3 γυναίκες, 1 ρωγμή: Τα «Παραπατήματα» στο Β´ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας «σπάνε» τον χρόνο στις 1 και 2/8

Στο Β’ Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας, ένα μνημείο του 1ου αιώνα π.Χ. που κάποτε φιλοξενούσε 10.000 θεατές, η σιωπή των αιώνων σπάει με ήχο και κίνηση. Στις 1 και 2 Αυγούστου 2025, οι πέτρες αυτού του σπουδαίου πολιτιστικού κειμηλίου υποδέχονται τα «Παραπατήματα» -μια σύγχρονη μουσικοχορευτική παράσταση που δεν διηγείται απλώς μια ιστορία, αλλά αποκαλύπτει τα ίχνη της ανθρώπινης μνήμης πάνω στο σώμα, το τραύμα και την επιθυμία. Πρόκειται για μια καλλιτεχνική συμπύκνωση όπου ο ήχος γίνεται σώμα και το σώμα γίνεται τοπίο, σε μια πορεία προς το ανείπωτο: τα σπασμένα μέτρα της καθημερινής συγκίνησης, τους ήχους που παραπατούν πριν γίνουν λόγος, τις κινήσεις που γεννιούνται εκεί όπου η λέξη δεν φτάνει.

Τρεις γυναίκες, οι χορεύτριες Σοφία Πουχτού και Ναταλία Μπάκα και η μουσικός Ειρήνη Μπιλίνη-Μωραΐτη, δεν ερμηνεύουν απλώς. Συντονίζονται. Συνδέονται. Συναποφασίζουν -όχι μόνο ως καλλιτέχνιδες αλλά ως φορείς ιστορικής μνήμης και σωματικής ευθύνης. Η Ναταλία φέρνει στην επιφάνεια το «σπάσιμο» ως τελετουργική διαδικασία: μια πράξη αυτοέκθεσης που γεννά μορφή. Η Σοφία παράγει ηχητικά τοπία που πάλλονται από συναισθηματικές εντάσεις -ένας χορός που ακούγεται. Και η Ειρήνη υφαίνει μελωδίες που λειτουργούν ως ενσώματες αφηγήσεις, ανασύροντας μορφές από τη λήθη.

Τρεις αυτόνομες διαδρομές που τέμνονται στην κοινή τους ανάγκη: να αποτυπώσουν τη ρωγμή χωρίς να την εξηγήσουν. Να επιτρέψουν στην αίσθηση να προηγηθεί της φόρμας. Σε έναν κόσμο που γέρνει επικίνδυνα, σαν να έχει ξεχάσει πώς ισορροπεί, τα «Παραπατήματα» δεν προσφέρουν στήριγμα, αλλά φως. Η παράσταση σύγχρονου χορού σε χορογραφία του Νίκου Καλύβα και μουσική του Γιάννη Αγγελάκη -παρόντος και επί σκηνής ενσαρκώνοντας τον παλμό της παράστασης-χαρτογραφεί εκείνη τη λεπτή, σχεδόν αόρατη γραμμή ανάμεσα στην πτώση και την επιμονή, στη σταθερότητα και την εκούσια ευαλωτότητα -σαν μια πρόβα επιβίωσης μέσα στο εύθραυστο.

Το σώμα σας –είτε κινείται είτε πάλλεται στον ήχο– κουβαλάει κάτι πέρα από την τεχνική: τη μνήμη. Ποια μνήμη ή αίσθηση νιώθετε να σας κινεί περισσότερο στα «Παραπατήματα»;

Ειρήνη: Η αίσθηση του κύματος.

Ναταλία: Η μνήμη του μετέωρου των αποφάσεων. Αυτό το κενό που νιώθεις λίγο πριν πάρεις μια απόφαση.

Η σκηνή του Αρχαίου Θεάτρου δεν είναι ουδέτερη –είναι ζώσα. Πώς επηρεάζει το υλικό, τον παλμό, τον ήχο και την κίνηση, αυτός ο αρχαιολογικός «πυθμένας» πολιτισμού και σιωπής;

Ναταλία: Η ζωντάνια που αποπνέει ένας τέτοιος χώρος προκαλεί δέος. Είμαι βέβαιη ότι μόλις βρεθούμε στη σκηνή, θα αναδυθούν βαθύτερες αισθήσεις και μια πιο ουσιαστική σύνδεση –τόσο μεταξύ μας όσο και με το περιβάλλον. Είναι πάντα εξαιρετικά ενδιαφέρουσες οι μεταβολές που προκύπτουν φυσικά στο έργο, όταν κατοικεί τελικά τον παραστατικό του χώρο.

