Το «Adolescence» γίνεται η 4η πιο δημοφιλής αγγλόφωνη σειρά του Netflix με 114 εκατομμύρια προβολές
Το «Adolescence» δεν έχει σταματήσει να κερδίζει το κοινό και την περασμένη εβδομάδα, η βρετανική σειρά μπήκε στη λίστα του Netflix.
Την περασμένη εβδομάδα, το Adolescence μπήκε στη Νο. 9, εκτοπίζοντας τη 2η σεζόν του «Bridgerton» από τη λίστα και σπρώχνοντας την 3η σεζόν του «Stranger Things» στο Νο. 10. Αυτή την εβδομάδα, το Adolescence βρίσκεται στην τέταρτη θέση της λίστας με 114 εκατομμύρια προβολές σε μόλις 24 ημέρες.
«Σπάει» τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο το Adolescence
Η σειρά βρίσκεται πλέον μόνο πίσω από την 1η σεζόν του Wednesday (252,1 εκατομμύρια προβολές), την 4η σεζόν του Stranger Things (140,7 εκατομμύρια προβολές) και το Dahmer: Monster (115,6 εκατομμύρια).
Φαντάζει δει πολύ πιθανό η σειρά των τεσσάρων επεισοδίων, να ξεπεράσει και το Stranger Things και το Dahmer, καθώς το Netflix μετρά αυτή τη λίστα με βάση 91 ημέρες προβολής για κάθε τίτλο, οπότε το Adolescence έχει ακόμα περισσότερους από δύο μήνες για να καλύψει τη διαφορά.
Τα 17,8 εκατομμύρια από τα 114 εκατομμύρια προβολές της σειράς προήλθαν κατά τη διάρκεια της περιόδου 31 Μαΐου - 6 Απριλίου, καθιστώντας την τον Νο 1 τηλεοπτικό τίτλο της εβδομάδας στην τέταρτη εβδομάδα προβολής της στο Netflix.
To Adolescence εξελίσσεται στο Baby Reindeer του 2025
Όσον αφορά τα φετινά Emmy, το Netflix μπορεί να έχει υπολογίζει στο Adolescence να μετατραπεί στο φετινό Baby Reindeer, καθώς το βρετανικό δράμα γοητεύσει το κοινό της πλατφόρμας streaming παγκόσμια.
Το κλειδί για τη δύναμη της σειράς, πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες του συνόλου του cast τ(συμπεριλαμβανομένων των Stephen Graham, Ashley Walters, Erin Doherty και Owen Cooper), είναι το format της:
Κάθε επεισόδιο αφηγείται τα γεγονότα σε πραγματικό χρόνο, με τον σκηνοθέτη Φίλιπ Μπαραντίνι να καταγράφει τη δράση σε μία μόνο λήψη - γνωστή και ως one-shot ή long take.
Οι μεγάλες λήψεις, είτε είναι μεγάλου μήκους, είτε απλά αρκετά μεγάλες για να τραβήξουν την προσοχή μας, είναι μια κινηματογραφική παράδοση, που έγινε γνωστή από μεγάλους σκηνοθέτες όπως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και ο Μάρτιν Σκορτσέζε.
Στην περίπτωση του Adolescence, αυτή η προσέγγιση σκηνοθετικά, λειτουργεί εξαιρετικά για να απογειώσει τη ερμηνεία του πρωταγωνιστή Stephen Graham στις συνέπειες της δολοφονίας από τον γιο του εις βάρος ενός 13χρονου κοριτσιού και όχι μόνο. Στη σειρά των τεσσάρων επεισοδίων βλέπουμε τις επιπτώσεις που έχει η δολοφονία αυτή στην κοινότητα, στο αγόρι που κατηγορείται για τη δολοφονία της και την οικογένειά του.
Υπάρχουν δύο τύποι έργων με μία λήψη: Το είδος που το πλάνο δεν γυρίστηκε στην πραγματικότητα με μία λήψη, αλλά ενώθηκε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας post-production και το είδος που ισχυρίζεται πως πρόκειται για μία συνεχή λήψη. Όσο μεγαλύτερη είναι η λήψη, φυσικά, τόσο πιο εντυπωσιακό είναι το επίτευγμα.
