Πίσω από το EP «Σύννεφα Μπαλόνια» βρίσκεται η Βιολέτα Ίκαρη που αρνείται να μικρύνει για να χωρέσει

Υπάρχει κάτι το αφοπλιστικά ειλικρινές στον τρόπο που η Βιολέτα Ίκαρη στέκεται απέναντι στον εαυτό της και στον κόσμο. Μαθαίνει να αγαπά τον αυθορμητισμό της χωρίς να τον εξωραΐζει, δεν πρόδωσε ποτέ -και ούτε πρόκειται- ό,τι αγαπά και δεν συγχωρεί το ψέμα γιατί ξέρει ότι πάντα θα στερήσει από αυτόν που το δέχεται την ελευθερία της επιλογής. Ο μεγαλύτερος φόβος εχει να κάνει με την απώλεια των δικών της ανθρώπων, και η αγάπη για εκείνη δεν είναι ευκολία αλλά πράξη ανιδιοτελής, στάση ζωής και φίλτρο απέναντι στην υποκρισία που συχνά κρύβεται ακόμη και σε καθημερινές φράσεις που ακούγονται δήθεν τρυφερές και αφήνουν πίσω τους μια αλήθεια τσαλακωμένη. Ρομαντική χωρίς να γίνεται εύθραυστη και αντισυμβατική χωρίς πρόθεση εντυπωσιασμού, κινείται στα άκρα με μια ήσυχη αποφασιστικότητα που δεν χρειάζεται ετικέτες.

Με αφορμή το νέο EP «Σύννεφα Μπαλόνια», όλα αυτά βρίσκουν τον δρόμο τους και στη μουσική της. Τραγούδια που κουβαλούν μέσα τους χρέη, παρηγοριές και επιθυμίες, που λειτουργούν σαν καταφύγιο όταν όλα πάνε στραβά και σαν υπενθύμιση ότι το βλέμμα μπορεί να τραβάει ψηλά χωρίς το σώμα να χάνει την επαφή με τη γη. Με όνειρα άγρια και καθαρά, με πείσμα απέναντι στη φθορά και με βαθιά πίστη στην ελευθερία του ανθρώπου να είναι ό,τι νιώθει αρκεί να μη γίνεται πληγή για κανέναν, η καλλιτέχνις επιμένει σε μια απλή αλλά δύσκολη στάση ζωής που ενώνει τη ρομαντική ευαισθησία με μια αντισυμβατική καθαρότητα. Να μη χάνεις το κουράγιο σου και να συνεχίζεις, ακόμη κι όταν ο ηρωισμός δεν κάνει θόρυβο.

Κυρία Ίκαρη, σάς έχουμε ακούσει να γεμίζετε σκηνές, να γειώνετε τραγούδια σαν να κουβαλάτε νησί, πόλη και νύχτα στην ίδια φωνή, και πολλοί νιώθουν πως «σας ξέρουν». Αν όμως ξηλώναμε όλα τα έτοιμα ταμπελάκια –την Ικαριώτισσα, την ερμηνεύτρια, την ευγενική παρουσία– ποια μένει; Ποια είστε όταν κλείσει το φως και δεν χρειάζεται να είστε τίποτα για κανέναν;

Ένας καθημερινός άνθρωπος είμαι. Μαμά, σύζυγος, κόρη, που τρέχει για να προλάβει την ημέρα και δεν της φτάνει ο χρόνος. Με τις καλές και τις κακές της μέρες, που νοιάζεται πολύ για την οικογένεια, τους φίλους και τον πλανήτη γενικότερα, αλλά δεν νιώθει αρκετή και συνεπής. Που κάνει λάθη, γκάφες, αλλά δουλεύει πάνω στο κομμάτι της αυτοβελτίωσης. Που έχει ψυχαναγκασμούς, τρέλα με την καθαριότητα και την τάξη μέσα στο σπίτι, που όταν παρκάρει το αυτοκίνητό της είναι σαν να το εγκαταλείπει για πάντα και κάθε πρωί το ψάχνει στα στενά της γειτονιάς γιατί έχει ξεχάσει πού πάρκαρε. Που ξεχνάει γενικότερα, αλλά κρατά σημειώσεις για να μπορεί να είναι λειτουργική στα βασικά τουλάχιστον. Που λατρεύει τις βαμβακερές πιτζάμες και είναι σπιτόγατα. Που συγκινείται εύκολα. Που νιώθει εύθραυστη, αλλά αν την αδικήσουν γίνεται ταύρος σε υαλοπωλείο. Που νιώθει τύψεις όταν λείπει από το σπίτι και αφήνει τη φροντίδα της κόρης της στον μπαμπά ή στη γιαγιά, αλλά προσπαθεί για το καλύτερο /και πάρα πολλά άλλα πράγματα που δεν είναι καθόλου ενδιαφέροντα.

