Η βράβευση του Kevin Spacey στις Κάννες, ο παραλογισμός και η ζωή που συνεχίζεται

«Ανάμεσα σε δημιουργίες υψηλής ραπτικής, ακριβά κρασιά και υγραντήρες πούρων, η Κρουαζέτ φόρεσε για άλλη μια χρονιά το πιο καλοσιδερωμένο προσωπείο της». Εκεί όπου τα red carpets στρώνονται για να υποδεχθούν την τέχνη, τη φαντασία και την πρόοδο, έκανε για ακόμη μία φορά την εμφάνισή του το φάντασμα της ατιμωρησίας. Ο Kevin Spacey, κατηγορούμενος επανειλημμένα και αποδεδειγμένα για σεξουαλική κακοποίηση, παρέλαβε με περίσσεια αυτοπεποίθηση το «Βραβείο Συνολικής Προσφοράς» από το Better World Fund, έναν οργανισμό που, ειρωνικά, έχει ως αποστολή την ενίσχυση των δικαιωμάτων των γυναικών και την προστασία των παιδιών. Ένα δείπνο προς τιμήν της παραλογισμού, με σαμπάνιες και ειρωνικά hashtags.

Η Rachel Handler, δημοσιογράφος του Vulture και του New York Magazine, παρευρέθηκε σε αυτό το παράλογο θεατρικό έργο και με χειρουργική ακρίβεια προσέφερε σε άρθρο της κάτι πιο πολύτιμο από ρεπορτάζ: έναν καθρέφτη. Όχι για να δούμε απλώς το πρόσωπό μας, αλλά για να αναγνωρίσουμε την ανοχή μας, την κυνικότητά μας, τη συνενοχή μας.

Από τη σκηνή, ο ιδρυτής του οργανισμού Manuel Collas De La Roche δήλωνε: «Βρίσκομαι μαζί σου στη σκηνή και νιώθω σαν πρόεδρος υπό το βλέμμα του Frank Underwood», χωρίς ειρωνικότητα, χωρίς επίγνωση -απλώς με μια ανησυχητική ευκολία στο να απονέμει αξιώματα σε μια φανταστική περσόνα που, για χρόνια, ταΐζαμε με θέαμα ενώ κατέρρεε η πραγματικότητα.

Kevin Spacey στην πρώτη του συνέντευξη μετά τα σκάνδαλα: «Τα ΜΜΕ με έκαναν τέρας»

Από κάτω, ένα κοινό αδιάφορο, αφοσιωμένο στις σελφοκαρτέλες του, στα stories του, στις δημόσιες σχέσεις του. Όταν οι διοργανωτές προσπάθησαν να μιλήσουν για τους σκοπούς της βραδιάς -τα θύματα βίας και ανισότητας- χρειάστηκε να κάνουν παρατήρηση στο κοινό για να τους προσέξει. Η αληθινή βία, βλέπεις, δεν έχει φωτογένεια.

Η τελετή ήταν η τέλεια μεταφορά του πώς λειτουργεί η βιομηχανία του θεάματος και ο κόσμος, κατ’ επέκταση: ένας λαμπερός μηχανισμός συγκάλυψης, που μετατρέπει τον βιασμό σε trivia, την παρενόχληση σε καριερίστικο εμπόδιο, τον θύτη σε σταρ. Δεν ήταν μόνο η παρουσία του Spacey που προκαλούσε αποστροφή δηλαδή, αλλά ο μηχανισμός που τον έφερε εκεί, η αγκαλιά που του άνοιξε, η σκηνή που του στρώθηκε.

Γιατί η δύναμη του να μην ξεχνάμε, δεν είναι προσωπικό μένος -είναι πολιτική στάση. Δεν είναι εκδίκηση αλλά αυτοάμυνα. Η ανάδυση του Spacey είναι δοκιμή συστημικής ανοχής. Πόσο ξεχάσατε; Πόσο κουραστήκατε να νοιάζεστε; Πόσο έτοιμοι είστε να πείτε «φτάνει πια με το #MeToo»;

Η παρουσία του Spacey στις Κάννες δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι κομμάτι ενός παζλ που περιλαμβάνει τον Ezra Miller, τον Armie Hammer, τον Shia LaBeouf -μια λίστα που, αν δεν ήταν τόσο θλιβερή, θα έμοιαζε με φάρσα. Άνδρες με αδιανόητες καταγγελίες στις πλάτες τους συνεχίζουν να δουλεύουν, να προμοτάρονται, να προσκαλούνται. Η δημόσια μνήμη σβήνει γρήγορα, η αγορά ζητά πρόσωπα, το κοινό διψά για ίντριγκα, και το πατριαρχικό σενάριο παίζεται ξανά και ξανά.

Η μνήμη δεν είναι μόδα. Η ανοχή δεν είναι ουδετερότητα.

Και, ναι, μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου. Να πας παρακάτω. Να φας λίγο από το παγωμένο βούτυρο σε φέτα ψωμιού. Να χορέψεις στο τέλος της βραδιάς. Να μη δώσεις σημασία. Άλλωστε, όπως γράφει και η Rachel Handler στο τελευταίο της σημείωμα από την Κρουαζέτ: η ζωή που συνεχίζεται.