίες υπάρχουν για όλους μας, αλλά τότε βρέθηκα αντιμέτωπη με πολλά ταυτόχρονα: τα σοβαρά προβλήματα υγείας των γονιών μου, την καθημερινή πίεση της δουλειάς και τη δική μου τελειομανία που με συνέθλιβε.

Έφτασα σε σημείο όπου δεν είχα πια διάθεση ούτε για δημιουργία ούτε για εξέλιξη. Ήμουν συναισθηματικά εξουθενωμένη. Και κάπου μέσα σε όλη αυτή την ένταση, χτύπησα το πόδι μου στον τοίχο — κυριολεκτικά. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη τη στιγμή, μόνο την έκρηξη. Και, ναι, το λέω με ειλικρίνεια: ντρεπόμουν που συνέβη, γιατί πίστευα πως δεν “ταίριαζε” με την εικόνα της Στεφανίας που ο κόσμος είχε στο μυαλό του.

Αλλά αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως τελικά είναι απολύτως εντάξει να λυγίζουμε. Είμαι άνθρωπος, όχι τέλεια, όχι ρομπότ. Και ίσως εκείνη η στιγμή να ήταν και η πιο καθοριστική για μένα: γιατί από εκεί άρχισα να ξαναχτίζω, να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και να επιτρέπω στον εαυτό μου να είναι αυθεντικός.

Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση των θεραπόντων ιατρών;

Αρχικά διαγνωστικά με κάκωση, αλλά είχα κάταγμα. Συνεπώς για αρχή όλα φαινόντουσαν φυσιολογικά. Καθώς έχω τραυματιστεί στο παρελθόν και άλλες φορές λόγω του ότι είμαι πολύ δραστήρια. Πέραν των λίγων ημερών που κάθισα στο σπίτι δεν σταμάτησα λεπτό: συνέχισα να εργάζομαι 15 ώρες την ημέρα, να χορεύω, να αθλούμαι, να οδηγώ. Το αποκορύφωμα είναι ότι χρειάστηκε να λείψω 3 εβδομάδες στο Miami και στην Paraguay για δουλειά. Και στην επιστροφή μου ξεκίνησαν όλα.

Υποβλήθηκα σε μαγνητικές και αιματολογικές. Το κάταγμα βρισκόταν στη φάλαγγα του μεγάλου δάχτυλου αλλά είχε γεμίσει όλο το πόδι με οστικό οίδημα το οποίο έπρεπε να φύγει. Ένα μήνα λοιπόν έκανα φυσιοθεραπεία για να μπορέσουν να αφαιρέσουν το οστικό οίδημα από το πόδι, ο πόνος αφάνταστος, κανένα αναλγητικό δεν έπιανε. Χρειαζόταν ένα μήνα να είμαι με μπότα και πατερίτσες, να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες μπουσουλώντας, κάτι που έμοιαζε γνώριμο καθώς είχα τραυματιστεί και στο παρελθόν. Αλλά δεν γνώριζα ότι ο ένας μήνας θα γίνει 6 μήνες και έπειτα 1 χρόνος.

Πώς εξελίχθηκε αυτό το αρχικό χτύπημα στο πόδι;

Ο καιρός που περνούσε δεν βοηθούσε καθόλου, πιο αναλυτικά : το πόδι έστελνε μηνύματα πόνου στον εγκέφαλο και ο εγκέφαλος αντίστοιχα δρούσε με αυτόν τον τρόπο. Παράλληλα, ενώ το κάταγμα έδενε με την ακινησία, είχαν τραυματιστεί τα νεύρα, που ακόμη μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε ποια νεύρα είναι, με αποτέλεσμα να γίνεται όλο πιο περίπλοκο το θέμα της υγείας μου.

Αρχές Δεκεμβρίου άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν ο πόνος που είχα ήταν τόσο δυνατός που δεν μπορούσα να με ακουμπάει ούτε το σεντόνι. Το χρώμα του ποδιού μου είχε πλέον αλλάξει, και είχα χάσει την αισθητικότητα , δεν μπορούσα να καταλάβω σε κάποια σημεία το άγγιγμα ενώ σε άλλα ήταν ανυπόφορο και στην επαφή μου με το νερό η θερμοκρασία άλλαζε από σημείο σε σημείο.

