Δυνάμεις καταστολής και σκέτο στολής

... Ήθελα να γράψω για τον φανατικό οπαδισμό μου προς το πρόσωπο του πιο έξυπνου και ευγενικού ανθρώπου της τηλεόρασης –από κοντά ούτε καν τον γνωρίζω- Αντώνη Κανάκη και πως τραβάω χαρακιές στους τοίχους μετρώντας τις μέρες να τον δω να ξεκινάει την εκπομπή του.

Ήθελα να γράψω γιατί μ αρέσει, παθιασμένα, ο Μουτσινάς και μετά η Ηλιάκη στο Δέστε τους, που ο ένας είναι ο απενοχοποιημένος εαυτός του και η άλλη χορεύει ινδικούς σκοπούς, όλο κουνήματα φρουϊ ζελέ, με σοβαρό αγέλαστο ύφος αλά Μπάστερ Κίτον με μίνι φούστα.

Ήθελα να γράψω γιατί ξετρελάθηκα με το τρέιλερ του νέου πρωινού του ΑΝΤ1, που σοβαρά, ψύχραιμα και επαγγελματικά, σοβαροί, ψύχραιμοι άνθρωποι και καλοί επαγγελματίες παίρνουν ο ένας την σκυτάλη – σύμβολο απ τον άλλο, σε μια άρτια αισθητικά δουλειά –και πάντα σοβαρή, ψύχραιμη και επαγγελματική- χωρίς φτηνό – γκλίτερ και ξεπατικωσούρες από ξενικά υπερθεάματα.

Ήθελα να γράψω γιατί θαύμασα την πανέξυπνη κίνηση, τελικά, του ΑΛΦΑ, να ρίξει την Ελένη Μενεγάκη, μεσημέρι, που δικαιώνεται από τα νούμερα τηλεθέασης της και που ανέδειξε μια ζωηρότητα της παρουσιάστριας, που για καιρό ήταν παρατημένη στην σιγουριά της.

Ήθελα να γράψω πόσο λάτρεψα Αννίτα Πάνια, σε μια απ τις σπάνιες και καμικάζι εμφανίσεις –αν και τηλεφωνικά- στο Μπλα Μπλα, για την αλήθεια της, το ατρόμητο του χαρακτήρα της, την σπάνια για τους ανθρώπους της τηλεόρασης, κανονικότητα της.

Ήθελα να γράψω για την συγκίνηση μου που δουλεύω στο ΑΛΤΕΡ και βλέπω επαγγελματίες να παλεύουν με αξιοπρέπεια για την τιμή της δημοσιογραφίας και το αγαθό της δουλειάς.

Ήθελα να γράψω για την περηφάνια μου για την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη για την οικονομία στην καθημερινότητα μας, γιατί υπάρχει και αυτός ο άρτιος τηλεοπτικός λόγος, ακόμα.

Ήθελα να γράψω για την ερωτική σχεδόν έξαψη μου που ξεκινάει ο Λάκης Λαζόπουλος και που τον άκουσα στο ραδιόφωνο, στην Ελληνοφρένεια και την τσαντίλα μου, που οδηγούσα και δεν μπορούσα να γράψω αυτή την συλλεκτική εκπομπή – διαμάντι....

Ήθελα να γράψω, λοιπόν, εντελώς υποκειμενικά, προσωπικά, αν θέλετε και συναισθηματικά για όλα αυτά και όλους αυτούς, που αγαπώ στην τηλεόραση, για την συντροφιά μου, την παρέα μου, την γυάλινη, την εικονική σε ένα κουτί ακόμη και plasma, καθημερινότητα μου...

... ώσπου είδα τις χθεσινοβραδινές ειδήσεις και τις εικόνες από το Σύνταγμα. Τα ΜΑΤ να βαράνε διαδηλωτές ήρεμους και ειρηνικούς, ρεπόρτερ και εικονολήπτες που έκαναν την δουλειά τους, γυναίκες φωτορεπόρτερ που τόλμησαν να ναι δημοσιογράφοι –και πολύ φοβάμαι γυναίκες σε άλλον ρόλο απ αυτόν της γκόμενας- να βαράνε Έλληνες. Όπως εμείς, οι φίλοι μας, οι άνθρωποι μας, η μπάρα που κρατιόμαστε της συλλογικότητας μας. Δακρυγόνα. Η φωτογραφία ενός άνδρα μες στα αίματα. Το στιγμιότυπο ενός διαδηλωτή πεσμένου κάτω να τον βαράνε άρβυλα στο στομάχι, στο κεφάλι, ανάμεσα απ τα πόδια του. Η κοπέλα με τις φωτογραφικές μηχανές και δυο μπότες στο πρόσωπο και στο κορμί της, να πέφτει για πάντα με το πόνο –καταγραφή- στην έκφραση της. Κάμερες να σπάνε. Καπνοί. Σαn πόλεμος. Μα με ποιόν; Ποιος είναι ο εχθρός; Που; Τι μας συμβαίνει; Ναι, λοιπόν. Την πτώση την ζούμε χρόνια, να που έφτασε και η στιγμή της πρόσκρουσης...

Και έτσι, εγώ, δεν βρίσκω λόγο να γράψω το καλό. Δε βρίσκω λόγο να γράψω τίποτα. Δεν έχω λέξεις. Δεν έχω ρήματα, επίθετα, ουσιαστικά και επιρρήματα. Δεν έχω στολίδια γραπτού λόγου και χρυσόσκονες. Έχω μόνο πίκρα, θλίψη, ντροπή και εκείνη την, σαν στάχτη γεύση, σάπιας ήττας στο στόμα. Λυπάμαι, πολύ αλλά να με συμπαθάτε...