Release Athens 2025: Idles θα πει να είσαι σύγχρονη μπάντα και να μη φοβάσαι να πάρεις θέση- Τελεία.

Υπάρχουν συναυλίες, και υπάρχουν γεγονότα που εκρήγνυνται ως ζωντανές αποδείξεις πως η μουσική στην Ελλάδα δεν παρακολουθεί απλώς τις παγκόσμιες τάσεις, αλλά συμμετέχει με τον δικό της διαχρονικό κώδικα στην ευρωπαϊκή πολιτισμική αφήγηση. Την Πέμπτη 18 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού, στο πλαίσιο του Release Athens 2025, το ελληνικό κοινό δεν βίωσε μία ακόμη μεγάλη συναυλία, αλλά ένα ανοιχτό κάλεσμα στη συλλογικότητα, στη διαφορετικότητα, στην ίδια την ουσία του σύγχρονου ήχου. Κάθε λεπτό της βραδιάς απέδειξε ότι, όταν η τέχνη συναντά την αυθεντική ανθρώπινη ενέργεια, δημιουργεί μνήμες και ταυτότητα. Σε μια χώρα που ξέρει να μετατρέπει τη μουσική σε βίωμα και το βίωμα σε ιστορία, τέτοιες στιγμές αποτυπώνονται ανεξίτηλα στον σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Η Loreen μαζί με την Kylie Minogue στο Release Athens 2025

Sprints: Εισαγωγή με ένταση και ειλικρίνεια

Στις 18:40 ακριβώς, οι Sprints από το Δουβλίνο έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτες νότες τους έπεσαν ενώ το φως της ημέρας ακόμα δεν είχε υποχωρήσει: αυτή η μπάντα κουβαλάει πάνω της το νεύρο μιας γενιάς που δεν φοβάται να μιλήσει για το τραύμα, την αμφιβολία, τη ρευστότητα της ταυτότητας.

Η Karla Chubb, με τα απολύτως εσωτερικά της φωνητικά, μετέφερε τις προσωπικές της διαδρομές από την αμφιβολία στην κάθαρση. Κομμάτια όπως το Feast ή το Literary Mind ήταν ειλικρινείς δηλώσεις, όχι μονάχα μουσικές στιγμές. Ο κόσμος άκουγε με σεβασμό και, σε αντίθεση με το στερεότυπο της προθέρμανσης, η αίσθηση ήταν ότι εδώ ξεκινά κάτι ουσιαστικό. Μια νέα προσέγγιση στο punk που συνδυάζει την ευαισθησία με τη βία της αυτογνωσίας.

Glass Beams: Η μουσική ως διαπολιτισμική εμπειρία

Στις 20:05, το σκηνικό άλλαξε πλήρως. Οι Glass Beams από την Αυστραλία, ένα σχήμα που μοιάζει να έρχεται από το μέλλον και το παρελθόν ταυτόχρονα, προσέγγισαν τη σκηνή με μια σχεδόν τελετουργική σοβαρότητα. Εδώ, η έννοια του ψυχεδελικού δεν είναι επιτηδευμένη. Ο Rajan Silva και οι συνοδοιπόροι του δόμησαν έναν ήχο που θυμίζει πως η μουσική μπορεί να είναι γέφυρα πολιτισμών.

Τα κομμάτια τους, σαν το Mirage και το Mahal, δεν ήταν απλώς εκτελέσεις αλλά, κυριολεκτικά, μεταμορφωτικές διαδρομές. Η συνάντηση ανατολίτικης μελωδίας με δυτικό ηλεκτρικό ήχο απέδειξε πως η αυθεντικότητα δεν έχει σύνορα. Το κοινό παρέμεινε αφοσιωμένο, σε μια σπάνια αθηναϊκή σιωπή, που συχνά λείπει από τα φεστιβάλ αυτού του μεγέθους.