Μετά από πολλές εξετάσεις, 16 γιατρούς και ατελείωτες ώρες έρευνας , διαγνώστηκα από μια κλινική στη Γερμανία , με το σύνδρομο SUDECK ή αλλιώς CRPS (Είναι μια χρόνια νευροπαθητική πάθηση, που συνήθως επηρεάζει τα άκρα χέρια ή πόδια). Χαρακτηρίζεται από έντονο, παρατεταμένο πόνο, αλλαγές στο δέρμα οίδημα, περιορισμό κίνησης και υπεραισθησία.

Το CRPS δεν προκαλείται μόνο από έναν παράγοντα εμπλέκονται:

• το κεντρικό νευρικό σύστημα (ο εγκέφαλος και ο νωτιαίος μυελός),

• το περιφερικό νευρικό σύστημα (νεύρα στο άκρο),

• το αυτόνομο νευρικό σύστημα (που ρυθμίζει την κυκλοφορία, τη θερμοκρασία και την εφίδρωση).

Όλα αυτά τα συστήματα αλληλεπιδρούν με πολύπλοκο τρόπο, και γι’ αυτό δεν υπάρχει μία μόνο θεραπεία που να τα καλύπτει όλα.

Τι επιπτώσεις είχε σιγά σιγά στην υγεία σου;

⁠Τον Φεβρουάριο του 2025 ξεκίνησα να λαμβάνω φαρμακευτική αγωγή. Αρκετά επιθετική για τον οργανισμό μου , με αποτέλεσμα να λιποθυμάω, να χάνω τις αισθήσεις μου, να ζαλίζομαι πολλές ώρες της ημέρας και να πάσχω από πολλές ημικρανίες.

Πώς αναδιαμορφώθηκε η καθημερινότητά σου;

Άλλαξε η ζωή μου 360 μοίρες. Δεν θα εστιάσω σε όσα δεν μπορούσα να κάνω αλλά σε όσα κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω. Με το που χτύπησα το πόδι μου την ίδια στιγμή ένιωσα το rebirth μου και το 2025 ήμουν μια άλλη Στεφανία.

Ξεκίνησα να θέτω τα όρια μου, να λέω όχι και να σχεδιάζω την κάθε ημέρα μου από την προηγούμενη για να μπορέσω να αποφύγω τις ημέρες που δεν θα μπορούσα να είμαι παρούσα ή να απολαύσω την ημέρα λόγω του σοβαρού θέματος της υγείας μου και του απρόβλεπτου στοιχείου που το χαρακτηρίζει.

Σε ό,τι αφορά τη δουλειά μου, οργάνωσα την ομάδα μου με τρόπο που να μπορώ να στηριχτώ σε οποιαδήποτε δυσκολία προέκυπτε. Στη συνέχεια κράτησα τους συνεργάτες εκείνους με τους οποίους είχα μια όμορφη επικοινωνία και ίσως απομάκρυνα για πρώτη φορά όσους δεν είχαμε τον ίδιο τρόπο σκέψης. Τέλος στη δημιουργικότητα μου, επειδή πάντοτε έχουμε μάθει να δημιουργούμε στο σκοτάδι, έβγαλα τα πιο φωτεινά ρούχα .

Στην προσωπική μου ζωή, συνέχισα να αθλούμαι όπως μπορούσα, με ένα πόδι. Δυσκολεύτηκα και δυσκολεύομαι αλλά εκεί είμαι και το παλεύω κάθε μέρα .

Στα ταξίδια , δεν επιλέγω τους προορισμούς που έχουν πολύ περπάτημα που θα εξερευνήσω όλη τη χώρα όπως έκανα προηγουμένως αλλά επιλέγω προορισμούς να συνδυάζουν ομορφιά, φύση, καινούργιες εικόνες και να μπορώ να ξεκουραστώ παράλληλα.

Στις εξόδους μου έχω αντιμετωπίσει το μεγαλύτερο πρόβλημα καθώς δεν μπορώ να στέκομαι πολλές ώρες όρθια , και όταν είμαι καθιστή χρειάζεται να βρίσκεται το πόδι μου ψηλά. Και ίσως ένα άλλο κομμάτι που με δυσκολεύει είναι ότι δεν είναι φτιαγμένα όλα τα μέρη με τρόπο που να αγκαλιάζουν οποιαδήποτε αναπηρία.

