Succession: 10 λόγοι που θα σε κάνουν να (ξανα)δείς το αριστούργημα που άλλαξε την τηλεόραση

Αν ξεκίνησες πριν 20 χρόνια να βλέπεις με ευλάβεια το Lost, αν δεν έχασες επεισόδιο του Grey’s Anatomy, αν ξέρεις απ' έξω τους διαλόγους του Breaking Bad και του Sex and the City, αν λάτρεψες το Better Call Saul και προσκυνούσες το Game of Thrones, είναι απίθανο να μην έχεις δει το άλλο μεγαθήριο του HBO, το Succession.

Την αλήθεια θα στην πω. Από τη μέρα που ο Kieran Culkin παρέλαβε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, αποφάσισα να ψάξω τι ακριβώς έχει κάνει πριν την ταινία «Real Pain». Όπου κι αν κοίταξα, οι διθυραμβικές κριτικές για τον ρόλο του Roman Roy στο Succession ξεχώριζαν. Κι εκεί απόρησα: πώς μου ξέφυγε το διαμάντι που λέγεται Succession;

Γιατί δεν είναι απλά μια σειρά. Είναι μια εμπειρία. Είναι σαν να βλέπεις μια σύγχρονη αρχαία τραγωδία να παίζεται μπροστά στα μάτια σου, αλλά με ιδιωτικά τζετ, εταιρικά σκάνδαλα και ατάκες που έγιναν και γίνονται ακόμα memes στο Twitter (ή στο Χ, όπως θέλουμε να το λέμε).

Κι αν έχεις απορίες για το αν πρέπει να τη δεις τώρα ή να την ξαναδείς, ιδού οι 10 λόγοι που με έκαναν να κολλήσω από το πρώτο επεισόδιο και θα σε πείσουν να κάνεις το ίδιο.

Τέσσερις σεζόν, 40 επεισόδια, βραβεία Emmys, Golden Globes και BAFTA – και παρότι τελείωσε το 2023, όλοι μιλούν ακόμα για το Succession.

Γιατί είναι τόσο επίκαιρο; Επειδή είναι κάτι παραπάνω από μια ιστορία οικογενειακής διαμάχης. Είναι ένα ταξίδι στον κόσμο της εξουσίας, της φιλοδοξίας και της απόλυτης τοξικότητας.

Ένα τηλεοπτικό φαινόμενο. Το Succession έκανε πρεμιέρα το 2018 και, σε μια εποχή που άλλες σειρές προχωρούσαν για πέντε, επτά ή και περισσότερες σεζόν, ξεχώρισε για τη σύντομη αλλά εκρηκτική του πορεία. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν το Succession είναι όντως η κορυφαία σειρά της εποχής μας, τι ήταν αυτό που την έκανε τόσο μεγάλη;

1. Η αχαλίνωτη φιλοδοξία του Succession

Ξεκινώντας από το μοντέλο της οικογένειας Murdoch, η σειρά θα μπορούσε να είναι μια φτηνή σάτιρα ή μια κουραστική παρωδία αλλά αντίθετα, το Succession μπαίνει στον κόσμο της εξουσίας και τον εκθέτει.

Με χιούμορ και τραγωδία που συνυπάρχουν στην ίδια σκηνή, το Succession αναλύει τη φιλοδοξία σε όλα τα επίπεδα: συστημικά (με βάση τον καπιταλισμό και αντιφάσεις του) και προσωπικά (με τον ναρκισσισμό, την πλεονεξία και τις προσωπικές αυταπάτες να κυριαρχούν). Και στο επίκεντρο, ένας πατριάρχης που αρνείται να παραδώσει το στέμμα.Ο Λόγκαν, η πατρική φιγούρα, αντιπροσωπεύει μια γενιά που έφτιαξε έναν κόσμο ασύλληπτου πλούτου και εξουσίας. Έναν κόσμο χτισμένο όμως πάνω στην εκμετάλλευση, στην ανισότητα και στη βία. Τα παιδιά του διαισθάνονται αόριστα ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια δικαιότερη εκδοχή αυτού του κόσμου. Όμως, λόγω της ανατροφής τους και της συνεχιζόμενης κυριαρχίας του πατέρα τους, είναι ανίκανα να τον φανταστούν ή να τον χτίσουν. Κι έτσι, κάθε προσπάθειά τους να διεκδικήσουν εξουσία καταρρέει αναπόφευκτα: άλλοτε από τα δικά τους λάθη, άλλοτε από τα δεσμά που τους επιβάλλει η οικογενειακή δυναστεία.