Ειρήνη: Ο τόπος μιας παράστασης –ή ακόμη και μιας συναυλίας– αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της. Ειδικά σε ένα αρχαίο θέατρο, η ιστορικότητα, το σχήμα, η ακουστική, οι διαστάσεις και ο περιβάλλων χώρος δεν επηρεάζουν απλώς τον ήχο και το στήσιμο, αλλά αποκτούν σημασία ήδη από τη σύλληψη της παράστασης. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι το Β' Αρχαίο Θέατρο Λάρισας βρίσκεται εντός του αστικού ιστού, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, προσθέτει μία ακόμη διάσταση που συνδέεται με το φετινό θέμα –τη φράση του Εμπειρίκου: «Η πρόσληψη του παρελθόντος – Η σήμερον ως αύριον και ως χθες». Και κάτι ακόμη για τη Λάρισα: γνωρίζατε ότι, σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο, η νύμφη Λάρισα, με ένα παραπάτημα, έπεσε και πνίγηκε στον Πηνειό;

Όταν ήχος και κίνηση συναντιούνται στη σκηνή, ποιος από τους δύο καθοδηγεί –και ποιος ακολουθεί; Ή μήπως η αλληλεπίδρασή τους υπερβαίνει αυτή τη διάκριση;

Ναταλία: Ο διάλογος που προκύπτει είναι δυναμικός. Θεωρώ πως, όσο συγκεκριμένη κι αν είναι η κατεύθυνση ή η επιλογή του καθοδηγητή – είτε πρόκειται για ήχο είτε για κίνηση –στο τέλος καταλήγουν να αλληλεπιδρούν με ρόλους που είναι δυσδιάκριτοι.

Ειρήνη: Ναι, στόχος είναι να φτάσουμε σε αυτή την αλληλεπίδραση, η οποία ίσως φαντάζει αυτονόητη, αλλά στην ουσία της δεν είναι. Φαντάζομαι αυτή τη σχέση, μαζί με τον φωτισμό και τον ηχητικό σχεδιασμό, να προσφέρει την παράσταση ως ένα ενιαίο, συνολικό βίωμα.

Σοφία Πουχτού

Σοφία, υπήρξες μέρος παραστάσεων όπως «U(R)TOPIAS» και «Επώδυνα Εύκολο». Ως νέα καλλιτέχνιδα, σε τι πατάς σήμερα για να σταθείς όρθια σε έναν χώρο που μοιάζει διαρκώς να συρρικνώνεται;

Ο τρόπος με τον οποίο έχω υπάρξει στον καλλιτεχνικό χώρο έως τώρα, είναι, κατά κύριο λόγο, ως ερμηνεύτρια σε έργα με χορογράφους, ενώ τα τελευταία δύο-τρία χρόνια έχει αρχίσει ένας πιο ενεργός πειραματισμός με προσωπικές δημιουργίες.

Η συνεργασία με ανθρώπους που εκτιμώ τόσο προσωπικά όσο και καλλιτεχνικά με γεμίζει με θετικά συναισθήματα και σκέψεις, παρά τη δυσκολία που βιώνει ο κλάδος τα τελευταία χρόνια.

Πιστεύω πολύ στις ατομικές και συλλογικές προσπάθειες που γίνονται για τη διαμόρφωση περισσότερων ευκαιριών και θεωρώ ότι ανήκω σε μια γενιά που έχει επαναφέρει μια ιδιαίτερη μορφή ρομαντισμού, ειδικά στην ανεξάρτητη σκηνή, η οποία με γοητεύει και με ωθεί στο να συνεχίσω να χορεύω και να δημιουργώ.

