And Just Like That.. κάποιοι δεν το είδαμε ποτέ (Meanwhile, πού πας «ξυπόλυτος» με Μanolo Βlahnik;) 

Meanwhile… το And Just Like That ήταν σαν να δοκίμαζες Manolo από outlet που έγραφαν «νέα συλλογή». Στην όψη κάτι θύμιζε το παλιό μεγαλείο, αλλά στο περπάτημα πονούσες. Ο θάνατος του Mr. Big και η απουσία της Samantha δεν ήταν απλώς σενάριο. Ήταν το τακούνι που σπάει στο πρώτο βήμα. Κι έτσι, ό,τι είχε μείνει από το Sex and the City κατέληξε σε μια πρόχειρη απομίμηση, που αντί να είναι αυθεντικά τολμηρή, πούλησε τον εαυτό της ως «relevant» -κι αυτό ήταν η πιο άκυρη τάση από όλες.

That season… όλοι συνειδητοποιήσαμε πως χωρίς τη Samantha Jones, η σειρά ήταν μισή. Γιατί η Samantha δεν ήταν απλώς η σεξουαλική απελευθέρωση της παρέας, ούτε το comic relief. Ήταν η επιτομή της γυναικείας αυτονομίας: δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για το ποια ήταν, δεν ντράπηκε για το σώμα της, δεν απολογήθηκε για την ηλικία της.

Στο AJLT έμεινε σε WhatsApp μηνύματα, σαν φίλη που χάθηκε στη μετάφραση. Μα η Samantha δεν θα ήταν ποτέ notification στην οθόνη. Θα ήταν εκεί, με μια ατάκα που θα έσβηνε όλες τις πολιτικά ορθές βαρεμάρες του σεναρίου. Η απουσία της δεν ήταν μόνο casting πρόβλημα. Ήταν η απόδειξη ότι το reboot δεν κατάλαβε ποτέ τι σήμαινε πραγματικά Sex and the City: να μη φοβάσαι να είσαι εσύ.

Η Carrie, η Miranda & η Charlotte ετοιμάζονται για το farewell - Εμείς δεν είμαστε καθόλου έτοιμες

Απογοήτευσε το φινάλε του And Just Like That αλλά η Sarah Jessica Parker υπερασπίστηκε το τέλος της

And Just Like That η Sarah Jessica Parker αποχαιρετά για πάντα την Carrie Bradshaw

That day… που μάθαμε ότι η Miranda Hobbes έπαψε να είναι η Miranda και έγινε η Cynthia Nixon. Όχι γιατί οι χαρακτήρες δεν δικαιούνται εξέλιξη, αλλά γιατί η σειρά διάλεξε να βουτήξει με το κεφάλι στο ακτιβιστικό alter ego της ηθοποιού. Ο αυθεντικός ρεαλισμός της Miranda, που ήταν η μόνη από τις τέσσερις με το θάρρος να πει το σκληρό και το άβολο, θυσιάστηκε σε μια κακή απομίμηση «ξύπνιας» αφήγησης. Δεν ήταν πια η σκληρή φίλη που σου έλεγε να μην του στείλεις μήνυμα. Ήταν ένα πολιτικό μανιφέστο με κόκκινα μαλλιά και βαρετά punchlines.

That night… που ο Mr. Big έπαθε καρδιακή προσβολή στο πρώτο επεισόδιο, δεν πέθανε απλώς ένας χαρακτήρας. Πέθανε το ίδιο το αφήγημα. Γιατί ο Big ήταν το σημείο αναφοράς, το love story που -είτε το λάτρευες είτε το μισούσες- έδινε στην Carrie το αντίβαρο για να μετρηθεί με τον εαυτό της. Σβήνοντάς τον τόσο βιαστικά, η σειρά έσβησε και την πιθανότητα μιας συνέχειας με ουσία. Έμεινε μόνο μια Carrie που θρηνούσε, όχι μια Carrie που ζούσε. Κι αυτό δεν ήταν εξέλιξη∙ ήταν shortcut. Ένα σενάριο που θύμιζε Peloton διαφήμιση περισσότερο παρά δραματουργία. Στην πράξη, σκότωσαν τον Big για να μας δείξουν πόσο “relevant” μπορούν να είναι -κι εκεί, έσπασαν το τακούνι της ίδιας της ιστορίας.