Γεννηθήκατε σε ένα νησί που μαθαίνει τους ανθρώπους να ζουν «αργά» και να νιώθουν «βαθιά». Πόσο νησί κουβαλάτε ακόμη και πόσο αναγκαστήκατε να το «κρύψετε» για να επιβιώσετε στη μουσική πραγματικότητα της Αθήνας;

Η αλήθεια είναι πως η ζωή στο νησί δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή στην Αθήνα. Στην Ικαρία είναι όλα πιο απλά, από τα ρούχα που φοράμε μέχρι τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα. Εκεί δεν έγινε και τίποτα αν αφήσεις κάτι για αύριο ή αν αργήσεις σε ένα ραντεβού ή ακόμη κι αν τελικά δεν πας καθόλου. Κάτι που έχω κρατήσει χωρίς προσπάθεια μέσα στα χρόνια που ζω στην Αθήνα είναι ότι δεν με νοιάζει καθόλου αν θα με στήσουν. Πάντα όσο περιμένω θα βρω να κάνω κάτι που με ευχαριστεί και μπορεί μέσα σε αυτό τον χρόνο να ξεχάσω και ότι περιμένω κάποιον. Η Αθήνα, όμως, με ανάγκασε να είμαι συνεπής στα δικά μου ραντεβού και στις υποχρεώσεις μου, να χρησιμοποιώ σημειωματάριο και, ενώ κουβαλάω το νησί μέσα μου 100%, έχω και το άγχος της συνέπειας για να μπορώ να συμπορεύομαι με τους ανθρώπους εδώ.

Από τα πανηγύρια της Ικαρίας μέχρι τη βυζαντινή μουσική, η διαδρομή σας μοιάζει με διαδρομή μεταξύ γης και ουρανού. Πού «ανήκει» τελικά η φωνή σας; Στο χώμα ή στο άυλο;

Η φωνή είναι άυλη, αλλά μπορεί να ερμηνεύσει και το γήινο και το αιθέριο. Δεν θέλω να ανήκω κάπου. Θέλω μόνο να τραγουδάω ό,τι με συγκινεί, αν και νιώθω πως όλοι και όλα έχουν και την άυλη υπόστασή τους, αυτό που αποπνέουν ενεργειακά.

Η βυζαντινή μουσική έχει μια αυστηρότητα που δεν χωράει εγωισμό. Σας άλλαξε ως άνθρωπο ή απλώς σας πείσμωσε;

Κι όμως, αν δεν είχα εγωισμό και πείσμα, ίσως να μην έπαιρνα ποτέ πτυχίο στη βυζαντινή μουσική. Φανταστείτε ότι ασχολήθηκα με τη βυζαντινή μουσική για να εξελίξω τις φωνητικές μου δεξιότητες. Σίγουρα πέρασα και από πνευματική διεργασία κατά την ενασχόλησή μου, αλλά η κινητήριος δύναμη ήταν καθαρά η εξέλιξη της τεχνικής μου και η γνώση.

Τα «Σύννεφα Μπαλόνια» είναι μια δουλειά που μιλάει ταυτόχρονα για αγάπη και απώλεια. Ποιο από τα δύο σάς διαμόρφωσε πιο πολύ ως άνθρωπο -αυτό που κερδίσατε ή αυτό που χάσατε;

Αυτά που χάνουμε, όσο πόνο κι αν αφήνουν, είναι και εκείνα που μας κάνουν στο τέλος να διεκδικούμε, να εκτιμούμε, να δημιουργούμε και να απολαμβάνουμε. Οπότε θα πω ότι αυτό που έχασα με διαμόρφωσε περισσότερο.

Πώς μετατρέπεται η απώλεια σε μουσική χωρίς να γίνει κλισέ ή μελόδραμα ;

Αν στη ζωή αυτή έχεις «χάσει», ξέρεις πώς να τραγουδήσεις την απώλεια ή να γράψεις τραγούδια γι’ αυτή. Δεν υπάρχει συνταγή και δεν χρειάζεται κιόλας.