Κατά κάποιον τρόπο, ένα καλά εκτελεσμένο τέτοιο γύρισμα θυμίζει μαγικό με τον σκηνοθέτη-μάγο να κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρήσει το μυστικό του πώς έγινε.
Στην περίπτωση του Adolescence, αυτό περιελάμβανε μήνες εντατικής πρόβας, έως και 16 λήψεις ανά επεισόδιο.
Η προσπάθεια άξιζε πραγματικά τον κόπο, επειδή η χρήση του τρόπου αυτού στο Adolescence ενισχύει τα βαθιά συναισθήματα της ιστορίας και βάζει τον θεατή κυριολεκτικά μέσα στην υπόθεση.
Στο πρώτο επεισόδιο, ο θεατής είναι εξίσου έκπληκτος με την οικογένεια Μίλερ από την εισβολή των αστυνομικών στο σπίτι τους και το έγκλημα που συζητείται και επειδή οι χαρακτήρες και το κοινό συνειδητοποιούν όλοι ταυτόχρονα τι συμβαίνει, δημιουργείται μια άμεση σύνδεση. Όλοι οι εμπλεκόμενοι θέλουν απλώς να καταλάβουν τι συμβαίνει. Ακόμα κι αν η αλήθεια καταλήγει να είναι φρικτή.
Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο η σκηνοθεσία απογειώνει πραγματικά το Adolescence είναι η έμφαση στις λεπτομέρειες κάτι που είναι εμφανές στο πρώτο και στο τρίτο επεισόδιο, τα οποία καταλήγουν να αναδεικνύουν τα είδη των νομικών διαδικασιών που εφαρμόζονται για την προστασία των ανηλίκων που κατηγορούνται για ένα φρικτό έγκλημα όπως ο φόνος.
Αν παρακολουθούσαμε ένα επεισόδιο του Νόμος και Τάξη, θα προσπερνούσαμε αμέσως τη διαδικασία κράτησης και θα πηγαίναμε στην αίθουσα ανάκρισης, αλλά εδώ έχουμε το πώς ένα 13χρονο αγόρι μεταφέρεται από το κρεβάτι του στο τμήμα.
Και σχετικά με τον αντίκτυπο το Adolescence, ειδικά λόγω της δομής του είναι η αίσθηση του χρόνου: Η ιστορία του 13χρονου και της οικογένειάς του ξεδιπλώνεται σε τέσσερις ξεχωριστές ημέρες μέσα στις οποίες ενώνονται οι ζωές πολλών ανθρώπων για να δημιουργήσουν το πορτρέτο μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Λόγω των χρονικών διαστημάτων μεταξύ κάθε επεισοδίου (από ημέρες έως μήνες), η αμεσότητα του πραγματικού χρόνου αποδεικνύεται ισοπεδωτική, αλλά συμβάλλει στο να «καθίσουν» τα συναισθήματα που έχουμε αναπτύξει για τους ήρωες και οι λεπτομέρειες στο σενάριο συμπληρώνουν αρκετές πληροφορίες για να ενημερωθεί το κοινό για το τι συνέβη μεταξύ των επεισοδίων σε σημείο που μέχρι το τέλος, νιώθεις το βάρος αυτών των γεγονότων καθώς εκτείνονται στο χρόνο.
Το Adolescence δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις.
Όπως συμβαίνει με τόσα πολλά απαίσια πράγματα που λαμβάνουν στη ζωή, η οικογένεια του 13χρονου πρέπει απλώς να αντιμετωπίσει αυτό που συνέβη κι επειδή κι εμείς οι θεατές έχουμε μπει τόσο βαθιά στην ιστορία με αυτούς τους χαρακτήρες, βλέπουμε πώς είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να ζούμε ακόμα και μετά από ένα τέτοιο φρικτό έγκλημα.
Bloggers