Στον διάλογο ήχου και κίνησης, τι επιλέγεις να «υποτάσσεται»; Το σώμα στον ήχο ή ο ήχος στο σώμα;

Στο πλαίσιο μιας παράστασης ή περφόρμανς χορού, αυτός ο διάλογος εξαρτάται από το πώς ο ήχος – εφόσον τον ορίσουμε ως μουσική -και η κίνηση αποδίδουν την εκάστοτε ιδέα. Άλλοτε η κίνηση τονίζεται ηχητικά, άλλοτε συμβαίνει το αντίστροφο, και άλλοτε συνυπάρχουν αρμονικά, χωρίς να είναι διακριτό ποιο στοιχείο επικρατεί. Μια παράσταση στη σιωπή, για παράδειγμα, με μοναδικούς ήχους αυτούς που παράγονται από την ίδια την κίνηση του σώματος στον χώρο, ενδεχομένως να μη με εξέφραζε καλλιτεχνικά αυτή τη χρονική στιγμή, καθώς με ενδιαφέρει η συμπληρωματικότητα των δύο μέσων.

Η σπειροειδής κίνηση, οι κύκλοι, το βάρος, ο χρόνος: υπάρχει μια αρχαιοελληνική αντίληψη ενσώματης μνήμης εδώ. Νιώθεις πως κάθε φορά που χορεύεις, «θυμάσαι»;

Τα στοιχεία που αναφέρονται ενεργοποιούν ένα είδος σωματικής συνείδησης, το οποίο δεν βασίζεται στη λογική μνήμη, αλλά σε μια βιωματική επίγνωση. Το σώμα «θυμάται» και η κίνηση μετατρέπεται σε μέσο πρόσβασης σε αυτή τη βαθύτερη γνώση -όχι μέσω της διανόησης, αλλά μέσα από την επανενεργοποίηση αισθήσεων, μοτίβων και ρυθμών που έχουν εγγραφεί σε αυτό μέσω της εμπειρίας.

Σοφία, η παράσταση μιλά για την εύθραυστη ισορροπία ως συλλογική διαδικασία. Τι έχετε μάθει η μία από την άλλη μέσα σε αυτή τη συνεύρεση –και τι δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη συγκεκριμένη σύνθεσή σας;

Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας, η αλληλεπίδραση μεταξύ μας ανέδειξε, πιστεύω, πως η ισορροπία δεν είναι ποτέ δεδομένη, προκύπτει μέσα από μια διαδικασία συνεχούς διαπραγμάτευσης και αμοιβαίας προσαρμογής. Η ίδια η δομή της παράστασης στηρίζεται στην εμπιστοσύνη, στην αποδοχή του απρόβλεπτου και στην ετοιμότητα να στηρίξουμε η μία την άλλη -ή να στηριχτούμε- τη στιγμή που η ισορροπία μοιάζει να χάνεται. Χωρίς αυτή τη συγκεκριμένη ομάδα, τις διαφορετικές εμπειρίες και ιδέες της καθεμιάς και του καθενός, και το κράμα αυτών, το έργο δεν θα μπορούσε να αποκτήσει την πυκνή μορφή που έχει σήμερα.

Ναταλία Μπάκα

Ναταλία, η κίνηση για εσένα είναι γνώση -μια γνώση ενσώματη, μια φυσιολογία της ψυχής. Τι είναι εκείνο που μαθαίνει το σώμα κάθε φορά που χάνει τον έλεγχο;

Αναμετρόμαστε διαρκώς με τα όριά μας σωματικά και ψυχολογικά. Σε μια χορευτική δουλειά το να χάνεις τον έλεγχο του σώματός σου μπορεί να είναι αποκαρδιωτικό αλλά συγχρόνως αποκαλυπτικό. Είναι σαν το ίδιο το σώμα να μου υπενθυμίζει κάθε φορά πως δεν είναι ποτέ το ίδιο. Κάθε λεπτό που περνάει μπορεί να επιδρούν τόσοι διαφορετικοί παράγοντες που να κλονίζουν τις «ισορροπίες» που νομίζω πως έχω χτίσει.

Είναι παγίδα να θεωρείς ότι έχεις κατακτήσει κάτι, δεν θεωρώ ότι αυτό μπορεί να συμβεί πραγματικά ή να διατηρηθεί το ίδιο στο χρόνο. Από την άλλη, ζώντας σε μια πόλη και σε μια εποχή χαοτική, όπου κυριαρχεί η τάση για έλεγχο στα πάντα, είναι σχεδόν αναγκαίο να καταφέρνεις να χάνεις τον έλεγχο, να βγαίνεις εκτός ορίων, προκειμένου αυτά να διευρυνθούν και να προκύψουν νέα βιώματα και νέες ισορροπίες.