Ο Οδυσσέας Ιωάννου και ο Σταύρος Σιόλας σάς εμπιστεύτηκαν μια μουσική ενότητα σχεδόν εξομολογητική. Τι φοβηθήκατε περισσότερο: το βάρος των λέξεων ή να βρείτε τον τρόπο να τις περάσετε από το δικό σας σύμπαν χωρίς να τις προδώσετε;

Τίποτα δεν φοβήθηκα, όλα τα τραγούδια είναι σαν δικά μου. Δεν υπάρχει κάτι από όσα έγραψε ο Οδυσσέας που να μην έχω βιώσει με έναν τρόπο, και οι μελωδίες του Σταύρου με βοήθησαν πολύ να μπω στο κλίμα των τραγουδιών.

Είστε μια τραγουδίστρια που δεν «παίζει ρόλο», αλλά φέρει την αλήθεια της όπως είναι: ωμή, τρυφερή, ανεπιτήδευτη. Υπάρχει κομμάτι στο EP που σας λύγισε την πρώτη φορά που το ερμηνεύσατε;

Αν θέλετε πιστέψτε το, αλλά όλα τα τραγούδια αυτής της ενότητας με λυγίζουν και με λυτρώνουν σχεδόν κάθε φορά που τα προσεγγίζω. Ίσως λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα να με άγγιξε το τραγούδι «Κάτω απ’ το δέρμα μας».

Στα περισσότερα live σας, ο κόσμος μοιάζει να τραγουδά πριν από εσάς. Νιώθετε ανακούφιση ή ευθύνη όταν η φωνή σας γίνεται χώρος μέσα στον οποίο ο άλλος ακούει τον εαυτό του;

Σίγουρα υπάρχει ευθύνη, γιατί ο καθένας από εμάς βάζει ένα λιθαράκι σε αυτό που λέγεται «ψυχαγωγία», οπότε μέχρι ενός σημείου συμβάλλεις στην πνευματική και αισθητική διαμόρφωση του κόσμου που σε ακούει. Από την άλλη, όταν είσαι πολύ σίγουρος για τα δύο πράγματα που έχεις να πεις μέσα από τα τραγούδια, τη στιγμή που ο κόσμος τραγουδάει μαζί σου νιώθεις και ανακούφιση.

Το «Σύννεφα Μπαλόνια» έχει μια αίσθηση παρηγορητικού σκοταδιού. Στη δική σας ζωή, τι σας θεραπεύει πιο γρήγορα: η σιωπή ή ένας άνθρωπος;

Και τα δύο μου χρειάζονται, ανάλογα με τη στιγμή, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω, θα διάλεγα τον άνθρωπο. Μια θεραπευτική αγκαλιά είναι συνήθως ό,τι χρειάζομαι.

Ποιο τραγούδι του EP πιστεύετε ότι θα παρεξηγηθεί -και ποιο θα γίνει καταφύγιο για κάποιον που δεν γνωρίζετε;

Αν κάποιο τραγούδι μπορεί να παρεξηγηθεί, αυτό είναι το «Σύννεφα Μπαλόνια», γιατί παρουσιάζει τον κόσμο που ζούμε ως «ιδανικό». Για μένα αυτό το τραγούδι είναι δικαίωμα στο όνειρο και καταφύγιο για όσους θέλουν να αφεθούν σε μια ωραία σκέψη. Αν δεν μπορείς να ονειρευτείς έναν υπέροχο κόσμο, έστω μέσα από ένα τραγούδι, δεν υπάρχει πιθανότητα να αλλάξεις κάτι προς το καλύτερο.

Έχετε συνεργαστεί με ανθρώπους που κουβαλούν διαφορετικές σχολές, εποχές και ρεύματα. Ποια συνεργασία σας άνοιξε πραγματικά έναν νέο δρόμο μέσα σας -όχι καριερίστικα, αλλά υπαρξιακά; Και ποιος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο δεν έχετε βρεθεί ακόμη, αλλά νιώθετε ότι κάποτε πρέπει να συναντήσετε, σαν μια άγραφη μουσική αναγκαιότητα;

Ο Θοδωρής Κοτονιάς είναι ένα βαθιά σκεπτόμενο άτομο, του οποίου τα τραγούδια, η χροιά και ο τόνος της φωνής με φέρνουν πιο κοντά στην καρδιά μου. Είναι ένας άνθρωπος που διαβάζει πολύ, αλλά κυρίως νιώθει και συναισθάνεται σε βάθος. Οι κουβέντες που κάνουμε είναι ταξίδια αναψυχής και με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Και ο άνθρωπος που νιώθω ότι κάποτε θέλω να συναντήσω μουσικά αλλά και εκτός σκηνής είναι ο Σωκράτης Μάλαμας. Μου βγάζει πως βρίσκεται σε απόλυτη ισορροπία με τον εαυτό του και τον κόσμο. Αποπνέει ηρεμία από το βλέμμα του έως το τραγούδι. Και πέρα από το γεγονός ότι συγκαταλέγεται στους πιο αγαπημένους μου δημιουργούς, οι ερμηνείες του για μένα είναι απόλαυση.