Το Succession είναι μια σειρά για πολύ πλούσιους ανθρώπους αλλά ταυτόχρονα είναι μια ιστορία για «γερασμένους millennials» που αποτυγχάνουν να πετύχουν τους στόχους τους σε μια μάχη των boomers με τα παιδιά τους.

2. Μοναδικότητα χωρίς αντίπαλο

Το Succession είναι μείγμα από σάτιρα, οικογενειακή τραγωδία, μαύρη κωμωδία και επιχειρηματικό θρίλερ. Θυμίζει Dallas και Δυναστεία, αλλά χωρίς τις υπερβολές της δεκαετίας του 80 με τρόπο που η κωμωδία μεταμφιέζεται σε δράμα και το αντίστροφο.

Οπτικά μοιάζει με ντοκιμαντέρ, χάρη στις χειροκίνητες κάμερες και τα απότομα zoom αλλά κάθε καρέ είναι προσεκτικά σκηνοθετημένο. Σαν μια μύγα στον ώμο των πρωταγωνιστών, ταξιδεύουμε σε γιοτ, επαύλεις και ορεινά καταφύγια, αλλά συχνά εγκλωβιζόμαστε σε ασφυκτικά δωμάτια όπου όλοι σκέφτονται πώς θα εξασφαλίσουν τη θέση τους στη διαδοχή. Ένα άτυπο Game of Thrones της σύχρονης εποχής που ο Iron Throne είναι γεμάτος τηλεοπτικές οθόνες, θηγατρικές και συγχωνεύσεις.

Άλλωστε η τηλεόραση όπως τη γνωρίσαμε από τα Sopranos, Mad Men και Breaking Bad βασίστηκε πάντα σε έναν αντιηρωικό, πατριαρχικό κεντρικό χαρακτήρα: τον «big daddy». Ο Τόνι Σοπράνο, ο Ντον Ντρέιπερ, ο Γουόλτερ Γουάιτ, όλοι τους άνδρες που έμοιαζαν υπερήρωες της καθημερινότητας, ικανοί να ελέγχουν την πραγματικότητα γύρω τους, παρά τις αδυναμίες τους.

Το Succession πήρε αυτό το μοτίβο και το γύρισε ανάποδα. Ο «big daddy» εδώ, ο Λόγκαν, είναι από την αρχή ένας άρρωστος και φθαρμένος άνδρας: με εγκεφαλικό από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, με σποραδικές εκλάμψεις οξυδέρκειας αλλά και συχνά έτοιμος να καταστρέψει τα πάντα. Ο θάνατός του είναι βέβαιος, η μετάβαση στην επόμενη μέρα της διαδοχής αναγκαία.

3. Η επιστροφή του «event TV»

Θυμάσαι τότε που όλη η οικογένεια μαζευόταν για την Πεντάμορφη και το τέρας με τη Linda Hamilton ή το Αυτός, αυτή και τα Μυστήρια, την Τόλμη και Γοητεία και τη Δυναστεία; Το Succession έφερε πίσω αυτή την εμπειρία. Κάθε Κυριακή βράδυ ήταν τελετουργία. Την επόμενη μέρα, όλοι μιλούσαν για τις ανατροπές, τις ατάκες, τα (απανωτά) σοκ.

Εσύ έχεις ένα μόνο μειονέκτημα: το binge watching αλλά στο rewatch, θα παρατηρήσεις την τεχνική: Πώς το έκαναν τόσο αριστοτεχνικά;

Άλλωστε το Succession δεν ήταν μόνο το σενάριο. Ήταν η μουσική του Νίκολας Μπριτέλ,, οι viral ατάκες (You are not serious people), η μαύρη κωμωδία που έσπαγε τη σοβαρότητα.