Η μνήμη του μετέωρου των αποφάσεων. Αυτό το κενό που νιώθεις λίγο πριν πάρεις μια απόφαση.

Ζεις και διδάσκεις στην Αθήνα, ερμηνεύεις στη Λάρισα, σκέφτεσαι παγκόσμια. Ποιο είναι το γεωγραφικό σου «κέντρο βάρους»; Και τι σημαίνει για σένα η «μετατόπισή» του;

Η βάση μου είναι η Αθήνα τα τελευταία 12 χρόνια από όταν έφυγα από την πόλη μου τα Γιάννενα. Ήταν σημαντικό για μένα να δημιουργήσω μια γερή βάση γύρω από την οποία θα μπορώ σιγά σιγά να χτίζω συνδέσεις και με άλλους τόπους και ανθρώπους.

Ζώντας πλέον τόσα χρόνια στην Αθήνα είναι όλο και πιο έντονη η επιθυμία μου να δραστηριοποιούμαι και εκτός πόλης. Είναι κάτι που με γεμίζει και με εκφράζει. Το γεγονός δηλαδή της δημιουργίας τέχνης που θα απευθυνθεί σε ένα διαφορετικό τόπο και κοινό, αλλά κυρίως που θα εμπνευστεί, που θα αντλήσει στοιχεία και θα συμπεριλάβει τον τόπο και τον κόσμο του με αφορά, με εκφράζει και με γεμίζει ακόμα περισσότερο.

Ως ιδρυτικό μέλος του «underscore» και συνδιαχειρίστρια ενός καλλιτεχνικού χώρου, σε τι παραπατά σήμερα η σύγχρονη σκηνή στην Ελλάδα και τι σε κρατά ακόμη να πειραματίζεσαι;

Η ανάγκη μου για συλλογική δράση, πειραματισμό και συνύπαρξη είχε τη μεγάλη τύχη να συναντήσει παρόμοιες ανησυχίες με άλλους επτά ανθρώπους, έξι χρόνια πριν. Έτσι δημιουργήσαμε πρώτα μια εστία σύμπραξης, το σημερινό «Μ54» και στη συνέχεια σχηματίσαμε την κολεκτίβα μας «underscore». Αυτό λείπει αρκετά.
Η συλλογικότητα και η καλλιτεχνική σύμπραξη.

Αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα του παραπατήματος και όχι το ίδιο το παραπάτημα. Θεωρώ ότι με τέτοια έλλειψη πόρων και στήριξης της χορευτικής σκηνής σε μια κοινωνία καπιταλισμού είναι ελάχιστες οι ευκαιρίες που δίνονται στους καλλιτέχνες του χορού να δημιουργήσουν και δράσουν ανεξάρτητα από τα μεγάλα ιδρύματα.

Έχοντας εμβαθύνει τόσο στην τεχνική όσο και στην αποδόμησή της, υπάρχει ακόμη για σένα κάτι απροσπέλαστο στην κίνηση;

Η αλληλεξάρτηση της τεχνικής και της αποδόμησής της.

Ναταλία, αν μπορούσες να αποσυνδέσεις τον χορό από την έννοια της σκηνής, σε τι μορφή ζωής θα μετενσαρκωνόταν;

Σε ένα φαντασιακό σύμπλεγμα φυσικών στοιχείων.

Ειρήνη Μπιλίνη- Μωραΐτη

Ειρήνη, η βιέλα και η φωνή δεν λειτουργούν με γραμμικότητα αλλά με αντηχήσεις. Ποια συναισθηματική συχνότητα πάλλεται μέσα σου όταν παίζεις;

Εάν η συχνότητα πάλλεται απαλλαγμένη από συναισθηματικά φορτία και τέτοιου είδους σφιξίματα και περιορισμούς, είμαστε σε καλό δρόμο.

