Θέατρο: Ένα Τρίτο Στεφάνι απαραίτητο!

Την περασμένη χρονιά με ρωτούσαν φίλες ποια παράσταση είναι το γεγονός που δεν έπρεπε να χάσουν. Δεν έβρισκα να προτείνω κάτι. Προς το τέλος της σεζόν το Εθνικό Θέατρο μας παρουσίασε το Τρίτο Στεφάνι, που δεν προλάβαμε να δούμε.

Φέτος στο ΠΑΛΛΑΣ η παράσταση με μικρή αφαίρεση στη σκηνή ενός πάρτι, είναι το γεγονός που δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε. Χρόνια είχε η Αθήνα να απολαύσει μια πραγματικά καλή θεατρική παράσταση, με ένα σπουδαίο κείμενο όπως αυτό του Ταχτσή, ελληνικότατες καταστάσεις, την τρυφερή σκηνοθετική ματιά του Σταμάτη Φασουλή, που πραγματικά φαίνεται να λατρεύει αυτό το έργο, λίγα και όχι πομπώδη και εφετζίδικα σκηνικά και δυο έξοχες ερμηνείες, από τις σπουδαίες Νένα Μεντή και Φιλαρέτη Κομνηνού.

Η τελευταία σε ένα λαϊκό ρόλο, ασυνήθιστο για τα δεδομένα της εμφάνισης της και των έργων που έχει επιλέξει μέχρι τώρα, κατάφερε να μας εντυπωσιάσει. Το καλοκαίρι μάλιστα, μου έλεγε πως της άρεσε που αντί για Σκανδιναβές και Αμερικανίδες ηρωίδες έπαιζε αυτή τη γυναίκα του Ταχτσή, ενώ για άλλη μια φορά με είχε κάνει να θαυμάσω την ποιότητα της.

«Η αγωνία που έχουν όλοι, σαν να είναι η διασημότητα μια μάσκα που τρώει απ τη σάρκα σου για να υπάρξει, με τρομάζει» παραδεχόταν η Φιλαρέτη Κομνηνού. «Έχουν καταναλωθεί άνθρωποι, έχουν ξοδευτεί, μόνο και μόνο για να είναι διάσημοι. Έχω δει πετυχημένους πολλούς, ευτυχισμένους, όμως, πολύ λίγους. Προσωπικά, φρόντισα δίπλα στο ρήμα «παίζω» να βάλω και το ρήμα «ζω».

Πέρα από τον προσωπικό θαυμασμό αλλά και την αντικειμενικά άξια για αυτόν ερμηνεία της, όλη η παράσταση είναι μια εμπειρία απ αυτές που δεν μεταφέρονται, αλλά μόνο βιώνονται. Αυτό το φθινόπωρο της μεγάλης κρίσης, το Τρίτο Στεφάνι, είναι ένα σημείο αναφοράς για την ουσία μας, την βεβαιότητα μας, την περηφάνια μας, πως εδώ, ακόμα υπάρχει το υψηλό και το σπουδαίο. Υπάρχει η Τέχνη.