Sorry, αλλά οι Green Day δεν ήρθαν για να δείξουν ποιοι είναι αλλά για να μας θυμίσουν ποιοι είμαστε

I walk a lonely road, the only one that I have ever known…. Όλα ξεκίνησαν από εκείνη την ηχηρή επανάσταση που χτύπησε την πόρτα μας στα ‘90s, όταν τα CD έπαιζαν στο repeat. Το Dookie του 1994, ένας δίσκος που τίναξε το punk-rock στον αέρα, ένα μανιφέστο για κάθε έφηβο που δεν ήξερε αν πρέπει να γελάσει ή να ουρλιάξει.

Κι ύστερα, το American Idiot του 2004, το τελευταίο μεγάλο concept album μιας γενιάς που μεγάλωνε μέσα στη δίνη της τηλεόρασης, με τα μάτια στις οθόνες και τα αυτιά σε riff που έμοιαζαν με προσευχή και ουρλιαχτό μαζί.

Και να που, 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του American Idiot και 30 μετά το Dookie, οι Green Day ήρθαν -επιτέλους- στην Ελλάδα. Όχι στη δύση τους. Όχι «σας κάνω χάρη ενώ βαριέμαι». Αλλά ως ένας ζωντανός, αναθεματισμένος μύθος που σού θυμίζει πόσα χρωστάς στον έφηβο εαυτό σου που κρύβεις τόσα χρόνια στα σεντούκια. Τα χρόνια που ξέχασες ποιος είσαι. Τα καλύτερά σου χρόνια.

Είναι Ιούλιος, είναι Ejekt Festival, και τα 20 χρόνια του φεστιβάλ συμπίπτουν με το μεγάλο ραντεβού την Κυριακή 7 Ιουλίου

Το ΟΑΚΑ είναι γεμάτο. Από κάτω, όλοι. Μικροί, μεγάλοι, φωνακλάδες, σιωπηλοί.

Κάποια στιγμή το λέει κι ο Billie Joe:

«Επιτέλους, ήρθαμε. Αργήσαμε. Αλλά ήρθαμε».

Κι εμείς, που κάποτε ακούγαμε «Basket Case» στο repeat στα πίσω θρανία, είμαστε τώρα όλοι μαζί. Κι είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Δεν υπάρχει κανένας δισταγμός. Παίζουν τα κομμάτια που ξέρεις απ’ έξω. Που, όταν τα πρωτοάκουσες, νόμιζες πως ο κόσμος ήταν ακόμη στα μέτρα σου. «Holiday», «Boulevard of Broken Dreams», «Jesus of Suburbia». Οι κραυγές του πλήθους τους παρασέρνουν. Και παίζουν κι άλλο. Και όσο παίζουν με ενέργεια τόσο το κοινό συμμετέχεις.

Το setlist ήταν με έμφαση στο πολύ γνώριμο και όχι (τόσο) στην πρόσφατη μουσική τους ιστορία. Κανένα ρίσκο, καμία υπεκφυγή. Παίξαν όλα τα αγαπημένα μας χωρίς δήθεν ανατροπές. Ήρθαν να μας θυμίσουν ποιοι είμαστε. Και τραγουδήσαμε σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Ιδιαίτερο highlight της συναυλίας, όταν κάποια κάποια στιγμή η θρυλική μπάντα από την Καλιφόρνια ανέβασε μια κοπέλα στη σκηνή. Και τραγούδησε μαζί τους. Μια εμπειρία ζωής, εκεί, μπροστά μας, live. Αλλά και λίγο αργότερα όταν απέτισαν φόρο τιμής στους Black Sabbath και στο τέλος μιας ολόκληρης εποχής, λέγοντας "Ευχαριστούμε Όζι".

Ozzy: Η τελευταία συναυλία με τους Black Sabbath & η αντίδρασή του στην πρόταση γάμου στην κόρη του

Οι οθόνες στο ΟΑΚΑ ήταν οπτική παραίσθηση

Τα γραφικά έμοιαζαν με live video clip, γυρισμένο σε πραγματικό χρόνο. Κάπου εκεί, ο Billie Joe σήκωσε την ελληνική σημαία φωνάζοντας πως «We are Greek Day!».

Όπως και να τους πεις, οι Green Day, οι οποίοι ξεκίνησαν το 1986, είναι το soundtrack εκείνων των καλοκαιριών όπου μαθαίναμε τι πάει να πει ήττα και τι πάει να πει επανάσταση. Που νομίζαμε πως μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα. Κι ας μην άλλαξε τίποτα.

Εκείνοι, πάντως, έχουν πουλήσει πάνω από 85 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως, μπήκαν στο Rock and Roll Hall of Fame το 2015, κι έχουν 5 Grammy στην καβάντζα. Και παρ’ όλα αυτά, δεν ήρθαν στην Ελλάδα για να μας «δείξουν ποιοι είναι» αλλά για να μας θυμίσουν ποιοι ήμασταν.

Γίναμε πάλι έφηβοι και άφοβοι

Όπως το είπε και η culture editor, Στελίνα Θεοδοσοπούλου:

«Γίναμε όλοι μια παρέα. Θυμηθήκαμε την εφηβεία μας. Αυτή την γλυκιά επανάσταση. Τίποτα στημένο, τίποτα δήθεν. Οι Green Day βγήκαν στην ώρα τους, έπαιξαν με πάθος επί δύο ώρες, και μας παρέδωσαν πίσω κάτι που κανένα Spotify και καμία playlist δεν μπορεί να σου δώσει: Την αλήθεια της στιγμής.
Οι Greenday μας ξαναέκαναν έφηβους. Όχι με αυτολύπηση και ντροπή που μεγαλώνουμε, αλλά με χαρά και με καμάρι.».

Μία άλλη αλήθεια, επίσης, είναι πώς η ζωή που ονειρευτήκαμε, τότε, δεν ήρθε ποτέ. Αλλά τουλάχιστον ήρθαν οι Green Day να μάς θυμίσουν ποιοι είμαστε. Μπας και έρθει έστω και τώρα.