Πάραυτα, επέλεξα να μην κλειστώ στον εαυτό μου και όταν δεν ήμουν στο κρεβάτι από πόνους ή κρίσεις , ήμουν έξω με τις φίλες μου και διασκέδαζα.

Γνωρίζω πως είσαι ένα άτομο που έχει επιλέξει από νεαρή ηλικία να ψυχοθεραπεύεται βαθιά. Πότε ξεκίνησες αυτό το ταξίδι;

Έχω ξεκινήσει το ταξίδι αυτό από πολύ μικρή ηλικία και θεωρώ ότι σε κάθε ηλικία έχει να μας προσφέρει κάτι μοναδικό. Μέσα από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας μαθαίνουμε εμάς τους ίδιους. Θα έλεγα ότι είναι απαραίτητη για όλους.

Πώς έχει συνδράμει η ψυχοθεραπεία/ψυχανάλυση στην προσωπική σου διαχείριση σε ό,τι αφορά τη νέα πραγματικότητα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις;

⁠Στο σήμερα μου, δε γίνεται χωρίς αυτή. Το σύνδρομο από το οποίο πάσχω επηρεάζεται άμεσα από την ψυχολογική μου κατάσταση. Πιο συγκεκριμένα συστήνουν συγκεκριμένη μορφή ψυχοθεραπείας CBT (Cognitive Behavioral Therapy).

Πώς έχει δράσει το υποστηρικτικό πλαίσιο γύρω σου;

Αν δεν είχα τον κόσμο μου, δίπλα μου, γύρω μου δεν θα ήμουν εδώ σήμερα. Τόσο η οικογένεια μου, όσο οι κολλητές μου, αλλά και οι πελάτισσες μου :οι υποστηρικτές του brand Stefaniavaidani, μου δίνουν την αγκαλιά που χρειάστηκε για να σταθώ στα πόδια και να παλέψω αυτό που μου συνέβη.

Δεδομένου του ότι είσαι ένα άτομο που επιλέγει να αντιπροσωπεύει στα social media την εταιρεία των ρούχων σου, πως επίδρασε η εν μέρη αλλαγή της εικόνας σου σε αυτό το πλαίσιο;

⁠Στην αρχή δεν το σκεφτόμουν , δε με επηρέαζε στην συνέχεια όσο ξεκινούσε να είναι μόνιμη η κατάσταση άρχισε να επηρεάζει καθώς το να κυκλοφορείς ή να φωτογραφίζεσαι με ένα παπούτσι είναι κουραστικό. Παραταύτα έλεγα πολύ συχνά στον εαυτό μου: θα βρεις τρόπο να κάνεις μόδα και με τη μπότα αρκεί πρώτα εσύ να αισθανθείς καλά με αυτό.

Ποιο ήταν το «καρδιογράφημα» των συναισθημάτων σου μέχρι σήμερα γύρω από την κατάσταση της υγείας σου;

Ουφ… η ζωή μου μοιάζει με roller coaster. Πολλά πάνω, πολλά κάτω. Σκέψεις που φτερουγίζουν ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Ο πόνος πολλές φορές σκεπάζει τα πάντα, δεν αφήνει χώρο για θετικά συναισθήματα και γεμίζει την καρδιά με αρνητισμό. Και όμως, μέσα σε όλα αυτά, κατάφερα να αγαπήσω τον εαυτό μου. Σήμερα, γιατί άλλαξα χαρακτηριστικά μου που παλιότερα δεν ήμουν έτοιμη να αλλάξω. Σήμερα μπορώ να κοιτάξω τον καθρέφτη και να νιώσω αγάπη για όσα είμαι, για όσα πέρασα και για όσα συνεχίζω να χτίζω.

Πώς διαχειρίστηκες την έλλειψη δυνάμεων, τον αποπροσανατολισμό και την μείωση των αντοχών σου δεδομένου ότι είσαι ένα πλάσμα αεικίνητο και εξαιρετικά φιλόδοξο, αυτόφωτο και αυτοδημιούργητο;

Με τη δύναμη που μου έδιναν οι άνθρωποι που αγαπώ τόσο. Το κουράγιο και την αγκαλιά. Και φυσικά το ότι δεν κλείστηκα στον εαυτό μου και συνέχισα να διαμορφώνω και να εξελίσσω τη Στεφανία.