And just like that… ο Steve, ο χαρακτήρας που είχε δώσει στο SATC το πιο ανθρώπινο, αληθινό, «άτεχνο» αλλά συγκινητικό άγγιγμα, κατέληξε σκιά του εαυτού του. Ένας χαρακτήρας-γέφυρα ανάμεσα στην urban κουλτούρα και την καθημερινή αλήθεια, που ξαφνικά έγινε κάτι σαν ξεχασμένο έπιπλο σε loft. Η αποδόμηση του Steve ήταν προσβολή όχι μόνο στον ρόλο, αλλά και σε όλους όσους είδαν κάποτε στο βλέμμα του την απλή αγάπη που δεν χρειάζεται ντραμαμίνες και δικαιολογίες.

Meanwhile… η Patricia Fields έλειπε. Και μαζί της έλειπε η Νέα Υόρκη. Γιατί η Patricia δεν ήταν απλώς η στυλίστρια του SATC. Ήταν εκείνη που έραψε πάνω στην πόλη το σενάριο. Κάθε mix & match look της Carrie ήταν ένα κομμάτι του μωσαϊκού που έλεγε «αυτή είναι η ζωή σου, αυτή είναι η πόλη σου». Χωρίς εκείνη, η σειρά ντύθηκε με ρούχα που θύμιζαν προσπάθεια να αναπαραχθεί το εμβληματικό στυλ μέσω Instagram filters. Αποτέλεσμα; Ένα fashion museum χωρίς ψυχή, ένα editorial χωρίς εκείνη τη λάμψη που μόνο η τρέλα του αυθεντικού street mix μπορεί να δώσει.

That night… που το πρώτο επεισόδιο προβλήθηκε, τα social πήραν φωτιά. Όχι με σχόλια θαυμασμού, αλλά με memes. Ο κόσμος δεν χρειάστηκε να δει τη σειρά για να καταλάβει τι χάθηκε. Η ίδια η κοινωνική συνομιλία γύρω από το AJLT ήταν πιο ενδιαφέρουσα από την ίδια τη σειρά. Κι αυτό από μόνο του είναι καταδικαστική ετυμηγορία: όταν η παραγωγή γίνεται meme πριν γίνει pop αναφορά, η μάχη έχει χαθεί.

Meanwhile… κάθε reunion είναι καταδικασμένο να αποτύχει και τα δεδομένα το αποδεικνύουν. Από το Friends που έγινε ένα άβολο τραπέζι συνταξιούχων μέχρι το Gilmore Girls που έμοιαζε με τουριστική βόλτα στη Stars Hollow, οι επανενώσεις γράφονται όχι από ανάγκη έμπνευσης, αλλά από ανάγκη να ξαναπουλήσουν αυτό που κάποτε λειτούργησε. Είναι σαν να θες να ξαναφορέσεις το νυφικό σου: μπορεί να χωράς, αλλά δεν θα ξαναείσαι η ίδια.

And just like that… το να είσαι relevant έγινε αυτοσκοπός. Κι εκεί κρύβεται η μεγαλύτερη ήττα. Γιατί η πραγματική επικαιρότητα δεν επιτυγχάνεται με το να μιμείσαι τα trends του TikTok ούτε με το να παριστάνεις ότι «αγκαλιάζεις» τη διαφορετικότητα σε σενάρια τόσο στημένα που στάζουν αμηχανία. Το SATC στην εποχή του ήταν relevant επειδή ήταν αληθινό μέσα στο ψέμα του: τέσσερις γυναίκες που έψαχναν την αγάπη, τη φιλία, τη σεξουαλικότητα και την ταυτότητά τους σε μια Νέα Υόρκη που δεν συγχωρούσε. Δεν ήταν ηθικολογία, δεν ήταν diversity quota. Ήταν ζωή.

That season… οι γυναίκες είδαμε στα σχόλια πως παρουσιάστηκαν σαν να πρέπει να ζητήσουν άδεια για να μεγαλώσουν. Σαν να υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γερνάς: με γκρίζα μαλλιά, με ρούχα «ανάλογα της ηλικίας», με σενάρια που σου θυμίζουν κάθε τρεις και λίγο ότι «τώρα είσαι 50, πρόσεξε». Λες και η αλήθεια είναι πως μια γυναίκα στα 50 δεν μπορεί να δοκιμάζει neon eyeliner. Η Carrie Bradshaw ήταν πάντα το αντίθετο: το προσωπικό στυλ δεν έχει ηλικία, ούτε καν εποχή. Η Carrie ήταν το απόλυτο timeless. Γι’ αυτό και η πτώση της στο AJLT ήταν τόσο ανυπόφορη.