Release Athens 2025: Παύλος Παυλίδης, Κ.Βήτα, Super Stereo στις 21.06 - Πλατεία Νερού

Idles: Η πολιτική του να ανήκεις – Μουσική ως πράξη ελευθερίας

Η ώρα ήταν 21:45 όταν οι Idles εμφανίστηκαν στη σκηνή και για την επόμενη ενενήντα λεπτά απέδειξαν, χωρίς υπερβολές, γιατί θεωρούνται μια από τις πιο σημαντικές μπάντες της εποχής μας. Το βρετανικό συγκρότημα, στην ακμή του, κουβαλά το βάρος της ιστορίας της βρετανικής rock παράδοσης, αλλά το απογυμνώνει από τον στείρο μύθο και το επανανοηματοδοτεί με επίκαιρα, σκληρά και αληθινά λόγια.

Ο Joe Talbot, βαθιά πολιτικός και αμετανόητα έντιμος, φέρνει στη σκηνή την ευθύνη του να απευθύνεσαι σε ένα διεθνές κοινό με τρόπο που να μην αναπαράγει συνθήματα αλλά να γεννά ερωτήματα. Η παρουσία του ήταν συγκροτημένη, χωρίς να παρασύρεται σε υπερβολές ή εκβιαστικές συναισθηματικότητες.

Με την ηχητική τους παλέτα να περιλαμβάνει στοιχεία από punk, indie, hardcore, noise, μέχρι και ηλεκτρονική μουσική, και τους στίχους τους να αναφέρονται, χωρίς εκπτώσεις και περιστροφές, στην τοξική αρρενωπότητα, την κουλτούρα του βιασμού, την κατάθλιψη, τη φτώχεια, το setlist ανέδειξε τον πυρήνα του συγκροτήματος και λειτούργησε ως μία σφιχτοδεμένη αφήγηση: Colossus, Mother, War, Never Fight a Man with a Perm, Samaritans, Danny Nedelko, το φετινό Dancer και το υπέροχο Gift Horse. Κάθε κομμάτι απέκτησε τη δική του αυτονομία και λειτούργησε ως αυτόνομο κοινωνικό σχόλιο, είτε μιλά για τον εθισμό, είτε για την αντοχή απέναντι στο κοινωνικό στερεότυπο.

Ιδιαίτερη στιγμή όταν ακούστηκαν συνθήματα -όχι ως επιδερμική δήλωση, αλλά ως απότοκος μιας συνολικής πολιτικής στάσης που διατρέχει τη μπάντα από την πρώτη της ημέρα. Η πολιτική τους παρουσία, είτε με το Ζήτω η Παλαιστίνη, είτε με το Fuck the King και Fuck the Police, λειτούργησε ως μια δυνατή υπενθύμιση πως η μουσική που δημιουργούν παραμένει εργαλείο πολιτικής πράξης, όχι απλά θεάματος.

Ανυπομονώντας για το επόμενο ραντεβού στην Πλατεία Νερού

Το Release Athens 2025 αποτέλεσε ξανά μια ζωντανή υπενθύμιση πως η τέχνη, όταν ασκείται με ειλικρίνεια και συνέπεια, μπορεί να διεκδικεί χώρο στη δημόσια σφαίρα –και να διεκδικεί για λογαριασμό όλων.

Οι Sprints μάς θύμισαν τη δύναμη της αυτοεξομολόγησης και της νεότητας. Οι Glass Beams απέδειξαν ότι η παγκοσμιότητα της μουσικής δεν είναι σχήμα λόγου. Οι Idles δήλωσαν ξεκάθαρα πως το να είσαι σύγχρονος καλλιτέχνης σημαίνει να παίρνεις θέση.

Την Τετάρτη 18 Ιουνίου, η Πλατεία Νερού αποτέλεσε το πεδίο μιας σύγχρονης τελετουργίας, όπου η μουσική έγινε πολιτική πράξη και η συλλογικότητα ξαναβρήκε τη σημασία της, μακριά από εμπορικούς συμβιβασμούς και ανούσιες εμπειρίες.