Η παράσταση μιλά για την εύθραυστη ισορροπία ως συλλογική διαδικασία. Τι έχετε μάθει η μία από την άλλη μέσα σε αυτή τη συνεύρεση –και τι δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη συγκεκριμένη σύνθεσή σας;

Οι δοκιμές και η παράσταση χτίστηκαν μέσα από τη συνεύρεση. Αρχικά, σε θεμελιακό επίπεδο, τη συνεύρεση χορογράφου και συνθέτη, και στη συνέχεια -συμπληρωματικά και επιπρόσθετα- τη συνεύρεση των τριών μας επί σκηνής. Το υλικό μορφοποιείται πρόβα με την πρόβα σαν ένας οργανισμός, ένα σώμα με διαφορετικά μέλη. Αυτή η συνθήκη, κάθε φορά, αποτελεί ένα σπουδαίο μάθημα.

Η βιέλα είναι ένα αρχαίο όργανο, φτιαγμένο για να διαπερνά τον χρόνο. Στην παράσταση, πώς λειτουργεί για εσένα ως γέφυρα ανάμεσα στο χτες και το σήμερα;

Η βιέλα είναι ένα μεσαιωνικό έγχορδο όργανο με δοξάρι, κατεξοχήν όργανο συνοδείας τραγουδιού κατά τον 13ο και 14ο αιώνα στη δυτική Ευρώπη. Στην παράσταση, εκτός από τη φωνή, συνυπάρχει με το βιολί και τα ζωντανά ηλεκτρονικά. Όλα αυτά συνθέτουν ένα σύνολο που αλληλεπιδρά και διαμορφώνει τη δική του διαδρομή μέσα στον χρόνο. Το διαχρονικό στοιχείο αναδύεται από το σύνολο της σύνθεσης -και αυτό αποτελεί για μένα μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και σπάνια εμπειρία.

Η φωνή σου γίνεται μέρος ενός σώματος που δεν κινείται μονάχα –καταρρέει, επανασυστήνεται, επιβιώνει. Πώς το βιώνεις αυτό ως συνομιλία;

Η φωνή είναι μέρος του σώματος -του ανθρώπινου σώματος φυσικά, αλλά και του «σώματος» της παράστασης. Πέρα από τη δική μου φωνή και οι δύο χορεύτριες χαρίζουν τη φωνή τους σε κάποιες στιγμές. Η ευελιξία της φωνής και η δύναμη της έκφρασής της δεν παύει να με εκπλήσσει.

Αν το σώμα θυμάται, η μουσική τι κάνει; Ξεχνά ή μεταμορφώνει;

Η μουσική κινείται και κινεί. Από κει και πέρα…

Η απώλεια ισορροπίας είναι συνήθως το προοίμιο της μεταμόρφωσης. Σε ποιο δικό σας προσωπικό παραπάτημα νιώσατε να μεταμορφώνεστε και πώς αυτό διαποτίζει την τέχνη σας;

Με αφορμή την ερώτηση θυμήθηκα τον κύκλο ζωής μιας πεταλούδας: το πρώτο πράγμα που κάνει η κάμπια όταν βγει από το αυγό είναι να φάει το κέλυφός της. Η καταστροφή και η χώνεψη του περιβλήματος είναι ζωτικής σημασίας. Θα κρατήσω αυτόν τον συμβολισμό.

Ειρήνη, σε τι «παραπάτησε» ο ήχος σου για να φτάσει σε αυτή την παράσταση;

Αν απαντούσα κυριολεκτικά και με λίγη περιπαικτική διάθεση, θα έλεγα ότι παραπάτησε σε καλώδια και μικρόφωνα. Περνώντας τώρα στην ουσία, η ερώτηση «τι είναι μουσικό παραπάτημα» τέθηκε προς εξερεύνηση από την αρχή. Με τον Γιάννη αναζητούμε το σπάσιμο του μοτίβου -δηλαδή την απώλεια της ισορροπίας που προκύπτει από το μη αναμενόμενο ηχητικό και ρυθμικό συμβάν. Ακόμη και στις στιγμές που ο ήχος φαίνεται να γνωρίζει την κατεύθυνσή του και να έχει μια σιγουριά -όταν, για παράδειγμα, υπηρετεί κάποιο τραγούδι- η αλληλεπίδραση με έναν αλγόριθμο ή με τον χορό αποτελεί για μένα ένα καινούργιο στοιχείο.