Ζούμε σε εποχή όπου όλα μετρώνται σε streams. Πώς κρατάτε ζωντανή τη σχέση σας με τη μουσική χωρίς να σας καταπιεί ο φόβος των αριθμών και της προβολής;

Δεν κάνω focus στους αριθμούς, αλλά στα τραγούδια. Έχω λαχτάρα για το καλό τραγούδι, να το κουβαλήσω μέσα στα χρόνια. Αυτή η διαδικασία μού δίνει τη μεγάλη ευχαρίστηση. Η προβολή είναι κάτι που ίσως έρθει μοιραία, αλλά δεν είναι ο στόχος.

Ως καλλιτέχνιδα που γράφει, ζωγραφίζει, μελετά, ταξιδεύει, ποιο κομμάτι σας είναι πιο αληθινό: αυτό που δημιουργεί ή αυτό που επιστρέφει σπίτι κουρασμένο και άνθρωπος;

Και τα δυο αυτά κομμάτια μου είναι αληθινά και ανθρώπινα και δε θα μπορούσα να έχω το ένα χωρίς το άλλο.

Ποιο τραγούδι έχετε μέσα σας «σαν χρέος»;

Το «Στα κρυφά γελάω».

Ποιο τραγούδι ακούτε στο repeat όταν όλα πάνε στραβά;

Δεν έχω συγκεκριμένο αλλά ένα από τα τραγούδια που μου φτιάχνουν την διάθεση είναι το «Ούμ Χαράμ» του Άλκη Αλκαίου και του Μάριου Τόκα και πραγματικά το έχω ακούσει ατελείωτα στο repeat.

Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί πια να παράγει μελωδίες, στίχους, φωνές. Όλα όσα κάποτε θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτα ανθρώπινα. Αναρωτιέμαι αν βλέπετε την AI ως μια ψυχρή απειλή ή ως έναν καθρέφτη που μας αναγκάζει να ξαναβρούμε τι σημαίνει «αλήθεια» στο τραγούδι.

Περισσότερο ως απειλή μού φαίνεται. Τρομοκρατήθηκα όταν μια φίλη μου έφτιαξε τραγούδι με τα χαρακτηριστικά που της ζήτησα μέσα σε ένα λεπτό. Φοβάμαι πολύ ότι σε λίγα χρόνια εμείς θα έχουμε νοημοσύνη κοτόπουλου, γιατί θα έχει επικρατήσει η ΑΙ και αυτό θα έχει αντίκτυπο σε όλα.

Φοιτητές πανεπιστημίων παραδίδουν εργασίες όπως τους τις δίνει η ΑΙ και αυτοί μια μέρα ίσως γίνουν γιατροί που θα μας χειρουργήσουν.

Πιστεύετε ότι υπάρχει ένας τόνος -μια ρωγμή, ένας αναστεναγμός, μια αστοχία- που καμία μηχανή δεν θα μπορέσει ποτέ να μιμηθεί; Και τελικά, τι είναι αυτό που κάνει μια ερμηνεία ζωντανή, πέρα από το άψογο;

Η ερμηνεία είναι ζωντανή όταν το τραγούδι αναφέρεται σε βίωμα του τραγουδιστή ή όταν ο τραγουδιστής έχει έντονη ενσυναίσθηση, και αυτό καμία μηχανή δεν μπορεί να το αντιγράψει.

Ζούμε σε μια χώρα όπου η πολιτική μοιάζει συχνά με θόρυβο: όλοι μιλάνε, λίγοι ακούν, και στο τέλος η πραγματικότητα συνεχίζει να πονάει τους πιο αθόρυβους. Σ’ έναν τέτοιο κόσμο, πώς αντιλαμβάνεστε τη δική σας «πολιτική πράξη»; Μπορεί μια φωνή –χωρίς σημαίες, χωρίς κομματικές ταυτότητες– να μετακινήσει κάτι; Και ποια στιγμή τελευταία σάς έκανε να νιώσετε ότι η τέχνη κουβαλάει ευθύνη;

Πιστεύω πως αν σημαία μας είναι η ανιδιοτελής αγάπη, η ενσυναίσθηση και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, η γη θα μοιάζει με παράδεισο. Ευθύνη δεν κουβαλά μόνο η τέχνη αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά. Πρέπει να αλλάξουμε από μέσα για να φανεί αυτό προς τα έξω. Πιο έντονα νιώθω την ευθύνη της τέχνης όταν συμμετέχω σε συναυλίες αλληλεγγύης.