4. Η δύναμη των κλασικών

Ο Πλάτωνας προειδοποιούσε για τους κινδύνους της τέχνης. Ο Αριστοτέλης, αντίθετα, έβλεπε στην τραγωδία την κάθαρση μέσω του φόβου και της λύπης. Το Succession είναι μια σύγχρονη τραγωδία: η ύβρις των χαρακτήρων απαιτεί φωτιά και αυτή η φωτιά καίει και εμάς που τολμήσαμε να επενδύσουμε σε συγκεκριμένους χαρακτήρες.

Η σειρά καθρεφτίζει τον κόσμο της μετά Τραμπ εποχής, όπου η πολιτική μοιάζει με εφιάλτη και ο κύκλος των ειδήσεων επαναλαμβάνει τα ίδια μοτίβα ξανά και ξανά: εκλογές, σκάνδαλα, συγχωνεύσεις, γάμοι, εταιρικά retreats. Όλα δείχνουν να οδηγούν σε μια κορύφωση και πάντα, στο τέλος, επικρατεί η πιο συντηρητική και αδιέξοδη λύση.

5. Ένταση που νιώθεις στο πετσί σου

Γέλιο μέχρι δακρύων, φόβος, ντροπή, θλίψη. Πόσες σειρές σε κάνουν να μην ξεκολλάς από τη θέση σου ή να φωνάζεις στην οθόνη για την πιο πρόσφατη ανατροπή; Το Succession το κάνει σε κάθε επεισόδιο.

6. Ένα ηθικό εγχειρίδιο

Ο μοναχός Ευάγριος, τον 4ο αιώνα, μιλούσε για τα θανάσιμα αμαρτήματα. Στο Succession, όλα είναι εδώ: υπερηφάνεια, απληστία, λαγνεία, οκνηρία, θλίψη μιλάμε για κανονικό τηλεοπτικό μάθημα ηθικής, αν και εφόσον αντέχεις να το δεις.

7. Οι ατάκες είναι ο πραγματικός θησαυρός

Από τις καυστικές προσβολές μέχρι τους ευφυείς νεολογισμούς, το λεξιλόγιο του Succession είναι ανεπανάληπτο. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι πληρώνουν τον Brian Cox για να τους βρίσει ως Logan Roy!

8. Οι χαρακτήρες και οι ερμηνείες

Αρκεί να πεις τα ονόματά τους: Kendall, Shiv, Roman, Logan. Ο καθένας βαδίζει σε έναν ψυχολογικό λαβύρινθο. Στην τελευταία σεζόν, ακόμα και οι μικρότεροι ρόλοι απογειώνονται. Η ερμηνεία είναι τόσο δυνατή που αξίζει να ξαναδείς τη σειρά μόνο γι’ αυτό.

9. Η ζωή του 0,1%

Πλούτος πέρα από κάθε φαντασία. Γιοτ, τζετ, παλάτια, χλιδή που δεν έχεις ονειρευτεί αλλά μαζί με αυτά, αποξένωση, κυνισμός, απουσία αγάπης. Και οι Πλούσιοι Κλαίνε όπως έλεγε κάποτε σοφά το 1980 και η Βερόνικα Κάστρο.

Το Succession μας ανοίγει ένα παράθυρο σε έναν κόσμο που υπάρχει και δεν μοιάζει καθόλου με τον δικό μας.

10. Ένα μάθημα για την τάξη και την εξουσία

Το αμερικανικό όνειρο; Ένα ψέμα. Η ισότητα ευκαιριών; Ανέκδοτο. Το Succession το ξεγυμνώνει όλα κι εμείς βλέπουμε τις συνέπειες ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια Roy.

Κάποτε, αν έχανες ένα επεισόδιο, αυτό ήταν. Μετά ήρθε το βίντεο, τα DVD, τώρα το streaming. Το Succession θα είναι εκεί για να το στριμάρεις ανελέητα μέχρι την τελευταία ατάκα του Logan Roy. Villains rule!

Λιονταράκια, ανεμιστήρες και VHS: η ΕΡΤ που αγαπήσαμε σε 8 σειρές των 80s που στάνταρ δεν θυμάσαι