Meanwhile… αν κάτι μας έμαθε η Carrie, ήταν πως η ζωή δεν χρειάζεται manual. Ούτε για τα 30s, ούτε για τα 40s. Μπορείς να επιλέξεις να είσαι glam, να είσαι αλήτισσα, να είσαι πριγκίπισσα και αλήτης μαζί, όποτε θέλεις. Το And Just Like That ήθελε να μας πείσει ότι υπάρχει ένα «σωστό» είδος ωρίμανσης. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη προσβολή προς κάθε γυναίκα που κάποτε βρήκε στις ιστορίες αυτών των χαρακτήρων έναν καθρέφτη.

That season… οι θεατές συνειδητοποίησαν ότι δεν έβλεπαν πια τον εαυτό τους στη σειρά. Γιατί το πραγματικό κοινό του SATC δεν ήθελε ηρωίδες που προσπαθούν να «χωρέσουν» στην εποχή. Ήθελε ηρωίδες που την αψηφούν. Ολόκληρη η γοητεία του SATC ήταν ότι έβαζε τέσσερις γυναίκες στο κέντρο της αφήγησης, χωρίς να τις λυπάται, χωρίς να τις γλυκαίνει. Τις έκανε άβολες, αστείες, σκληρές, τρυφερές, αλλά πάντα ανεξάρτητες από το βλέμμα του άντρα. Στο reboot, οι ίδιες γυναίκες έγιναν προϊόν καλωδιακής τηλεόρασης που προσπαθούσε να τσεκάρει κουτάκια.

Meanwhile… το μεγαλύτερο λάθος δεν ήταν ότι η σειρά απέτυχε. Ήταν ότι αφαίρεσε από τις γυναίκες το δικαίωμα στην πολυπλοκότητα. Γιατί το να είσαι 55 - 50 δεν σημαίνει να αφήσεις το άσπρο μαλλί σου να γίνει δήλωση. Δεν σημαίνει να φοράς πιο «σοβαρά» ρούχα. Σημαίνει να κάνεις ακριβώς ό,τι θες, όπως το θες. Και η Carrie Bradshaw, η αυθεντική Carrie, ήταν πάντα αυτό: το δικαίωμα στο απρόβλεπτο.

That month… μιλήσαμε για το τι σημαίνει «πισωγύρισμα». Στις σχέσεις, στις φιλίες, στις σειρές. Το AJLT ήταν σαν να γύρισε σε έναν πρώην που κάποτε λάτρεψες, αλλά τώρα σε βαριέται και σε κρίνει για τα κιλά σου. Ήταν σαν να πίνεις Cosmopolitan χωρίς κράνμπερι.

Meanwhile… το δίδαγμα είναι σκληρό αλλά αληθινό: όχι, δεν χρειάζονται reunions. Γιατί όταν χαλάς την Carrie -την Carrie που κάπνιζε στον δρόμο και έγραφε για το πώς είναι να μεγαλώνεις χωρίς να απολογείσαι - αυτό που μένει είναι μια «Carrie άσχετη» που δεν ξέρει να περπατήσει όποια τακούνια κι αν της βάλεις. Όταν σκοτώνεις τους χαρακτήρες και αυτούς που μένουν τους διαλύεις, δεν γράφεις συνέχεια αλλά σκάβεις μνήμα. Κι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι επανεκκινήσεις-απομιμήσεις, αλλά γυναίκες που κοιτούν πίσω με σεβασμό για να σταθούν μπροστά από την εποχή τους.

And just like that… το Sex and the City έμεινε στην ιστορία για έναν λόγο. Επειδή ήξερε να μιλά για γυναίκες που δεν χρειάζονταν την άδεια κανενός. Το And Just Like That έμεινε στην ιστορία για τον αντίθετο λόγο. Επειδή προσπάθησε να μας πείσει ότι οι ίδιες γυναίκες χρειάζονται manual για να γεράσουν.