«Παραπατήματα» | Χορός - Μουσική | 1 & 2 Αυγούστου 2025, Β´ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας

Σε έναν κόσμο που μοιάζει διαρκώς να χάνει την ισορροπία του, η παράσταση σύγχρονου χορού «Παραπατήματα», σε χορογραφία του Νίκου Καλύβα και πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Αγγελάκη, έρχεται να φωτίσει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη σταθερότητα και την πτώση, στην επιμονή και την ευαλωτότητα.

Στο Β’ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας, τέσσερις ερμηνευτές -οι χορεύτριες Ναταλία Μπάκα και Σοφία Πουχτού και οι μουσικοί Ειρήνη Μπιλίνη-Μωραΐτη και Γιάννης Αγγελάκης- συνυπάρχουν επί σκηνής και συνθέτουν έναν ποιητικό κόσμο, όπου κάθε παραπάτημα αποκαλύπτει τη μνήμη του σώματος, την αλληλεξάρτηση των ανθρώπων και την κυκλική ροή του χρόνου.

Λίγα λόγια για την παράσταση:

Η παράσταση σύγχρονου χορού «Παραπατήματα» εξερευνά την έννοια του παραπατήματος ως μια φυσική, ψυχική και ιστορική διαδικασία που αποκαλύπτει την ευθραυστότητα κι ευαλωτότητά µας. Μέσα από την κίνηση και τον ήχο, δύο χορεύτριες και δύο μουσικοί συνθέτουν ένα σύµπαν, όπου η απώλεια της ισορροπίας και η διαρκής προσπάθεια να επανακατακτηθεί συνιστούν το κεντρικό θέμα της. Κυκλικές κινήσεις, σπειροειδείς διαδρομές και μετατοπίσεις βάρους αποτυπώνουν την κυκλικότητα του χρόνου: το σώμα θυμάται, το παρελθόν επιστρέφει και η σκηνή μεταμορφώνεται σε έναν χώρο όπου το σήμερα γίνεται αύριο κι εχθές. Η παράσταση είναι μια προσπάθεια να σταθούμε όρθιοι σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Είναι μια υπενθύμιση ότι η ισορροπία είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης µε άλλους ανθρώπους, υποστήριξης και αλληλεγγύης, κι ένα ταξίδι από τα μικρά παραπατήματα της κίνησης μέχρι τα μεγάλα και υπαρξιακά παραπατήματα που διαμορφώνουν τη μνήμη, την ταυτότητα και την ιστορία μας.

Συντελεστές:

Ερμηνεύουν: Ναταλία Μπάκα (χορός), Σοφία Πουχτού (χορός), Ειρήνη Μπιλίνη-Μωραΐτη (τραγούδι/μεσαιωνική βιέλα/βιολί), Γιάννης Αγγελάκης (ζωντανά ηλεκτρονικά)

Χορογραφία: Νίκος Καλύβας

Μουσική Σύνθεση/Ηχητικός Σχεδιασμός: Γιάννης Αγγελάκης

Δραματουργία: Ροδιά Βόμβολου

Σχεδιασμός Κοστουμιών: Ελλάδα Δαμιανού

Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Αγιαννίτης

Ηχοληψία, Μίξη, Κονσόλα: Νικόλας Κουτσοθανάσης

Φωτογραφίες/Βίντεο: Ιωάννης Καμπάνης

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Παραγωγή: Ars Nova Experimentalis Εταιρεία Τέχνης και Πολιτισμού ΑΜΚΕ

Πληροφορίες:

Δεύτερο Αρχαίο θεάτρο Λάρισας

Εργατικής Πρωτομαγιάς 13, Λάρισα

Παρασκευή 1η και Σάββατο 2 Αυγούστου 2025

Ώρα έναρξης: 21:15

Είσοδος Ελεύθερη

Η παραγωγή πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος 2025 του θεσμού του Υπουργείου Πολιτισμού «'Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός». www.allofgreeceoneculture.gr

Η εκδήλωση προσφέρεται δωρεάν από το Υπουργείο Πολιτισμού. Καταβάλλεται μόνο το αντίτιμο εισόδου του αρχαιολογικού χώρου, όπου υπάρχει. Η προκράτηση θέσης είναι υποχρεωτική.

Πληροφορίες & προκρατήσεις: www.allofgreeceoneculture.gr