Αν μπορούσατε να γράψετε ένα μόνο πράγμα στον τοίχο ενός δρόμου της Ικαρίας, τι θα γράφατε για να το βρουν οι επόμενοι;

«Μείνετε όπως είστε».

Ποιο είναι το πιο άγριο σας όνειρο;

Να πάω στο Βόρειο Σέλας με έλκηθρο για να φτάσω στο σημείο με τα αερόστατα που σε ανεβάζουν ψηλά, για να το απολαύσω στο έπακρο.

Κυρία Ίκαρη, όταν μια μέρα η κόρη σας, σάς ρωτήσει τι χρειάζεται μια γυναίκα για να μην χαθεί στον θόρυβο του κόσμου, τι θα της πείτε; Ποια αλήθεια θα της δώσετε, όχι για να την παρηγορήσει, αλλά για να της ανοίξει δρόμο;

Θα της πω να κάνει focus στα όνειρά της πατώντας στη γη, να είναι ο εαυτός της και κάθε συμβουλή που θα δέχεται να την περνάει από το δικό της φίλτρο. Μέχρι τότε θα κάνω τα πάντα για να γίνει καλός και χρήσιμος άνθρωπος, με αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, ώστε να μην επηρεάζει την πορεία της κανένας θόρυβος.

01

08

Photo Credits: Δημήτρης Βαβλιάρας

Τα ρούχα της φωτογραφιση ανήκουν στο brand ALE.

ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ

New EP
ΒΙΟΛΕΤΑ ΙΚΑΡΗ
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΙΟΛΑΣ

Το EP είναι διαθέσιμο στο Spotify, στο Apple Music και στο Deezer

Δείτε εδώ το music video για κάθε τραγούδι από το νέο EP "Σύννεφα Μπαλόνια"

Ο Σταύρος Σιόλας και ο Οδυσσέας Ιωάννου συνεργάζονται για πρώτη φορά, γράφοντας πέντε τραγούδια για τη Βιολέτα Ίκαρη με γενικό τίτλο «Σύννεφα μπαλόνια». Τραγούδια για τον έρωτα, την απώλεια, την αντοχή και το πείσμα της αισιοδοξίας.

Το πρώτο δείγμα αυτής της συνεργασίας, το ομότιτλο τραγούδι, κυκλοφόρησε στις αρχές του καλοκαιριού, ένα τραγούδι γεμάτο φως που κέρδισε πολλούς φίλους και δημιούργησε αναμονή για τα επόμενα.
Οι τίτλοι των καινούργιων τραγουδιών είναι «Στροφή», «Κάτω απ΄ το δέρμα μας», «Φτάνει ως εδώ» και «Στο τέλος».

Ο Σταύρος Σιόλας, από τους πλέον ταλαντούχους συνθέτες της γενιάς του, με ιδιαίτερη γραφή και στέρεες μελωδίες που έχουν καταγωγή τόσο από το έντεχνο όσο και από το λαϊκό και το δημοτικό μας τραγούδι, συναντάει τον στιχουργικό κόσμο ενός από τους σημαντικότερους στιχουργούς της εποχής μας, του Οδυσσέα Ιωάννου.

Η Βιολέτα Ίκαρη, μία ερμηνεύτρια που δημιούργησε αίσθηση από την πρώτη της κιόλας εμφάνιση στην ελληνική δισκογραφία, με την χαρισματική φωνή της και τον πάντα ιδιαίτερο τρόπο ερμηνείας της, έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα απόλυτα προσωπικό ύφος.

«Ήρθε επιτέλους η στιγμή που κυκλοφορούν όλα τα τραγούδια της ενότητας "Συννεφα Μπαλόνια", παιδιά δύο δημιουργών που είχα όνειρο να τραγουδήσω, των: Οδυσσέα Ιωάννου και Σταύρου Σιόλα.
Ευτυχές είναι το γεγονός ότι μέσα από αυτά τα τραγούδια εκφράζω σκέψεις που με απασχολούν ή που με έχουν απασχολήσει με φράσεις διατυπωμένες με έναν καθηλωτικό τρόπο που με κέρδισαν και με συγκίνησαν ακαριαία αλλά και μελωδίες που με συνεπαίρνουν και συνοδεύουν ισάξια το στίχο με ενορχηστρωτική και ηχητική αισθητική που με εξελίσσει και με βρίσκει σύμφωνη και φρέσκια στο παρόν μου.
Φυσικά δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τους αγαπημένους μου δημιουργούς.
Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ...»
Βιολέτα Ίκαρη