Πώς κρίνεις ότι θα μπορούσε η δική σου ιστορία να χαρίσει δύναμη σε άλλους;

Κάθε ιστορία έχει τη δική της δύναμη να εμπνέει. Από μικρή πάντα ήθελα να γνωρίζω την ιστορία πίσω από κάθε άνθρωπο. Μέσα από αυτές έπαιρνα θάρρος και κουράγιο. Σκεφτόμουν: αν κι εκείνος έχει περάσει τόσα και τα κατάφερε, τότε κι εγώ μπορώ. Και έτσι, μέρα με τη μέρα, μάθαινα να βρίσκω φως ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές μου.

Ti βαθύτερο, πιστεύεις πως θα έπρεπε να γνωρίζει κάποιος, διαβάζοντας αυτήν μας τη συζήτηση υπό το πρίσμα των underlaying messages;

Ο κάθε άνθρωπος μεταφράζει με το δικό του τρόπο την κάθε ιστορία. Συνεπώς δεν θεωρώ ότι θα χρειαστεί να γνωρίζει τίποτε παραπάνω, θέλω ο κάθε άνθρωπος που θα δώσει λίγο χρόνο να διαβάσει αυτή τη συνέντευξη να μεταφράσει με το δικό του τρόπο το καθετί.

To να ζητάς βοήθεια ήταν κάτι που υπήρχε μέσα στο προσωπικό σου καταστατικό;

Οχι! Και αυτό είναι κάτι που ακόμη και σήμερα δουλεύω πολύ. Μου είναι πολύ δύσκολο να ζητήσω βοήθεια , αλλά στο σήμερα μου δεν έχω άλλη επιλογή, το έμαθα the hard way αλλά το έμαθα και νιώθω περήφανη για εμένα .

Τι σε έχει διδάξει μέχρι στιγμής όλη αυτή η περιπέτεια;

Με άλλαξε, δημιούργησε την εκδοχή του εαυτού μου που πάντοτε ήθελα να είμαι. Με δίδαξε ότι πράγματι το ουράνιο τόξο βγαίνει μετά από την καταιγίδα. Με δίδαξε να μην τα παρατάω και να βρίσκω νόημα σε κάθε στιγμή και να ζω την ζωή μου αλλιώς. Παλιότερα ακουγόταν κλισέ, αλλά στο σήμερα έμαθα ότι η φράση « να ζεις κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία » είναι σπουδαία. Δεν είναι πολλές οι ώρες της ημέρας που δεν αισθάνομαι πόνο συνεπώς τις ζω με όλη μου την καρδιά και δίνω νόημα σε κάθε λεπτό που περνάει.

Αντιστοίχως, τι σου έχει στερήσει;

Ελευθερία και ανεξαρτησία. Και μου έχει δημιουργήσει φόβο γιατί δυστυχώς δεν μπορώ να μείνω πολλές ώρες μόνη .

Πώς είναι εκείνο το συναίσθημα του να μην μπορείς να ελέγξεις το κομμάτι της υγείας σου, εσύ ένας άνθρωπος που περνάνε όλα από το χέρι του και είσαι και οπαδός της λεπτομέρειας και της τελειομανίας;

⁠Δεν έχεις άλλη επιλογή. Στην αρχή πάλευα με τον ίδιο μου τον εαυτό, κατηγορούσα το πόδι μου για όλα. Στην ουσία όμως ήμουν εγώ που με έφερα στην κατάσταση αυτή οπότε δεν μπορώ ούτε να με πολεμάω ούτε τίποτε , με αγκαλιάζω . Και το πόδι που πονάει το αγκαλιάζω αντίστοιχα.

Αναρωτιέμαι άραγε αν αυτό θα αποτυπωθεί ή εάν έχει ήδη αποτυπωθεί στον σχεδιασμό των ρούχων σου.

Έχει ήδη αποτυπωθεί στην τελευταία συλλογή μου με όνομα 365 μοίρες, στην ουσία είναι 360 οι μοίρες αλλά το “5” δίνει αυτή την έξτρα υπερβολή που περιγράφει το σήμερα μου.

Έχω πολλά πρότζεκτ στο κεφάλι μου και ένα από αυτά έχει εμπνευστεί από αυτό που ζω σήμερα, αλλά αυτή τη φορά δεν θα είναι απλά το όνομα της συλλογής μου, αλλά κάτι που θα αλλάξει τη ζωή τη δική μου και όλων όσων έχουν κάποια δυσκολία στο να περπατήσουν.